feest

Legerdienst en ISS

Op het verjaardagsfeestje gisteren aan de praat geraakt met een aantal kerels die nog legerdienst hadden moeten doen. Toch een heel andere wereld als je dat zo hoort. Blij dat de legerdienst in de tijd van mijn vriendje afgeschaft was.

Dit feestje zal ook de geschiedenis ingaan als het feestje waarin het meeste naar de lucht gestaard werd. Het ISS zou boven onze hoofden passeren en uiteraard wilden wij daar een glimp van opvangen. Er werd eerst heftig gediscussieerd over de locatie van het noorden, maar eens het noorden gevonden, bleef het afwachten of we het ruimtestation werkelijk zouden zien.

En ja, waarempel, opeens zag ik een klein stipje aan de einder verschijnen dat snel hoogte won en duidelijk geen vliegtuig was. De eerste keer ooit dat ik het ISS zag. Dit feit was de kers op de taart van een prachtige zwoele zomeravond.

Exit zondag

Een zondag die bestond uit

  • een gratis ontbijt op de Heverleese braderie in ruil voor foto’s,
  • een verjaardagsfeestje met veel taart voor mijn oma die 90 werd. Het mensje had geen flauw idee waarom er taart gegeten werd en wie al die vreemde mensen waren die haar per sé wilden kussen en pakjes geven, maar de taart smaakte haar duidelijk en ze leek op haar manier te genieten van de aandacht.
  • en een etentje bij de ouders van mijn vriend om de gaatjes tussen de taart op te vullen.

Feest

Vandaag trokken we na het examen Russisch naar de Antwerpse suburbs om de eerste verjaardag te vieren van kleine I. Ja, ze worden steeds jonger die feestvarkens, al heb ik zo’n flauw vermoeden dat het vooral een feestje was voor de mama, die blij kirde bij het zien van elke nieuw cadeautje voor haar schattige dochter. De dochter zelf keek een beetje verdwaasd naar al dat volk en zat zich beslist af te vragen waar haar melkje bleef. 😉

Volgende halte: een bezoek aan vriendin E in een ander gedeelte van de Antwerpse suburbs. Vriendin E kreeg ook voor haar tweede zwangerschap rust voorgeschreven, waardoor ze al ettelijke weken thuis op de zetel zat. Ben ik blij dat ik niet in haar plaats ben. Je kan dan nog wel graag boeken lezen en tv kijken, maar uiteindelijk ben je voor alles op anderen aangewezen. Zelfs voor je eigen dochter zorgen wordt moeilijk. Gelukkig heeft mij vriend dochtertje G (twintig maanden) zo hard afgemat met het spelen dat ze vannacht zeker goed zal slapen.

De zondag na de zaterdag

En na een zaterdag, volgt natuurlijk een zondag. Te veel gegeten, te veel gedronken en te weinig slaap, echt geweldig voelde ik me niet. Maar het uitgebreide ontbijt in het Grand Café in het gezelschap van de bruid en bruidegom maakte dat ik me meteen stukken beter voelde. Dat moest ook wel, want er wachtten nog familiale verplichtingen op ons. Een bezoekje aan mijn oma, altijd goed voor een moment van bezinning. Over een leven dat steeds verder uitdooft, langzaam vervaagt tot alle dagen er gelijk uitzien en er slechts het wachten op de dood overblijft. Terwijl de gezichten rondom haar geen enkele vorm van herkenning meer oproepen. Het contrast met het bezoekje aan de broer en schoonzus van mijn vriend die net de trotse ouders geworden waren van hun eerste zoon, kon moeilijk groter zijn.

Het was een goed gevuld weekend.

Zonnige zaterdag

Zaterdag trokken we richting Sint-Truiden voor het huwelijk van vrienden B en M. De massa’s eieren die het bruidspaar en hun familie naar de Clarissen hadden gedragen, hadden duidelijk effect gehad, want de zon was de ganse dag stralend van de partij. De misviering was een beproeving voor mijn geduld, wat wil je ook als én een katholieke priester én een protestantse dominee hun ding moeten doen. Waar de homilie van de priester nog meeviel en zoals dat de gewoonte is de nodige verwijzingen naar het bruidspaar bevatte, bestond die van de dominee uit een exegese van de bijbeltekst die net was voorgelezen. It was horrifying. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij zodat ik ondertussen wat foto’s kon nemen van de bruidsmeisjes.

Na de ellenlange viering, scheen de zon gelukkig nog altijd. Omdat het feest pas om half zeven begon en mijn vriend en ik toch al een hongertje voelden opkomen, zochten we een plaatsje op een terrasje van de Sint-Truidense Grote Markt. Dat bleek lastiger dan gedacht, want het mooie weer had duidelijk veel terrasjesliefhebbers naar Sint-Truiden gelokt. Gelukkig vond mijn vriend na even zoeken een plekje op het terras van eetcafé Bacchus. Ik bestelde pannenkoeken met appeltjes en mijn vriend een omelet. Over de kwaliteit van het eten kan ik kort zijn. Dit moeten voorwaar de allerslechtste pannenkoeken zijn die ik in heel mijn leven gegeten heb. Vermoedelijk opgewarmd in de microgolfoven, waardoor ze verschrikkelijk taai waren en de appeltjes bestonden uit drie kleine schijfjes appel die niet eens opgebakken waren. Dat je zoiets je klanten durft voorschotelen, het is een echte schande. Eetcafé Bacchus, u blijft er beter weg als u iets wil eten.

Ondertussen was ik bij de toeristische dienst een kaart gaan halen om een bloesemwandeling te doen. Twee euro, kostten ons deze drie velletjes papier. Lichtelijk overdreven vond ik dat, maar soit, ze hebben gelijk dat ze de troeven van hun streek optimaal exploiteren. De wandeling stelde alleszins niet teleur. Prachtige vergezichten, mooie holle wegen. Op sommige momenten waanden we ons alleen op de wereld. De kerselaars stonden in volle bloei, de perenbomen stonden vol knoppen die op barsten stonden, maar om hun bloesems te kunnen bewonderen was het nog net iets te vroeg. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van de wandeling. Al vermoed ik dat andere wandelaars ons maar een vreemd stel gevonden zullen hebben: mijn vriend in het pak en met zijn nette schoenen en ik met mijn kleedje met diepe decolleté en flipflops (ik zag het niet zitten om met mijn hoge hakken door de velden te banjeren).

Na de wandeling van vijf kilometer was het tijd om richting feestzaal te trekken. Ik deed mijn andere schoenen aan en was er helemaal klaar voor. Naar goeie traditie was er veel te veel eten, puilde het dessertenbuffet uit en werd er uitbundig gedanst. We zaten aan tafel met de meisjes die ik tijdens de vrijgezellen had leren kennen en de gesprekken waren zeer gemoedelijk. Hoogtepunten van de avond: mijn gesprekje over camera’s en lenzen met de fotograaf die het bruidspaar had ingehuurd, de prachtig ingestudeerde openingsdans van het bruidspaar, de slideshow van de foto’s van de vrijgezellen die iedereen heel leuk vond en de overheerlijke gevulde parelhoen, die ik helaas niet op kreeg.

Rond drie uur ‘s nachts was onze pijp echter uit. We grepen al ons materiaal bijeen (een laptop, een netbook, de rugzak met mijn fototoestel en lenzen in, de projector en al onze verlengkabels) en trokken richting Hotel Stayen, een dikke tien minuutjes stappen van de feestzaal.

Vrijgezellen

27 maart stond al een maand of vier aangeduid in mijn agenda als de dag waarop vriendin B afscheid zou nemen van haar vrijgezellenbestaan. Of zoiets. Ik zag er eerlijk gezien wat tegenop, omdat ik geen zin had in die typische vrijgezellenactiviteiten, maar goed, ik wilde geen spelbreker zijn. Samen met vriendin L en de toekomstige schoonzus van B boksten we gedrieën een dag in mekaar die helemaal op maat van B was gemaakt.

We startten de dag met een uitgebreide brunch op een gezellig binnenkoertje ergens in Leuven. Gastvrouw schoonzus B had erg haar best gedaan om de tafel mooi te versieren en ons van vers gebakken croissantjes, koffiekoeken en natuurlijk een glaasje champagne te voorzien. B kreeg haar tweede opdracht van de dag voorgeschoteld: een kruiswoordraadsel dat moest prijsgeven wat de volgende stop van de dag zou zijn. De woorden die we zochten, waren de antwoorden op de vragen die we aan haar toekomstige bruidegom gesteld hadden. Het invullen ging niet altijd even vlot (wie weet er nu hoe zijn of haar partner het liefst zijn of haar eitje eet, maar dat meest romantische moment had toch een weggever moeten zijn), maar met de nodige hints kwam ze er wel.

Omdat de bruidegom in spé een Hollander is, kreeg de bruid een typisch kaasmeisjesuniformpje aan mét kapje op haar blonde krullen. Het stond haar werkelijk beeldig. Wij, haar gezellen, waren iets minder modieus uitgedost: wij gingen verkleed als Gouda-kaas. Onderweg naar onze volgende bestemming, moest B aan toevallige passanten vragen wie ze dachten dat haar toekomstige echtgenoot was. We hadden een groot kartonnen bord gemaakt met daarop al de foto’s van de mannen en vriendjes van de dames in ons gezelschap. Er werd veel verkeerd gegokt, dat is een feit. 😉

Volgende stop: Santé Magic voor een workshop natuurlijke make-up en een massage. Make-up is helemaal mijn ding niet. Verder dan een beetje lippenstift aanbrengen, ben ik nog nooit geraakt. Persoonlijk vind ik dat helemaal niet nodig en ik kan er ook de energie niet voor opbrengen om met al die potjes en borsteltjes en crèmes te prullen. Bovendien maakte ik de grote fout om tegen het meisje dat de make-up workshop gaf, te zeggen dat ik haar zonder make-up zeker zo mooi vond. Een boze blik was mijn deel. Ik heb maar een beetje gezwegen de rest van de uitleg en foto’s genomen van mijn enthousiaste vrouwelijke gezellen. De massage daarentegen wist ik zeker te smaken! Meer massage, minder make-up!

Daarna was het tijd voor nog wat opdrachtjes. De bruid in spé moest mannen van meer dan twee meter kussen, yoga-oefeningen doen met bereidwillige voorbijgangers, de salsa dansen met een slachtoffer naar keuze en uit een bord met lichaamsdelen die van haar echtgenoot-to-be kiezen, wat door de crappy kwaliteit van de foto’s niet echt zo evident was. Onze dorst lesten we in de Villa Ernesto met een paar mojito’s. Ondertussen waren de zussen van de bruidegom (vier in totaal) ons komen vervoegen en werd het een gemengd Hollands-Belgische bedoening. Best wel gezellig. 😉

Voor het avondmaal trokken we naar The Loft. Samen koken, schept een band. L en ik waren al een beetje vrolijk door de cocktails en het aperitief en besloten ons niet aan culinaire spitstechnologie te wagen. Een simpel dessertje zou nog wel lukken. Al hadden we onder het snijden van de appels en het bereiden van het deeg zoveel lol dat we ons recept maar voor de helft klaar hadden. Oh well, de kok moest toch nog íets te doen hebben, nietwaar? Het eten smaakte voortreffelijk. Je proefde dat het met liefde en heel veel plezier bereid was.

Na het eten begonnen de dames een beetje moe te worden. Ik was van plan om vanaf het station de bus naar de afsluiter van de avond, de Downtown Jack te nemen, maar door de traagheid van mijn compagnons, zagen we de bus voor onze neus verdwijnen. Ik probeerde de dames een beetje aan te moedigen, maar het was duidelijk dat sommigen onder hen de lange tocht van het goede te veel vonden. Zeker toen de laatste meters de hemelsluizen open gezet werden en dikke druppels op onze hoofden vielen.

Gelukkig was de Downtown Jack niet ver meer. En kijk eens wie daar al stond te poolen: de heren, die er na een dagje paintballen en gamen bijzonder vrolijk en opgewekt uit zagen. We sloten de avond af rond een uur of drie. Moe, maar tevreden.

Birthday celebrations

Gisteren de fotografiecursus gebrost. Er stond een inleiding tot Photoshop op het programma en aangezien ik Photoshop nu al een tijdje gebruik, zou ik me hoogstwaarschijnlijk toch maar verveeld hebben. Er komen gelukkig nog lessen over dit onderwerp, dus mocht ik iets gemist hebben, haal ik het dan wel in. In de plaats daarvan werd ik op zaterdagochtend op mijn gemak wakker naast mijn bijna-jarige vriendje. Zalig, zo uitslapen op zaterdag en eindelijk nog eens tijd te hebben voor zaterdagochtendseks. We doen dat tegenwoordig veel te weinig. (Wiens idee was het om die fotografiecursus te volgen? )

De rest van de dag bestond uit wat fotootjes nemen tijdens Leuven carnaval, de tijd uit het oog verliezen en op een drafje naar Aquaheaven moeten hollen voor onze afspraak aldaar. Drie uren in een privésauna doorbrengen. Er zijn weinig dingen waarvan ik zo ontspannen raak als van een paar uurtjes zweten en stoom aflaten in zwem- en andere baden. Zalig. We klonken in het bubbelbad op alweer een jaartje extra en genoten van de quality time met elkaar.

Na de sauna ging het richting D’Artagnan om de avond af te sluiten met een uitmuntend feestmaal mét aangepaste wijnen, natuurlijk. Ik kan jullie vertellen dat we in opperbeste stemming in bed kropen, gisterennacht.

Casino Royale

Het verjaardagsweekend van mijn vriendje is gisteren van start gegaan met een filmavond. Hij mocht kiezen welke film, dus het werd Casino Royale. Een typische James Bond-film vol met geweld, ontploffingen, knappe vrouwen en spectaculaire special effects om je aandacht af te leiden van het feit dat het verhaal van de ene ongeloofwaardige situatie in de andere overloopt. Let op, soms kan ik wel degelijk van zo’n film genieten, maar gisteren was ik niet in de juiste stemming. Ik vind Daniel Craig ook helemaal niet zo’n knappe man, al is hij uiteraard een zeer goed acteur. Misschien hadden we Casino Royale beter op groter scherm gezien ipv op een computerscherm, want de film zat boordevol prachtige beelden. Al blijkt bij nader inzien dat veel van de scènes die zich zogezegd in Montenegro afspelen, eigenlijk elders gefilmd zijn. Maar dat heeft mij er alleszins niet van weerhouden Montenegro aan mijn lijstje toe te voegen. 😉

Kaas en wijn

Waaraan herken je een geslaagde kaas en wijn-avond? Aan de houten kop de dag nadien en de overweldigende kaaswalm die je ‘s ochtends overrompelt als je de koelkast open trekt. De collega’s van mijn vriend hebben hun best gedaan, maar zijn er niet in geslaagd alle kaas weg te werken. Door een ongelooflijk toeval bleek bovendien dat we voor ons feestje net de dag hadden uitgekozen dat het bedrijfje van mijn vriend en zijn collega’s tien jaar bestond. Het staatsblad werd erbij gehaald als bewijs. Een extra reden om de glazen nog eens vol te doen.