Genieten bij Melchior in Tienen

Vrijdag spoorde ik naar Tienen voor een date met Julie, want hoe beter te recupereren van een zware werkweek dan met een culinaire ervaring in goed gezelschap? Hoog tijd trouwens dat ik eens naar Tienen afzakte, want tot nu toe was het altijd Julie die naar Leuven spoorde. Tienen heeft op culinair vlak misschien iets minder te bieden dan Leuven, maar ik vind het altijd leuk om nieuwe horizonten te verkennen.

Als restaurant had Julie Melchior uitgekozen en amai, echt van mijn sokken geblazen door wat de chefkok op tafel toverde. Heel fijn dat de Oosters aandoende inrichting zich vertaalde in gerechten die duidelijk door de Japanse keuken geïnspireerd waren. Verzorgd tot in de puntjes en prachtig gepresenteerd. De chefkok weet duidelijk waar de mosterd te halen, maar laat zich inspireren zonder te kopiëren. Die Michelin-ster is dubbel en dik verdiend wat mij betreft.

Natuurlijk konden we de verleiding niet weerstaan om Melchior’s signature dish te proberen: de knolselder in zoutkorst met kombu en bottarga. Zo boterzacht heb ik knolselder nog nooit geproefd. Ook heel leuk dat de ober eerst de volledige knolselder in zoutkorst aan tafel kwam tonen, om vervolgens het bord met het afgewerkte gerecht te brengen.

Ik laat jullie graag meegenieten. En ja, het smaakte nog beter dan de foto’s eruit zien.

Appetizers:

Hamachi, daikon, furikake, dashi:

Toro & paling, sobanoedles, aubergine, miso:

Melchior’s signature: knolselder, zoutkorst, kombu, bottarga:

Maïskip, langoustine, groene asperge:

Black angus, prei, daslook, duxelle, merg:

Chocolade, yuzu, hazelnoot:

We sloten de avond af met een heerlijke kopje thee:

Carvoeiro, Ferragudo en Monchique – 15 augustus 2021

Vandaag verzorgt een andere dame het ontbijt in Villa Rio Guesthouse Suites en amai, wat een wereld van verschil! Hoe vlot en efficiënt! Het contract met de voorbije dagen is groot. We krijgen zelfs een portie roereieren! Een waardige afsluiter van ons verblijf in Portimão.

Vandaag rijden we van Portimão naar Monchique in het binnenland. Ik had oorspronkelijk gepland om in Monchique een stevige wandeling van een kilometer of twintig te maken, maar met voorspelde temperaturen van meer dan 40 graden, lijkt dit niet zo’n goed idee. Mijn vriend en ik hebben niet veel zin om een zonneslag op te lopen.

We passen onze plannen aan en besluiten naar Carvoeiro te rijden. Het lijkt ons verstandiger om in deze hete temperaturen de verfrissing van een zeebriesje op te zoeken. We pakken onze valiezen en laten deze achter in het Guesthouse.

Het is even zoeken naar een parkeerplekje, maar uiteindelijk vinden we een mooie plek, vlakbij de kliffen van Carvoeiro. Via trappen kan je afdalen naar een door de zee uitgehold ‘zwembad’. Het is er behoorlijk druk en we zijn niet voorzien op een zwempartij, dus klauteren we verder over de rotsen. De grillige rotsformaties zijn erg fotogeniek en op sommige plekken zijn er zelfs tunnels in de rotsen. Ik beklaag me wel dat ik mijn flipflops niet verwisseld heb voor wandelschoenen, want flipflopvriendelijk is deze klauterpartij niet bepaald.

Continue reading →

Old timer tasting in Zammel

Derde keer, goeie keer! Na twee keer uitgesteld te zijn, kon de lang verwachte old timer whisky tasting eindelijk doorgaan. Net als de vorige keer hadden mijn vriend en ik een B&B geboekt om niet ‘s avonds laat vanuit Zammel met de bus (don’t drink and drive) nog terug naar Leuven te moeten reizen. Hoe leuk we het in december ook vonden bij Stijn en Stijn, Beeltjens B&B: Wolf & Belle bevond zich veel dichter bij de Prik & Tik en dus reserveerden we daar. Sorry, kleine Stijn!

We twijfelden of we opnieuw de bus zouden nemen, maar besloten gemakzuchtig voor het comfort van de Cambio te gaan. Dat scheelde hem toch in reistijd. We arriveerden rond een uur of zes in onze B&B en werden vriendelijk welkom geheten door een oudere man, die duidelijk veel minder spraakvaardig was dan onze vorige gastheer kleine Stijn. Niet dat ik daar rouwig om was, ik voelde me vrij moe en keek ernaar uit om nog even te kunnen plaats nemen in de infraroodsauna, die fantastisch goed werkte. Een klein mirakel want om de één of andere reden lieten de infraroodcabines waarin ik tot nu toe plaatsnam het altijd afweten.

De ideale voorbereiding voor een avondje whisky proeven. De vriendin van mijn broertje kwam ons ophalen aan de B&B en zette mijn broertje, mijn vriend en mezelf af bij de befaamde whiskykelder, waar mijn broer en ik in het gezegende jaar 2018 Arran whisky’s proefden. Het concept van de tasting vandaag was helemaal anders. Bedoeling was dat we zouden proeven van whisky’s van 25 jaar en ouder. Vrij exclusief dus. Al was er stiekem wel een whisky van 21 jaar in het lijstje gesukkeld. Ik geef hieronder het lijstje van de whisky’s die we gedronken hebben mee. Ik laat het aan jullie over om te googlen hoeveel die flessen waard zijn. 😉 En oja, natuurlijk was ik de enige dame in een gezelschap van uitsluitend mannelijke whiskyliefhebbers.

Bunnahabhain 28y, 1988-2016, 44%
Balblair 31y, 1989-2021, 48,2%
Caperdonich 21y, 2000-2021, 56,2%
Ardmore 32y, 1989-2021, 47,2%
Teeling 28y, 1992-2020, 44,7%
Clynelish, 25y, 1995-2021, 52,5%
Laphroaig 30y, 1990-2020, 49%

Elke whisky was helemaal anders dan de vorige en het was dan ook moeilijk om ze met elkaar te vergelijken. Toch kostte het me weinig moeite om mijn persoonlijke top drie samen te stellen. Altijd al een liefhebber geweest van whisky’s gerijpt op sherryvaten. 😉

Clynelish, 25y, 1995-2021, 52,5%
Bunnahabhain 28y, 1988-2016, 44%
Ardmore 32y, 1989-2021, 47,2%

Na de tasting kregen we nog varkenswangetjes met peer en aardappelpuree. Dé perfecte afsluiter van een fijne avond!

Met dank aan de vriendin van mijn broertje belandden we na de tasting weer veilig in onze B&B. En oja, we kochten natuurlijk nog een klein souvenirtje.

Na een deugddoende nachtrust genoten mijn vriend en ik de volgende dag met ons tweetjes van het heerlijke ontbijt in de knusse veranda. Echt een toffe B&B. Dé ideale uitvalsbasis voor een volgende whisky tasting!

Sushi in Wijgmaal

Toen we zaterdag tijdens ons diner in HOP Gastrobar aan onze vrienden vroegen waar we hun herstellende zoon een plezier mee konden doen, kwam het antwoord heel spontaan: een sushi delivery in Wijgmaal. We zijn op dat vlak natuurlijk niet aan ons proefstuk toe, dus de afspraak was snel gemaakt: woensdag zouden mijn vriend en ik sushi aan huis brengen, om zo meteen twee werken van barmhartigheid in één klap te vervullen: de zieken bezoeken en de hongerigen spijzen. 😉

‘s Middags belde ik onze sushibestelling door naar Kintsugi, zodat mijn vriend en ik deze mooi op tijd konden afhalen om de taxi naar Wijgmaal te nemen (mijn vriend stelde nog even voor de bus te nemen, maar dat zag ik niet echt zitten). Bij onze aankomst in Wijgmaal trokken onze vrienden meteen een flesje bubbels open, om te klinken op alles waar er maar op te klinken viel. Ik was alleszins blij te horen dat hun reisplannen wellicht zullen doorgaan. Met natuurlijk een minder actief programma dan oorspronkelijk gedacht, maar eens rustig aan doen op vakantie, heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, nietwaar?

Zeer bijzondere wijnkoeler (ja, dat is een massieve blok ijs):

Het werd, naar goede gewoonte, een enorm gezellig avond. Een avond die we afsloten met een glaasje vermouth (of misschien wel twee) van Convento Wines. Heerlijk!

Lunchen bij Nosh

Het lijkt erop dat mijn vriend en ik een nieuwe traditie op zondag hebben: voor de derde keer op rij trokken we immers op zondagmiddag de stad in om samen te lunchen. Ditmaal kozen we Nosh uit. Voor ons allebei de eerste kennismaking met deze lunchplek, vooral bekend om de bagels. Mijn vriend ging voor de klassieker der klassiekers: een uitsmijter en ik waagde me aan de portobagel, een bagel met portobello, bospaddenstoelen, cream cheese, gegrilde zaadjes, rucola en parmezaan. Om onze dorst te lessen, bestelden we allebei een smoothie. Beide gerechten waren lekker, al was de bagel net te klein om mijn honger te stillen. Maar geen erg: ik had al lang mijn oog laten vallen op die New York style cheesecake op de kaart. Al moet ik zeggen dat de échte New Yorkse cheesecake toch een maatje groter is.

Alweer een fijne plek in Leuven ontdekt!

Dineren bij HOP Gastrobar

De reservatie stond al vast sinds eind december (HOP maakt deel uit van dat kransje hyperpopulaire Leuvense restaurants waar je nog amper binnen geraakt), maar even leek het erop dat onze afspraak met onze vrienden uit Wijgmaal weer in het water zou vallen. Deze vrijdag moest hun zoon die al een tijdje sukkelde met pijn aan zijn bekken immers met spoed geopereerd worden. En ja, als je zoon thuis ligt pijn te lijden, staat je hoofd er natuurlijk niet naar om op restaurant te gaan. Gelukkig kregen we vrijdag al snel het nieuws dat de operatie heel goed was verlopen (‘het allerbeste scenario’) en dat de pijn na de operatie goed onder controle was. Na een herstelperiode van twee weken, waarop hij niet mocht steunen op zijn been, zou het ergste achter de rug zijn.

De opa stelde zich kandidaat als oppas en zo konden we zaterdag toch samen met onze vrienden de voeten onder tafel schuiven. Heel blij voor hen dat de operatie zo goed was verlopen en dat we daar samen op konden klinken. Want amai, dat was weer veel te lang geleden! We babbelden over hun vakantieplannen voor de Paasvakantie, die door de operatie onzeker waren geworden. Je stapt natuurlijk niet zomaar met een pas geopereerde jongeling op een vlucht die negen uur duurt. Aan de andere kant, met een attest van de arts zou hij als rolstoelpatiënt wel mee kunnen op het vliegtuig en bovendien krijg je dan overal voorrang. Ik gaf hen het advies nog even af te wachten, als het herstel effectief zo goed zou lopen als verwacht, leek mij zo’n vlucht niet onoverkomelijk. En ja, zwemmen met een herstellende wonde, dat gaat natuurlijk niet, maar ongetwijfeld waren er op hun vakantiebestemming nog veel andere leuke dingen te doen. Het leek me dat ze na al die stress wel een vakantie konden gebruiken, zelfs al zou die er dan licht anders uitzien dan eerst gepland.

Oja, het eten bij HOP was werkelijk uitstekend. Ik weet niet hoe de chefkok het doet, maar de gerechten bij HOP zijn altijd nét dat tikkeltje anders en origineler dan in andere restaurants: bijzondere bereidingswijzen in combinatie met interessante ingrediënten. En hoeveel restaurants ken jij die hun eigen kombucha bereiden? Ook tof: bij elke gang kan je kiezen uit aangepaste wijnen, bieren of alcoholvrije dranken. Echt super!

Kaasdip met crackers:

Prosciutto:

Tartaar zandwortel – raita – jus van langoustine:

Zeebaars, bloedsinaasappel, gefermenteerde veenbes, rozebottel:

Knolselder, tortellini, gerookte forel, vinaigrette van citroen & parmezaan:

BBQ zeeduivel, raapsteel, zuurdesem, Caesar dressing:

Spiering duroc de Riegel, bbq prei, pesto daslook, sweet chilli, ketchup biet:

Hondshaai, prei bitterbal, gerookte paling, mosterd:

Rabarber, citroen, sweet nacho’s, tijm:

Na de koffie namen we afscheid van onze vrienden, die begrijpelijk, graag naar hun herstellende zoon terugkeerden. Mijn vriend en ik bleven nog even plakken voor een afzakkertje. Een calvados voor hem en een madeira voor mij. Zalig lekker!

Lunchen bij Bar Jérôme

Het moeten niet altijd business lunches in Brussel zijn, nietwaar? In Leuven kan je ook op veel plekken heel lekker lunchen! Alleszins een toffe manier om een collega met wie ik vaak samenwerk op een meer persoonlijke manier te leren kennen. En dat terwijl we genoten van de heerlijke garnaalkroketten van Bar Jérôme. Bijna zo lekker als de authentieke Oostendse garnaalkroketten!

Dinner at Harvest

Een datum vinden om met drie personen samen iets te gaan eten, dat kan toch niet zo moeilijk zijn, zou je denken? Maar het is duidelijk dat de sociale verplichtingen weer op volle kruissnelheid gekomen zijn, nu de pandemie verdrongen lijkt te zijn door ander en gewelddadiger nieuws. Onze eerste poging om samen iets te gaan eten liep op een sisser uit, wegens onverwachte andere verplichtingen van mijn collega. Gelukkig lukte onze twee poging wel.

Het moet echt jaren geleden zijn dat we nog eens met z’n drietjes samen op stap gingen. Grappig trouwens: zowel de collega als de oud-collega met wie ik ging dineren, heb ik ooit aangeworven om jobs te doen die ik zelf vóór hen had ingevuld. Dat schept een band uiteraard! Uit onze gesprekken bleek alvast een beetje heimwee naar de tijden toen we samen in hetzelfde team zaten en nog niet constant verpletterd werden door een torenhoge werkdruk. Niet dat we vroeger niet hard werkten, maar er waren periodes dat de werkdruk merkelijk lager lag en er meer tijd was voor een babbeltje, een lunch en ‘s avonds een spontaan drankje. Momenteel heb ik het gevoel dat we onszelf continu achterna hollen op het werk. Er is zelfs geen tijd meer om te lunchen, laat staan successen te vieren en dat is gewoonweg heel spijtig.

Het weer zat alvast mee op deze mooie lente-avond. Voordat mijn collega en ik op het werk vertrokken, werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

En ja, het eten bij Harvest was opnieuw zeer lekker. Maar amai, wat was er aan de hand met het personeel? Mijn collega’s en ik hadden de marktmenu met aangepaste wijnen besteld. En zowel bij het voorgerecht, als bij het dessert vergat onze dienster de wijn te komen inschenken. Na verschillende keren tevergeefs wuiven en een ietwat geïrriteerde blik in mijn richting, ging er dan toch ergens een belletje rinkelen en kwam de dienster aangestormd met de wijnflessen. Het voorgerecht van mijn oud-collega was ondertussen al helemaal op! Het restaurant was wel zo vriendelijk om hem dat glas niet aan te rekenen, maar bij het dessert herhaalde zich gewoonweg hetzelfde scenario. Verschillende keren proberen de aandacht te trekken, tot we eindelijk onze wijn kregen. Ik voelde me zelfs beschaamd dat ik dit restaurant aan mijn collega’s had voorgesteld. Gewoonweg onbegrijpelijk. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat er misschien iemand onverwacht was ziekgevallen. Maar toch, ik denk dat ik na deze ervaring niet snel zal terugkeren naar Harvest. En dat is jammer, want zowel het eten als de wijn zijn er heel lekker.

Thaise zalmtartaar: avocado, sesam, limoen, knapperige groenten:

Skrei met beboterde kool en truffel, chips van boerenkool, dauphine aardappelen:

Crème brulée met peer en Grand Marnier

Tatin wafel met appels:

Belgisch kaasschoteltje:

Op de terugweg naar het station kwamen we langs de Koninginnegalerij getooid in geel en blauw uit solidariteit met de Oekraïense bevolking die het slachtoffer zijn van een totaal zinloze oorlog. Waanzin.

Palau de la Música Catalana – 5 maart 2022

Onze laatste halve dag in Barcelona, snik. We stonden vroeg op om onze valiezen te pakken en wandelden vervolgens naar het Black Swan hostel, waar we onze valiezen konden achterlaten. Een beetje vervelend dat we de valiezen niet ergens in het appartement zelf konden stockeren, maar niet onoverkomelijk. We ontbeten in de buurt bij alweer een ander 365 Café, want om 10u moesten we al in het Palau de la Música Catalana zijn voor een rondleiding.

En ja, het Palau de la Música Catalana, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, was nog even indrukwekkend als in mijn herinnering. Het oorspronkelijke gebouw kon dankzij de aankoop en afbraak van een nabijgelegen kerk tussen 1982 en 1989 gerenoveerd en uitgebreid worden, waardoor het Palau de la Música Catalana net iets meer ademruimte kreeg. Want dat is het spijtige: het staat geprangd tussen de omliggende gebouwen, waardoor het heel moeilijk is de prachtige gevels in hun geheel te overschouwen. Mijn felicitaties alleszins aan de architecten Oscar Tusquets en Carles Díaz die de zeer smaakvolle uitbreiding ontwierpen.

Tijdens de rondleiding hadden we het genoegen naar orgelspeler Benjamin Alard te kunnen luisteren die zich aan het voorbereiden was voor zijn concert. Geeft meteen een heel ander gevoel aan zo’n bezoek. De muziek bracht de fabuleuze concertzaal echt tot leven. Moet fantastisch zijn om op zo’n plek een concert bij te wonen.

Voor de lunch haastten we ons naar Mercat de la Boqueria, waar we nog net zes plaatsen konden bemachtigen aan de toog van Clemens (onze eerste keuze Quim zat helaas al helemaal vol). Mijn eerste bestelling bleek echter gefrituurde ipv gebakken inktvisjes te zijn, gelukkig kon ik de inktvisjes delen met mijn gezelschap en vervolgens bij mijn tweede poging wél gebakken inktvisjes bestellen. Ik ben nu eenmaal geen grote fan van gefrituurde zaken. Heel fijn om ons verblijf in Barcelona te kunnen afsluiten met lekker eten en een glaasje cava op een bijzondere plek. Continue reading →

Montjuïc, Teleférico del Puerto, Barceloneta, Paradiso en El Mercat – 4 maart 2022

We startten onze laatste volledige dag met, hoe kon het ook anders, een heerlijk ontbijt bij El Arból, onze favoriete ontbijtzaak in Barcelona. Even twijfelde ik om iets anders te bestellen, maar hey, hoe kon ik de lokroep van heerlijke eggs benedict weerstaan? Het is niet dat dit gerecht vaak op de kaart staat in België!

Spijtig genoeg was de tafel waaraan ons gezelschap al twee keer had plaatsgenomen in gebruik en moesten we achteraan in een iets minder gezellige hoek plaatsnemen. Gelukkig was het eten nog altijd even lekker. Echt grote fan van dit soort ontbijt- en lunchzaken!

Na het ontbijt bestelden we een taxi om ons naar Montjuïc te brengen, wegens te veraf om te voet te doen. Voor zes personen is een taxi in Barcelona trouwens een erg voordelige optie. De taxichauffeur was duidelijk niet zo bekend met Montjuïc, want hij zette ons af op een parking vanwaar het nog een stuk stappen was naar Castell de Montjuïc.

Vanaf Montjuïc (letterlijk: heuvel van de Joden, vroeger lag hier een Joods kerkhof) genoten we van het uitzicht op de haven van Barcelona. Veel bedrijvigheid viel er niet te bespeuren in de haven, we zagen slechts één containerschip dat gelost werd. Misschien nog de naweeën van de pandemie?

Aan de kassa van Castell de Montjuïc kochten we een combiticket voor de versterkte vesting en de botanische tuin. Ik herinnerde mij van mijn allereerste bezoek aan Barcelona dat ik de cactussen in die botanische tuin zo geweldig had gevonden, dus leek me wel leuk om dat samen met onze vrienden te doen.

Het bezoek aan Castell de Montjuïc zelf is vooral de moeite om wille van de prachtige uitzichten en de boeiende geschiedenis van de plek. Mij sprak vooral de tentoonstelling aan over de bewogen geschiedenis, geïllustreerd aan de hand van schilderijen en afbeeldingen. Het fort had oorspronkelijk als belangrijkste doel de stad Barcelona te beschermen, maar werd ook gebruikt als gevangenis en executieplek. In 1842 beschoten de hier gelegerde soldaten, trouw aan het regime in Madrid, vanaf dit fort de stad om een opstand van de inwoners naar te slaan. De tentoonstelling gewijd aan het ondertussen verdwenen attractiepark op de heuvel liet mij daarentegen ijskoud. Deze is wellicht vooral interessant voor mensen die zich dat park nog kunnen herinneren en hier met zekere nostalgie aan terug denken.