Een dubbel lentefeest

Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!

Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.

Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.

We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!

Afscheid van Piemonte – 3 juni 2023

Veel te vroeg opgestaan vandaag, want onze vlucht vertrekt om 12u en we willen voldoende marge hebben om de huurwagen in te leveren en onvoorziene omstandigheden te kunnen opvangen. We ontbijten iets minder uitgebreid dan de voorbije dagen. De eigenares van de B&B is dit weekend naar een huwelijksfeest en haar man staat er alleen voor. Geen erg, want op dit vroege uur hebben wij nog niet zoveel eetlust. We nemen nog een laatste foto van het mooie landschap, steken onze valiezen in de koffer van onze huurwagen en beginnen aan de rit terug naar de luchthaven.

Gelukkig verloopt de rit supervlot en is het inleveren van de huurwagen op tien minuten afgehandeld. De shuttlebus van Noleggiare brengt ons vervolgens in een paar minuten naar Milaan Linate. We zijn met andere woorden dus veel te vroeg. Dankzij mijn vriend zijn status als frequent flyer kunnen we onze bagage in business class laten inchecken. Al ben ik wel niet gediend van de venijnige opmerking van de passagier voor ons die duidelijk vindt dat wij er te zeer plebs uit zagen om in de business class rij te staan.

De security verloopt daarentegen iets minder vlot. Een bijzonder ijverige luchtvaartbediende laat twee punkers (of zo zagen ze er toch uit) hun hele rugzak uitladen en amai indrukwekkend wat die allemaal meezeulen. Zucht. Nuja, we hebben voldoende tijd, dus geen reden om ons op te jagen.

We willen graag nog iets eten voordat we op de vlucht stappen, maar de meeste restaurants op de luchthaven gaan pas om elf uur open. We houden ons dus geduldig bezig tot het elf uur is en zorgen dat we dan zo snel mogelijk een tafeltje toegewezen krijgen in restaurant Sapore. Ik bestel een insalata di salmone, mijn vriend een pizza en mijn broer en zijn vriendin een pizza doppiocrunch (wat nog het meest lijkt op een geroosterd broodje). Eerlijk: alle gerechten zijn echt lekker, en ook de wijn is uitstekend daar kan Brussels Airport nog wat van leren.

Onze bestelling is er snel en we treuzelen ook niet bij het afrekenen, maar op de één of andere manier is het boarden vroeger gestart dan we verwachten en zijn we toch één van de laatsten op het vliegtuig. Gelukkig is er nog voldoende plaats om onze handbagage in de bagagecompartimenten te stoppen. De vlucht verloopt vlotjes en we kijken er reikhalzend naar uit om onze bagage terug te zien, om na te gaan of al de flessen wijn de soms nogal ruwe bagageafhandeling overleefd hebben.

Helaas, de bagageband blijft zorgwekkend leeg. Een kwartier wordt twintig minuten, twintig minuten worden een half uur. Aangezien ik ondertussen al goed bekend ben bij de lost and found weet ik waar ik moet gaan informeren naar vermiste bagage. Bij de lost and found aan bagageband zeven weten ze ons echter niet veel meer te vertellen. De bagage wordt verwacht op bagageband vier zoals op de schermen aangekondigd. Alleen geven die schermen al een hele tijd ‘delayed’ aan.

Er zakken steeds meer verontwaardigde reizigers naar de lost and found af om te informeren waar de bagage van de passagiers op de vlucht van Milaan Linate blijft. Een vriendelijke zwarte jongeman doet zijn best om ons verder te helpen, maar het is duidelijk dat hij ook niet veel weet. Een blonde dame stelt ons gerust dat ze zal informeren wat het probleem is en binnen vijf minuten met extra informatie zal komen. Uiteraard is er vijf minuten later geen spoor meer te bekennen van de dame in kwestie en krijgen we geen enkele extra informatie.

De verwarring wordt nog groter als er opeens een donkerharige dame opduikt die een hele uitleg in het Frans geeft en ons lijkt aan te sporen om naar huis te gaan. Euh, zo snel laat ik mij wel niet met een kluitje in het riet sturen, he! Terwijl ik aan de lost and found wacht op meer info heeft mijn gezelschap zich strategisch verspreid over band vier en band zeven (waarop de bagage nu zou aankomen). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een klacht in te dienen via de computers van de lost and found. En amai, wat een gedoe, zeg! Het is duidelijk dat men zoveel mogelijk hordes wil opwerpen om klagers te ontmoedigen, nog nooit zoveel verschillende codes moeten ingeven (vluchtnummer, bagagenummer, boekingsnummer, enz). Dat bagagenummer alleen zou toch ruimschoots moeten volstaan.

Enfin, na nog wat aandringen slaagt de vriendelijke zwarte jongeman (wiens shift eigenlijk al is afgelopen) erin de bagageafhandeling te contacteren en deelt hij ons mee dat de bagage toch op band vier zal aankomen. Hoera!

Na meer dan een uur wachten zien we eindelijk onze bagage van de band rollen. En tot onze opluchting hebben alle flessen de vlucht overleefd!

We nemen afscheid van mijn broer en zijn vriendin en springen op de trein terug naar Leuven. Moe, maar tevreden na een fijne verjaardagstrip.

Nirvana Kitchen

Deze voormiddag naar Antwerpen gespoord voor een vergadering van ocharme anderhalf uur en deze namiddag op mijn appartement in Leuven maar liefst zes opeenvolgende Teams vergaderingen overleefd. Dus vond ik dat ik wel iets lekkers verdiend had om het weekend goed in te zetten. En zo belandden mijn vriend en ik op het terras van Nirvana Kitchen alwaar ik genoot van hun veganistische stavik thali vergezeld van een lekker glaasje schuimwijn. Laat dat weekend maar komen!

papadum:

Voorgerechten:

Cornetto tofu:

Sambar dal, gobi manchurian, kathal taco, pao bhaji met erwten pulao rijst en raita:

De geannuleerde afscheidslunch

Onze grote baas is momenteel bezig aan zijn afscheidstournee. Eind deze maand legt hij immers zijn functie neer en gaat hij officieel met pensioen. Daarom had hij aansluitend op het periodiek overleg met een partner waarmee we nauw samenwerken, aan alle aanwezigen een lunch aangeboden. Fijn, ik keek er al naar uit! Totdat mijn collega en ik twee dagen geleden doodleuk de boodschap kregen dat hij niet aanwezig kon zijn op de lunch wegens een andere dringende afspraak. Een afscheidslunch zonder het feestvarken, dat vonden wij nu toch echt wel heel raar. Dus werd de lunch geannuleerd (helaas mochten we hiervoor wel 30% annuleringskosten ophoesten) en vervangen door een kleine receptie na de vergadering met champagne (die een collega voor onze baas is gaan kopen) en pralines van Bittersweet (die ik gisterenavond zelf nog snel ben gaan halen). Denk dat onze partner het afscheidscadeau van onze baas als wraak voor het afgelasten van de lunch daarom tot een fleece dekentje heeft teruggebracht. De samenwerking verloopt niet altijd even collegiaal. 😉

En zo kwam het dat ik, ter vervanging van de geplande fancy lunch, deze middag samen met een paar collega’s op het terras van Frank belandde. Zeker zo gezond, maar minder goed voor de portemonnée.

Savoury chickpea pancake, caramelized onion, marinated fennel, balsamic black pearl mushrooms, black garlic & cashew cream, salad, garlic & soy dressing, chickpea crumble:

Barolo, Borgomale, Santo Stefan Belbo, Mango en Neive – 2 juni 2023

Vandaag verjaart mijn broertje! Oorspronkelijk was het plan om deze wijnroute te volgen, maar aangezien we Alba en Barbaresco al eerder bezocht hebben, passen we de route wat aan en besluiten we naar Barolo te rijden. Barolo ligt op zo’n drie kwartier rijden van onze B&B. Da’s wel een beetje het nadeel van Piemonte: om ergens te geraken ben je altijd makkelijk een half uur onderweg.

We vinden gelukkig redelijk makkelijk een parkeerplaats op een parking vlakbij het centrum en na een klein klimmetje staan we in de pittoreske straten van Barolo, dat er nog helemaal uitziet zoals ik het mij herinner. We wandelen naar het mooie kasteel van Barolo en beslissen dat elf uur een perfect moment is om te aperitieven op het terras van LHANGAR wine bar. Want hoe vaak kan een mens een barolo drinken in Barolo? We klinken op de verjaardag van mijn broer en genieten van een lekker glas barolo vergezeld van heerlijke charcuterie. La dolce vita!

Na dit heerlijke aperitief rijden we verder naar Borgomale, een bijzonder pittoresk piepklein burchtdorpje. Bedoeling was om even binnen te stappen in de gemeentelijke enoteca waar nog twee crutin (het lokale dialect voor kelderruimte) te zien zijn: eentje die dienst deed als wijnkelder en eentje die werd gebruikt als voedselopslagplaats gevuld met sneeuw. Helaas, het dorpje is uitgestorven en alles is dicht. Dus dit zal voor altijd het dorpje blijven waar ik onder een boom ben gaan plassen omdat er nergens een toilet te vinden was. 😉

Continue reading →

Businesslunch bij de Klimop

Yep, ik heb de Klimop helemaal herontdekt! Echt genoten van deze businesslunch. Nuja, een maaltijd die start met inktvis kan natuurlijk al moeilijk misgaan. En ook mijn hoofdgerecht, eend met sinaasappelsaus, was een schot in de roos. Alleen jammer dat het net iets te frisjes en wisselvallig was om buiten op het terras te zitten.

Verjaardagsfeestje in Den Buro

Gisterenavond waren we dus uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van de ondertussen niet meer zo nieuwe vriend van onze vriendin, een authentieke Antwerpenaar die zijn zestigste verjaardag niet ongemerkt wilde voorbij laten gaan. Omdat het ons geen strak plak leek om in de alcohol te vliegen zonder eerst een fatsoenlijke maaltijd achter de kiezen te hebben, wandelden we na het inchecken in B&B hotel Antwerpen Zuid naar WIN’S Modern Asian Cuisine, omdat ze in Antwerpen nu eenmaal (op Brussel na) het beste Aziatische eten van het land hebben en ik een grote fan ben van de Aziatische keuken.

We vonden een plekje op het mooie, schaduwrijke terras op de rustige Lambermontplaats en startten de maaltijd met een glaasje wijn en wat sashimi. Mijn vriend ging voor de babi pangang en ik kon natuurlijk niet anders dan de suggestie van de dag nemen: asperges met scampi. Beide gerechten waren om duimen en vingers af te likken.

Daarna wandelden we op het gemak naar Whisky & Aperobar Den Buro, waarvan de naam al genoeg zegt om te weten welke beroepen hier de deur plat lopen. 😉 Op de jarige zelf, onze vriendin en haar zoon en dochter na, kenden mijn vriend en ik helemaal niemand op het feestje, maar we raakten gelukkig al snel aan de praat met wat oud-collega’s van de jarige en van onze vriendin. Allemaal vlotte babbelaars met wie het heel makkelijk was een gesprek aan te knopen. Ik had ook een heel diepgaand en ernstig gesprek met de dochter van onze vriendin, die duidelijk een moeilijke pubertijd doormaakt. Gelukkig is ze een verstandige dame die wel inziet dat ze op sommige vlakken niet zo goed bezig is. Ik hoop dat er wat mijn goede raad is blijven plakken en dat ze effectief hulp inroept als het misgaat.

We werden getrakteerd op een mooie zonsondergang:

Op een gegeven moment realiseerde onze vriendin, die zich als de perfecte gastvrouw ontpopte, zich dat het ondertussen al stevig na bedtijd was voor haar kinderen. Ze raakte even in paniek omdat het al zo laat was en ze de kinderen niet graag op dat uur alleen met het openbaar vervoer naar huis (allez, naar het huis van haar vriend) stuurde. Mijn vriend en ik boden meteen aan om de kinderen naar het appartement van haar vriend te brengen. En zo zaten we onverwacht iets voor middernacht met twee pubers op de tram. Gelukkig verliep de rit vlotjes en waren we nog niet zo lang geleden op bezoek geweest in het appartement van de jarige. Er was ter plekke even wat verwarring over welke kamer de dochter van onze vriendin moest innemen, maar een telefoontje loste dat snel op. We stopten de pubers in bed en keerden terug naar den Buro om het feestje daar af te sluiten. Zalig zo’n warme zomeravond waarbij je uren lang kan blijven buiten zitten. Al moet ik zeggen dat het laatste half uur mij niet meer zo helder voor de geest staat. 😉

Gelukkig was er ‘s ochtends een stevig ontbijt scrambled eggs om de zondag goed te beginnen!

KMSKA door kinderogen

Gisterenmiddag spoorden mijn vriend en ik naar het mooiste station van ‘t land, aka Antwerpen-centraal. We hadden immers een bezoek aan het schoonste museum van ‘t land, aka het KMSKA, gepland met Goofball en haar gezin. Goofball en Jan hadden met de jongens in de voormiddag al de Antwerpse zoo bezocht, dus spraken we af om eerst samen te lunchen in de Chinese wijk alvorens naar het KMSKA te wandelen. En voor wie het zich mocht afvragen: ik ben het KMSKA nog lang niet beu gezien!

Ik had telefonisch een tafel voor zes personen gereserveerd bij Bai Wei, al was daar even lichtelijke verwarring ontstaan omdat ze verkeerdelijk vijf personen genoteerd hadden in plaats van zes. Gelukkig loste het probleem zichzelf op en werd er een tafel voor zes personen voor ons vrijgemaakt. De reden dat ik restaurant Bai Wai had voorgesteld, is omdat ze hun noedels ter plekke maken. Leuk entertainment voor de jongens terwijl we op ons eten wachtten. En ja, natuurlijk is het eten daar ook gewoon heel lekker. Echt authentiek Chinees, al moet je erbij nemen dat al je gerechten op een ander tijdstip komen. En ik was ook even vergeten hoe gigantische groot de porties daar zijn. 😉

Na het lekkere middagmaal wandelden we te voet van de Chinese wijk naar het KMSKA. Het was ondertussen al stevig warm, dus we deden ons best om zoveel mogelijk de schaduw op te zoeken tijdens onze wandeling. Gelukkig werkte de klimatisatie in het KMSKA uitstekend. En ook de lockers stribbelden deze keer niet tegen, zodat mijn vriend en ik zonder problemen ons reiskoffertje veilig konden opbergen. We werden ‘s avonds immers op een verjaardagsfeestje verwacht en hadden voor de gelegenheid een hotel in Antwerpen geboekt.

Het deed me alleszins veel plezier om te zien hoe de jongens genoten van ‘De Tien’, de artistieke interventie waarbij Christophe Coppens tien details uit de tentoongestelde werken uitvergroot en zo jong en oud uitnodigt om meer in detail naar de kunstwerken te kijken. Blijft een dikke hit! Het opdrachtboekje dat bij ‘De Tien’ hoorde, vond ik eerlijk gezegd wat te moeilijk, maar het verzamelen van de doordrukstempels in de verschillende zalen vonden de jongens wel tof. En ook de VR-ruimte en de immersieve ruimte met gigantische projecties van details uit kunstwerken spraken hen aan. En natuurlijk mocht een familiefoto in de instagramwaardige installatie van Boy & Erik Stappaerts niet ontbreken. Al denk ik dat vooral het klimwerk op de kamelen van Rubens de jongens het meest zal bijblijven. 😉

Na het bezoek gingen we nog even langs de museumshop, alwaar Goofball en Jan een tekenboekje kochten voor de jongens en ik mezelf een magneet cadeau deed van mijn favoriete kunstwerk in het KMSKA: Grote zon van Otto Piene. We namen nog snel een gezinsfoto voor het in het prachtige zonlicht badende museum en gingen dan snel op zoek naar een plek in de schaduw om iets te drinken. We belandden op het terras van Yam Thai waar we onze lichaamssappen aanvulden en de jongens meteen aan de slag gingen met hun tekenboekjes. Met instant mooie resultaten!

Na ons drankje namen we afscheid, mijn vriend en ik trokken naar B&B hotel Antwerpen Zuid om in te checken, terwijl Goofball en haar gezin naar de Radisson Blu op het Astridplein terug wandelden. Een geslaagde namiddag en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar!

Poderi Rosso Giovanni, Distillerie Berta en Asti – 1 juni 2023

Na het ontbijt opnieuw de wagen in voor een ritje naar Poderi Rosso Giovanni, onze favoriete wijnboer tijdens onze vorige trip naar Piemonte. Lionello wacht ons op bij de Cantina storica in het centrum van Agliano Terme en rijdt vandaar samen met ons naar zijn boerderij in de glooiende heuvels van Piemonte. Net als de vorige keer maken we een korte wandeling door de wijngaarden en krijgen we uitgebreide uitleg over het proces van het wijn maken.

En dan volgt het hoogtepunt van de voormiddag: het proeven van de lekkere wijnen van Lionello. Er heeft zich een Nederlands koppel bij ons groepje gevoegd die met de wagen naar Italië gekomen zijn. Ze vertellen dat ze op de terugweg zijn, maar graag nog wat lekkere wijntjes mee naar Nederland nemen. Gelijk hebben ze! Jammer genoeg is het deze keer niet mogelijk om een fles Gioco dell’Oca te kopen (vorige keer kochten we een fles zonder etiket), want die is nog niet gebotteld.

We laten ons de wijn en de heerlijke kaas smaken. Tijdens de proeverij wordt Lionello voortdurend onderbroken door telefoontjes. Hij is namelijk medeorganisator van een food festival dat vanavond plaatsvindt in het pittoreske Agliano Terme en er moet duidelijk nog veel geregeld worden. Hij ziet er iet of wat gestresseerd uit. 😉 We kopen een magnum fles Carlinet 2019 als souvenir en bedanken Lionello voor de rondleiding.

Aangezien het ondertussen middag is, besluiten we iets te gaan eten in Agliano Terme. En zo belanden we op het mooie schaduwrijke tuinterras van Osteria Milonga. We bestellen de mix tipico (carne cruda, vitello tonnato, insalada russa, peperone) en insalata di seppia e gamberetti als antipasti. Als primo piatto deel ik met mijn tafelgenoten een risotto met courgette, garnalen en kurkuma. Amai, dat smaakt! En ja, daar drinken we graag een flesje spumante bij.

In de namiddag staat een bezoek aan Distillerie Berta op het programma. Mijn broer en zijn vriendin zijn niet echt grappaliefhebbers, maar deze prachtige plek wilde ik toch graag met hen delen. En wat is er Italiaanser dan de maaltijd afsluiten met een lekker glas grappa? En jawel, de kelders met de prachtige houten vaten, de steeds veranderende sfeerverlichting en de klassieke muziek maken ook nu weer indruk. En natuurlijk sluiten we de rondleiding af met een proeverij. Rondleiding en proeverij zijn volledig gratis, trouwens. Ditmaal kopen we geen flesje grappa als souvenir. En ook de amaretti laat ik links liggen. Het zal al een uitdaging zijn om de twee flessen van Albino Rocca en de Magnum fles van Poderi Rosso Giovanni in onze valiezen te krijgen.

Continue reading →

Terrasjesweer op een vrijdagavond

In combinatie met ongelooflijk veel zin in asperges zorgde ervoor dat de keuze snel gemaakt was: genoten op het terras van de Klimop van heerlijke asperges met gepocheerd ei, grijze garnalen en botersaus en het uitstekende gezelschap van mijn vriend. Een goed begin van het weekend!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair