familie

Verjaardagslunch

Onder het motto: een verjaardag kan je nooit te veel vieren (en neen, ik ben nog steeds niet officieel verjaard), gingen mijn vriend en ik vanmiddag lunchen met mijn vader. Eerst even langs het rusthuis om mijn moeder gedag te zeggen en dan naar een plaatselijke taverne, want mijn geboortestad heeft bedroevend weinig hippe restaurants. Maar kijk, hip is só overrated. De taverne had heerlijke mosselen (met witte wijn, look en chilipepertjes) en prima cava. We namen de tijd om bij te praten want door mijn drukke agenda, durven de familiebezoeken er al eens bij inschieten. En we maakten een afspraak om in de kerstvakantie mijn kamer in het ouderlijke huis uit te mesten. Benieuwd wat voor herinneringen ik zal terug vinden in die kasten en laden die al jaren niet meer open geweest zijn…

Een vroeg verjaardagscadeautje

Een nieuwe batterijgrip voor mijn Canon 550D, omdat de batterijgrip van de oude 450D uiteraard niet op de nieuwe past. Fabrikanten doen niets liever dan hun klanten geld uit de zakken kloppen. Alweer een ander soort batterijen, alweer een nieuwe oplader. Ik kan al een ganse collectie aanleggen ondertussen. Een batterijmuseum, als het ware. Wat niet wegneemt dat die batterijgrip uiteraard een heel welkom geschenk is. Met dank aan mijn vriend voor de tip aan de schoonfamilie.

Yikes

Is dat weekend nu alweer voorbij? Het was alleszins gezellig: weer wat bijgeleerd in de cursus Photoshop, de modderige opening van het vernieuwde park aan abdij Keizersberg meegemaakt, een diner klaargemaakt (nuja, de eer gaat naar mijn vriend, zelf heb ik niet veel gedaan) voor vrienden op zaterdagavond en een familiebijeenkomst op de zonnige zondag.

Sushi

Dit weekend werd er naast goed gefeest, ook veel sushi gegeten. Vrijdag probeerden we na de feestelijke opening van Leuven kermis een nieuwe sushizaak uit. Restaurant Sakura stelde niet teleur. Al was het spijtig dat er zo weinig mensen in de zaak waren. Zeewier is lekker en rauwe vis is gezond, mensen!

En zondag bleek dat de ouders van mijn vriend voor ons bezoekje het afhaalmenu van de plaatselijke Japanner wilden uitproberen. En wie zijn wij om daar neen tegen te zeggen? De sushi was van mindere kwaliteit dan de Leuvense, maar wel aanvaardbaar. Er was alleszins meer dan genoeg om onze buikjes rond te eten.

Uitwuiffeestje

Dinsdagavond begaven wij ons na het werk met de trein naar Antwerpen om mijn neef uit te wuiven. Mijn neef vertrekt binnen enkele dagen voor drie maanden naar Haïti om daar vrijwilligerswerk te doen (respect!). Omdat uitwuiven met een lege maag mij een beetje kregelig maakt, aten we eerst sushi aan de lopende band bij Wagamama op de Keyserlei. Na het eten wandelden we op ons dooie gemak naar de Predikerinnenstraat, in de wetenschap dat een te vroege gast een niet zo welgekomen gast is. We waren erg benieuwd om viereneenhalf jaar na de aankoop de resultaten te zien van de verbouwingswerken die maar bleven aanslepen en die zonder het harde werk van mijn nonkel en tante beslist nog tien jaar langer geduurd zouden hebben.

Toch waren we een tiental minuten te vroeg op de afspraak. We belden aan en na even wachten, hoorde ik een vrouwenstem in de parlofoon die ons welkom heette. Boven gekomen bleek dat de vrouwenstem in kwestie aan mijn tante toebehoorde, die, dat weten we nu, aan de parlofoon klinkt als een jong meisje. De gastheer-vrijwilliger zat ondertussen in een overall op zijn knieën in het kleinste kamertje, alwaar hij druk bezig was het splinternieuwe toilet te monteren. Dat was er nog niet van gekomen en aangezien hij toch wel wat volk verwachtte, leek het niet onverstandig een toilet te installeren. Waarop mijn tante verhalen vertelde over dorstige schilderwerken waarbij drank gerantsoeneerd werd en uitstapjes naar het openbaar toilet. Al had onze neef een goede oplossing gevonden voor het ontbrekende toilet: in de straat stonden twee Dixies die verlichting konden bieden in hoge nood en hij kon nog altijd terecht in het huis van mijn nonkel en tante dat zich op fietsafstand bevond.

Van al de feestjes die ik al bijgewoond heb, moet ik toegeven dat ik nog nooit onthaald geweest ben door een toilet monterende gastheer. Ik denk dat hij er zelf de humor ook wel van in zag. Feit is dat we een nieuwe running joke hebben. En het toilet geraakte (gelukkig) gemonteerd voordat de andere gasten arriveerden. Dat de deur ontbrak, zagen we graag door de vingers. Al heb ik wijselijk toch maar mijn blaas dichtgeknepen tot ik thuis was. 😉

Een muzikaal huwelijk

Altijd fijn, een huwelijksviering waar de bruid en bruidegom hun eigen persoonlijke stempel op drukken,. Deze middag werden we in het pittoreske kader van het Leuvense begijnhof verwacht om de huwelijksinzegening bij te wonen van twee mensen die leven voor muziek. Zij geeft les aan de muziekacademie en hij is in zijn vrije tijd een getalenteerd pianist. Samen leiden ze een koor. De trouwmis was één grote ode aan de muziek. Met een gelegenheidskoortje, een duet tussen bruid en bruidegom, een zelfgeschreven meerstemmige ode van de bruidegom aan de bruid en een afsluitende samenzang van de bruid met het koor. Genieten. En het leuke was dat ook in de kerk zelf meegezongen werd met de liederen.

Straks gaan we hun huwelijk verder vieren, maar eerst nog even over en weer naar Pulderbos om de zestigste verjaardag van mijn oom en tante te vieren. Jammer dat het bij een blitzbezoek zal blijven en dat we niet de ganse avond kunnen meefeesten. De mensen die op het feest aanwezig zullen zijn, heb ik al zeker in geen vijftien jaar meer gezien. Benieuwd of ik veel gezichten zal herkennen.

Exit zondag

Een zondag die bestond uit

  • een gratis ontbijt op de Heverleese braderie in ruil voor foto’s,
  • een verjaardagsfeestje met veel taart voor mijn oma die 90 werd. Het mensje had geen flauw idee waarom er taart gegeten werd en wie al die vreemde mensen waren die haar per sé wilden kussen en pakjes geven, maar de taart smaakte haar duidelijk en ze leek op haar manier te genieten van de aandacht.
  • en een etentje bij de ouders van mijn vriend om de gaatjes tussen de taart op te vullen.

Familie

Gisteren was een dagje gewijd aan de familie. In de namiddag naar de oma en opa van mijn vriend, op wie de jaren nu echt beginnen te wegen. De oma loopt krommer en krommer en het gehoor van de opa gaat er steeds verder op achteruit, wat de gesprekken er niet echt makkelijker op maakt. Maar ze wonen op hun hoge leeftijd nog met z’n tweetjes samen in hun eigen huis en dat is prachtig.

Daarna werden we voor het diner verwacht bij de ouders van mijn vriend. Die altijd erg hun best doen, maar er nooit in slagen écht lekkere gerechten op tafel te toveren. Het is me onduidelijk waar het net misloopt, want wat er op tafel getoverd wordt, smaakt altijd zo flets. Versta me niet verkeerd, ik heb mijn bord mooi leeggegeten zoals het een braaf meisje betaamt en ze krijgen een A for effort.

Terug in Leuven maakten we ons op voor een rustig avondje, toen opeens, geheel onverwacht de deurbel ging. Mijn neven uit Antwerpen die toevallig in Leuven waren voor een avant-première en besloten even binnen te wippen. Een heel leuke verrassing, want ik zie mijn neven niet zo veel. Blijkt dat neef X in het najaar voor drie maanden naar Zuid-Amerika trekt om daar vrijwilligerswerk te doen. Prachtig vind ik dat, al moet ik toegeven dat ik altijd een tikkeltje jaloers ben als mensen mij zulke plannen uit de doeken doen. Waar is het avontuur in mijn leven?

De zondag na de zaterdag

En na een zaterdag, volgt natuurlijk een zondag. Te veel gegeten, te veel gedronken en te weinig slaap, echt geweldig voelde ik me niet. Maar het uitgebreide ontbijt in het Grand Café in het gezelschap van de bruid en bruidegom maakte dat ik me meteen stukken beter voelde. Dat moest ook wel, want er wachtten nog familiale verplichtingen op ons. Een bezoekje aan mijn oma, altijd goed voor een moment van bezinning. Over een leven dat steeds verder uitdooft, langzaam vervaagt tot alle dagen er gelijk uitzien en er slechts het wachten op de dood overblijft. Terwijl de gezichten rondom haar geen enkele vorm van herkenning meer oproepen. Het contrast met het bezoekje aan de broer en schoonzus van mijn vriend die net de trotse ouders geworden waren van hun eerste zoon, kon moeilijk groter zijn.

Het was een goed gevuld weekend.