Een tijdje geleden woonde ik voor de allereerste keer in mijn leven een emeritaatsviering bij. Een bijzonder moment. De afsluiting van een prachtige carrière die op een boeiende manier uiteengezet werd door de verschillende sprekers en waarbij er naast harde feiten ook ruimte was voor ontroering en persoonlijke verhalen.
Maar wat me nog het meest trof, was de stokoude professor die de viering bijwoonde. Helemaal kromgetrokken, moest hij in zijn pluchen zetel voortdurend recht geduwd en getrokken worden door zijn begeleider (zijn zoon?). Verschrikkelijk vond ik het te zien hoe deze waarschijnlijk briljante man door zijn lichaam in de steek gelaten werd, maar toch ondanks alle ongemakken doorzette en naar de speeches luisterde. Het brak mijn hart toen de situatie zo oncomfortabel werd dat hij door zijn begeleider naar buiten geleid moest worden nog voordat de viering ten einde was.