Lan-party

Laat het ons erop houden dat ik me de dag na de cocktailparty niet zo geweldig fris voelde. En met niet zo geweldig fris, bedoel ik dat het leek alsof mijn hoofd twintig kilo woog en er continu iemand met een hamer op de binnenkant van mijn slapen aan het kloppen was. Gelukkig is mijn vriend een absolute held, die de plakkerige keuken schoonmaakte terwijl ik in bed mijn kater bevocht. Een held, ik zeg het jullie!

We konden moeilijk de boel, de boel laten, want om 13.30u stond de eerste enthousiastse gamer voor de deur. Wat timingsgewijs perfect uitkwam, omdat ik vijf minuten eerder nog onder de douche stond. Enfin, ik speelde een beetje mee met de gasten, iets met tankjes en vlaggetjes en op elkaar schieten, maar bracht de rest van de dag door met het van commentaar voorzien van de foto’s van onze Europareis in 2010 (ja, ik sta zover achter). Tegen de avond kreeg ik een geweldige hongerklop die bevochten werd met aan huis geleverde sushi (waar we wel bijna twee uur op moesten wachten, niet bevorderlijk voor mijn humeur). En tegen de avond was ik genoeg gerecupereerd om met mijn vriend en twee gamers een klein stapje in de wereld zetten. We waren immers benieuwd hoe succesvol de eerste editie van Club Trente was. Conclusie: het was gezellig, maar het concept moet nog wat aan naamsbekendheid winnen.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

Twee keer feest

Deze voormiddag waren we te gast op een verjaardagsontbijt. Een heel tof concept. Met z’n allen in de tuin (gelukkig bleef het droog) genieten van het ongelooflijk uitgebreide ontbijtbuffet dat de jarige gastvrouw samen met wat helpende handen in mekaar had gebokst: fruitsla, smoothies, zachtgekookte eitjes, koffiekoeken, kaas, confituur, chocopasta, broodjes, zelfgebakken taart, kersen in chocolade gedoopt (zalig, ga ik zeker zelf ook eens maken) en nog veel meer. Een fijn alternatief voor een avondlijk feestje en dus perfect combineerbaar met het feestje dat mijn vriend en ik vandaag zelf geven. Nog een paar uurtjes voorbereiden en het is zover. Ik kijk er al naar uit!

Twee jaar

Dat de tijd vliegt, dat wist ik al langer. Maar kinderen drukken je nog een beetje harder met de neus op de feiten. Zeker als je zo’n volwassene in spé een tijdje niet meer gezien hebt, valt het op hoe groot de sprongen zijn die ze gemaakt hebben.

Zondag vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Twee jaar al, net verlost van haar pamper en apetrots op haar potjesprestaties. Al gebeurt er zo nu en dan nog eens een ongelukje, de weg naar de onafhankelijkheid is definitief ingezet.

Helemaal een digital native trouwens, die kleine meid, want mijn iphone heeft geen geheimen meer voor haar. Ze kan het woord al prima uitspreken en perfect duidelijk maken welke spelletjes ze wil spelen. Wat een beetje vervelend is als je een stuk taart probeert te eten met een kind en een iphone op je schoot. Maar kom, het was haar verjaardag, dan mag een kind al eens verwend worden.

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Mijn eerste fotografieopdracht

De zus van een goede vriendin van ons trouwde voor de wet en zocht een fotograaf om dit (hopelijk eenmalige) gebeuren vast te leggen. Omdat ze wist dat fotograferen mijn hobby is, vroeg ze of ik bereid was om een paar fotootjes van haar en de bruidegom te maken. Voordat ik hier half freelancend fotografenland over mijn dak krijg: ze hadden al enkele professionele fotografen gecontacteerd, maar die hadden allemaal een volle agenda en zodoende was ze bij mij uitgekomen. Voor mij was dit wel een leuke uitdaging, want het zou de eerste keer zijn dat ik echt als “officiële” fotograaf een trouw zou vastleggen. Ik schoof wat met de afspraken in mijn agenda en nam de uitdaging aan.

De plechtigheid in het gemeentehuis duurde amper een kwartiertje, wat maakte dat ik niet veel tijd had om de bijzondere momenten vast te leggen. En ik moet toegeven dat ik toch wat zenuwachtig was, want wat als al die foto’s nu opeens onscherp uit mijn fototoestel zouden komen? De zaal waar de twee jongelingen in de echt verbonden werden, was ook niet echt fotogeniek. Gelukkig was er na de formaliteit van het wettelijk huwelijk een kleine receptie voorzien in een toffer zaaltje mét een mooi balkon dat een prachtig uitzicht gaf over de groene omgeving. Na wat geëxperimenteer met flitsen, werd besloten dat de groene omgeving met de dreigende grijze wolken een prima achtergrond was voor wat portretjes van bruid en bruidegom in wisselende samenstellingen met hun familie en schoonfamilie. Ik ben net eens snel door alle foto’s gegaan en denk dat er toch een paar geslaagde tussen zitten.

De laatste groepsfoto voor het gemeentehuis was net genomen, toen de hemelsluizen opengezet werden en het ganse gezelschap schielijk in hun auto’s diende weg te vluchten. Hopelijk zijn bruid en bruidegom tevreden met het resultaat.

Gingen we gisteren voor een broodje de stad in

Bleek Leuven overspoeld door dames met groene draagtassen. De KVLV bouwde een feestje omdat ze 100 jaar bestonden. Alhoewel ik zelf geen lid ben en ook geen intenties in die zin heb (de activiteiten lijken me net iets te rollenpatroonbevestigend), moet ik zeggen dat de levensvreugde die de dames uitstraalden, aanstekelijk werkte. Dus, proficiat KVLV, 20.000 feestvierende dames (en hier en daar een heer) dat kan tellen.

Babyborrel-overdaad

Zondag waren mijn vriend en ik uitgenodigd voor een babyborrel in Diksmuide, meteen onze eerste kennismaking met dit charmante West-Vlaamse stadje. Enig nadeel aan charmante West-Vlaamse stadjes: het duurt verdomd lang voordat je daar bent. Twee uur en vijf minuten met de trein, meer bepaald. Al een geluk dat de feestzaal dichtbij het station van Diksmuide lag. En zo waren we ongeveer even lang onderweg dan dat we effectief op het feestje waren, maar hey, het was de moeite waard (zoals blijkt uit onderstaand fotografisch bewijsmateriaal):

En ja, de baby was ook heel lief. 😉