Restaurant Corfou is al jaren een vaste waarde in de Leuvense Bondgenotenlaan en ik passeer er vaak op mijn wandelingen doorheen Leuven. Omdat ik foto’s van eten in de vitrine van een restaurant echter niet aantrekkelijk vind, was ik nog nooit in dit restaurant geweest. Totdat mijn vriend en ik vanavond op zoek waren naar een plek om snel iets te eten. Dus ja, waarom niet eens dit Grieks restaurant proberen.
En ja, het interieur met de ouderwetse tafels en stoelen is wellicht al twintig jaar hetzelfde, maar mijn vriend en ik waren erg gecharmeerd door de vriendelijkheid van het Grieks-Belgisch koppel dat de zaak uitbaat. Dit is echt een restaurant waar de tijd is blijven stilstaan. Wat als bijkomend voordeel heeft dat de prijzen op de menukaart ook zeer schappelijk waren.
Wij besloten voor de geflambeerde lamszadel te gaan en amai, wat een goede keuze. Het in de oven bereide vlees werd aan onze tafel geflambeerd. Een heel spektakel. Vervolgens werd het vlees terug naar de keuken genomen, in stukken gesneden en samen met een salade, Griekse pasta, aardappelpartjes en rijst op een metalen schotel geserveerd. Het vlees werd op een verwarmingselement geplaatst en onze borden waren zelf ook verwarmd.
Het lamsvlees was heel mals en zeer lekker. Een heerlijk ouderwetse maaltijd waarvan we echt genoten hebben. Hier zien ze ons zeker nog terug!
Ideaal om te bekomen van het personeelsfeest op donderdagavond! Net als vorig jaar vond ons personeelsfeest plaats de avond voor wapenstilstand, want zo’n vrije dag om te recupereren is echt geen overbodige luxe. Mijn collega’s weten hoe een feestje te bouwen!
Al begon de avond met een valse noot: aangezien ons feestje op een boot zou plaatsvinden, hadden de organiserende collega’s gezorgd voor een (elektrische) bus om iedereen naar de Heembeekkaai te vervoeren. Ik had me opgegeven voor de tweede bus. Helaas bleek dat er maar één bus voorzien was en die bus geraakte bij de eerste rit helemaal vastgereden in de Brusselse files. Geen nood, een beetje vertraging, daar kijken doorwinterde treinreizigers niet van op. In afwachting van de terugkeer van de bus besloten we dus met een groep van ongeveer twintig personen iets te gaan drinken bij Wings Taverne.
Terwijl we genoten van ons drankje stroomden de berichten van de collega’s binnen die op de bus zaten: dat de bus echt geen vooruitgang maakte en dan ze nog maar een paar honderd meter verder geraakt waren. Niet echt bemoedigend. Aangezien ik de hoogste in hiërarchie was, hakte ik de knoop door en stelde ik voor de tram te nemen. Ik gaf het adres in dat op ons intranet stond: Vilvoordsesteenweg 2 en zocht via Googlemaps de snelste tram. We geraakten met gans onze groep redelijk vlot op de tram en daarmee dacht ik dat het ergste leed geleden was.
Bij het uitstappen bleek echter dat de plek waarheen googlemaps ons geleid had zich op nog twintig minuten stappen bevond van de Heembeekkaai. Ik snapte er niks van, want ik had echt het correcte adres ingegeven. Dubbel gecheckt en al. Ik moet zeggen dat de moed mij even in de schoenen zakte. Ik had al een zware week achter de rug en had ernaar uitgekeken gewoon op het gemak op een bus te kunnen stappen en een avond te feesten. Ik had niet voorzien dat ik een bende van twintig collega’s op sleeptouw zou moeten nemen en dat ik dan ook nog eens aan een halte zou afstappen die op twintig minuten wandelen van onze bestemming lag. Komt daar nog eens bij dat het thema voor ons feestje ‘summer chic’ was en dat ik en nog wat collega’s sandalen met hakken aan hadden. Niet meteen het meest ideale schoeisel om lange wandelingen mee te maken.
Nu, uiteindelijk geraakten we ter plekke, maar ik heb nog een uur de adrenaline door mijn lijf voelen razen. Gelukkig zat ondanks de niet zo ideale start de sfeer er goed in en vond ik na een tijdje mijn goede humeur terug. Ik genoot van het lekkere vegetarisch buffet, de leuke quiz die mijn collega’s in mekaar gestoken hadden, de zangstonde met Allez, Chantez!, maar vooral de leuke gesprekken met collega’s en het dansen op de dansvloer. De boot die op het kanaal van Brussel naar Vilvoorde en terug voer, had voor mij persoonlijk weinig meerwaarde. Doordat het pikkedonker was, merkte je amper dat we aan het varen waren. Het ganse feest had wat weg van een ouderwets trouwfeest op een tikkeltje marginale locatie. Totally my jam!
Ik danste tot iets voor half twee mijn telefoon ging: Taxi Jenny was onderweg! Dankzij Taxi Jenny geraakten mijn twee andere collega’s uit Leuven veilig thuis. Al gebeurde er in de taxi een kleine omwisseling van de goodie bags en heeft mijn collega per ongeluk mijn truitje mee naar huis genomen. Oh well! Ik koester alvast de fijne herinneringen aan weer een geslaagd personeelsfeest.
Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.
‘s Ochtends herhaalt zich ongeveer hetzelfde scenario als gisteren: iedereen staat op wanneer hij of zij daar zin in heeft en we nemen de tijd om gezellig samen te ontbijten. De zon is weer van de partij en we rijden naar les Terrils de Loos-en-Gohelle, de hoogste terrils van Europa. De hemel is stralend blauw, maar tegelijkertijd staat er een stevig windje, dat de klim naar de top van de terril best uitdagend maakt. Wij genieten er alvast van om de benen te kunnen strekken terwijl we kilometers ver in de omtrek kunnen kijken.
Omdat we vandaag geen eten voorzien hebben, probeer ik tijdens de klim een tafel voor negen personen te reserveren. Dat blijkt alles behalve evident. Elk restaurant in de omgeving is gesloten omdat het 1 november is. We moeten onze actieradius steeds verder uitbreiden en uiteindelijk vind ik via The Fork een Italiaans restaurant in Lille. Helaas mijn reservatie blijft onbeantwoord. Annuleren dan maar en verder zoeken. Uiteindelijk besluiten we voor sushi te gaan. De jongste zoon van onze vrienden is geen fan, maar in zo’n sushirestaurant serveren ze ook wel andere gerechten. Ik bel naar één van de beste sushirestaurants van Lille, allez, toch volgens googlemaps. Bij Le Shuriken nemen ze de telefoon wel op en twee minuten later is mijn reservatie een feit. Hoera! Een pak van mijn hart, want zomaar op den bots op een feestdag een restaurant voor negen personen vinden; is alles behalve evident.
Na de wandeling rijden we verder naar een kasteel in de buurt. Helaas, het viel te verwachten: gesloten. Omdat de oudste zoon van onze vrienden dringend naar het toilet moet, zoeken we een café om iets te drinken. Googlemaps brengt ons naar het onbeduidende dorp Barlin alwaar we terecht komen in het gokcafé Pmu Le Trio. Het voelt een beetje als een slechte film en ons gezelschap valt nogal uit de toon in vergelijking met de andere stamgasten. Gelukkig heeft het café een pooltafel om de kinderen te amuseren (de nichtjes van mijn vriend hebben nog nooit pool gespeeld) en kost een glas crémant er maar drie euro (serieus!). De jongens nemen een bliksemsnelle start, maar uiteindelijk haalt het beginnersgeluk het en winnen de dames.
Na twee cava’s en wat biertjes voor de mannen rekenen we af en rijden we naar Fresnicourt-le-Dolmen voor een wandeling. De stralende zon heeft ondertussen plaatsgemaakt voor dreigende regenwolken, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We parkeren onze wagens in de buurt van een picknicktafel en halen ons proviand boven om in de gezonde buitenlucht samen te picknicken. Echt gezellig, zelfs al is het ondertussen wat frisjes geworden. De wandeling zelf brengt ons door een mooi bos, getooid in herfstkleuren en de kinderen amuseren zich met loopwedstrijdjes. Fijn om te zien hoe de vijf kinderen met elkaar interageren en allianties smeden. Uiteindelijk zien ze elkaar maar één keer per jaar.
Na de wandeling rijden we naar Rijsel. Het weer is nu echt omgeslagen en we komen in een stevige regenbui terecht. Niet dat we kunnen klagen, want we hebben echt een paar mooie dagen achter de rug. Gelukkig is het ergste van de regenbui alweer achter de rug wanneer we in Rijsel aankomen. Parkeerplaats vinden in het de buurt van Le Shuriken blijkt niet evident, dus zetten de mannen ons af en gaan mijn vriendin en ik samen met de kinderen iets drinken in de Britse pub Queen Victoria. Daarvoor moet een mens naar Frankrijk trekken, nietwaar? 😉 We bestellen ons een cocktail, terwijl de kinderen exploding kittens spelen. Wat later voegen de mannen zich bij ons en die bestellen natuurlijk een biertje.
Na ons aperitief in de Britse pub trekken we naar Le Shuriken alwaar we heerlijke sushi eten. De kinderen zijn zo uitgehongerd dat we zelfs nog wat extra rolletjes moeten bestellen. Enige minpunt: onze vrienden blijken minder fan van de sashimi en er ligt best wel veel sashimi op zowel de boot als de brug. Jammer dat ze dit pas op het einde van de maaltijd zeiden, want ik had mij net ingehouden om niet te veel sashimi te eten omdat ik hen ook graag wat stukjes gunde. Dat weten we dan weer voor de volgende keer!
De rit naar ons huisje verliep vlot en de rest van de avond speelden we spelletjes en genoten we samen van een glaasje wijn. Onze laatste avond alweer!
Met een beetje vertraging vierde ik gisteren mijn verjaardag met mijn vriend. In de namiddag trokken we de stad in om wat boodschappen te doen en natuurlijk konden we de lokroep van een lekker glaasje wijn aan de toog van Convento Wijnbistro niet weerstaan. En ja, bij zo’n glaasje bubbels horen natuurlijk verse oestertjes. Noblesse oblige! 😉
‘s Avonds gingen we op hetzelfde elan verder. We genoten met ons tweetjes van de kookkunsten van de chefkok van Taste Leuven en de vriendelijke ontvangst die ons daar telkens weer te beurt valt. Een plek waar je je meteen thuis voelt. En als ik jullie één tip mag geven: bestel kaas in plaats van het dessert. De chefkok komt persoonlijk rond met de kaaskar en je mag van elke kaas een stukje proeven! Amai, wat een genot! En de lekkere wijnen bij elk gerecht maken van een diner bij Taste een totaalbeleving. Echt één van de Leuvense culinaire toppers.
Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉
We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!
Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.
Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.
Gisterenavond was ik met een collega op stap in Brussel. Ik weet dat onze hoofdstad niet altijd de beste reputatie heeft, maar persoonlijk boeien de tegenstellingen in deze stad, waarin zoveel verschillende werelden elkaar tegen komen, mij wel. En het culinaire aanbod is er enorm divers, da’s natuurlijk ook een pluspunt.
Mijn collega had nog een bongobon op te maken vóór de vervaldatum, dus trokken we naar restaurant La Manufacture, iets verder dan mijn normale actieradius in Brussel, maar ik was erg onder de indruk van het mooie historische pand waarin dit restaurant gelegen was. We kregen met onze bongobon voor het voorgerecht, hoofdgerecht en dessert telkens twee opties om uit te kiezen. Ik ging tweemaal voor de vis en als dessert kon ik de crème brûlée niet weerstaan. Mijn collega en ik hadden zeer fijne gesprekken, zowel over het werk als over onze privésituatie en genoten samen van een lekker flesje wijn. Alleen jammer dat het grote pand waarin het restaurant gelegen was, maar voor één zesde opgevuld was. Niet voldoende klanten om uit de kosten te komen, vrees ik. En dat op een vrijdagavond.
Velouté van pompoen met vanille van Madagaskar:
Vis van de dag, bouillabaisse sap, citrusvruchten:
Crème brûlée:
Na de maaltijd trokken we naar La Pharmacie Anglaise, een poepchique cocktailbar waar je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. We vonden een plekje voor twee op de galerij en genoten van de bijzondere omgeving (met slangen op sterk water achter ons) en de lekkere cocktails. Al moet ik eerlijk zeggen de cocktail mij toch wat te duur was, je betaalt vooral voor de exclusieve en stijlvolle locatie.
Bij het checken van de NMBS-app merkte mijn collega opeens op dat zijn laatste trein naar huis afgeschaft was. Daardoor moesten we onze avond wat vroeger afbreken dan gepland. Ik wandelde met hem mee naar het station en stelde samen met hem vast dat zijn trein maar liefst 37 minuten vertraging had. Gelukkig is de Brewdog een ideale plek om nog iets te drinken terwijl je op de trein wacht. Uiteindelijk vertrok de trein van mijn collega met 54 minuten vertraging. Dan hadden ze die trein beter nog 6 minuten later laten vertrekken, om eventuele reizigers die rekenden op de laatste trein niet te laten stranden in Brussel-centraal. Echt, de NMBS is de laatste tijd weer extreem onbetrouwbaar. Zelf nam ik een trein over de luchthaven, die me gelukkig zonder problemen in Leuven bracht.
Een fijne avond die iet of wat doorkruist werd door treinperikelen.
Dit wordt duidelijk het najaar van de businesslunches. Al kan een kleine inhaalbeweging na de coronacrisis uiteraard geen kwaad. Deze middag had ik afgesproken met een collega-afdelingshoofd. Kwestie om wat ervaringen uit te wisselen en van elkaar te kunnen leren. Mijn collega staat voor een aantal stevige uitdagingen en het is altijd fijn om samen te brainstormen én tegelijkertijd wat stoom af te laten. Ik ben alleszins blij dat we open en eerlijk met elkaar van gedachten kunnen wisselen. En de falafalschotel mocht er ook zijn!
Na een vermoeiend lang weekend was ik blij om weer in de routine van het werk te kunnen stappen. Vooral omdat deze week veel mensen verlof hadden genomen en dit voor mij de ideale gelegenheid vormde om wat bij te werken én tegelijkertijd op het gemak te gaan lunchen met een collega, zonder voortdurend op de klok te moeten kijken. Zo fijn om gezellig te kunnen bijpraten en me te laten onderdompelen in haar enthousiasme over haar nieuwe functie. Echt onder de indruk van hoe mijn collega zich ontpopt heeft tot een echte powerwoman. You rock, girl!
Heerlijke Eggs Francine:
En ‘s avonds wachtte er thuis een fijn (laat) cadeautje op mij voor mijn verjaardag. Een cadeautje dat een heel verlengd weekend in een afhaalpunt had doorgebracht, maar gelukkig was de orchidee er niet al te erg aan toe. Met dank aan mijn vriend om dit pakketje te gaan ophalen.
Aan de ontbijttafel vertellen we de kinderen wat onze bestemming van de dag is. Er stijgt gejuich op wanneer ze vernemen dat we naar Bellewaerde gaan. Zelf heb ik iet of wat gemengde gevoelens bij deze bestemming, maar het enthousiasme van de drie meisjes en twee jongens haalt me over de streep.
We ontbijten op het gemak, beleggen wat stokbroden voor de lunch en vertrekken vervolgens met de wagen naar Bellewaerde. Waze stuurt ons langs allerlei kronkelende binnenwegen, wat al niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, we stranden op anderhalve kilometer van de parking van Bellewaerde in een file waarin op het eerste gezicht weinig beweging zit.
We laten ons echter niet ontmoedigen en besluiten, na een dik kwartier aanschuiven om met de twee vrouwen en vijf kinderen alvast te voet verder te gaan en de mannen achter te laten in de file. Tot onze grote verbazing is er op de parking zelf nog veel plaats. De file zal ongetwijfeld veroorzaakt zijn door mensen die geen ticket op voorhand gekocht hadden en dus onverrichter zaken zijn moeten terugkeren.
Ook aan de ingang zelf is er helemaal geen wachtrij. We zijn dus vrij snel binnen. De kinderen gaan meteen aanschuiven voor hun eerste attractie El Volador en mijn vriendin en ik vinden een gezellig plekje in de zon bij een mooi versierd bloemenperk. Het hele park is aangekleed in het Halloween thema en alhoewel ik een zeer koele minnaar ben van dit geïmporteerde commerciële feestje, moet ik toegeven dat de aankleding zeer sfeervol is.
Mijn vriendin en ik genieten van het zonnetje terwijl we wachten op de mannen die een parkeerplaats zoeken. Gelukkig kunnen ze zich vrij snel bij ons voegen en een pintje verzacht de pijn van het filerijden wat. Wij zijn alvast blij dat we überhaupt zijn binnen geraakt, want het park is volledig uitverkocht.
Wat volgt is een dag die zich vooral kenmerkt door veel wachten en lange wachtrijen (zelfs de toiletten hebben een ellenlange wachtrij). Gelukkig hebben we black stories meegenomen, zodat we de kinderen met een raadsel kunnen afleiden. De attracties die ik persoonlijk het leukste vind, zijn dan ook degene die de kortste wachtrij hebben: de 4D cinema (echt tof gedaan) en de piratenboot (de enige attractie die ik twee keer deed, de eerste keer met de twee oudste nichtjes en de tweede keer met de jongste). Het jongste nichtje vindt de boot maar niks, maar ze bijt dapper door (niet dat ze veel keuze had).
De waterattracties laat ik aan mij voorbij gaan en ik pas ook voor de spectaculaire achtbanen. De Niagara vind ik echt een tegenvaller: we zitten in een overdekte boot met geblindeerde ramen waardoor de attractie eigenlijk niet tot zijn recht komt. En dan te bedenken dat we hiervoor zo lang hebben moeten aanschuiven.
Hét hoogtepunt voor de kinderen zijn echter niet de attracties, maar het spookhuis (waarvoor je apart moet bijbetalen, slim gezien van Bellewaerde). Wij betreden een akelige mijn bevolkt door zombieachtige mijnwerkers. En amai, de kinderen gaan er helemaal in op. Het gegil van de meisjes moet ver in de omtrek te horen zijn en ik ben blij dat we het jongste nichtje in het veilige gezelschap van onze vriendin hebben achter gelaten. Ik vind er persoonlijk niks aan, maar het is duidelijk dat het doelpubliek van die spookhuizen tieners zijn.
Terwijl onze vriendin met de vijf kinderen in de wachtrij voor de Boomerang staat, ga ik met mijn vriend en onze kameraad op zoek naar een plek om te avondeten. We belanden in een Texaans grillrestaurant waar er nog heel veel lege tafels zijn. We blijven voortdurend in contact met onze vriendin en vijf minuten nadat we alle gerechten voor ons gezelschap op tafel hebben gezet, arriveren onze uitgehongerde kinderen. En amai, die borden waren snel leeg. Al is er in Bellewaerde nog veel groeimarge op culinair vlak.
We hebben net gedaan met eten, wanneer het afsluitende vuurwerk wordt afgestoken. We genieten van dit kleurrijke spektakel en rijden na een goed gevulde dag terug naar ons huisje. Ditmaal gelukkig zonder file. Terug in Richebourg steken we de kinderen meteen in bed en openen we vervolgens met de volwassenen nog een flesje wijn om de dag door te spoelen.
Persoonlijk denk ik dat ik nu wel weer een aantal jaar zonder pretparkbezoek verder kan (hoe ouder ik word, hoe minder geduld ik heb om aan te schuiven en de attracties zelf zeggen mij ook steeds minder), maar de kinderen vonden het een fantastische dag en dat is het belangrijkste.
