feest

Het staat vast!

Onze vlucht naar Japan is geboekt! Eind augustus, begin september keren wij terug naar het land van de rijzende zon. We zullen onze trip starten in Tokyo waar het trouwfeest van onze vriend plaatsvindt. Een goede motivatie om ons Japans wat op te frissen, want buiten ons, de vader van de bruidegom en nog een kameraad, zullen er niet veel Belgen op het feest aanwezig zijn. Daarna reizen we met grote waarschijnlijkheid door naar Hokkaido in het noord voor een fietstocht van meerdere dagen. Iets helemaal anders dan wat we normaal doen op reis, maar het zal ons een keer deugd doen om fysiek bezig te zijn.

En het tofste van alles is: we maken een tussenlanding in Moskou! Ik zal mij voor de eerste keer in mijn leven op Russische bodem bevinden, zij het dan wel in de transitzone van een luchthaven, maar toch, Russische mensen om mijn Russisch op uit te proberen!

De laatste nieuwjaarsreceptie van het jaar

Maandagavond skipten mijn vriend en ik het laatste half uur van de Spaanse les om naar de (voor ons toch) allerlaatste nieuwjaarsreceptie van 2012 te gaan. Ik moet toegeven dat er zich op den duur een zeker receptiemoeheid begint voor te doen. Blijkbaar kan je zelfs bubbels een beetje beu worden (ofwel waren het niet zo’n goede bubbels, we zijn wat verwend de laatste tijd). Maar het was gezellig. Handjes geschud met belangrijke mensen en interessante contacten kunnen leggen die ons in de toekomst hopelijk nog iets opleveren.

En nu gaan we, denk ik, een periode van matigheid inlassen.

De laatste zondag van januari 2012

Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.

Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉

Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.

We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉

Een goedgevulde donderdagavond

Van de openingsreceptie van het Park Inn hotel met een overvloed aan drank en hapjes (die chutney! die curry’s! die eend in preipannenkoekjes! die toastjes met grijze garnaal! die champagne!) naar M Leuven voor het interview met en de tentoonstelling van Mika Rottenberg, het contrast was groot. Omdat ik een zwak karakter heb, bleef ik natuurlijk te lang plakken bij het overheerlijke eten van de Park Inn, waardoor ik een groot deel van het interview met Mika miste.

Gelukkig heb ik een superlieve collega die me per kunstwerk briefde over de anekdotes die de kunstenares over het werk in kwestie vertelde. In de gesprekken die ik de laatste tijd over kunst gehad heb (ik ben zelf een kunstwerk, remember) vertelde ik steeds dat videokunst mijn minst favoriete kunstdiscipline is. Ik denk dat ik dit na het bekijken van het werk van Mika toch enigszins moet nuanceren. Intrigerend, betoverend en tegelijkertijd maatschappijkritisch, je moet het maar doen.

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.

Op pensioen

Zondag vierden we in beperkte kring de pensionering van mijn vader. Na een carrière van 43 jaar, kan niemand zeggen dat hij het niet verdiend heeft. Dus werden we getrakteerd op een heerlijk etentje in Brasserie Olmenhof, dat er, het moet gezegd, serieus op vooruit is gegaan sinds de tijd dat ik op regelmatige basis de speeltuin aldaar onveilig maakte. Lekkere cava, ruime porties (genoeg om ‘s avonds geen honger meer te hebben), heerlijke desserts en authentieke Limburgse gastvrijheid.

Benieuwd of mij vader effectief van plan is de golfstok ter hand te nemen. Ik houd het op een bevlieging van het moment. 😉

De taarten van Demeestere

De traditionele nieuwjaarsgourmet in mijn ouderlijk huis op de allereerste dag van het jaar wordt al even traditioneel gevolgd door een kerststronk en Limburgse vlaaien. Omdat de taartjes van Demeestere de vorige keer zo in de smaak waren gevallen bij mijn vader, hadden mijn vriend en ik beloofd deze keer voor een Leuvens dessert te zorgen.

We bestelden op voorhand de volgende creaties (ze taarten noemen doet hen oneer aan):

  • Luchtig schuim van melkchocolade met crèmeux van peperkoek en een krokante toets in buchevorm
  • Creatie van bittere chocolade en chibouste-crème in buchevorm
  • Een tarte tatin met jonagold appel
  • Een assortiment van 4 mini dessertjes: duo van chocolade, bavarois van framboos, verfijnd soesje en frangipanne met peer

Uiteraard was het te veel, maar gesmuld dat er werd, het had geen naam.

Kerstfeestje #5

Na kerstavond al vastend doorgebracht te hebben, was mijn maag- en darmsysteem voldoende hersteld om er op kerstdag weer in te vliegen. De ouders van mijn vriend hadden, naar goede traditie, overvloedig veel eten in huis gehaald. Nochtans hadden ze een vooraf samengestelde Colruyt menu gekocht, bedoeld voor een bepaald aantal personen. Ik denk dat de samenstellers van die menu’s bij de Colruyt allemaal grote eters zijn, want hoewel ik echt mijn best gedaan heb, na het tweede voorgerecht (de paté met veenbessen), zal ik eigenlijk al vol.

Tussen de gangen door werden er ook nog pakjes uitgewisseld. Via een elektronisch lootje, had iedereen op voorhand een persoon toegewezen gekregen waarvoor hij of zij een pakje moest kopen. Een prima systeem, vind ik persoonlijk, want zo vermijd je een cadeautjesoverdaad. Alleen de kleine nichtjes van één en twee jaar oud ontsnapten aan dit systeem en die werden dan ook rijkelijk overladen met cadeaus. En het is nog maar pas Sinterklaas geweest! De jeugd van tegenwoordig verdrinkt in het speelgoed. Ze hebben zoveel speelgoed dat ze niet meer kunnen kiezen met wel stuk eerst te spelen. Misschien moeten we ons toch eens de vraag stellen of dat allemaal wel nodig is. En dat terwijl er elders kinderen zijn, waarvan de meest rudimentaire dagdagelijkse behoeften niet vervuld worden.

Enfin, dezelfde vraag kan je je natuurlijk stellen bij al dat overdadig schransen. Niet dat ik niet hou van de gezelligheid rond kerstmis, integendeel. Maar het kan geen kwaad om ook eens stil te staan bij wat er elders in deze wereld mis gaat.

Ik weet alvast wat ik volgend jaar op mijn verlanglijstje voor kerstmis zet: een HappyPack! (En ja, natuurlijk is dit slechts een manier om mijn Westerse geweten te sussen, maar alle beetjes helpen, nietwaar?)

Kerstfeestje #2

Maandagavond had ik last van een bijzonder slecht humeur. Ik neem aan dat al dat slaapgebrek en de stress op het werk zich eindelijk begint te wreken. Enfin, de eerste twee uur zat mijn enthousiasme voor de Spaanse les dan ook op niveau vriespunt. Maar kijk, niets wat niet verholpen kan worden door een glaasje cava of twee, of drie.

Ter gelegenheid van de laatste les van 2011 hadden alle medestudenten iets meegebracht om te eten of te drinken. Mijn vriend en ik spraken onze quasi onuitputbare voorraad cava aan (de instroom is momenteel groter dan de uitstroom, maar ik ben er zeker dat het kerstfeestje op het werk de balans naar de andere kant zal doen overhellen), anderen brachten zelfgemaakte wafeltjes, cake of tortilla (bijzonder lekker!) mee. Daarnaast was er nog sangria, Spaanse rode wijn, nootjes, taco’s, taart en rare chocolaatjes met suikerbolletjes op. Uiteraard veel te veel, maar de vier kinderen van onze halftijds werkende mama zullen de dag nadien blij geweest zijn met de overschotjes.

Verrassingsgasten van de avond waren een Spaanse zus en broer die ondertussen al enkele jaren in België woonden. Ze deden hun uiterste best om traag (Spanjaarden spreken op het ritme van een machinegeweer) en verstaanbaar te spreken. En ik was erg tevreden dat het lukte om een casual conversatie te voeren die het opzeggen van de gewone standaardzinnetjes oversteeg. Iets wat ons in het Japans na al die jaren nooit gelukt is. En als je een woord niet kent, dan pik je er toch gewoon één uit het Italiaans (miracoloso <> milagroso). Ze verstonden het en dat is het belangrijkste. 😉

Oudjaar

December is ondertussen alweer enkele dagen oud en mijn vriend en ik hebben nog steeds geen flauw idee wat we dit jaar met Oudjaar zullen doen. De voorbije maanden zijn zo hectisch geweest dat ik er zelfs niet bij stilgestaan heb dat de eindejaarsperiode met rasse schreden dichterbij kwam. In tegenstelling tot andere mensen hebben wij geen vaste tradities met Oudjaar. Het ene jaar vierden we dit in het buitenland, het andere jaar bij vrienden, dan weer op ons eigen appartement met vrienden of onder ons tweetjes op restaurant. Maar de plannen zelf lagen meestal al vast in november.

Dit jaar is er echter nog niets gepland. Het ontbreekt me aan inspiratie en blijkbaar vindt niemand ons tof genoeg om ons uit te nodigen. Iemand suggesties voor twee eenzame zielen?