familie

Drie ziekenhuizen op twee dagen tijd

Wie doet het ons na? Eentje in Turnhout, eentje in Herentals en eentje in Sint-Niklaas. Geen van alle dicht bij Leuven, spijtig genoeg. Twee bezoekjes aan pasgeboren baby’s en eentje aan de oma van mijn vriend, die de laatste tijd helaas een beetje op de sukkel is met haar gezondheid. 85 jaar, het begint te tellen, natuurlijk. De artsen spreken over een operatie en we hopen natuurlijk op het beste, maar we bereiden ons stilletjesaan ook voor op het slechtste.

Komaan oma, twee nieuwe achterkleinkinderen erbij, dat moet toch een goede reden zijn om er nog wat jaartjes bij te doen.

Van ‘t één naar ‘t ander

Zondag lang in bed gelegen, maar niet goed geslapen. Ik steek de schuld op nét iets te veel drank zaterdagavond. Tegen de middag voelde ik me beter en vertrokken we naar de housewarming van een bevriend koppel. ‘t Was in Leuven te doen, altijd gemakkelijk als je met de fiets naar een feestje kan. We brachten (op verzoek) wat speciale biertjes mee en vlees voor op de barbecue. Eens daar leek het ruime aanbod aan quiches en rijstpap mij aantrekkelijker dan een stuk slecht gebakken vlees en bleef ons vlees onaangeroerd in de frigo liggen. We kenden buiten het koppel wiens huis gewarmd werd, niemand, maar gelukkig waren er onder de genodigden toffe en vlotte mensen en de bijna drie meter hoge zonnebloem op het balkon was een ideale gespreksopener. 😉

De housewarming zou nog tot ‘s avonds duren, maar we moesten al snel afscheid nemen om naar onze volgende afspraak te gaan: de familiebijeenkomst bij de oma en opa van mijn vriend. De achterkleinkinderen, die steeds talrijker worden, zogen naar goede gewoonte alle aandacht naar zich toe en voordat ik het wist, was ik verstoppertje aan het spelen met het oudste achterkleinkind. Al was het concept hem nog niet helemaal duidelijk. Want ik hoefde maar te vragen: “Waar zou B zich nu toch verstopt hebben?” en daar klonk een klein stemmetje uit een schuilplaats naar keuze: “Hier!” Super grappig.

Twee jaar

Dat de tijd vliegt, dat wist ik al langer. Maar kinderen drukken je nog een beetje harder met de neus op de feiten. Zeker als je zo’n volwassene in spé een tijdje niet meer gezien hebt, valt het op hoe groot de sprongen zijn die ze gemaakt hebben.

Zondag vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Twee jaar al, net verlost van haar pamper en apetrots op haar potjesprestaties. Al gebeurt er zo nu en dan nog eens een ongelukje, de weg naar de onafhankelijkheid is definitief ingezet.

Helemaal een digital native trouwens, die kleine meid, want mijn iphone heeft geen geheimen meer voor haar. Ze kan het woord al prima uitspreken en perfect duidelijk maken welke spelletjes ze wil spelen. Wat een beetje vervelend is als je een stuk taart probeert te eten met een kind en een iphone op je schoot. Maar kom, het was haar verjaardag, dan mag een kind al eens verwend worden.

Beleuvenissen (bis)

Vorig jaar slaagden we er niet in om iets van Beleuvenissen mee te pikken omdat we toen de ganse maand juli in het buitenland vertoefden. Dat hebben we dit jaar ruimschoots goedgemaakt. Al was Beleuvenissen eerder een excuus om met vrienden en collega’s af te spreken dan om naar optredens te gaan kijken.

Omdat je bij Guust Bistro blijkbaar ook al een maand op voorhand moet reserveren, belandden we met ons groepje van vijf in de Kansel. Het eten was matig, maar veel werd goedgemaakt door de overheerlijke roze schuimwijn en het geweldige gezelschap. Voordat we er erg in hadden was het al tien uur en konden we nog net de laatste noten van het optreden van Daan meepikken. Hadden we ons voor niets helemaal helemaal tot vooraan de Oude Markt geworsteld.

Op de terugweg kwamen we bekenden van boskabout tegen en vervolgens belandden we op de Grote Markt waar Polle Pap Daan liet zien hoe een publiek te enthousiasmeren. Dat het publiek voor de helft uit bejaarde dames bestond, doet niets af aan het feit dat Paul Michiels nog steeds een performer pur sang is. Knap.

Na het optreden van Paul Michiels moest het alcoholniveau in ons bloed hoognodig weer opgekrikt worden. We vonden na wat zoeken een plekje in de Com.media waar we een waterige mojito dronken en naar de enthousiaste duikverhalen van één van de vrienden van boskabout luisterden. Een tweede slechte mojito zag ik niet zitten en de vermoeidheid van de week begon te wegen. Dus trokken we huiswaarts om op zaterdag met een fris hoofd aan het vervolg van de grote schilderactie te beginnen.

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Ontbijt in de Sportoase

Niet dat jullie mij moeten verdenken van sportieve inspanningen op een zondagochtend. De schoonbroer van mijn vriend woonde er één of andere conferentie bij over alweer een nieuwe fitnessrage (is Zumba al gepasseerd of is dat nog steeds in?). Dus sliepen we lang uit en sprongen we op de fiets voor een ritje naar de Sportoase en terug. Ontbijten met een slaatje van warme scampi en sinaasappel op een zondagmiddag, er zijn ergere dingen in de wereld. En ook het ritje naar de Sportoase langs het groene gedeelte van de Leuvense ring deed me deugd. Het viel me op dat Leuven er de laatste jaren alleen maar mooier op wordt. Vooral de stationsomgeving heeft een totale metamorfose ondergaan van een afgeleefd een vuil stukje stad tot een echt nieuw stadscentrum. Erg benieuwd hoe de Vaartkom zich verder zal ontwikkelen.

M from Japan

Deze ochtend hebben we met een gezamenlijk ontbijt in La Royale een punt gezet achter de logeerpartij van onze Japanse vriendin M, met wie we samen Nara, Byodoin en Arashiyama verkenden een dikke maand geleden. Ze had deze reis naar Frankrijk en België al een tijdje gepland, en kijk, een gunstige wind blies haar vanuit Zavemtem onze richting uit. Het was allemaal nogal last minute (té last minute voor de controlefreak in mezelf), maar alles viel mooi op zijn pootjes. Dinsdagavond hielden we een kleine Japan-reünie in de Rode Loper, samen met mijn broertje en zijn vriendin en uiteindelijk bleef M twee nachtjes bij ons slapen. Fantastisch hoe M reist. De dag zelf beslissen in welke stad of land je de nacht doorbrengt en altijd wel iemand in de buurt kennen om mee af te spreken of om te blijven slapen. Doordat mijn vriend en ik gisteren moesten werken en ‘s avonds al plannen hadden, konden we haar niet rondleiden in Leuven, maar ze is er zo te horen prima in geslaagd haar eigen boontjes te doppen. And now she’s off to Paris. Lucky girl.

Hopelijk kunnen wij in de toekomst ook een keertje gaan logeren bij haar. 😉 It’s nice to have friends in foreign countries.

Familie-uitbreiding

Het is een feit dat de familie van mijn vriend een grotere bijdrage levert om onze toekomstige pensioenen veilig te stellen dan die van mij. Iemand moet het doen, nietwaar? En zo gingen we zaterdag de tweede dochter van de zus van mijn vriend bezoeken: een rozig baby’tje met zwart haar dat veel sliep. Het blijft een feit: baby’tjes zijn weinig spannend om te fotograferen. Geef me dan maar het anderhalf jaar oude zusje met de rossig blonde krullen. Veel interessanter fotomateriaal. Al wilde die grote glimlach maar niet lukken en wilde ze vaak het resultaat al zien voordat de foto effectief genomen was (hoe snel die kinderen de functie van dat schermpje uitgevogeld hebben, niet te doen). Volgende keer iets meenemen om haar om te kopen, een K3-t-shirt of zo.