familie

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.

Gaten in mijn geheugen

Toen we gisterenavond nog een beetje zaten op te drogen, kregen we onverwacht bezoek van mijn broer en zijn vriendin. Ze waren gaan eten in het Land aan de Overkant en hadden wat post (lees: papieren spam) die nog steeds op mijn vroegere thuisadres aankomt, voor mij mee. ‘k Was een beetje overdonderd door hun bezoekje en de staat van lichte dronkenschap waarin de vriendin van mijn broer verkeerde (dat zijn we van haar niet gewoon, die menu’s met aangepaste wijnen toch), want mijn eurocent viel pas toen ze alweer buiten waren.

Het was gisteren mijn broer zijn verjaardag. D’oh! Helemaal vergeten hem proficiat te wensen. Ongelooflijk, want ik had een paar dagen eerder nog een verjaardagskaart voor hem uitgezocht en ik liep al een tijdje na te denken over een geschikt cadeau. Alle begrip dat mijn hersencellen onderscheid willen maken tussen hoofdzaken en bijzaken en dat sommige trivialiteiten in de duistere diepten der vergeetput terechtkomen, maar de volgende keer mag die eurocent toch net iets eerder vallen.

Een historisch cadeau

Gisteren kreeg ik van de opa van mijn vriendje een bijzonder cadeautje. Een gids voor Expo ’58. Een waarlijk historisch document uit een tijd waar velen met weemoed naar terugkijken. Bij een vorig bezoek hadden we wat zitten praten over Erfgoeddag en de events die georganiseerd werden rond de wereldtentoonstelling die dit jaar exact vijftig jaar geleden gans België op zijn kop zette. Ik vroeg hem of hij er geweest was en ja, dat was zo. Blijkbaar heeft hij ons gesprek goed onthouden, want gisteren stond hij daar met dat boekje dat hij ergens ik weet niet waar teruggevonden heeft. Ik blij natuurlijk.

Bij deze wil ik jullie een paar fragmentjes citeren:

Tot België behoren de Kongo en het gebied Ruanda-Urundi, gelegen in het warmste deel van Afrika en bewoond door negers. Geen wonder dat hieruit een interessante inzending ontstond met een tropisch klimaart, exotische planten , een tentendorp met negerdansers, met negerkunst, met de tam-tam en andere primitieve klanken.

Het kolonialisme in actie.

In Civitas Dei – de stad Gods – vindt men naast een expositie van liturgische voorwerpen de moderne kerk voor 2500 personen, waar op zondag de H.mis is zonder preek om 10.00, 10.30, 11.00, 11.30, 12.30 en 13.00 uur. Bovendien om 18.30 een avondmis met preek. Ook op werkdagen is er om 18.30 uur een avondmis met preek en worden ‘s morgens H.H.-Missen opgedragen. Biechtgelegeneheid is er in verscheidene talen.

Jaja, biechten op de wereldtentoonstelling, het kon toen allemaal.

En de prachtige afsluiter:

Probeer ter plaatse nog eens te resumeren wat u boeide. Tracht het vast te houden voor later. Want herinneringen worden zeldzaam. Zelfs die van een wereldtentoonstelling. Ook die van Expo ’58. En eenmaal zullen we op onze herinneringen moeten teren!

En gelijk had de schrijver van dit kleinnood.

Dood vogeltje

Mijn moeder was een hevige fan van schlagers. Als kind was ik hierdoor helemaal niet mee met de moderne muziekscène. Heel de hype rond Madonna en zo, het ging allemaal aan mij voorbij. Neen, bij ons thuis stond steevast één of andere lokale radio op waar rond de klok plakkers van Benny Neyman, de Zangeres zonder Naam, André Hazes, Paul Severs, Dennie Christian, Conny en de Rekels, Duo X, Willy Sommers en vele anderen gedraaid werden. In die tijd hadden het Vlaamse en Nederlandse levenslied geen geheimen voor mij. Veel van die nummers kan ik nu nog altijd woord voor woord meezingen. Tot mijn eigen ergernis, want een fan van het genre ben ik nooit geweest.

Toch waren er tussen die schlagers nummers die mij tot in het diepste van mijn ziel geraakt hebben. Ik weet niet meer exact hoe oud ik was. Ik kan me nog wel herinneren dat ik achterop de fiets van mijn moeder in een kinderstoeltje zat. Ik vermoed dat ik een jaar of drie geweest zal zijn. We gingen ergens naartoe en ik huilde tranen met tuiten. Ontroostbaar was ik. Achteraf vertelde mijn moeder dat het heel wat moeite had gekost om erachter te komen wat de oorzaak van deze tranenvloed was. En toen kwam het eruit: het vogeltje was dood: hij had te hoog gevlogen. En dode vogeltjes dat was toen ongeveer het triestigste wat ik mij kon voorstellen.

Daar moest ik aan terugdenken, zondag op Erfgoeddag toen we het dode vogeltje met de felle kleuren bemerkten dat zijn eeuwige rustplaats op de trommel van de beiaard gevonden had.

dood vogeltje

Alweer een nieuw lief!

Neen, niet ik, de tijden dat ik het één na het ander lief versleet, liggen al ettelijke jaren achter mij. 😉 De knappe, nu-niet-meer-vrijgezelle zus van mijn vriend is van ‘t straat. De prille relatie is net een week oud en hup de nieuwe verovering wordt al voor de leeuwen (aka de familie) geworpen. In mijn tijd wachtte ik toch nét iets langer om mijn vriend aan de familie voor te stellen. Maar ‘t mag gezegd: het nieuwe lief is een serieuze verbetering ten opzichte van haar vorige vlam. Grappig, knap en welbespraakt. Hopelijk blijft het dit keer duren, want ze heeft tot nu toe nog niet veel geluk gehad in de liefde. Laten we hopen dat “de nieuwe” geen psychopaat blijkt te zijn. 😉

Zondags etentje

Het was lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens een etentje gegeven hadden op ons appartement. Onze kookkunsten begonnen een beetje bestoft te raken. Gelukkig konden we onze stramme kookspieren wat losmaken ter gelegenheid van het bezoek van de broer en zus van mijn vriend vorige zondag. De broer bracht zijn vriendin mee, de zus niemand. (In de aanbieding: knappe, slimme, vriendelijke, vrijgezelle zus van mijn vriend. Ze lijkt qua uiterlijk erg op hem, wat wil zeggen dat dat knap echt geen overdrijving is. 😉 Ze heeft alleen een beetje pech in de liefde.)

Over stramme spieren gesproken, de kuis- en opruimspieren konden ook wel wat oefening gebruiken. Drukke agenda’s en een gebrek aan goesting zorgen voor een rommelig en alles behalve proper appartement. En aangezien we deze week nog wat bezoek verwachten, was een schoonmaak- en opruimbeurt zeker welkom. Enfin, na een paar uurtjes zwoegen, zag ons appartement er redelijk doenbaar uit. We konden zelfs weer door de ramen naar buiten kijken. 😉

Het etentje zelf was een groot succes. We hadden extra ons best gedaan. Familie mag je al eens wat meer in de watten leggen, nietwaar? Wat aten wij? Als aperitiefhapjes Japanse sateetjes en dim sum begeleid met een glaasje schuimwijn met pepersiroop. En ja, voor de twijfelaars, dat is héél lekker! Als voorgerechtje serveerden we gevulde aardappel in de schil met zalm, zure room, bieslook en mierikswortel. Een erg makkelijk voorgerechtje dat heerlijk smaakte met een glaasje witte aperitiefwijn. De aardappelen gingen op voorhand de oven in en werden daarna koud geserveerd. Als hoofdgerecht kozen we voor eendenfilet met appeltjes begeleid met een glaasje rode wijn. Voor het dessert was het een klein beetje wringen, maar we vonden nog net een plaatsje voor de aardbeien met balsamico-azijn en mascarpone. En toen konden we geen pap meer zeggen.

A pleasant evening was had by all.

Schoonouders…

Hebben de onhebbelijke gewoonte om altijd veel te veel eten op tafel te zetten. Er was vandaag genoeg eten om een heel leger te voeden, waardoor ik mij een beetje overeten heb. A ja, ‘t is belangrijk om op een goed blaadje bij de schoonfamilie te staan. 😉 De meeste aandacht ging natuurlijk uit naar de jarige, die verwend werd met een berg strips, een fles jenever en een supergevoelige gaming muis. Iets zegt me dat ik aan die strips ook nog wat plezier zal beleven. 😉

Ziekenhuisverveling

Vanavond zijn we op pré-kraambezoek geweest bij het zwangere nichtje van mijn vriend. Het nichtje is zwanger van haar eerste kindje en moet al anderhalve maand platliggen omdat ze last heeft van voortijdige weeën. Ze is al enkele keren in het ziekenhuis opgenomen geweest, maar mocht meestal na een dag of twee naar huis. Vorige week was de hartslag van het baby’tje echter te hoog en heeft haar gyneacoloog haar laten opnemen ter observatie. Ze is nu 30 weken ver en hoopt de 34 weken te halen. Wij duimen alvast dat het lukt. Elke dag extra is een dag gewonnen. Ondertussen verveelt ze zich natuurlijk steendood, daar in dat bed in het ziekenhuis. Ze leest niet graag, dus boeken kunnen de verveling niet verjagen. En de ganse dag tv-kijken, daar wordt een mens debiel van. Vanavond hebben mijn vriend en ik voor wat entertainment gezorgd. Ik hoop dat ze er deugd van gehad heeft.

PS: Uit de parking van het ziekenhuis van Middelheim geraken, is moeilijker dan je op het eerste gezicht zou denken.