Amai, ik kan me zelfs niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst in Brasserie Aracadi was, terwijl mijn collega’s en ik daar vroeger nochtans zeer frequent binnen sprongen. Damn you, corona! Maar hey, het lijkt effectief alsof het leven langzaamaan weer terugkeert naar normaal. Want, kijk, deze middag at ik samen met mijn collega-afdelingshoofden een heerlijk stukje quiche bij Aracadi. En de quiche smaakte nog altijd even lekker als een jaar of twee geleden!
Zaterdagnamiddag geland in Brussel, zondag alweer op stap! Ditmaal niet met het vliegtuig, maar met de trein. Eerlijk waar, de trein is mijn absoluut favoriete vervoersmiddel (op voorwaarde dat de NMBS een beetje haar best doet om de treinen op tijd te laten rijden). Zo jammer dat er in Europa geen goed functionerend hogesnelheidsnetwerk is en dat reizen met de trein zo verschrikkelijk duur is, waardoor voor vele bestemmingen de trein gewoon geen volwaardig alternatief is. Sad, very sad.
Dus zat ik zondagochtend, nog moe van vijf dagen Barcelona, op de trein van 8.33u naar Oostende. Altijd leuk om naar de zee te trekken, maar na de zachte temperaturen in Barcelona was ik niet voorbereid op de ijskoude wind die me opwachtte vanaf het moment dat ik in Oostende uit de trein stapte. Amai, blij dat ik ‘s ochtends voor mijn vertrek besloten had voor de zekerheid toch maar mijn dikke winterjas en sjaal aan te trekken. Ik was anders zeker in een ijspegel veranderd. Zelfs het stralende zonnetje kon me niet opwarmen.
Ik stapte dus stevig door naar De Grote Post om het Debat van De Ensors bij te wonen. Lang geleden dat ik nog eens naar een werkgerelateerde activiteit kon gaan en het deed deugd om ter plekke wat andere collega’s tegen het lijf te lopen. Het debat zelf was heel boeiend en gaf een goed beeld van de uitdagingen waarvoor de Vlaamse audiovisuele sector staat. Benieuwd wat de toekomst op dat vlak zal brengen!
Het debat werd gevolgd door de prijsuitreiking van de Ensor voor de Belofte van het Jaar. Welverdiend gewonnen door filmcomponist Ruben De Gheselle.
En de prijsuitreiking van de Lifetime Achievement Award. Toegekend aan de fantastische Sien Eggers.
Na de zeer lekkere broodjeslunch nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik naar het strand. Aja, want je kan toch niet naar Oostende gaan zonder de zee gezien te hebben, nietwaar? Continue reading
Oorspronkelijk was het bedoeling dat ik deze krokusvakantie samen met onze vrienden uit Zichem en hun kinderen in de VAE zou doorbrengen om Abu Dhabi en de expo in Dubai te bezoeken. Helaas, coronatoestanden wierpen allerlei vervelende hordes op en uiteindelijk besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en voor een Europese bestemming te gaan. Na heel wat whatsapp-berichten over en weer landden we uiteindelijk op Barcelona. Voor mij de derde keer dat ik deze stad zou bezoeken.
Ik stelde een programma samen met de highlights voor Barcelona, we kochten vliegtuigtickets, reserveerden een appartement voor zes personen en keken met z’n allen uit naar ons vertrek op de eerste maandag van de krokusvakantie. Eerste teleurstelling: de vlucht die we oorspronkelijk geboekt hadden op maandagnamiddag werd geannuleerd. Als alternatief bood Brussels Airlines ons een vlucht ‘s avonds aan. Tja, ‘t is niet dat we veel keuze hadden, maar wel zuur van die 50 euro die we extra betaald hadden om ‘s middags te vertrekken.
Mijn vriend en ik stonden nét in het station van Leuven op de trein naar Zaventem te wachten, toen onze vrienden ons lieten weten dat ze stil stonden in een monsterfile. Mijn vriendin dacht al meteen dat ze de vlucht zou missen, maar ik stelde haar gerust, Waze stelde meteen al een alternatieve route voor en we hadden meer dan genoeg tijd op de luchthaven ingecalculeerd. Mijn vriend en ik zijn normaalgezien nooit twee uur op voorhand op de luchthaven voor zo’n korte Europese vlucht.
En idd: paniek voor niets. Uiteindelijk waren onze vrienden zelfs nog een paar minuten vroeger dan wij in de vertrekhal. We checkten onze bagage in en raakten vlotjes door security. Al werden er natuurlijk weer twee personen uit ons gezelschap uitgepikt voor een springstoffencontrole.
We hadden afgesproken een licht avondmaal te eten op de luchthaven, kwestie van ‘s avonds laat niet volledig uitgehongerd in Barcelona aan te komen. Persoonlijk vind ik het restaurantaanbod op de luchthaven van Zaventem zeer bedroevend, maar we volgden het advies van mijn vriend die vaak bij Italiaans restaurant Amo een pizza gaat eten. Mijn vriend, die verjaart op 28 februari, kreeg van zodra we neerzaten aan een tafeltje meteen een cadeautje overhandigd van onze vrienden: paaschocolaatjes met advocaat! Yummie! Te bewaren voor na het eten, uiteraard.
De carpaccio die ik besteld had, viel redelijk mee en met gevulde magen stapten we het vliegtuig op, net op het moment dat de zon onderging boven Brussel. Mooi!
De vlucht verliep supervlotjes en nadat we onze bagage bemachtigd hadden, namen we een taxi naar de Palau de la Música Apartments. Het appartementsgebouw lag in een zeer drukke straat en in de ruit van de voordeur was een dikke barst, maar het appartement zelf was proper en in orde. Al leken de matrassen mij ietwat aan de dunne kant en was de kamer bijzonder spartaans ingericht. We hadden speciaal voor deze formule gekozen omdat dit appartement een gezellige grote leefruimte had waarin we samen spelletjes en dergelijke konden spelen.
Omdat we allemaal nog een klein hongertje hadden, zocht ik een tapasrestaurant in de buurt op waar we nog iets kleins konden eten. We belandden bij El Mercat, dat op het moment dat wij er aankwamen rond 21.15u stampvol zat. En dat op een maandagavond! Gelukkig konden we na een korte wachttijd een tafeltje voor zes bemachtigen.
En amai, de tapas smaakten! Het was zo lekker dat we meteen een flesje cava bestelden om samen te klinken op de verjaardag van mijn vriend en een geslaagd verblijf in Barcelona.
Het restaurant beviel ons zo goed dat we meteen reserveerden voor onze laatste avond in Barcelona.
Helaas slaagde ik er op de één of andere manier in op de terugweg van het restaurant naar het appartement mijn favoriete mondmasker van AmuseeVous kwijt te spelen. Een mooi blauw masker met verschillende portretten erop, ontworpen door illustrator Ann-Sophie Opara (ANSO). Mijn vriend en ik zijn nog heel de weg naar het restaurant terug gelopen in een poging het masker terug te vinden, maar faalden in onze missie. Zeer, zeer jammer.
Om het verdriet van het verlies te verzachten, speelden we in het appartement nog wat exploding kittens en kropen dan in bed. Kwestie van fris aan de nieuwe dag te beginnen.
Ook vandaag zijn we weer als eerste aan het ontbijt. We proberen zo vroeg mogelijk te eten om de hitte voor te zijn, zodat we net als gisteren in de voormiddag een wandeling kunnen maken en dan in de namiddag wat kunnen ontspannen.
Vandaag staat een wandeling in het natuurgebied Alvor op het programma. We rijden opnieuw met de wagen naar het startpunt van de wandeling. Deze wandeling is echt toegankelijk voor iedereen: brede vlonderpaden maken dat ook mensen in een rolstoel of met een kinderwagen, probleemloos van de schoonheid van dit natuurgebied kunnen genieten.
Tijdens de wandeling zien we ontelbaar veel krabben, vogels en heel bijzondere planten die zich staande houden in dit zanderige gebied. Her en der staan infoborden die uitleg verschaffen over de fauna en flora in dit bijzondere natuurgebied. Op de terugweg kiezen we ervoor de vlonderpaden te verlaten en wandelen we een stuk langs het strand terug. Aangenaam.
Na een goede nachtrust op tijd opgestaan om zeker om vijf voor acht als eerste aan het ontbijt te zitten. Die moeite hadden we ons kunnen besparen want uiteindelijk krijgen we pas om 8.24u ons ontbijt voorgeschoteld. Waarom het zo lang duurt om een eenvoudig bord met wat brood, boter, charcuterie, kaas en wat yoghurt en fruit op te dienen, het blijft mij een raadsel. Maar hoera voor pastéis de nata!
Enfin, het levensritme van de Portugezen ligt ongetwijfeld wat lager dan bij ons. Daar valt natuurlijk iets voor te zeggen, want de burnouts in mijn directe omgeving vallen niet meer op twee handen te tellen.
Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen en wandelen naar de parkeergarage. We rijden naar Praia do Vau waar we een wandeling langs de kliffen willen maken. We parkeren onze wagen op een betaalparking op een stoffig veld voorzien van een klein houten kotje voor de bewaker. Twee euro om een ganse dag te mogen parkeren, da’s alleszins een stuk goedkoper dan de parkeergarage in het centrum van Portimão.
Bij aankomst op het strand huren we meteen strandstoelen voor de namiddag om zeker te zijn van een plekje. Vanaf het strand beginnen we aan de wandeling. De wandeling is prachtig, met fantastische uitzichten op de fenomenale kliffen van de Algarve. Op zich is de wandeling niet moeilijk, maar ik ben toch blij dat ik mijn wandelschoenen heb aangedaan. Niet echt ideaal terrein voor flipflops.
We genieten van de prachtige omgeving en spotten zowaar een gay beach (met allemaal blote mannen) én een nudistenstrand (met blote mannen én blote vrouwen). Interessant. 😉 Omdat ik op zoveel plaatsen stil heb gestaan om foto’s te nemen, hebben we langer over de wandeling gedaan dan verwacht. Het is ondertussen al tijd voor het middagmaal.
Een ander meisje verzorgt vandaag het ontbijt en al snel wordt duidelijk dat dit haar eerste werkdag is. De ontbijt service verloopt chaotisch en traag. Haar werkwijze is ondoordacht en inefficiënt: dienbladen met borden en bestek voor het ontbijt kan je toch al makkelijk de dag op voorhand klaar zetten? Dan komt het er ‘s ochtends gewoon op aan wat broodjes, boter en belang op de daarvoor voorziene bordjes te leggen? Of je kan de bordjes met beleg al gewoon de avond op voorhand klaarmaken en afgedekt in de koelkast plaatsen.
Enfin, ja, de best stuurlui staan aan wal, zeker? We pakken onze koffers en mijn vriend haalt de auto op, die we bij terugkeer uit Silves een paar straten verder geparkeerd hadden om te vermijden dat we de extreem smalle straatjes van Alte moesten inrijden. Yep, door ervaring wijzer geworden.
Vanuit Alte is het een uurtje rijden naar Portimão, onze volgende bestemming. Onderweg genieten we opnieuw van de prachtige Portugese landschappen onder een stralend zonnetje.
We steken de Arade Rivier over (hier een pak breder dan in Silves) en rijden Portimão binnen. En ja, ook in Portimão is parkeren geen sinecure. We vinden een plek waar we kort kunnen parkeren en wandelen naar Villa Rio Guesthouse Suites om te vragen of het mogelijk is de koffers daar achter te laten (check-in is pas om 16u). We hebben heel veel geluk, een kamermeisje opent de deur en geeft ons meteen de code van de toegangsdeur zonder ook maar naar onze naam of reservatie te vragen. Ik ga ervan uit dat dat komt omdat wij er superbetrouwbaar uitzien, maar veilig kan ik deze handelswijze niet echt noemen. We informeren of we de koffers al kunnen achter laten en het meisje wijst naar een smalle plek langs de trap waar onze valiezen net tussen passen. Ideaal!
We wandelen terug naar de auto, parkeren deze fout vlak voor de deur van ons Guesthouse om de koffers te kunnen uitladen, maken gebruik van de pas verkregen deurcode en droppen onze valiezen af in de smalle ruimte langs de trap. Vervolgens parkeren we onze wagen in een ondergrondse parkeergarage.
Ons eerste echt noemenswaardige wapenfeit in Portimão is een bezoek aan het Tourism Office waar we een boottochtje boeken naar de befaamde grot van Benagil. Tijd om de innerlijke mens te versterken! Bij restaurant Esquina, dat zich effectief op een straathoek bevindt, eten we een simpele maaltijd: een soep met wat brood voor mij en een omelet voor mijn vriend.
Tot onze grote teleurstelling blijkt zowat alles in Portimão gesloten tot 15u. Blijkbaar zijn ook Portugezen fan van de siësta. We besluiten dan maar een wandeling te maken langs de rivier tot aan de spoorwegbrug en vervolgens naar de ruïnes van een klooster dat we gespot hebben op google maps. Helaas: de ruïnes zijn volledig afgeschermd met een hoge muur en kunnen niet bezocht worden. Spijtig, want ze zagen er erg fotogeniek uit.
Zaterdagavond spoorden mijn vriend en ik naar Hasselt om zijn verjaardag te vieren met mijn broertje en zijn vriendin (onder het motto: een verjaardag kan je nooit genoeg vieren!). We kozen voor een restaurant waar we ondertussen al menige verjaardag gevierd hebben: de Kwizien. En ja, ook ditmaal werden we niet teruggesteld. Het eten was zo mogelijk nog beter dan de laatste keer dat we er waren, al kan dat ook aan het gezelschap gelegen hebben. Mijn vriend kreeg als verjaardagscadeau een mooie fles Machrie Moor Peated Arran single malt. Benieuwd om die samen met hem te kunnen proeven!
Enige domper op de avond: de laatste hapjes bij de thee moesten we aan een hoog tempo naar binnen werken, anders riskeerden we de laatste trein van Leuven naar Hasselt te missen. Mijn vriend en ik moesten er zelfs een klein sprintje uitpersen om de trein te halen. Serieus, waarom kan de laatste trein niet om 23.30u vertrekken in plaats van om 22.30u? Hoe ga je op die manier mensen overtuigen om het openbaar vervoer te nemen? Mijn vriend en ik waren dolgraag nog wat langer in de Kwizien blijven plakken voor een afzakkertje. NMBS make it happen!
Heerlijke hapjes voor bij het aperitief:
Een oestertje gaat er altijd wel in:
Makreel – ajo blanco – venkel – duindoornbes:
Snoekbaars – Noordzeekrab – selder – kaffir – geitenkaas uit Lummen:
Skrei – zeewier – groene kool – salie:
Coquille – knolselder – limoen – beurre blanc:
Presa Iberico BBQ – wortel – savooi – dragon:
Platte kaas – passievrucht – gekonfijte tijgercitroen – avocado – basilicum:
Hapjes voor bij de thee:
Samen klinken op de verjaardag van mijn vriend met een glaasje champagne en vervolgens genieten van de heerlijke sushi van Kintsugi. Bij Goofball and friends is het altijd een gezellige boel! Enige faux pas van de avond: helemaal vergeten Exploding Kittens mee te brengen! Sorry, Beertje!
Scampi met witloof in haverroomsaus met gebakken pastinaak- en raapblokjes:
Zalm met yoghurt-kruidentopping, geroosterde spruitjes en quinoa:
Rundvlees à l’orange met broccoli, sojascheuen en gierst:
Na een woensdag vol vergaderingen had ik een sociale activiteit ingepland samen met de teamverantwoordelijken van mijn afdeling. De eerste gezamenlijke activiteit sinds het begin van onze samenwerking, ergens in de zomer van 2021. Reden te meer om voor een plek met klasse en uitstraling te gaan. Het was lekker rustig in The Dominican en de dienster deed enorm haar best om het ons naar de zin te maken. We genoten van de cocktails en het lekkere eten. Een ideale avond, de eerste van velen, hoop ik!
