Schrikken

Zondag waren we te gast bij onze vrienden in Tongeren voor ondertussen al de veertiende editie van ons jaarlijks driekoningenfeestje. Ik greep weer naast de boon, maar eerlijk gezegd was ik blij dat ik het kleinste stuk taart kreeg, want ik had me wat laten gaan bij het pasta opscheppen en het is zo onbeleefd om iets te laten liggen dat je zelf opgeschept hebt.

Terwijl de kinderen zich onderling amuseerden, speelden de volwassenen een spelletje “Bang”. Een gezellig middag/namiddag, die bijna heel anders was uitgedraaid. Tijdens het aperitieven had ik kleine U, net zes maanden oud, op de arm genomen. Hij bleef braaf zitten en scheen zich prima op zijn gemak te voelen. Terwijl ik hem vasthield, babbelde ik met onze vrienden. Tot kleine U opeens een schijnbeweging maakte en zich met zijn ganse gewicht achteruit wierp. Een schrille kreet ontsnapte aan de lippen van zijn moeder. En even flitste voor mijn geestesoog het beeld van een baby met een gapende hoofdwonde. Gelukkig zijn mijn reflexen nog goed en had ik hem stevig vast. Maar ik moet wel zeggen dat mijn hart als een razende tekeer ging. En dat van zijn moeder ongetwijfeld nog veel meer. Ik heb hem dan maar snel terug gegeven. Niks erg gebeurd, maar iedereen was wel flink geschrokken, kleine U uitgezonderd, want die bleef even vrolijk.

Oudjaar

Het was een succes. Ons bescheiden feestje onder vrienden. We waren met zes volwassenen en twee kinderen. Met veel liefde werden de verschillende gangen bereid. Al gebied de eerlijkheid me te zeggen dat mijn vriend en ik er ons dit jaar een beetje gemakkelijk vanaf gemaakt hadden met een kant en klare wildschotel van de traiteur. Hey, we waren de gastheer en gastvrouw, dan kan je je dat permitteren. Het wild was trouwens fabuleus en het is wel zo gemakkelijk als je jouw schotel gewoon in de oven kan schuiven.

De twee jongedames van twee en vier gedroegen zich als engeltjes en de oudste bleef zelfs mee op tot het nieuwe jaar aanbrak. We keken samen naar het vuurwerk boven Leuven en toostten op een geslaagd 2011. Waarna we ons geluk beproefden met een spelletje poker vergezeld van een paar glaasje wodka. (In mijn geval een paar glaasjes te veel, want echt fris heb ik me niet gevoeld, de eerste dag van het jaar achter het gourmetstel bij mijn familie.)

Een niet zo prettig kerstfeest

Traditiegetrouw bevonden wij ons op eerste kerstdag bij de ouders van mijn vriend. Het werd een avond met hindernissen. Het petekindje van mijn vriend, net anderhalf, had al twee dagen op rij meer dan veertig graden koorts. De ouders dachten dat er tandjes zaten aan te komen, maar kijk, daar kwam onze uitgebreide theoretische kennis van all things children weer maar eens van pas. Veertig graden is veel te hoog om enkel aan het doorkomen van de tandjes te wijten te zijn. Dus werd de dokter van wacht gebeld terwijl de soep werd uitgeschept.

Een kwartiertje later vertrok de papa met zijn dochter naar de dokter, terwijl de mama, hoogzwanger en door de dokter platte rust voorgeschreven, wat zat te snikken in de zetel. De kerststemming was ver te zoeken. Een dik half uur later was de papa terug met het verdict: een dubbele oorontsteking die ook naar de keel aan het afzakken was. De verklaring voor de hoge koorts was meteen gevonden. Met wat overredingskracht kregen we een lepeltje antibiotica in het kind en hoopten we dat een dutje wat beterschap zou brengen.

Ondertussen werd het hoofdgerecht geserveerd: kwarteltjes. Hoe het kwam, weet ik niet, maar opeens bevond ik me in een discussie met de pa van mijn vriend die vond dat tegenwoordige homoseksualiteit te veel ” gepromoot”  werd. Ik verslikte me bijna in mijn kwartel, want dit soort uitspraken zijn een regelrechte belediging voor alle holebi’s die ik ken en die geworsteld hebben met hun geaardheid. Voordat de sfeer aan tafel helemaal ontspoorde, trok ik me discreet terug op het toilet, in de hoop dat het gesprek na mijn terugkomst een andere wending zou genomen hebben. Wat gelukkig inderdaad zo was.

Volgende minidrama: nog voor het dessert was het petekindje van mijn vriend opnieuw wakker geworden, badend in het zweet en werkelijk ontroostbaar. Blikken van paniek in de ogen van de ouders, maar gelukkig konden we hen overtuigen dat naar spoed rijden niet nodig was. En brachten een paar filmpjes van Bumba soelaas. Lang leve studio 100!

Het dessert werd zonder al te veel problemen verorberd. Maar mijn vriend en ik waren, ondanks de nachtelijke sneeuwbui die we moesten trotseren, na deze tumultueuze avond blij dat we opnieuw in Leuven waren.

Gelukkig gaat het vandaag alweer een pak beter met het petekindje van mijn vriend. Zieke kinderen, het is me wat.

Drie kerstfeestjes

Ik wist op voorhand niet goed wat ik ervan moest denken, van die CLT-kerstfeestjes, maar ze zijn alledrie goed meegevallen. Wel heel verschillend.

De juffrouw van Spaans is een supervlotte, goed georganiseerde leerkracht met tonnen ervaring die gans de klas makkelijk enthousiast krijgt. Nog nooit zoveel mensen weten meezingen met de liedjes in het taalpracticum als bij haar. Op voorhand hadden we mooi afgesproken wie wat zou meenemen (moet wel als je met meer dan 30 leerlingen in de klas zit en je wil vermijden dat iedereen een fles cava meebrengt) en na de luistertest maakten we het gezellig. Mijn medecursisten Spaans zijn voornamelijk jong en vrouwelijk. De mannen zijn zwaar in de minderheid. Maar ik weet niet of ze dat erg vinden. 😉 Er werd vlot gebabbeld, vooral over reisplannen naar Zuid-Amerikaanse landen, wat voor ons nog ergens in een verre toekomst ligt.

Het Japanse kerstfeestje begon het vroegste. Om acht uur lag er al allerlei lekkers op de tafels uitgestald. Ik at voor de allereerste keer mochi en gedroogde Japanse bonen die verdacht veel op borrelnootjes met een jasje leken. Mijn vriend en ik hadden negerinnentetten (hey, als ‘t op wikipedia mag staan, dan hier ook) meegebracht van de Leuvense kerstmarkt. Een beetje te veel, want we hielden nog een volle doos over. We proefden een glaasje Tukse raki (anijs, het is toch niet mijn ding) en keken ondertussen naar foto’s van de Japanreis van enkele klasgenootjes. Ideaal om inspiratie op te doen voor onze komende reis.

De feestweek werd afgesloten donderdag in de Russische les. Er was Russische wodka (uiteraard) en de overschot van de negerinnentetten viel ook bij deze groep in de smaak. Het werd echt gezellig toen de Russische vrouw van een klasgenootje bij onze groep aansloot. Tot mijn eigen verbazing verstond ik haar prima. Het is jammer dat we, onze juffrouw buiten beschouwing gelaten, zo weinig in contact komen met native speakers. Dat is en blijft toch de beste manier om een taal te leren. We bleven een beetje plakken na het officiële einde van de les en ik kreeg zowaar het laatste restje wodka mee. Een fijne afsluiter van het jaar.

Feestweek

Deze week wordt een prima opwarmer voor de komende feestdagen. Deze middag had ik de eer Thais te lunchen met de onvolprezen Jeronimo en vanavond was het kerstfeestje in de Spaanse les met véél te veel hapjes en net genoeg cava. Volgen nog: een kerstfeestje in de Japanse en in de Russische les. Een nieuwe directeur, een nieuwe wind door het CLT. Al is het duidelijk dat de ene leerkracht al iets enthousiaster reageert op deze nieuwe traditie dan de andere. Dinsdag heb ik een kerstlunch met mijn team. Na al dat harde werk van de laatste twee maanden hebben mijn medewerkers dat dubbel en dik verdiend. Woensdag wordt er geluncht met Peter en Joke en over vrijdag moeten mijn vriend en ik nog eens nadenken. Een avondje recuperatie kan ik tegen dan misschien wel gebruiken. 😉

IRC-kerstfeestje

Ok, de meeste mensen weten niet eens meer wat IRC is, maar dat weerhield ons er niet van er zaterdag een gezellig kerstfeestje te maken in de Tr3s. Het werd wel een beetje een afvalrace. We startten met 21 deelnemers, maar onze vriendin uit Italië landde de dag zelf pas in Zaventem en zag het na de vliegtuigreis met haar zoontje niet meer zitten om vanuit Antwerpen naar Leuven te komen. Squashpartner N zei af wegens onverwachte familiale verplichtingen. En een half uurtje voor het eten van start zou gaan, haakte de zus van onze vriendin uit Italië af door vermoeidheid en besneeuwde wegen.

Maar de achttien mensen die zich niet door de sneeuw lieten weerhouden, genoten van het eten en het gezelschap. Alhoewel, niet alle achttien, want het was duidelijk dat kameraad T niet in zijn goeie doen was.  Hij sprak de hele avond geen woord en zat maar een beetje voor zich uit te staren. Niet echt opwekkend gezelschap om naast te zitten. Dus ruilde ik tijdens het dessert van plaats en zette ik me naast T om met hem te praten.

T gaat duidelijk door een moeilijke periode. Hij vindt zichzelf een mislukking, vindt geen vriendin en ziet het allemaal niet meer zitten. En hoe hard ik ook op hem probeer in te praten (en hoe goed ik ook weet dat rationele argumenten in dit geval totaal niets uitmaken), het lukt me niet zijn zelfbeeld te veranderen. We hebben het hier dus over één van de briljantste mensen die ik ken, grootste onderscheiding, doctoraat, dat soort briljant. Maar dat stelt allemaal niks voor. Zijn doctoraat trok op niks, zijn publicaties zijn niks waard, hij kan niks en geen vrouw gunt hem een blik waardig. Jongens toch, om de haren uit je hoofd te trekken. Nu heb ik ook wel eens dat soort dagen, iedereen heeft dat wel eens, neem ik aan. Dagen waarop je je de grootste mislukkeling van de wereld voelt en denkt dat je nooit iets zal bereiken in het leven. Maar het laatste jaar, sinds hij een belangrijke beurs is misgelopen, is het altijd van dat.

Enfin, ik heb de strijd gestaakt. Want ik voelde zelf aan dat ik het alleen maar erger aan het maken was, in plaats van beter. Ik denk dat hij een soort hulp nodig heeft die ik hem niet kan bieden. En ik weet niet goed wat ik hier nu verder mee moet doen. Zijn ouders contacteren? Het maar zo laten? Een interventie organiseren? Het is niet gemakkelijk.

60

Vrijdagavond vierden we de zestigste verjaardag van mijn vader. Het was een bescheiden feestje met mezelf en mijn vriend, mijn broer en zijn vriendin en de broer van mijn moeder met zijn gezin. Dat weerhield ons er echter niet van er een gezellige, zij het veel te warme (ondanks het terugschroeven van de temperatuur naar 18 graden bleef die thermostaat maar 25 graden aangeven) avond van te maken. Zestig jaar, dat verdient een feestje, nietwaar? Jammer genoeg brachten die zestig jaar ook veel kommer en kwel. Vooral de laatste jaren sinds het herseninfarct van mijn moeder waren erg zwaar. Respect voor de toewijding waarmee hij de zorg voor haar op zich genomen heeft. Laat ons hopen dat de komende jaren toch wat straaltjes geluk mogen brengen en dat zijn gezondheid hem niet in de steek laat.

Op je gezondheid, pa!