Baby’s en quiches

‘t Was geleden van begin december dat mijn vriend en ik nog eens op babybezoek gingen. Het lijkt erop dat de babyboom in onze vriendenkring zo langzamerhand begint af te nemen. Ondertussen hebben de eerste kinderen zowaar al hun vormsel gedaan (en ik mezelf maar wanhopig proberen wijs te maken dat ik niet oud ben).

Omdat ik uit goede bron weet dat een lekkere maaltijd op tafel toveren die eerste weken na de geboorte niet zo voor de hand liggend is, bestelden mijn vriend en ik quiches bij onze favoriete Leuvense traiteur om zondagavond samen met de trotse ouders en hun oudste zoon op te eten. De baby hield het bij borstvoeding. 😉 Grote broer (net de twee jaar gepasseerd) was duidelijk dol op zijn kersverse broertje. Hij poseerde superlief en met een grote glimlach voor de foto. Echt schattig om te zien. De ouders zagen er ook vrij uitgerust uit om een baby van nog geen twee weken in huis te hebben. Blijkbaar gunde hun jongste zoon hen al een paar uren na mekaar nachtelijke slaap.

De quiches (nochtans een portie voor twaalf personen) raakten tot mijn grote verbazing helemaal op. We zullen allemaal grote honger gehad hebben. ‘t Was dan ook naar goede gewoonte weer geweldig lekker! En de vanillepudding met hagelslag als dessert was de perfecte throwback naar mijn jeugd om de avond af te sluiten.

Gezellige spelletjes

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden in het verre Rumbeke. Ze hadden zo’n overdaad aan hapjes en voorgerechtjes voorzien dat we even een pauze moesten inlassen alvorens rond een uur of tien aan het hoofdgerecht te beginnen. Tussendoor speelden we spelletjes met onze vrienden en hun twee kinderen. Voor mij de allereerste kennismaking met het spel Dixit (leuk!) en meteen ook de allereerste keer dat ik klassieker Cluedo speelde (ja, dat vind ik zelf ook behoorlijk ongelooflijk). Heel fijne avond in goed gezelschap!

Diner bij Trente

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met een oud-collega (en ondertussen goede vriend) te gaan dineren bij Trente, één van de vaste waarden aan het Leuvense culinaire firmament. Het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden, dus meer dan genoeg stof om bij te praten. En dat gaan dubbel zo vlot onder het genot van heerlijk eten, vergezeld van een lekker glaasje wijn. (Wel stiekem jaloers dat hij over een paar weken naar Singapore vertrekt.)

Geniet mee van al het lekkers dat op ons bord passeerde.

Enkele appetizers vergezeld van een glaasje schuimwijn van Geil:

Sardine met mayonaise en handgerolde couscous:

Gerookte Paling, Foie Gras, Rode Ui en Kriek, met een glaasje les Griottes, Domaine du Vissoux, Saint-Vérand, Beaujolais:

Rog, Bruine Boter, Postelein en Kappertjes, met een glaasje Verdicchio “Le Vele”, Tenuta Moncaro, Marche, Italië:

Gamba, Boerentenen en Dragon, met een glaasje Marsanne, Domaine Louis Chèze, Côtes du Rhône, Frankrijk

Lam, Worteltjes, Dadel en Kaneel, met een glaasje Mandrarossa Petite Verdot, Tenuta Timperosse, Sicilië:

Comté, Geroosterde Aardpeer en Walnoot, met een glaasje Amontillado, Bodegas Rey Fernando de Castilla, Jerez, Spanje:

Citroen, met een glaasje Sauvignon blanc “Sweetheart”, Oliver Zeter, Pfalz, Duitsland:

Enkele zoetigheden als afsluiter vergezeld van een kopje rozenbottelthee:

Het verbaasde ons wel dat een restaurant als Trente niet volledig volgeboekt was op een vrijdagavond. Voor ons was dit natuurlijk fijn, want zo kregen we zeker genoeg aandacht van de bediening, maar ik stelde me toch de vraag of slechts vier gereserveerde tafels voldoende waren om dit restaurant rendabel te houden. Bij het afscheid nemen gaf de sommelier ons nog wat toelichting over het nieuwe, sobere ingenieur, ontworpen door de chefkok die tevens architect is. De keuze om met eerlijke, pure ingrediënten in de keuken te werken, vertaalt zich door de zuivere lijnen en het eenvoudige materiaal door in het interieur.

Een bijzonder aangename avond.

Couscous bij deBuren

Yep, deze week bracht ik twee keer mijn lunchpauze door bij deBuren. De vertoning van een reportage over de geheimen van de authentieke Marokkaanse couscous in combinatie met een couscous buffet, verzorgd door tante Bahija, waren voldoende om mij over de streep te trekken. Mijn vriend is geen echte fan van couscous, daarom we trekken, tot mijn grote spijt, zelden naar restaurants waar ze dit gerecht serveren. Deze kans mocht ik dus niet laten schieten.

En jawel, ik werd niet teleurgesteld. De reportage van schrijver Abdelkader Benali en zijn vrouw Saida Nadi-Benali bood mij de gelegenheid om meer te leren over de tradities van de Marokkaanse keuken, een keuken waar ik minder goed bekend mee ben. Hét interessantste onderdeel van de reportage, was het bezoek aan een traditioneel Marokkaans gezin in de bergen (drie generaties onder één dak), waar de vrouwen van het huis toonden hoe de couscous bereid werd. Het werk dat kruipt in het met de hand malen van de tarwe en vervolgens het draaien van de couscousballetjes is behoorlijk indrukwekkend. Ik zou het geduld niet kunnen opbrengen om een dag lang bezig te zijn aan de bereiding van slechts één gerecht. Na de reportage volgde nog een interview met de makers en daarna liet mijn collega haar kookboek signeren door de auteurs. Ze straalde helemaal, want ze is een grote fan van het programma Chez Benali én de Marokkaanse keuken.

En oja, ik overat mij een beetje aan de heerlijke couscous! Hieronder een foto van mijn eerste bord (van de drie).

Uit dineren met de ‘schoon’ouders

Onze cadeau voor de veertigste huwelijksverjaardag van de ouders van mijn vriend was een diner in De Pastorie in Kasterlee. Opdat iedereen bij deze feestelijke gelegenheid een glaasje wijn zou kunnen drinken, reserveerden we een overnachting in het pand tegenover het restaurant. Dat bleek een goeie beslissing te zijn, want voor een heel redelijke prijs kregen we een appartement te onzer beschikking dat ongeveer even groot was als het appartement waar mijn vriend en ik ons dagelijks leven in slijten. Echt dik in orde én een gemak om na het diner gewoon de straat te moeten oversteken om in bed te kruipen.

We checkten om 16u in zodat we ons op ons gemak konden douchen en klaarmaken voor het avondmaal om 19u. Voor zo’n feestelijke gelegenheid mag er al eens een glitterjurk uit de kast gehaald worden, he? Hoeveel huwelijken houden tegenwoordig nog zo lang stand?

De Pastorie zelf loste de verwachtingen die een Michelinster met zich meebrengt moeiteloos in. Zeer vriendelijke bediening, prachtig pand en overheerlijk eten. Wij waren erg blij met de tafel die we toegewezen kregen, die een beetje apart lag van de rest van het restaurant (onze theorie was dat we dineerden op de plek waar ooit de persoonlijke kapel van de pastoor was geweest), waardoor we bijna het gevoel hadden de enige klanten te zijn.

Ik laat jullie naar goede gewoonte meegenieten van de culinaire lekkernijen die we binnen speelden.

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Dim sum van gevogelte:

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Grietbot, rode biet, frambozenazijn, lardo di Colonata, aardappelmousseline:

Zeetong, peterseliewortel, waterkers, gerookte paling, gekonfijte sjalot:

Filet van het kalf, wintertruffel “tuber Melanosporum:

Winterse salade:

“Creatie”…als thema mango, rijstcrème, chocolade:

Zoetigheden voor bij de thee:

De wijnen die bij dit alles geserveerd werden, waren ook uitstekend.

Na een goede nachtrust wachtte ons een heerlijk ontbijt aan dezelfde tafel als waar we de avond voordien gedineerd hadden. We voelden ons echt de koning te rijk. Want het ontbijt is én blijft, de belangrijkste maaltijd van de dag!

Een heerlijk verwenweekendje én een ideale gelegenheid om de schoonfamilie van onze nieuwe (spannende) plannen op de hoogte te brengen. Al werden deze niet op onverdeeld enthousiasme onthaald, wat ik vanuit hun standpunt uiteraard begrijp.

Azïe in Antwerpen

Gisteren dompelde ik me onder in de Aziatische cultuur in de Waagnatie in Antwerpen. Mijn vriend zat een heel weekend op FOSDEM, dus ik had het rijk voor mij alleen. Na mijn examen Koreaans en een snelle tussenstop bij de opticien om mijn nieuwe lenzen te laten controleren, nam ik de trein naar Antwerpen. Een busrit en een kleine wandeling later kwam ik aan bij de Waagnatie, alwaar ik zonder dat ook maar iemand mijn toegangsticket of (grote fototoestel-) rugzak controleerde, de expositiehal binnen kon wandelen.

De Waagnatie is een grote, oude loods, dus het is moeilijk om het er echt gezellig te maken, maar de deelnemers hadden hun best gedaan met typisch Oosterse versieringen. Veruit de meeste aandacht ging (uiteraard) naar de Aziatische keuken, met een overdaad aan eetstandjes en food trucks. Daarnaast sprongen voor de Thaise massage-stand en de Koreaanse schoonheidsproducten standjes in het oog. Ongeveer in het midden van de ruimte was een vierkant podium gebouwd waarop traditionele dansen getoond werden.

Natuurlijk maakte ik van de gelegenheid gebruik om te proeven van het bijzonder diverse aanbod. Al moet ik zeggen dat ik toch lichtelijk verbaasd was een foodtruck aan te treffen waar ze ceviche verkochten, bij mijn weten toch afkomstig uit een ander werelddeel. Uiteraard werd er heel veel sushi verkocht, maar ik had zin om van de platgetreden paden af te treden en eens iets anders te proberen. De Aziatische keuken heeft zoveel meer te bieden dan enkel sushi!

Dus startte ik met een portie overheerlijke takoyaki, een soort Japanse poffertjes met inktvis, gember en groene ui. Een goed begin!

Daarna liet ik mij verleiden om ceviche te kopen. Een beslissing die ik me niet beklaagde, want voor mij het culinaire hoogtepunt van de namiddag.

Nikkei ceviche with tiger’s milk, sweet potato, chuka wakame, ponzu, canchita, Norway haddock and salmon:

Als hoofdgerecht at ik loempia’s met pad thai en toen zat mijn buikje ongeveer vol.

Al was er nog net genoeg plaats voor een warme brownie met karamelsaus en sakésorbet.

Tussen al dat eten door pikte ik wat optredens mee: een Balinese religieuze ceremonie, de traditionele leeuwendans ter ere van het Chinese Nieuwjaar en optredens van Balinese, Thaise en Chinese danseressen. Niet alle danseressen waren even professioneel, maar het plezier dat ze uitstraalden bij het tonen van hun traditionele dansen aan het publiek, maakte veel goed. De Thaise dame die naast mij zat, schiep er alleszins plezier in mij wat meer uitleg te geven bij de dansen. Altijd leuk om wat bij te leren. Als afsluiter keek ik naar het optreden van een wel erg niet-Aziatisch aandoende luchtacrobate en toen vond ik het welletjes en wandelde ik helemaal van de Waagnatie te voet naar Antwerpen Centraal om aldaar de trein naar Leuven terug te nemen.

Een fijn initiatief dat wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar is!

Do it yourself pizza’s!

Na het schriftelijk examen Koreaans (dat gelukkig goed meeviel), haastte ik mij om de vroegst mogelijk trein terug naar Leuven te halen. Omdat ik wat vroeger had afgegeven, slaagde ik erin de trein van 12u te halen. Op ons appartement aangekomen, gooide ik mijn rugzak met mijn boeken Koreaans ergens in een hoek en vertrokken mijn vriend en ik spoorslags richting Kumtich waar onze gastheer en gastvrouw en hun twee schattige dochters op ons zaten te wachten voor de lunch. Onze andere vrienden waren al een uurtje ter plekke, maar hey, een examen Koreaans is een goed excuus om ergens te laat aan te komen, nietwaar?

In Kumtich maakten we kennis met een gloednieuw (althans voor mij toch) voedselbereidingsconcept: je eigen mini-pizza’s aan tafel bereiden. Heel bijzonder en de allereerste keer dat onze gastheer en gastvrouw die uitprobeerden. Als advies gaven ze mee de pizza niet te dik te beleggen, want dat zou de bereidingstijd verlengen, maar mijn devies is: de enige goede pizza, is een dik belegde pizza. Daarvoor oefen ik graag een beetje extra geduld uit.

Het concept bleek een voltreffer te zijn. Althans voor de volwassenen en de iets oudere kinderen. Voor de jongste kinderen duurde het allemaal ietsje te lang. Onze gastvrouw had ettelijke toppings voorzien en ik liet me dan ook volledig gaan. Denk dat ik zo’n vijf mini-pizza’s verorberd heb. En dan te bedenken dat ik niet eens zo’n pizzaliefhebber ben!

Als dessert kregen we een overheerlijke sabayon (bereid met het champagne-overschot van de namiddag) voorgeschoteld. Eén van mijn favoriete desserts! Om duimen en vingers af te likken!

We waren na dit feestmaal zo voldaan dat we ‘s avonds enkel nog de energie vonden om een paar afleveringen van Games of Thrones te kijken. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?

Nieuwjaarsreceptie nummer zoveel

Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.

Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.

40 = 2 x 20

En dat moest gevierd worden! Zaterdag waren we te gast bij één mijn van beste vrienden uit mijn studententijd. Denk aan samen practica doen, elkaars oplossingen kopiëren, feestjes afschuimen, nachtelijke avonturen en party crashen op doctoraatsrecepties. De zotste dingen hebben we uitgehaald in onze studententijd. Dat die memorabele 2 x 20 in stijl gevierd moest worden, stond bijgevolg als een paal boven water.

Mijn vriend en ik waren als allereerste van de partij, iets na vijven, het aanvangsuur van het feestje. De familie van onze vriend (moeder, broer, schoonzus en de tweeling nichtjes) waren druk in de weer met alle voorbereidingen van het feest. De hoeveelheid eten die onze vriend voorzien had, was werkelijk indrukwekkend en toen de eerste drie kwartier geen andere gasten kwamen opdagen, vreesde ik even voor het ergste. Gelukkig bleken de gasten van onze vriend niet al te stipt te zijn en druppelde er geleidelijk aan meer volk binnen. Onze magen werden alleszins gul van spijs en drank voorzien en voor mij was het een prettig weerzien met mensen die ik voor de laatste keer op het trouwfeest van onze vriend (nu helaas gescheiden) gesproken had. Leuk om te horen hoe het hen ondertussen vergaan was in het leven.

Naarmate de avond vorderde, werd het gezelschap zatter (ik pleit schuldig) en zakten we met de die hards naar een heuse 30+ fuif af. Dat moet toch ook alweer een tijdje geleden zijn. Van de fuif zelf herinner ik me slechts flarden. Ik kan duidelijk minder goed tegen alcohol dan vroeger. Spijtig genoeg eindigde de avond een beetje in mineur. Een van de party girls werd op het einde van de avond een beetje ziek. En het eindigde ermee dat ik haar op de stoep zat te troosten nadat ze haar maaginhoud had geleegd. Oh well, kan gebeuren. Mijn vriend en ik hebben haar daarna te slapen gelegd in de logeerkamer van onze kameraad. En laat ons hopen dat ze zich de dag nadien niet al te mottig voelde. Zelf was ik zondag alleszins ook niet in topvorm.

Een kermis is een geseling waard, zullen we maar denken.

Diner bij Dumon

Het plan werd gesmeed tijdens de beste cocktailparty van het jaar: een groepje bereidwillige collega’s optrommelen om één van de eerste dagen van het nieuwe jaar te gaan dineren bij Dumon, het restaurant van de ouders van een collega. Het kostte mij een paar sms’jes om de initiatiefnemer zover te krijgen om de uitnodigingsmail te sturen, maar daarna was het smooth sailing.

Onze groep bestond uiteindelijk uit maar liefst achttien personen. Alhoewel het oorspronkelijk de bedoeling was dat ook partners zouden aansluiten, haakten die uiteindelijk één voor één af, zodat enkel mijn vriend overbleef als de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt. No worries, ondertussen is hij al zowat geadopteerd door mijn collega’s. 😉

Het diner was echt een overdonderend succes. We kregen een aparte ruimte toegewezen, een heuse rondleiding in de keuken (één van mijn collega’s mocht zelfs een levende kreeft uit de bak vissen) en het eten was zoals we dat gewoon zijn, uitstekend. Bij Dumon heb ik ondertussen niet meer het gevoel dat ik op restaurant ben, het voelt bijna aan als een familiebijeenkomst. Het gebeurt immers niet zo vaak dat je welkom gekust wordt door de uitbaters van een restaurant. En dat je grapjes maakt over de instagram account van de chefkok.

Vanaf de eerste tot de laatste minuut werden we bij Dumon omringd door de beste zorgen en gastvrijheid. Echt hartverwarmend. En dat ik deze fijne ervaring kon delen met mijn collega’s, maakte het nog eens dubbel zo bijzonder.

Voorwaar een memorabele avond.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair