Teamlunch!

Is er een betere manier om elkaar te leren kennen dan bij wat eten en drinken? In een informele context komen de tongen makkelijker los en zeker voor een (ondertussen niet meer nagel-) nieuw team is het belangrijk ook de mens achter de dossiers te leren appreciëren.

Het was niet makkelijk om een lunch in te plannen voor een team van bijna twintig man en wat te verwachten was, gebeurde ook: last minute moesten een aantal mensen door andere verplichtingen afhaken. Ik besloot het etentje toch door te laten gaan, want uiteindelijk is het bijna onmogelijk om een moment te vinden dat voor iedereen past en van uitstel komt afstel.

Met een groep van 14 personen zakten we af naar Au Marché National, waar ik in het verleden zo vaak van een overheerlijk mediterraans buffet had genoten. Helaas, het concept was veranderd (en ik vermoed de uitbaters ook). Nu kan je er enkel kiezen uit een zeer beperkte lunchkaart. Op zich hoeft een beperkte keuze natuurlijk geen bezwaar te zijn, integendeel, dat betekent meestal dat de gerechten vers zijn. Maar ik had me zo verheugd op de heerlijke hummus en de rest van het buffet dat ik niet anders kon dan teleurgesteld zijn.

De bediening was bovendien erg onprofessioneel. Zo had onze ober gewoon niet begrepen dat ik soep voor de ganse groep besteld had. En laat me eerlijk zijn: zo slecht is mijn Frans nu ook weer niet. Hij kwam vervolgens aanzetten met vijf soepjes en toen we hem erop wezen dat de soepen voor de rest van het gezelschap ontbraken, bleek dat een bijna onoverkomelijk probleem. Eerst was de soep op (om 12.30u), maar dan lukte het uiteindelijk toch om (zeer lauwe) soep te voorzien voor de rest van mijn team. En de soep was dan nog niet eens zo lekker. Al geen goed begin.

Gelukkig slaagde het personeel er wel in iedereen een hoofdgerecht te serveren. Ik had als hoofdgerecht een soort vegetarische schijf met quinoa, een gerecht dat vooral uitblonk in fletsheid. Geukkig was de wijn die we besteld hadden wel lekker.

Heel erg jammer dat de eerste teamlunch mijn hooggespannen verwachtingen niet kon inlossen, maar hey, ondanks alles, vonden mijn medewerkers het toch plezant.

IMG_7895[1]

De kathedraal, het meer en Parc de la Grange – 29 april 2018

‘t Is vreemd, toen ik nog in Genève woonde, deed ik amper een oog dicht in ons minuscule flatje en nu slaap ik er zonder moeite meer dan acht uur. ‘t Moet zijn dat al die overuren mij zo afgepeigerd hebben dat er geen ruimte meer is om ‘s nachts van de zorgen wakker te liggen.

De tweede dag met onze vrienden hebben we ‘s ochtends afgesproken in Parc des Bastions. We treffen onze vrienden aan tussen de reuzeschaakstukken. De oudste jongen (elf jaar) is namelijk een zeer goed schaakspeler en al snel trekt het partijtje tussen hem en zijn zus (die ook bij de schaakclub is aangesloten) de aandacht van andere toeristen. Ik moet zeggen dat ikzelf nooit verder geraakt ben dan rokade en al blij ben dat ik weet hoe elk stuk beweegt op het bord. Er is aan mij zeker geen groot schaakkampioen verloren gegaan.

Ook vandaag is de zon overvloedig van de partij en het belooft zelfs nog warmer te worden dan de dag voordien. Ik geef onze vrienden een mini-rondleiding langs de belangrijkste plaatsen van de fameuze Escalade: de poging van de Duc de Savoye om Genève te veroveren die op een sisser afliep. Daarna slenteren we door de charmante straatjes van Old Town naar de kathedraal.

Aangezien het zondag is, kunnen we de kathedraal pas vanaf 12 uur beklimmen. Gelukkig is de archeologische site onder de kathedraal wel open. Ik herinner me van een vorig bezoek dat ik onder de indruk was van de vele overblijfselen onder de kathedraal die het verhaal van vele eeuwen menselijke activiteit vertellen. De kinderen vinden het absoluut geweldig. Geen gezeur en gezaag, neen, integendeel, oprechte interesse voor wat ze te zien krijgen.

Na ons bezoekje aan de crypte onder de kathedraal, is het tijd om andere perspectieven te bewonderen. We beklimmen de toren en genieten van het uitzicht op Genève en omgeving.

Terug op de begane grond begeven we ons naar restaurant Les Armures om te proeven van traditioneel Zwitserse kost. Een paar leden van ons gezelschap hebben immers nog nooit kaasfondue gegeten! Hoog tijd om dit item van hun bucket list te schrappen! Met een gezelschap van tien personen loop je uiteraard niet zomaar op de bots ergens binnen, dus ik had ik de dag voordien gereserveerd om zeker te zijn van een plekje in dit restaurant, bekend om zijn kaasfondue.

De kaasfondue valt in de smaak bij jong en oud. Altijd leuk om kinderen te ontmoeten die niet bang zijn om iets nieuws te proeven. De oudste (en enige) jongen in het gezelschap is heel enthousiast over zijn fondue. Maar zijn eetlust is net niet groot genoeg om zo’n portie helemaal op te krijgen. Gelukkig zijn mijn vriend en ik altijd bereid om een kaasoverschotje weg te werken. 😉

Na al die kaas is een beetje lichaamsbeweging wel aan de orde. We wandelen met z’n allen naar de Jet d’Eau, die vandaag gelukkig wel vanaf ‘s ochtends liters water de lucht in spuit. De weergoden zijn ons nog steeds gunstig gezind, dus huren we twee waterfietsen om het meer op een andere manier te verkennen. Eén koppel blijft aan wal, dus nemen mijn vriend en ik hun twee kinderen op sleeptouw (anders gezegd: we laten hen trappen terwijl wij genieten van het mooie weer).

Helaas nadert het tijdstip waarop we afscheid moeten nemen van twee leden van ons gezelschap. De oudste jongen heeft geen vrije dag op 30 april en aangezien hij in het middelbaar zit, is het niet zo makkelijk om hem een dagje thuis te houden. Zijn papa is zo vriendelijk zich op te offeren en met zijn zoon vroeger naar huis te vliegen. We eten met z’n allen nog een gelato en dan kunnen we het afscheid niet langer uitstellen. Jammer, maar niets aan te doen. Hopelijk zijn mijn vriend en ik er toch in geslaagd hen op twee dagen de highlights van Genève te laten zien.

Met ons achten lopen we naar Parc La Grange, dat ik zelf nog nooit bezocht. Een mooi, groen park, ideaal voor een picknick of wat buitensporten. Net als we er zijn, begint het echter te regenen. We mogen van geluk spreken dat het bij een paar druppels blijft, want de weersvoorspellingen voor dit verlengde weekend waren allesbehalve schitterend. Gelukkig is er een drankfonteintje om de kinderen te entertainen.

Het gezin met de twee jonge dochters neemt de bus naar het hotel om hun kroost op tijd in bed te steken en zo is ons gezelschap uitgedund tot slechts vier personen: onze vriendin, haar dochter, mijn vriend en ikzelf. We wandelen samen langs de oever van het meer in de richting van het historische stadscentrum.

Het plan is om samen iets te drinken en eventueel wat kleine knabbels te eten. De copieuze kaasfondue maakt dat we nog niet veel honger hebben. Helaas zijn de twee plekken die we op het oog hebben allebei gesloten. Uiteindelijk belanden we op het mooie terras van Le Flore niet ver van de Temple de la Madeleine.

Helaas is een mooie terras geen garantie op lekker eten. De minestrone die ik bestel, doet afbreuk aan de smakelijke Italiaanse keuken. Maar goed, het kan niet altijd een schot in de roos zijn en het terras zelf is een erg gezellige plek om de dag af te sluiten.

MAS en Roest

Dinsdagavond had ik afgesproken met een collega die wegens een kankerbehandeling al een tijdje met ziekteverlof is. Gelukkig zijn de laatste behandelingen achter de rug en is haar prognose zeer goed. Momenteel werkt ze dan ook volop aan haar herstel en begint ze stilletjesaan te denken aan haar terugkeer naar het werk. Mijn collega wilde graag afspreken om het over de recente reorganisatie te hebben en hoe ze zich zou kunnen inpassen in de nieuwe structuur. Aangezien mijn collega vroeger in mijn team zat, wilde ze graag mijn mening horen.

We spraken af om elkaar te ontmoeten aan het MAS en samen iets te gaan eten op het terras van Roest, waar ik al eerder een cava dronk in het gezelschap van een oud-collega. Roest had toen zo’n gezellige indruk op mij gemaakt dat ik me had voorgenomen om zeker nog eens terug te komen om er iets te eten. Al had ik niet verwacht dat dit zo snel zou zijn.

Alvorens een plekje op het terras uit te kiezen, genoten we eerst nog even van het uitzicht vanaf het dakterras van het MAS. Niet de eerste keer dat ik me op dit dakterras bevond, maar het mooie uitzicht op Antwerpen slaagt er telkens weer in mij te bekoren.

Terug op de begane grond, kozen we een tafel met uitzicht op het MAS. Het kostte mij weinig moeite om mijn bestelling te plaatsen: dit seizoen nog geen asperges gegeten en er stond een gerecht met witte én groene asperges op de kaart. What’s not to like?

Het werd een bijzonder gezellig avond, waarbij we het afwisselend over zware en lichte onderwerpen hadden en toen het iets te fris werd op het terras, verhuisden we gewoon naar binnen.

Bij Roest zien ze me zeker nog eens.

Spelletjesnamiddag met mijn petekindje

Na een rustige zaterdag, zat ik zondagnamiddag alweer op de trein richting Aarschot voor een date met mijn petekindje. We hadden op zijn verjaardagsfeestje afgesproken om de spelletjes die hij cadeau gekregen had op gepaste manier in te wijden. Op het feestje zelf was daar immers niet voldoende tijd voor.

De mooie, zonnige zondag leende zich uitstekend voor dit plan. Op de terrastafel van onze vrienden speelden we Jenga en de Betoverde Doolhof. Al moet ik toegeven dat mijn petekindje nog iets te jong is voor de Betoverde Doolhof. Ik ben er echter van overtuigd dat hij zich dat spel sneller zal eigen maken dan verwacht. ‘t Is niet voor niets een toekomstig ingenieur! Nadat de Jenga toren een paar keer tegen de vlakte gegaan was, had mijn petekindje er genoeg van en maakten we samen een puzzel van meer dan honderd stukjes.

Ondertussen had de papa van mijn petekindje de barbecue aangestoken en konden we niet veel later smullen van heerlijk gegrild vlees, en, een nieuwigheid voor mij, op de barbecue gegrilde bloemkool. Heel lekker!

Een mooie afsluiter van het heerlijk zomerse weekend!

NKIY3036[1]

Genieten van zonnig Genève – 28 april 2018

Lang, lang geleden, toen we nog niet wisten dat ik vroeger dan verwacht naar België zou terugkeren, prikten we het verlengde weekend van de eerste mei als het ideale moment voor een bezoek van twee bevriende koppels en hun kroost. De vluchten werden geboekt en de hotels vastgelegd. Zoals jullie ondertussen allemaal weten, slaagde ik er echter niet in werk te vinden in Genève en keerde ik terug voor een bijzonder mooie job in België. Het geplande lange weekend onder vrienden, wilde ik echter niet missen, dus boekte ik zelf ook een vlucht naar Genève op vrijdagavond 27 april, een dag vroeger dan onze vrienden.

Ik landde vrij laat na een bijzonder vermoeiende week, dus veel meer dan mijn tanden poetsen en in bed kruipen deed ik niet meer na mijn aankomst in de wijk Charmilles.

Na een bijzonder goeie nacht (mijn vriend en ik sliepen allebei tot 9u), zagen we aan de Whatsapp-berichtjes dat onze vrienden ondertussen geland waren. Hun vlucht landde rond half acht in Genève (wat betekende dat ze rond half vijf ‘s ochtends moesten opstaan, ocharme de sukkels). Al moet ik zeggen dat ze, tegen mijn verwachtingen in, nog redelijk fris voor de dag kwamen toen we elkaar ontmoetten bij het bekende Horloge Fleurie.

De drie meisjes waren dolenthousiast ons terug te zien, de jongen (ondertussen toch al elf jaar) was iets gereserveerder. We besloten van het zonnige weer te profiteren (in Genève weet je nooit hoe lang dat zal blijven duren) en de Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Spijtig genoeg stond de Jet d’Eau af, waardoor onze vrienden één van dé highlights van Genève moesten missen.

Voor de lunch begaven we ons naar la Buvette des Bains des Pâquis. Eén van de beste plekken om goedkoop te lunchen in het zonnetje in Genève. Elke dag serveren ze een andere dagschotel. Ditmaal was het risotto met gerookte ham, mozarella en asperges. Verrassend lekker! Voordat we ons een plekje zochten op het terras staken we (nuja, ik en de drie meisjes) onze tenen in het water van het meer. Over ijskoud gesproken! Respect voor de zwemmers die zich in dat water durfden wagen.

Na de lunch liepen we naar het einde van de pier en speelden de kinderen nog even op de fitnesstoestellen. Kwestie van plek te maken voor een ijsje. In Genève vind je in elke buurt wel een paar gelatozaken en als liefhebber van Italiaans ijs, kon ik het niet laten zelf ook twee bolletjes te bestellen.

Met ons ijsje in de hand wandelden we verder langs het meer naar de Botanische tuin, één van mijn favoriete plekken in Genève. Zeker in de lente. Alles stond in bloei en we genoten van de kleurrijke azalea’s, blauwe regen, paardenkastanjes en andere bloeiende struiken en bomen. Ik merkte dat de fut er zo langzaamaan uit was bij onze vrienden. Het vroege opstaan eiste zijn tol.

We zochten een plekje op het terras van Le Pyramus en genoten op ons gemak van een drankje terwijl de kinderen in de speeltuin speelden. Nadat iedereen weer wat op krachten gekomen was, wandelden we verder naar de fameuze Broken Chair, symbool voor de strijd tegen landmijnen en clusterbommen.

Omdat ons gezelschap zo moe was besloten we het avondmaal een beetje te vervroegen. Het leek me een goed idee om naar de pastaketen Vapiano te gaan: niet al te duur en zo rond 17u zou het er nog niet al te druk zijn. Het self service systeem is ook ideaal om met kinderen te doen en je kan er ter plekke zien hoe de zelfgemaakte pasta bereid wordt.

De pasta en pizza’s vielen alvast in de smaak. Al merkte je aan de kleine drama’s tijdens het eten dat het tijd werd om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend en ik liepen nog even mee naar de Jet d’Eau en namen dan afscheid van onze vrienden, zodat ze op hun gemak naar hun hotel konden terugkeren.

Om te klinken op een succesvolle eerste dag, dronken we met z’n tweetjes nog een glaasje wijn bij Le Rouge & le Blanc. Eén glas wijn kostte er bijna evenveel als de lunch bij Bains des Pâquis. 😉 Maar het was er heel gezellig en de wijn smaakte!

De inhuldiging van mijn terras

Zaterdag had ik, buiten een uitstapje naar de Delhaize, niet al te veel gepland. Het was de voorbije dagen al meer dan druk genoeg geweest en mijn koelkast was akelig leeg. Aan de andere kant leek het me wel een leuk idee om mijn pas afgewerkte dakterras op een feestelijke manier in te wijden. Ik stelde dus voor aan mijn huisbazen en hun schattige dochter om in de late namiddag te komen aperitieven.

Nu moeten jullie je niet al te veel voorstellen van dit dakterras: een paar kunstgrastegels, wat paletten omgetoverd tot bloemenbakken met siergrassen en een piepklein tafeltje met twee stoelen. Maar het is wel fijn om in het zonnetje te kunnen lunchen.

Rond 17u lieten mijn gasten weten dat ze thuis waren en wel zin in een drankje hadden. Ik had wat witte wijn en schuimwijn gekocht (normaalgezien heb ik geen alcohol in huis) en olijven, druifjes en cashew noten om te knabbelen. De druiven vielen in de smaak bij de anderhalf jaar oude dochter van mijn huisbazen. Het ene na het andere druifje werd met een grote glimlach verslonden.

We babbelden wat over onze komende reisplannen (zij naar Spanje voor een trouw, in naar Montreux met mijn vriend). Heel gezellig. Toen de fles witte wijn op was, namen we afscheid. Terras succesvol ingewijd!

IMG_7790[1]

Muziek verzacht de zeden

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in mijn mailbox voor een feestelijke avond in Bozar ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van een bedrijf. Die uitnodiging had ik te danken aan mijn vorige job en wellicht zou ik er niet op ingegaan zijn, mocht ik die job nog uitgeoefend hebben. Maar hey, nu dacht ik: waarom niet? Een gratis concertje meepikken is pakken beter dan nog maar eens een avond overwerken.

Wat ik niet verwacht had, was dat ik letterlijk op het podium van de Henry Le Boeufzaal terecht zou komen, op nog geen meter van soliste en voor de gelegenheid ook aanvoerder van het orkest, Ning Kam. Fenomenaal. Ik kon bijna de muziekbladen op haar pupiter omdraaien.

Het programma was een fijne mix van klassiekers uit de filmmuziek en een streepje Vivaldi. I know, populair klassieke muziek, maar hey, laat ik nu toevallig goed gezind worden van Vivaldi. Ik genoot met volle teugen. De ideale manier om even mijn zorgen van me af te zetten.

Het concert duurde iets meer dan een uurtje, waarna ons een ongelooflijk rijkelijk buffet wachtte, verzorgd door cateraar Les Frères Debekker waaraan ik uit een vorig leven goeie herinneringen overhoud. Het was misschien te laat op de avond waardoor mijn grootste honger al over was, maar ik hield het bij één bordje koud en één bordje warm. Jammer, want op het eerste gezicht was er rijkelijk te veel eten voorzien. Misschien had ik toch een date moeten meebrengen. 😉

Het walking dinner werd opgeluisterd door Die Verdammte Spielerei. Altijd grappig om die gasten aan het werk te zien. Ik geraakte aan de praat met een regisseur-producer en zijn vrouw. Twee erg sympathieke mensen met wie ik gerust nog wat langer had kunnen praten. Alleen moest ik zorgen dat ik op een treffelijk uur in bed lag, want de volgende dag stonden er alweer een resem vergadering in mijn agenda gepland.

Batterie Todt en Ambleteuse – 1 april 2018

Alweer de dag begonnen met vers brood en daarop een sneetje Sablé de Wissant (plaatselijke kaas). Helaas, op deze paaszondag ziet het ontbijt er akelig hetzelfde uit als de vorige dagen. Geen extra chocolade eitje of paasgebak te bespeuren. Dat was in Schotland toch wel lichtelijk anders…

Het weer is eerder aan de grauwgrijze kant vandaag. Ideaal voor een bezoekje aan Batterie Todt, een privaat museum in Audinghen. Het museum is gehuisvest in de overblijfselen van één van de kustbatterijen die de Duitse Wehrmacht bouwden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Batterie Todt maakte onderdeel uit van de Atlantikwall en was uitgerust met vier kanonnen met een maximum bereik van 55 kilometer. Jawel, de granaten uit deze kanjers van kanonnen, staken moeiteloos het kanaal over om dood en vernieling te zaaien in de UK. Gelukkig is dit tijdens de oorlog niet al te vaak gebeurd…

Het museum in de voormalige kustbatterij is er eentje van de oude stempel: heel veel interessante voorwerpen bijeen gebracht, maar helaas op een ietwat stoffige manier gepresenteerd. Let op, ik vond het bezoek ongemeen boeiend, voornamelijk omdat ik niet veel afwist van het bestaan van dit soort oorlogstuig, maar een make-over zou geen kwaad kunnen.

Na ons bezoek aan Batterie Todt rijden we verder naar Ambleteuse, een ietwat vervallen aandoend, maar charmant stadje dat vooral bekend is om wille van Fort Mahon dat daar met de voetjes in het water staat. Het eerste wat we doen nadat we onze wagen op de dijk (!) geparkeerd hebben, is op zoek gaan naar iets om te eten. We komen terecht in Free Style, een volkse brasserie vlakbij de kerk van Ambleteuse. Het is er behoorlijk rustig op deze paaszondag. En zelfs na de mis druppelen er weinig dorpsbewoners de brasserie binnen. Ik bestel een portie Franse mosselen: piepklein, maar lekker. Het slaatje dat erbij komt, is minder mijn ding.

Na de lunch lopen we in de richting van Fort Mahon. Het is nog steeds ijskoud, maar dat verhindert ons niet om een vervallen bunker te beklimmen voor een mooi uitzicht op het fort en de omgeving. Het is vloed en het water staat zo hoog dat het over de toegangsweg naar het fort slaat. Wat de toeschouwers uitdaagt tot een spelletje golven ontwijken.

De kou is ondertussen zo diep in onze botten doorgedrongen dat we besluiten te bellen naar het hotel om de sauna te reserveren en eens goed op te warmen. En ik kan alleen maar zeggen dat dat uurtje afwisselen tussen de infraroodsauna en de bijzonder goed werkende hammam mij echt deugd deed. Ik zou niet geschikt zijn om in een koud klimaat te leven. Geef mij maar zon en warmte!

Na voldoende warmte opgenomen te hebben om er weer even tegen te kunnen, maakten we een mooie wandeling op het strand van Wissant in de richting van Cap Gris-Nez. De zon stond laag en het strand leek wel van zilver. Bijzonder rustgevend.

Als afsluiter van dit weekend had ik een tafeltje voor twee gereserveerd in sterrestaurant La Liégeoise. Tot mijn grote vreugde kregen we een tafeltje toegewezen vlak aan het raam met uitzicht op strand en zee. De avond had niet beter kunnen starten. Wat echter het hoogtepunt van ons tripje had moeten worden, eindigde in mineur. Ergens tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht werd ik getroffen door een acute voedselvergiftiging.

Nu had ik me in de wagen onderweg naar het restaurant al een beetje misselijk gevoeld, maar dat schreef ik toe aan het feit dat ik zo nu en dan last heb van wagenziekte. Meestal gaat die misselijkheid over van zodra ik uit de wagen stap. Helaas, nu was er duidelijk meer aan de hand, zoals een paar hoogdringende bezoekjes aan het toilet mij leerden. Ik kreeg met de beste wil van de wereld geen hap meer door mijn keel. De heerlijke sole op mijn bord smaakte opeens naar zand.

Hoe graag ik ook dit weekend op romantische wijze beëindigd had met een kopje thee met zicht op zee, ik kon echt niet meer. Ik zei tegen mijn vriend dat we de maaltijd moesten afbreken, ik kon me niet voorstellen nog een kaasdegustatie en dessert naar binnen te moeten wurmen. Mijn vriend vroeg de rekening (gelukkig kregen we korting) en we vertrokken.

Vanuit Wimereux was het nog een dikke twintig minuten rijden naar Wissant. Ik concentreerde me uit alle macht op de weg en probeerde mijn hoofd leeg te maken. De minuten gingen tergend traag voorbij en nét toen we de parking van het hotel opreden, besloot mijn maag dat het welletjes geweest was. Gelukkig was ik bijtijds uit de auto…

Doodzonde van het fantastische diner. Maar helaas niets aan te gaan. Geen flauw idee wat deze voedselvergiftiging veroorzaakt heeft. Misschien een slechte mossel tijdens de lunch? Plezant was het alleszins niet.

Afscheid van een collega

Na twaalf jaar in ons bedrijf gewerkt te hebben, vond mijn lieve collega M het tijd om andere oorden op te zoeken. Ik kan niet zeggen dat ik haar ongelijk geef. Ik zag dat ze wat worstelde met haar meest recente functie en had het afscheid al eerder verwacht. Kroniek van een aangekondigd afscheid, of zoiets. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder spijtig vind haar te zien gaan. Altijd jammer wanneer iemand met veel inzet en goeie ideeën vertrekt. Maar ik gun haar die nieuwe uitdaging uiteraard van harte.

Geen afscheid zonder feestje en ik denk dat we haar in stijl (even stijlvol als haar jurken en kleurrijke juwelen) hebben uitgewuifd. Het feestje begon met een drink op het werk en werd in beperkte kring (we waren met z’n achten) verder gezet in restaurant Al Barmaki met heerlijke Libanese mezze.

Of we elkaar zullen weerzien, dat betwijfel ik een beetje, maar het was alleszins een genoegen om met haar samen te werken.

Een avond op stap in Brussel

Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.

De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.

Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.

Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair