familie

The voice of reason

Ik ben vanavond met een positief gevoel uit het verre Limburg naar huis gekomen. Soms helpt het als een buitenstaander zijn licht op een schijnbaar onontwarbaar kluwen laat schijnen. Al vrees ik dat, hoe redelijk gebracht ook, de boodschap niet is aangekomen bij de persoon die hem moest ontvangen. Ik besef ten volle dat het heel moeilijk is om uit een denkpatroon dat je al jaren aanhoudt, te stappen, maar ik hoop dat het gesprek van deze avond een stap in de goeie richting was. Duimen.

Waarom ik niet op de twiist-afterparty was

Omdat mijn dag gisteren er zo uit zag:

  • Drie kwartier vroeger opstaan dan gewoonlijk.
  • Vergadering van 9.30u tot 11.00u over een toepassing die gebruik zal maken van de eID.
  • Samen met een collega te laat toekomen op een personeelsbriefing.
  • Happy hour (‘s middags, go figure)!
  • Snel middagmaal met de collega’s.
  • Teamvergadering van 13.30u tot 15.00u.
  • Brainstorm van 15.00u tot 17.00u.
  • Nog enkele dringende mails beantwoorden en naar huis vertrekken.
  • De trein naar huis nemen.
  • Een kwartier op adem komen en richting Limburg vertrekken.
  • Ziekenhuisbezoek.
  • Zware gesprekken voeren in een bijzonder lawaaierige omgeving. Stijlvolle brasserie, lekker eten, maar je moet wel schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Vermoeiend en niet leuk.
  • Thuiskomen rond 23.15u.
  • Je afvragen of een afterparty er nog bij kan.
  • Beslissen dat je bed opzoeken een beter idee is.
  • Stiekem een beetje spijt hebben dat je er niet bij was.

Moederdag

Vier moeders hebben mijn vriend en ik gisteren in de bloemetjes gezet. Drie daarvan waren heel blij met hun cadeautje. De vierde barstte in hartverscheurend gejammer uit. Of het iets met het cadeau te maken had, met het concept moederdag of met de hele hopeloosheid van de situatie, ik zal het nooit weten. Wat ik wel weet, is dat je er niet bepaald vrolijk van wordt.

Zon

Een stralende lentedag was het vandaag. Met een zon die zich geen wolkje in de weg liet leggen. Maar zelfs de zon die stralend naar binnen scheen, kon de sfeer in de ziekenkamer niet opvrolijken. Ogen die in mijn ogen keken en soms schenen te begrijpen. Of toch niet? Ik meende wanhoop af te lezen op haar vertrokken gezicht. Wanhoop om de hulpeloosheid. Een luide schreeuw die aan haar lippen ontsnapte. Tranen die over wangen rolden. Snapte ze het? Besefte ze het? Je probeert een sussende klank in je stem te leggen, want je weet niet of je woorden begrepen worden. En wat kan een mens zeggen als troost in een situatie waarvan je denkt dat je zelf ontroostbaar zou zijn. Dat de enige genadige uitweg jou de dood lijkt?

We praatten. We bespraken opties. Er is geen goeie optie. Deprimerend. Gelukkig scheen de zon.

Na het ziekenhuis, het tehuis voor dementerenden. Ook daar scheen de zon, zij het doorheen dichtgetrokken gordijnen. Want al dat felle licht, dat schijnt toch maar in de ogen. Dezelfde gesprekken als altijd. “Heb je lekker gegeten?” “Wat heb je vandaag gedaan?” Ogen die in mijn ogen keken. Deden alsof ze wisten wie ik was.  “Je komt toch gauw terug, niet?” We weten maar al te goed dat ze ons bezoek na tien minuten vergeten zal zijn.

Terug in Leuven. De zon scheen nog steeds. Ik had honger en hoofdpijn. Mijn vriend stelde voor sushi te gaan eten. Comfort food om het humeur op te krikken.

Soms helpt zelfs de zon niet.

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.

Vermoeiend

Een gesprekspartner waar alle logische argumenten vanaf kaatsen. Die niets lijkt te horen van wat je zegt. Die doof blijft voor logisch beredeneerde argumenten en blind voor de harde werkelijkheid. Het is behoorlijk frustrerend om op iemand in te praten die de realiteit niet onder ogen wil zien, terwijl je zeker weet dat er maar één mogelijke optie is. Hoop koesteren is één ding, het getuigt van gezond verstand om uit te gaan van het slechtst mogelijke scenario.

Verbouwen

Vandaag zijn we het nieuwe huis van de broer van mijn vriend gaan bekijken. De gloednieuwe huiseigenaars straalden van trots, terwijl ik echt mijn best moest doen om iets anders te zien dan een oud afgeleefd huis dat héél, héél, héél veel werk zou vragen. Ik raakte al ontmoedigd bij de gedachte alleen aan al de weekends en vakantiedagen ze zouden moeten investeren om van het huis iets deftigs te maken. Chapeau voor de mensen die de tijd en energie kunnen opbrengen om een huis te renoveren. Het zou alleszins niks voor mij zijn. Ik vrees dat ik niet met een baksteen in de maag geboren ben. 😉

Ups and downs

Vandaag

  • Gaf ik opleiding aan twee dove dames en leerde ik zelf enkele woorden in gebarentaal.
  • Werd ik een tergend traag wegtikkend uur lang geconfronteerd met mijn ergste nachtmerrie. Machteloosheid, ik haat het.
  • Zat ik samen met mijn oma en een dementerend nonneke op de denkbeeldige trein naar Bilzen. Gelukkig was er niet veel volk op de trein en zaten de zetels comfortabel. Dementie heeft soms ook zijn charmante kanten.
  • Besefte ik toen we al bijna halverwege op onze weg naar huis waren dat ik mijn handtas in het verre Limburg had laten liggen en maakten we in de donkere nacht rechtsomkeer.