familie

Beleuvenissen (bis)

Vorig jaar slaagden we er niet in om iets van Beleuvenissen mee te pikken omdat we toen de ganse maand juli in het buitenland vertoefden. Dat hebben we dit jaar ruimschoots goedgemaakt. Al was Beleuvenissen eerder een excuus om met vrienden en collega’s af te spreken dan om naar optredens te gaan kijken.

Omdat je bij Guust Bistro blijkbaar ook al een maand op voorhand moet reserveren, belandden we met ons groepje van vijf in de Kansel. Het eten was matig, maar veel werd goedgemaakt door de overheerlijke roze schuimwijn en het geweldige gezelschap. Voordat we er erg in hadden was het al tien uur en konden we nog net de laatste noten van het optreden van Daan meepikken. Hadden we ons voor niets helemaal helemaal tot vooraan de Oude Markt geworsteld.

Op de terugweg kwamen we bekenden van boskabout tegen en vervolgens belandden we op de Grote Markt waar Polle Pap Daan liet zien hoe een publiek te enthousiasmeren. Dat het publiek voor de helft uit bejaarde dames bestond, doet niets af aan het feit dat Paul Michiels nog steeds een performer pur sang is. Knap.

Na het optreden van Paul Michiels moest het alcoholniveau in ons bloed hoognodig weer opgekrikt worden. We vonden na wat zoeken een plekje in de Com.media waar we een waterige mojito dronken en naar de enthousiaste duikverhalen van één van de vrienden van boskabout luisterden. Een tweede slechte mojito zag ik niet zitten en de vermoeidheid van de week begon te wegen. Dus trokken we huiswaarts om op zaterdag met een fris hoofd aan het vervolg van de grote schilderactie te beginnen.

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Ontbijt in de Sportoase

Niet dat jullie mij moeten verdenken van sportieve inspanningen op een zondagochtend. De schoonbroer van mijn vriend woonde er één of andere conferentie bij over alweer een nieuwe fitnessrage (is Zumba al gepasseerd of is dat nog steeds in?). Dus sliepen we lang uit en sprongen we op de fiets voor een ritje naar de Sportoase en terug. Ontbijten met een slaatje van warme scampi en sinaasappel op een zondagmiddag, er zijn ergere dingen in de wereld. En ook het ritje naar de Sportoase langs het groene gedeelte van de Leuvense ring deed me deugd. Het viel me op dat Leuven er de laatste jaren alleen maar mooier op wordt. Vooral de stationsomgeving heeft een totale metamorfose ondergaan van een afgeleefd een vuil stukje stad tot een echt nieuw stadscentrum. Erg benieuwd hoe de Vaartkom zich verder zal ontwikkelen.

M from Japan

Deze ochtend hebben we met een gezamenlijk ontbijt in La Royale een punt gezet achter de logeerpartij van onze Japanse vriendin M, met wie we samen Nara, Byodoin en Arashiyama verkenden een dikke maand geleden. Ze had deze reis naar Frankrijk en België al een tijdje gepland, en kijk, een gunstige wind blies haar vanuit Zavemtem onze richting uit. Het was allemaal nogal last minute (té last minute voor de controlefreak in mezelf), maar alles viel mooi op zijn pootjes. Dinsdagavond hielden we een kleine Japan-reünie in de Rode Loper, samen met mijn broertje en zijn vriendin en uiteindelijk bleef M twee nachtjes bij ons slapen. Fantastisch hoe M reist. De dag zelf beslissen in welke stad of land je de nacht doorbrengt en altijd wel iemand in de buurt kennen om mee af te spreken of om te blijven slapen. Doordat mijn vriend en ik gisteren moesten werken en ‘s avonds al plannen hadden, konden we haar niet rondleiden in Leuven, maar ze is er zo te horen prima in geslaagd haar eigen boontjes te doppen. And now she’s off to Paris. Lucky girl.

Hopelijk kunnen wij in de toekomst ook een keertje gaan logeren bij haar. 😉 It’s nice to have friends in foreign countries.

Familie-uitbreiding

Het is een feit dat de familie van mijn vriend een grotere bijdrage levert om onze toekomstige pensioenen veilig te stellen dan die van mij. Iemand moet het doen, nietwaar? En zo gingen we zaterdag de tweede dochter van de zus van mijn vriend bezoeken: een rozig baby’tje met zwart haar dat veel sliep. Het blijft een feit: baby’tjes zijn weinig spannend om te fotograferen. Geef me dan maar het anderhalf jaar oude zusje met de rossig blonde krullen. Veel interessanter fotomateriaal. Al wilde die grote glimlach maar niet lukken en wilde ze vaak het resultaat al zien voordat de foto effectief genomen was (hoe snel die kinderen de functie van dat schermpje uitgevogeld hebben, niet te doen). Volgende keer iets meenemen om haar om te kopen, een K3-t-shirt of zo.

Een niet zo prettig kerstfeest

Traditiegetrouw bevonden wij ons op eerste kerstdag bij de ouders van mijn vriend. Het werd een avond met hindernissen. Het petekindje van mijn vriend, net anderhalf, had al twee dagen op rij meer dan veertig graden koorts. De ouders dachten dat er tandjes zaten aan te komen, maar kijk, daar kwam onze uitgebreide theoretische kennis van all things children weer maar eens van pas. Veertig graden is veel te hoog om enkel aan het doorkomen van de tandjes te wijten te zijn. Dus werd de dokter van wacht gebeld terwijl de soep werd uitgeschept.

Een kwartiertje later vertrok de papa met zijn dochter naar de dokter, terwijl de mama, hoogzwanger en door de dokter platte rust voorgeschreven, wat zat te snikken in de zetel. De kerststemming was ver te zoeken. Een dik half uur later was de papa terug met het verdict: een dubbele oorontsteking die ook naar de keel aan het afzakken was. De verklaring voor de hoge koorts was meteen gevonden. Met wat overredingskracht kregen we een lepeltje antibiotica in het kind en hoopten we dat een dutje wat beterschap zou brengen.

Ondertussen werd het hoofdgerecht geserveerd: kwarteltjes. Hoe het kwam, weet ik niet, maar opeens bevond ik me in een discussie met de pa van mijn vriend die vond dat tegenwoordige homoseksualiteit te veel ” gepromoot”  werd. Ik verslikte me bijna in mijn kwartel, want dit soort uitspraken zijn een regelrechte belediging voor alle holebi’s die ik ken en die geworsteld hebben met hun geaardheid. Voordat de sfeer aan tafel helemaal ontspoorde, trok ik me discreet terug op het toilet, in de hoop dat het gesprek na mijn terugkomst een andere wending zou genomen hebben. Wat gelukkig inderdaad zo was.

Volgende minidrama: nog voor het dessert was het petekindje van mijn vriend opnieuw wakker geworden, badend in het zweet en werkelijk ontroostbaar. Blikken van paniek in de ogen van de ouders, maar gelukkig konden we hen overtuigen dat naar spoed rijden niet nodig was. En brachten een paar filmpjes van Bumba soelaas. Lang leve studio 100!

Het dessert werd zonder al te veel problemen verorberd. Maar mijn vriend en ik waren, ondanks de nachtelijke sneeuwbui die we moesten trotseren, na deze tumultueuze avond blij dat we opnieuw in Leuven waren.

Gelukkig gaat het vandaag alweer een pak beter met het petekindje van mijn vriend. Zieke kinderen, het is me wat.

60

Vrijdagavond vierden we de zestigste verjaardag van mijn vader. Het was een bescheiden feestje met mezelf en mijn vriend, mijn broer en zijn vriendin en de broer van mijn moeder met zijn gezin. Dat weerhield ons er echter niet van er een gezellige, zij het veel te warme (ondanks het terugschroeven van de temperatuur naar 18 graden bleef die thermostaat maar 25 graden aangeven) avond van te maken. Zestig jaar, dat verdient een feestje, nietwaar? Jammer genoeg brachten die zestig jaar ook veel kommer en kwel. Vooral de laatste jaren sinds het herseninfarct van mijn moeder waren erg zwaar. Respect voor de toewijding waarmee hij de zorg voor haar op zich genomen heeft. Laat ons hopen dat de komende jaren toch wat straaltjes geluk mogen brengen en dat zijn gezondheid hem niet in de steek laat.

Op je gezondheid, pa!