spelen

De magie van een handpop

Zondag speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje, de oudste dochter van zijn zus. We hadden een dubbele reden om te feesten, want de goedheilig man had niet alleen veel leuke cadeautjes gebracht voor flinke F, het gezinnetje was een paar dagen voordien uitgebreid met een derde zusje. Het was alleszins een drukte van belang in hun huis. De twee oudste zusjes hadden energie te veel en holden op en neer. De baby daarentegen liet zich van haar braafste kant zien, een modelbaby, zeg maar. Gelukkig slaagde ik erin beide zusjes stil te krijgen met een simpel truukje: een handpop in de vorm van een paardje. Als betoverd keken ze naar het lapje stof dat ik met een piepstemmetje liet praten. Grappig om te zien hoe ze erin opgingen en het paardje voor hen echt tot leven kwam. De grenzeloze fantasie van een kind, het is iets prachtigs. Alhoewel de oudste (drieënhalf jaar) duidelijk wist dat ik het stemmetje produceerde, richtte ze zich rechtstreeks tot het paardje, dat ook talrijke knuffels mocht ontvangen.

Heel grappig. Alleen was het moeilijk om het spel te stoppen, want de zusjes wilden nog meer paardje, nog even paardje, paardje, paardje, paardje. En dat terwijl ik  nog serieus last had van de naweeën van een nacht monsters bevechten. Enfin, ik voelde me nogal vaatdoekachtig, om eerlijk te zijn. Gelukkig bracht de tv redding en kon ik paardje te slapen leggen.

En zo blijkt eens te meer: je hebt geen duur speelgoed nodig om een kind te entertainen (al helpt een iphone of ipad natuurlijk wel).

Poolen

Gisteren ben ik met vrienden gaan poolen. Ons groepje bestond uit zeven mannen en één vrouw, met name ikzelf. En ik ben zwaar de boot in gegaan. En neen, dat lag voor één keer eens niet aan mijn teammates ;-), want ik heb vaak genoeg van team gewisseld en telkens trok mijn team aan het kortste eind. Nu weten jullie onderhand wel dat ik redelijk competitief ingesteld ben. Alleen bij het poolen ondervind ik hier weinig tot geen last van. Ik vind het gewoon geweldig om zo hard mogelijk met mijn keu tegen die witte bal te stoten en dan vol spanning af te wachten of er een bal in één of andere pocket terechtkomt. Maakt niet uit welke kleur. Alleen jammer dat statistisch gezien de kleuren die ik het meeste pot wit of zwart zijn. En dan zwart bij voorkeur als er nog minstens tien ballen op tafel liggen. 😉

Enfin ja, ik heb mijn geamuseerd en dat is het belangrijkste. Poolen is en blijft een cafésport.

Stokjes (the sequel)

Zie, dat komt ervan als je je eigen principes met voeten treedt. Dan is de stokjes-lawine niet veraf. Omdat ik mijn maandelijkse stokjesrantsoen al overschreden heb, zal ik dit stokje dan ook aan mij voorbij laten gaan. Want zeg nu zelf, zit er iemand te wachten op verhalen over hoe ik in mijn kindertijd op het kerkhof ging spelen en over hoe ik mijn eigen religie uitgevonden heb?

Niemand? Dat dacht ik al.