De street gelato van Carambola aan Hal 5. Op een dikke vijf minuten wandelen van mijn appartement, als dat maar goed komt. 😉
culinair
Verrast op een terras in Brussel
Deze avond spoedde ik mij na de werkuren naar Brussel om onze collega en ad interim teamverantwoordelijke te verrassen. Mijn collega’s en ikzelf wilden hem immers graag bedanken voor al de inspanningen van de voorbije maanden (en hem een klein hart onder de riem steken omdat de knoop van zijn vervanging nog altijd niet doorgehakt is). Niet evident om in te springen als ad interim teamverantwoordelijke in deze hels drukke periode. Een andere collega had hem overtuigd om samen een terrasje te doen en ik zou dan onverwacht komen opdagen om hem een bon van de AS Adventure te overhandigen. Uiteindelijk was ik eerder dan onze collega ad interim teamverantwoordelijke op het terras van Le Petit Chou de Bruxelles, voornamelijk gekozen om wille van het mooie terras en het feit dat er daar nog een tafeltje vrij was. Deze zonnige dinsdagavond zat duidelijk half Brussel te genieten met een drankje in de hand. En gelijk hebben ze!
We zaten dus met ons tweetje te wachten op de komst van onze collega op zijn vouwfietsje en ja, hij is aangenaam verrast door mijn aanwezigheid en het cadeautje dat ik hem overhandig. We maakten er een gezellige avond van met typisch Belgische gerechten zoals mosselen, steak tartaar en stoemp met worst. Uiteraard waren de mosselen voor mij. 
Wat een plezier om weer samen met collega’s van een terrasje te kunnen genieten in het mooie Brussel.
Wandeling in Thorpark
Veel te vroeg opgestaan voor een zondagochtend om tijdig op de trein richting Limburg te zitten. Mijn broer pikte me op aan het station en vervolgens brachten we samen een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Enfin ja, ik mocht het rusthuis niet binnen omdat ik geen vaste bezoeker ben, maar ondertussen is het wel al toegestaan om samen met de bewoner buiten een wandeling te maken. Gelukkig zat het weer mee vandaag en konden we samen het terras van het rusthuis zitten. Na de lijdensweg van de voorbije maanden had ik me werkelijk aan het allerergste verwacht, maar al bij al viel de toestand van mijn moeder beter mee dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Al is ook dat heel erg relatief, natuurlijk.
Na ons bezoek at ik samen met mijn broer en zijn vriendin een worstenbroodje in hun chique nieuwbouw villa, eindelijk voorzien van een badkamer! Wat een luxe! Met een worstenbroodje achter de kiezen, hadden we voldoende energie voor een mooie wandeling in Thorpark, een onderdeel van het ondertussen beruchte Nationaal Park Hoge Kempen. Laat ons hopen dat de uitdrukking “there’s no such thing as bad publicity” veel extra bezoekers naar die mooie park zal lokken!
We kozen een wandeling van een twaalftal kilometer en beklommen met enthousiasme één van de befaamde mijnterrils om van het uitzicht op de omgeving te genieten. Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons langs de straten van de cité van Waterschei-Noord, een interessant stukje onroerend erfgoed.
Mijn broer, zijn vriendin en ik sloten onze wandeling af met een drankje op het outdoor zomerterras van Thor Terrazza. Heel gezellig! Bonuspunten voor de werkelijk uitstekende sangria! En de gyoza waren perfect om dat eerst hongertje te stillen.
Na dit geslaagde aperitief gingen we verder op hetzelfde élan bij mijn broer en zijn vriendin. Dankzij Atelier Eik genoten we van een werkelijk uitstekend avondmaal. Serieus, vis, sint-jacobsvruchten, asperges, garnalen en broccoli, dit gerecht was gewoon gemaakt voor mij!
En ja, daar hoort uiteraard een lekker flesje wijn bij. Super om kennis te maken met deze uitstekende Bulgaarse wijn!
Mijn broer bracht me net op tijd naar het station om mijn afspraak met mijn kameraad in De Hoorn om 21u na te komen. Ik had net genoeg tijd om mijn rugzak met mijn laptop af te zetten op mijn appartement in Leuven om me daarna in sneltempo naar De Hoorn te begeven. Ik had nog net twee minuten speling. Just in time! Zo fijn om na meer dan een jaar tijd onze kameraad opnieuw te zien. Amai, hoeveel deugd kan een mens hebben van samen iets te drinken op een terrasje. Leve de vriendschap! Dankjewel corona om ons opnieuw duidelijk te maken wat echt belangrijk is in het leven.
Boem Paukeslag: Lunchen bij The Jane
Een tijd geleden viel er een uitnodiging voor de tentoonstelling Boem Paukeslag. Bezette Stad 100! in het Letterenhuis in mijn mailbox. Exact 100 jaar nadat de befaamde dichtbundel van Paul Van Ostaijen verscheen, was nu het originele handschrift ervan voor het eerst te bewonderen. Dat wilde ik graag met eigen ogen aanschouwen en aangezien de uitnodiging voor twee personen was, nodigde ik meteen ook mijn Antwerpse collega mee uit. We besloten er meteen een dagje Antwerpen van te maken, te beginnen met een lunch op het terras van The Jane waar we het corona-veilig concept Terrazza J’Enoteca uitprobeerden.
En kijk, na al die koude en druilerige meidagen, brak speciaal voor ons uitstapje op zaterdag de zon door. Wat een heerlijk gevoel, die zonnestralen op mijn (van zonnecrème voorziene) gezicht! Een vriendelijke jongedame bracht ons naar een gezellig tafeltje op het mooie terras van The Jane met uitzicht op ‘t Groen Kwartier. Mijn collega en ik startten de maaltijd met een cocktail als aperitief en daar ging het helaas een beetje mis voor onze serveerster. Ze bracht de twee cocktails op een plateau, maar stootte bij het neerzetten van de drankjes één van de waterflessen op onze tafel om. Ik zag het gebeuren in slow motion, maar bevond me helaas niet op de juiste plek om in te grijpen. De fles ging aan diggelen en het water en de glasscherven spatten alle kanten uit.
Nu, scherven brengen geluk en het was maar water, dus wij vonden dit klein ongelukje helemaal geen probleem. De serveerster was echter stevig van haar melk, ocharme. Een charmante jongeman schoot haar en ons meteen ter hulp en veegde zelfs onze handtassen (die amper een paar spatjes zullen opgevangen hebben) af. Hij zag er de humor wel van in en de rest van de maaltijd kwam hij nu en dan vragen of hij nog iets moest opkuisen voor ons. 😉
Uiteraard waren de gerechten om duimen en vingers af te likken zo lekker. De grootste uitdaging was het kiezen uit al die heerlijkheden op de menukaart: Geniet even mee.
Gin tonic en Sakura Mule:
Sashimi moriawase:
Blend croquete, oyster emulsion, crunch of potato and pork skin:
Irish Mór Oysters with ume, cucumber, seaweed, yuzu kosho en ponzu codium:
Het uitzicht vanaf ons tafeltje:
Deviche of sea bass, red onion, green banana, avocado, aji amarillo:
Young turbot on the josper, white asparagus, capers & green herb beurre blanc:
Crème brûlée and sorbet:
Na ons bezoekje trokken we de stad in voor een glaasje wijn op een terrasje. Aja, mijn collega en ik nemen onze verantwoordelijkheid om de horeca te steunen zeer serieus. We belandden op het terras van Wijnbar BOHM en Berkel op het Hendrik Conscienceplein. Genieten met een glaasje prosecco op een zonnig terras met uitzicht op de mooiste kerk van Antwerpen, meer moet dat niet zijn.
Een kwartiertje voor vier uur verlieten we ons plekje en begaven we ons naar het Letterenhuis voor de tentoonstelling. De tentoonstelling schetste een boeiend beeld van de tijd waarin de bundel werd geschreven, maar wat mij het meest aansprak was het inzicht dat de tentoonstelling bood in het tot stand komen van de bundel zelf en de belangrijke rol die vormgever Oscar Jespers daarbij speelde. Zonder hem was het boek er bijna niet gekomen. En ja, fantastisch om dat beroemde manuscript met eigen ogen te kunnen aanschouwen, uitgedost met mijn persoonlijke Boem Paukeslag mondmasker. Noblesse oblige!
Na het bezoek aan het Letterenhuis sloten we de namiddag af op (jullie raden het nooit) het terras van Bar Bette, een gezellige wijnbar.
Een zaterdag om in te kaderen!
Spelletjes op Pinkstermaandag
Het stond in de sterren geschreven dat er een vervolg zou komen op onze eerste succesvolle spelletjesnamiddag. En is er een beter moment om samen spelletjes te spelen dan een extra vrije maandag in de werkweek? Dank u, meimaand om ons van zoveel vrije dagen te voorzien!
Ditmaal introduceerde ik een nieuw spel aan onze kameraad en zijn twee tienerdochters: Carcassonne. En jawel, schot in de roos! De jongedames vonden het zo leuk dat we later op de namiddag nog een tweede spelletje speelden. Het eerste spelletje Carcassonne eindigden in gelijkspel voor mijn kameraad en mezelf, het tweede spelletje won ik glansrijk. Al vrees ik dat de jongedames na dit spel nog een paar keer gespeeld te hebben, geduchte tegenstanders zullen worden.
Ook gespeeld: Party & Co junior, dat een mengeling was van hints, pictionary, trivial pursuit en zeg-eens-euh. Glansrijk gewonnen door mijn kameraad en mezelf! Al die lockdown-alcohol heeft onze hersencellen dan toch min of meer intact gehouden. Het kwartetspel met magische figuren was dan weer een heuse flashback naar mijn eigen jeugdjaren, toen mijn neven en ik dat uren aan een stuk konden spelen. Ik zie ons nog zitten in de woonkamer van mijn bomma. Waar is de tijd… En natuurlijk mocht Exploding Kittens niet ontbreken. Geen spelletjesnamiddag is volledig zonder dit spel!
Mijn vriend zorgde voor de wijn en de whisky, die ik graag aanvulde met een aantal flessen uit onze eigen collectie. Ideaal om de avond af te sluiten. En ja, never change a winning formula: Deliveroo zorgde voor lekkere sushi op tafel. En omdat we nog een klein gaatje te vullen hadden, trakteerde ik op een Moochie ijsje, geleverd door, jullie raden het nooit: Deliveroo!
We eindigden de avond met het spel ‘Wie is de Mol?’. De tv-reeks met dezelfde naam heb ik nog nooit gezien, dus ik begon heerlijk onbevangen aan het spel. Blij dat ikzelf de rol van Mol had toebedeeld gekregen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik door het gekozen thema ‘Japan’ stevig in het voordeel was. Het was helemaal niet zo moeilijk om mijn medespelers op het verkeerde spoor te zetten en hen zachtjes naar de foute antwoorden te gidsen. Het gezochte woord werd dan ook niet gevonden binnen de tijd en ik mocht mezelf als overwinnaar bekronen.
Op naar editie nummer drie!
Traktatie voor mezelf
Na ons appartement aan een grondige kuisbeurt onderworpen te hebben (amai, het was nodig!), vond ik dat ik mezelf ‘s avonds wel mocht trakteren op een voor- én hoofdgerecht van de Klimop. Want kuisen verbrandt veel calorieën, nietwaar?
Asperge flamand met een botersaus en peterselie:
Risotto met wilde eend:
De portie risotto was zo groot dat ik nog een mooi overschotje heb voor de lunch morgen!
Lunch op vrijdag bij Bite Leuven
Had ik al gezegd hoe blij ik ben dat de terrasjes opnieuw open zijn? 😉 Nu kan ik eindelijk weer afspreken met collega’s om samen te lunchen. En het toeval wil dat er een aantal toffe collega’s in het Leuvense wonen die eveneens houden van lekker eten. Dé gelegenheid om te genieten van een heerlijke lunch bij mijn favoriete Leuvense lunchplek: Bite Leuven. Elk gerecht op de kaart is heerlijk, maar mijn absolute favoriet blijft de avocado toast met gerookte zalm, salsa, spinazie en een gepocheerd eitje. Aanschouw dit kleurrijk wonder!
De zon ging er spontaan van schijnen!
TAMAT en de kathedraal van Doornik – 15 mei 2021
De weersvoorspellingen voor deze zaterdag zijn werkelijk desastreus. Een lange wandeling in de natuur zal er vandaag helaas niet in zitten. Maar niet getreurd, uiteindelijk hebben we al meer kunnen wandelen dan gehoopt en dit regenachtige weer geeft ons de gelegenheid om wat cultuur op te snuiven in het hart van Doornik.
We doen ons best om het gigantische ontbijt weg te werken samen met de olijfjes en kaasjes van gisteren, maar falen. Energie zullen we de eerstkomende uren alvast niet tekort komen.
Na een korte rit parkeren we onze cambio op een parking net buiten de ring van Doornik. Voorlopig is het nog droog, maar het ziet eruit alsof er elk moment een gigantische stortbui kan losbarsten. We wandelen langs het Musée des Beaux-Arts naar het Musée d’Histoire naturelle & Vivarium, het museum dat mijn vriend uitkoos. Helaas, we zijn een klein detail uit het oog verloren: zonder reservatie kan je tegenwoordig geen museum meer bezoeken en helaas, het Musée d’Histoire naturelle & Vivarium is voor de ganse dag volgeboekt. We kunnen onszelf wel voor het hoofd slaan. De vriendelijke dame aan het onthaal geeft nog mee dat we op een later moment op goed geluk kunnen terug komen, in de hoop dat sommige mensen met een reservatie niet komen opdagen, maar dat risico willen we liever niet nemen.
We zoeken snel online op welk museum er wel nog tickets beschikbaar heeft. TAMAT, Musée de la Tapisserie et des Arts Textiles heeft nog plekken vrij om 11u. Het is ondertussen 10.55u, dus we haasten ons naar TAMAT, dat gelukkig vlak om de hoek ligt. Jaja, Doornik heeft zelfs iets wat lijkt op een museumkwartier.
Het is meteen duidelijk dat TAMAT niet het meest bezochte museum is. De onthaalbediende heeft ongeveer tien minuten nodig om ons aan een toegangsticket te helpen. We zien hem allebei sukkelen met het computersysteem en tevergeefs de stappen volgen die op een briefje aan het raam van het onthaal hangen. Uiteindelijk kunnen we toch binnen. Onze hoofdreden om TAMAT te bezoeken is de collectie wandtapijten uit de vijftiende en de zestiende eeuw, vervaardigd door textielkunstenaars uit Doornik. In die periode was Doornik, de zetel van een rijk bisdom en een Franse enclave in Bougondië, immers een belangrijk productie- en handelscentrum van wandtapijten in Europa.
Ik moet zeggen dat het museum zelf niet echt uitblinkt in vernieuwende scenografie, maar de wandtapijten op zich zijn uiteraard prachtig en het is mooi om te zien dat deze eeuwenoude traditie ook vandaag de dag verder gezet wordt.
De oude wandtapijten:
En de hedendaagse wandtapijten:
Het museum stelt ook nog andere textielkunst tentoon:
Na ons bezoek aan TAMAT wandelen we naar de befaamde kathedraal met de vijf torens van Doornik, die sinds 2000 de titel van UNESCO werelderfgoed mag dragen. Jammer genoeg raakte de kathedraal zwaar beschadigd in WOII, waardoor één van de zijkapellen volledig vernietigd werd. Een tornado in augustus 1999 richtte bijkomende zware schade aan en bracht de stabiliteitsproblemen van het gebouw aan het licht. De Tour Brunin hing gevaarlijk scheef (een afwijking van 80 cm tussen de basis van de toren en de top) en grondige stabiliteits- en restauratiewerken drongen zich op. De restauratiewerken zijn op dit moment helaas nog steeds niet afgerond, al zijn de grootste stabiliteitsproblemen ondertussen opgelost. Ik vermoed eerlijk gezegd dat de middelen ontbreken om de restauratie volledig af te werken, want de uitleg in de kerk over de stabiliteitsproblemen dateert van 2003 en ook het wikipedia-artikel stopt abrupt in 2011. Zelfs in zijn onafgewerkte toestand is de kathedraal een indrukwekkend bouwwerk, de moeite van een bezoek meer dan waard.
We willen graag de schatkamer van de kathedraal bezoeken, maar aan de ingang staat aangegeven dat je enkel cash kan betalen. En natuurlijk hebben we net ons laatste cash geld in een offerblok ter ondersteuning van de restauratie van de kathedraal gestopt… Op naar de ons ondertussen bekende geldautomaat op de Grote Markt! De man aan het onthaal van de schatkamer heeft uiteraard geen wisselgeld, dus moeten we ons inkomgeld naar boven afronden. Zo geraakt die kathedraal hopelijk ooit nog eens gerestaureerd! Foto’s nemen is niet toegestaan in de schatkamer, maar ik nam er stiekem toch een paar. Dikke aanrader!
Na het bezoek aan de schatkamer lijkt het weer wat beter, dus wagen we ons aan de stadswandeling van 5 km doorheen het historische hart van Doornik. Als er alsnog een regenbui losbarst, zullen we hopelijk wel ergens kunnen schuilen. De wandeling vertrekt op de Grote Markt met het Belfort en brengt ons langs het mooiste onroerend erfgoed van Doornik.
Philippe-Christine de Lalaing, een edelvrouw die een uitzonderlijke rol speelde in het Beleg van Doornik (1581):
Martine, in Vlaanderen beter bekend als Tiny:
Jardin de la Reine:
Grote reconstructiewerken aan de Pont des Trous:
Wandelen langs de oevers van de Schelde:
Église des Rédemptoristes de Tournai met op de achtergrond de vijf torens van de kathedraal:
Net op het moment dat we de Schelde over steken via de Pont de Fer breekt er een stevige regenbui los boven onze hoofden. Geheel verwacht, want we hadden de dreigende wolken al een tijdje in de mot. Helaas bleek het ijdele hoop dat deze wolken wel zouden overwaaien. We halen dus onze regenjassen boven en spoeden ons verder in de richting van het station in de hoop daar te kunnen schuilen tot de bui over is. Van dat gedeelte van de wandeling zijn er uiteraard geen foto’s. Gelukkig duurt de bui niet al te lang en kunnen we onze tocht verder zetten, terwijl de laatste druppels op ons neder dalen.
Grafheuvel waarin de restanten rusten van de Franse helden die in 1914 hun leven gaven om Doornik te verdedigen tegen de Duitse troepen:
Gelukkig komt na regen altijd zonneschijn! En ja, dan krijgt een mens zin om een terrasje te doen. Helaas zijn we niet de enigen die van de zonnestralen willen profiteren. Het is bepaald druk op de Quai du Marché au Poisson. Gelukkig slagen we erin een plekje te bemachtigen op het terras van La Vie est Belge. De mojito royal smaakt heerlijk en mijn vriend geniet van zijn plaatselijk biertje. Minder leuk is dat één van de leveranciers, die bakken bier het café binnen draagt, erin slaagt om vlak aan mijn voeten een flesje bier kapot te laten vallen door heel nonchalant met die bak rond te zwaaien. Mijn schoenen en benen hangen onder het schuim. Oh well, straks duiken we toch de douche in… Ik verwijder de grootste spatten met een papieren zakdoekje en geniet verder van mijn mojito royal.
Bizar baksel:
We ronden onze wandeling af, zodat we op tijd onze Take-away.com bestelling bij Belga Poke kunnen ophalen. Een poké bowl gaat er altijd wel in, en van gisteren hebben we onthouden dat we de avondmaaltijd best licht houden. We willen immers optimaal genieten van de hapjes in de wellness! Gelukkig moeten we ditmaal op de terugweg van Doornik naar Aquavert geen zondvloed trotseren.
Net zoals gisteren halen we een flesje wijn uit de frigo en dineren we met z’n tweetjes in de gezellige eetruimte van Aquavert.
De rest van de avond brengen we heerlijk ontspannen door in de wellness. We hebben er allebei deugd van.
Na uitgebreid van sauna, zwembad en jacuzzi genoten te hebben, werpen we een blik op de weersvoorspellingen van zondag. Die zijn zo desastreus dat we beslissen zondag na het ontbijt gewoon naar huis terug te keren. Kwestie van het weekend in schoonheid te eindigen.
De Ultieme Ultimas
Vorig jaar werd er in het Concertgebouw van Brugge met tomaten gegooid naar onze minister-president, dit jaar at ik tomaat garnaal terwijl ik gezeten achter mijn pc de prijsuitreiking volgde. Met een werkelijk fe-no-me-nale bouillabaisse met rouille en toast als opwarmer. Het contrast met vorig jaar kon amper groter zijn. En al was er dit jaar geen receptie, het lekkere eten maakte er toch een feestelijk moment van. De Klimop is echt wel mijn go-to place voor aan huis geleverde brasserie-klassiekers!
Beste editie van de Ultimas ooit, trouwens. Strakke en professionele show, zonder ook maar één saai moment.
Resto Wald: geannuleerd
Maandag 17 mei stond al een hele tijd geblokkeerd in mijn agenda. Onze vriendin had die avond een tafeltje voor vier gereserveerd bij Resto Wald. Bedoeling was haar vriend te verrassen voor zijn verjaardag met een heerlijk etentje op het overdekte terras.
Helaas, het mocht niet zijn: Resto Wald annuleerde de reservatie om wille van het slechte weer. Begrijpelijk uiteraard, de combinatie van rukwinden en regen is niet ideaal om in optimale omstandigheden van een diner op een terras te genieten.
Omdat we het sneu vonden om helemaal niets te doen, besloten we alsnog naar onze vrienden te gaan en gewoon gezellig samen te eten. Mijn vriend en ik namen een flesje Zwitserse whisky mee als cadeautje en Taxi Jenny zorgde ervoor dat we op onze bestemming geraakte.
Het werd een leuk weerzien met de kinderen van onze vrienden, die tijdens de periode dat we hen niet gezien hadden opeens allemaal zo groot geworden waren. De tijd lijkt tijdens de lockdown alleen maar sneller gegaan te zijn. Help! Ik wil niet oud worden!
Op culinair vlak werden we alvast in de watten gelegd, bijna zo lekker als bij Resto Wald! Een heerlijk voorgerechtje met broccoli en kaas een als hoofdgerecht een lekker mals stukje biefstuk met een bloemkoolschotel van Ottolenghi. En daar dronken we een uitstekend flesje wijn bij dat onze gastheer speciaal voor de gelegenheid uit de kelder gehaald had. We hadden nog net genoeg plek voor een mini magnum als dessert!
Na een klein misverstandje met Taxi Jenny (ze hadden het foute uur genoteerd om ons te komen ophalen), geraakten we toch mooi op tijd thuis.