feest

60

Vrijdagavond vierden we de zestigste verjaardag van mijn vader. Het was een bescheiden feestje met mezelf en mijn vriend, mijn broer en zijn vriendin en de broer van mijn moeder met zijn gezin. Dat weerhield ons er echter niet van er een gezellige, zij het veel te warme (ondanks het terugschroeven van de temperatuur naar 18 graden bleef die thermostaat maar 25 graden aangeven) avond van te maken. Zestig jaar, dat verdient een feestje, nietwaar? Jammer genoeg brachten die zestig jaar ook veel kommer en kwel. Vooral de laatste jaren sinds het herseninfarct van mijn moeder waren erg zwaar. Respect voor de toewijding waarmee hij de zorg voor haar op zich genomen heeft. Laat ons hopen dat de komende jaren toch wat straaltjes geluk mogen brengen en dat zijn gezondheid hem niet in de steek laat.

Op je gezondheid, pa!

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Verjaardagsdiner

Wat wij gisteren aten in restaurant Arenberg:

Degustatiehapjes
—
Kort gebakken kreeft
gesmolten prei en dragon,
gelei en schuim van schaaldieren
~
Sint-Jakobsoesters ‘à la plancha’
structuren van knolselder, Ibericoham en Spaanse amandelen
~
Risotto van ‘Itamae’-rijst
bospaddenstoelen en herfsttruffel,
schilfers gerijpte parmezaan
~
Rug van hertenkalf
geglaceerde chiconnettes,
gel van veenbessen en gelei van jonagold appel
~
Dessert Arenberg
—
Zoetjes

En óf het lekker was.

Verjaardagslunch

Onder het motto: een verjaardag kan je nooit te veel vieren (en neen, ik ben nog steeds niet officieel verjaard), gingen mijn vriend en ik vanmiddag lunchen met mijn vader. Eerst even langs het rusthuis om mijn moeder gedag te zeggen en dan naar een plaatselijke taverne, want mijn geboortestad heeft bedroevend weinig hippe restaurants. Maar kijk, hip is só overrated. De taverne had heerlijke mosselen (met witte wijn, look en chilipepertjes) en prima cava. We namen de tijd om bij te praten want door mijn drukke agenda, durven de familiebezoeken er al eens bij inschieten. En we maakten een afspraak om in de kerstvakantie mijn kamer in het ouderlijke huis uit te mesten. Benieuwd wat voor herinneringen ik zal terug vinden in die kasten en laden die al jaren niet meer open geweest zijn…

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.

Trouwfeesten

Je zou denken dat we ondertussen de meeste trouwfeesten in onze vriendenkring al achter de rug hebben, maar niets is minder waar. Niet dat ik daarom rouwig ben, er kan naar mijn bescheiden mening nooit genoeg gefeest worden.

En zo begaven we ons gisterenavond naar het verre Vremde. De bruid en de bruidegom hadden ervoor gekozen om de huwelijksviering te houden op de plaats van het feest zelf, zodat alle genodigden dit moment konden meemaken. De rent-a-priest-priester had er echt een heel persoonlijke viering van gemaakt. De ontroerde bruid pinkte een paar traantjes weg bij de persoonlijke verhalen en kreeg het bij het uitwisselen van de huwelijksbeloften even niet meer gezegd van ontroering. Erg mooi.

Het was prachtig weer, wat toeliet om de eerste twee gangen aan staantafeltjes buiten te serveren. Het concept van het feest was een “walking dinner”, maar ik moet toegeven dat ik toch blij was dat ons groepje een tafel kon vastkrijgen om de rest van de menu zittend te nuttigen. Walking dinners en ik, we zijn nooit grote vrienden geweest.

Na een overvloedig dessertenbuffet werd het tijd om de beentjes los te schudden. Spijtig genoeg begonnen er al veel aanwezigen naar huis te trekken. Mensen met jonge kinderen, he, die kunnen niet meer feesten tot in de late uurtjes, want ze worden ‘s ochtends ongenadig uit hun bed gezet. De dansvloer bleef, op ons groepje na, akelig leeg. Al had dit ook voordelen. De dj heeft elk nummer dat ik aangevraagd heb, gespeeld en we hadden ruimte zat om eens goed uit de bol te gaan.

Uiteraard sloten we het feest af om in het holst van de nacht tegen de slaap vechtend terug naar Leuven te keren.

Party time

Het vorige feestje op ons appartement dateerde van 2 augustus 2008. Veel te lang geleden, vond ik persoonlijk, dus hoog tijd om nog eens wat mensen uit te nodigen voor een feestje. De teller bleef steken op een veertigtal aanwezigen en dat bleek een mooi aantal te zijn om ons appartementje gezellig vol te krijgen. Ik had sangria gemaakt, de cocktailshakers stonden klaar en de schuifdeuren naar het balkon stonden wagenwijd open om frisse lucht binnen te laten, want met zoveel volk wordt het al snel warm.

Opvallend: waar vroeger de genodigden zo’n beetje verspreid kwamen over de ganse avond, arriveerde nu iedereen zowat tussen acht en half negen.  Hierdoor hadden we in het begin van de avond een gigantisch piekmoment waarbij we aan de lopende band kusten en cadeautjes in ontvangst namen en ik nu dus niet meer goed weet welk cadeautje van wie afkomstig is. Uiteraard zat er heel wat lekkers tussen al die cadeautjes, waardoor we eigenlijk méér drank hebben binnengekregen dan dat er in de magen van onze gasten terechtgekomen is. Bovendien kregen we ook nog eens de ganse drankvoorraad cadeau van vrienden die binnen een week naar Canada emigreren. Maar hey, champagne heeft een mens nooit te veel in huis!

Grootste drankhit van de avond: cola, cola en nog eens cola. Al mag ik niet klagen, want onze gasten hebben flink hun best gedaan om onze pot sangria leeg te maken en ik en mijn bevallige assistent N maakten caipirinha’s. Caipirinha’s kunnen er nooit genoeg zijn.

Grootste verrassing van de avond: mijn vriendin uit het middelbaar die aankondigde dat ze niet één maar twee bengels verwacht. Jaja, de eerste tweeling in onze vriendenkring is binnenkort een feit. Benieuwd wat dat zal geven!

Uitwuiffeestje

Dinsdagavond begaven wij ons na het werk met de trein naar Antwerpen om mijn neef uit te wuiven. Mijn neef vertrekt binnen enkele dagen voor drie maanden naar Haïti om daar vrijwilligerswerk te doen (respect!). Omdat uitwuiven met een lege maag mij een beetje kregelig maakt, aten we eerst sushi aan de lopende band bij Wagamama op de Keyserlei. Na het eten wandelden we op ons dooie gemak naar de Predikerinnenstraat, in de wetenschap dat een te vroege gast een niet zo welgekomen gast is. We waren erg benieuwd om viereneenhalf jaar na de aankoop de resultaten te zien van de verbouwingswerken die maar bleven aanslepen en die zonder het harde werk van mijn nonkel en tante beslist nog tien jaar langer geduurd zouden hebben.

Toch waren we een tiental minuten te vroeg op de afspraak. We belden aan en na even wachten, hoorde ik een vrouwenstem in de parlofoon die ons welkom heette. Boven gekomen bleek dat de vrouwenstem in kwestie aan mijn tante toebehoorde, die, dat weten we nu, aan de parlofoon klinkt als een jong meisje. De gastheer-vrijwilliger zat ondertussen in een overall op zijn knieën in het kleinste kamertje, alwaar hij druk bezig was het splinternieuwe toilet te monteren. Dat was er nog niet van gekomen en aangezien hij toch wel wat volk verwachtte, leek het niet onverstandig een toilet te installeren. Waarop mijn tante verhalen vertelde over dorstige schilderwerken waarbij drank gerantsoeneerd werd en uitstapjes naar het openbaar toilet. Al had onze neef een goede oplossing gevonden voor het ontbrekende toilet: in de straat stonden twee Dixies die verlichting konden bieden in hoge nood en hij kon nog altijd terecht in het huis van mijn nonkel en tante dat zich op fietsafstand bevond.

Van al de feestjes die ik al bijgewoond heb, moet ik toegeven dat ik nog nooit onthaald geweest ben door een toilet monterende gastheer. Ik denk dat hij er zelf de humor ook wel van in zag. Feit is dat we een nieuwe running joke hebben. En het toilet geraakte (gelukkig) gemonteerd voordat de andere gasten arriveerden. Dat de deur ontbrak, zagen we graag door de vingers. Al heb ik wijselijk toch maar mijn blaas dichtgeknepen tot ik thuis was. 😉

Babyborrel/barbecue

De regen tikte op het canvas van de tent waaronder volwassen en kinderen een plekje hadden gevonden. De geuren van barbecue vermengden zich met die van regen en gras. De kinderen speelden vrolijk samen. Een klein drama waardoor er traantjes vloeiden, werd snel door de mama of papa gesust. We praatten over verre reizen, verlovingen en emigratieplannen, terwijl de berg vlees en vis (overheerlijke tonijn) nooit kleiner leek te worden.

En voor we het goed en wel beseften, was de dag voorbij en was de geur van barbecue in onze kleren en haren het enige aandenken aan een fijne dag.

Een memorabel feestje

Na een prachtige viering, volgde een magistraal feest. Ik vond het ergens wel jammer dat we niet konden meeëten op het zestigsteverjaardagsfeest van mijn nonkel en tante, zeker nadat ik de water in de mond brengende koude schotels had gezien die ze voor de gasten besteld hadden. Maar dit gevoel verdween snel, toen we in het Huis van Mihr onthaald werden op een zalig drankje (een aftreksel van rozenbottel, citroen en suiker aangevuld met cava). Het Huis van Mihr is een heel bijzondere feestlocatie. In tegenstelling tot de meeste locaties, worden de gasten verdeeld over verschillende ruimtes. Elke ruimte heeft zijn eigen unieke stijl waarin je nog elementen van de vroegere vierkantshoeve kan terugvinden. Er werden ons geen plaatsen toegewezen, dus iedereen kon kiezen waar hij of zij wilde zitten. Heel gezellig en gemoedelijk allemaal.

Het eten was overheerlijk. Zo lekker dat ik mezelf een klein beetje te buiten gegaan ben. Die tweede portie groentencurry en dat laatste pannenkoekje van het dessertenbuffet, waren er wat te veel aan. Al heb ik die calorieën er later op de avond weer proberen af te dansen.

De bruid en de bruidegom waren, zoals we dat van hen gewoon zijn, te laat op hun eigen feest, maar niemand die daar om maalde. Hoogstens werden er met een kwinkslag herinneringen opgehaald over de legendarische last minute ingesteldheid van de bruidegom (die keer op de 24-urenloop dat hij bij het startschot nog de code voor het telsysteem zat te compileren). Op het feest hadden we heel veel toffe babbels met sympathieke en interessante mensen uit alle windrichtingen. Het was een atypisch feest, in die zin dat de openingsdans in de schuur een volksdans was en we daarna uitgenodigd werden om samen te boomballen. Er was voor life muziek gezorgd en een instructrice leerde de mensen de danspassen aan. Helaas kon ik mijn vriend niet echt overtuigen om de uitdaging aan te gaan, maar foto’s nemen van de dansende mensen was zeker zo leuk.

Daarna mocht de DJ in een andere ruimte met modernere muziek het volk aan het dansen brengen. Wat hem aardig lukte. Het was zo leuk dat het vier uur was, voordat we er goed en wel erg in hadden. En dat terwijl we ons voorgenomen hadden het niet te laat te maken, wegens erg vermoeid de laatste tijd. Ach, de fijne mensen en de toffe sfeer hebben me alleszins genoeg energie gegeven om dat slaapgebrek te vergeten.