Gaatjesvrij verklaard!

Deze avond na het werk stond er een bezoek aan de tandarts in mijn agenda. Na heel de geschiedenis met de kroon niet meteen mijn favoriete plek, maar hey, een gezond gebit is belangrijk! Tot mijn grote opluchting werd ik gaatjesvrij verklaard. De tandarts raadde me wel aan over te schakelen naar elektrisch poetsen. Blijkbaar ben ik soms wat té enthousiast bij het poetsen en beschadig ik zo mijn tandvlees. Een elektrische tandenborstel zou dit voorkomen. Weet ik meteen al wat mijn volgende Bol.com bestelling zal zijn (sorry, lokale handelaars).

Als avondmaal toverde mijn vriend een simpel, maar lekker gerecht op tafel: Siciliaanse orzo met kipgehakt, rozijnen, sperziebonen en pecorino van Hello Fresh. Alweer een gerecht dat ik persoonlijk nooit zou uitkiezen als het op de menukaart stond, maar dat vind ik net het fijne aan Hello Fresh en Foodbag, je probeert al eens een recept uit dat iet of wat buiten je comfort zone ligt.

Eerste lunch op een terrasje sinds de lockdown!

Deze middag had ik mijn allereerste fysieke lunchafspraak sinds de lockdown. De eer viel te beurt aan één van de Leuvense dames met wie ik gisteren nog virtueel geklonken had. Oorspronkelijk hadden mijn vriendin en ik vorige week afgesproken om samen te lunchen in het park, maar omdat het vorige week donderdag regende, hadden we onze afspraak met een week uitgesteld. En kijk, de weergoden waren ons goed gezind. Na een ietwat twijfelende start van de dag, brak de zon door net op het moment dat ik een plekje op het terras van Bite Leuven had weten te veroveren. Een paar minuten later kwam mijn vriendin aan en konden we bestellen. En ja, de avocado toast met gerookte zalm, salsa, gepocheerd ei en spinazie was echt zo lekker als hij eruit ziet.

En amai, wat deed het deugd om weer te kunnen genieten van een terrasje in goed gezelschap!

Cocktail evening by Bar Booza!

Stond al een tijdje op mijn todo-lijstje: cocktails bestellen bij Bar Booza. Gisteren was het eindelijk zover en gaf ik ons verlanglijstje via instagram door: een Moscow Mule (om te delen), een Old Fashioned (voor mijn vriend) en een Matcharita (voor mezelf). Top dat jonge ondernemers deze crisis aangrijpen om een nieuwe zaak uit de grond te stampen. Cocktails die aan huis geleverd worden, daar kan een mens alleen maar blij van worden.

Natuurlijk is het onverstandig om cocktails op een lege maag te drinken. Gelukkig was daar Hello Fresh met een waar top-receptje: Oosters gemarineerde zalmfilet met geroosterde courgette. De vergeten zoete aardappel was meteen vergeven!

De cocktails dienden als smeermiddel voor de tweede virtuele date met mijn Leuvense vriendinnen. Omdat de vorige virtuele date zo goed was meegevallen, hadden we meteen een nieuwe datum geprikt. Helaas viel de opkomst wat tegen deze keer. We waren maar met z’n viertjes. Gelukkig is het de kwaliteit die telt en niet de kwantiteit. En had ik een lekkere cocktail in de hand. Al was het wel een beetje jammer dat mijn vriend en ik geen ijsblokjes hadden om onze cocktails te koelen. Gelukkig vormde dat enkel voor de Old Fashioned echt een probleem. Door de cocktailzakjes in de diepvries te leggen, waren ze koud genoeg en noch de Moscow Mule, noch de Matcharita hadden extra ijs nodig.

Grappig moment van de avond: één van onze vriendinnen die tijdens onze jitsi-call voor het eerst via Deliveroo eten bestelde en meteen voor de pikantste optie ging: de vindaloo! En geen yoghurt in huis om te blussen!

Obligate foto van mijn favoriete Leuvense werf:

Curry met spinazie, zonder zoete aardappel

Vanavond stelde Hello Fresh ons voor het eerst teleur. Of ja, dat is misschien overdreven, want het eindresultaat was nog wel lekker, maar ik zat me de ganse maaltijd af te vragen hoe lekker dit gerecht wel niet geweest zou zijn mét zoete aardappel. (Tegenwoordig trouwens grote fan van gerechten met eieren.)

Mijn tweede werkdag in Brussel

Nu de kop eraf is, ben ik van plan weer op regelmatige basis naar Brussel te sporen. Minstens één dag, maar waarschijnlijk eerder twee dagen per week. Kwestie van weer wat onder de mensen te komen. Het is raar hoe verschillend mensen met deze situatie omgaan. Sommige van mijn collega’s staan te trappelen van ongeduld om weer achter hun vertrouwde bureau plaats te nemen, anderen hebben zich helemaal verzoend met de voordelen van het thuiswerken en zien een snelle terugkeer naar kantoor niet bepaald zitten.

Persoonlijk ben ik al dat praten tegen een scherm kotsbeu. Ik mis de sociale contacten en spontane babbels op het werk. Ik merk ook dat ik veel minder goed op de hoogte ben van de onderwerpen waarmee andere teams bezig zijn dan voor de uitbraak van deze pandemie. Die informele informatie-uitwisselingsmomenten, tijdens de lunch, aan de koffiebar, in de gang,… zijn immers volledig weggevallen. Je kan nu immers moeilijk een Teams meeting inplannen voor informele contacten.

Het deed dus deugd om samen met mijn collega’s in onze keuken op anderhalve meter van mekaar te kunnen genieten van mijn favoriete street food: een noedelsalade met pulled pork lunch van Bánh Mì Express. Ook dat heb ik enorm gemist!

En aan dat gemaskerd sporen zal ik ook wel snel wennen!

Het enige lichtpuntje

Het enige lichtpuntje op deze saaie werk-zondag, was het overschotje van Rossi dat we nog weg te werken hadden. Al is overschotje nogal oneerbiedig uitgedrukt, want het lukte ons gisteren gewoonweg niet meer na de pastagang nog het visgerecht erbij te krijgen. Er zijn grenzen aan onze maaginhoud. Dus genoten we vanavond van de heerlijke Pesce del giorno con melanzane in diverse consistenze, menta e pomodorini canditi.

Dinner by Ristorante Rossi

Mijn vriend en ik hadden geen grootste plannen dit weekend, omdat ik wat werkachterstand moest wegwerken. We waagden ons echter wel op zaterdagnamiddag in de Leuvense winkelstraten, waar het opvallend druk was. Aan bijna elke populaire winkel stonden buiten wachtrijen. Het was zelfs aanschuiven bij de Yves Rocher, waar ik alleen moest zijn om een paar flessen shampoo en conditioner te kopen. Bijgevolg zal ik de dringende aankoop van een nieuw paar wandelschoenen nog maar wat uitstellen, want ik heb een gigantische hekel aan wachten. Of toch maar online kopen en de Leuvense handelaars in de kou laten staan? Ik moet eerlijk bekennen dat online shoppen zo zijn voordelen heeft…

Uiteraard belandden we tijdens onze wandeling in de Kruidtuin, alwaar de rozen prachtig in bloei stonden. Ik blijf erbij: in de Kruidtuin kan je elke week iets nieuws ontdekken.

Op de terugweg haalden we onze take-away menu van Rossi af in De Smidse. De Smidse is een voormalige smederij van Stella die omgevormd werd tot een overdekte markt voor ambachtelijke voedingsproducten, die momenteel een total make-over krijgt. Weg zijn de hippe winkelconcepten die veel te weinig klanten lokten. Enkel Rossi blijft over op het gelijkvloers, al de rest wordt ingeruild voor extra kantoorruimte. Over een gefaald experiment gesproken. In plaats van De Smidse om te toveren tot een volwaardige food court, zoals de Vleeshalle in Mechelen of Wolf in Brussel, koos men voor een vis noch vlees concept. Ik ben er zeker van dat een échte food court op die locatie wel degelijk volk zou trekken. Helaas, that ship has sailed…

Maar goed, gelukkig houd Rossi er wel nog stand! Mijn vriend en ik genoten alvast van dit heerlijke Italiaanse menu mét fenomenaal lekkere verse pasta.

Bruschetta Gourmet con peperoni arrosto, burrata affumicata e acciuga di cetara:

Spaghettoni fatti in casa con asparagi e pomodorini e ricotta stagionata siciliana:

Macedonia ‘Spaziale':

En ja, de avond sloten we af met een glaasje rum uit de fles die we in Cuba kochten. (En ja, die puzzel wil maar niet af geraken…)

Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:

Maïskolf met manchego & zure room:

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:

Bami goreng:

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:

Veggie bobotie met perzik & seitan:

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

Chocolade in de post!

Deze ochtend zat er een fijne verrassing in de post: een doosje chocoladehartjes van Chocola Tuti! Nuja, een echte verrassing was dit niet, want het was een cadeautje van mijn collega-teamverantwoordelijken en mezelf voor alle medewerkers van ons bedrijf. Door de hitte van de voorbije dagen duurde het iets langer om de chocolaatjes tot bij de collega’s te krijgen (we wilden niet het risico lopen dat de post gesmolten hartjes afleverde), maar beter laat dan nooit. En toch wel een kleine pluim op mijn hoed: het idee voor de hartjes kwam van mij. Bij de chocolaatjes hoorde een leuk gepersonaliseerd kaartje met een gedichtje dat de collega’s van het team communicatie schreven en het ganse doosje paste perfect in de brievenbus. Heel leuk dat in de loop van de dag de enthousiaste reacties van de collega’s begonnen binnen te druppelen!

En dat was meteen het hoogtepunt van de dag, want het Foodbag gerecht van vanavond was niet echt bijzonder te noemen. Wel lekker, maar een beetje gewoontjes. Of misschien liggen de culinaire standaarden van mijn vriend en mezelf gewoon een beetje te hoog? 😉 Oja, en spotten we daar toch geen Nederlands ingrediënt, zeker?

Obligate indrukwekkende zonsondergang:

Ovenkrieltjes met getakaascrème, broccoli en granaatappel

En ja, ik dacht ook eerst dat het om een typfout ging, maar getakaas blijkt een Belgische ‘fetakaas’ van geitenmelk te zijn. Een leuke woordspeling op ‘feta‘, dat sinds juli 2002 een Beschermde Oorsprongsbenaming is binnen de Europese Unie. Hoed af voor Foodbag, want dit gerecht was helemaal mijn ding. Een perfecte illustratie dat vegetarische gerecht ook heel smakelijk kunnen zijn. Een recept dat we zeker nog eens opnieuw zullen maken.

Puzzelvooruitgang (ok, we zijn een beetje stilgevallen, die lucht is echt heel lastig):

Yet Another Blog

Life on my side

culinair