De bijzondere wijngaarden van Pico – 2 augustus 2024

Alhoewel ik graag in onze yurt geslapen heb, moet ik toegeven dat het toch handiger is om ‘s nachts gewoon in je eigen bungalow naar het toilet te kunnen gaan. Het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant van ons hotel Alma do Pico. Een vriendelijk meisje serveert het ontbijt aan onze tafel. Stiekem hebben we een beetje heimwee naar het geweldige buffet op São Jorge, maar hey, Alma do Pico serveert scrambled eggs, wat een absoluut pluspunt is.

Voordat we aan onze eerste dag op Pico beginnen doen we een zak met vuile was binnen bij de receptie. Handig, zo’n betaalbare wasdienst in je hotel.

Vandaag hebben we een trail uitgekozen die ons langs de Unesco werelderfgoed wijngaarden van Pico zal brengen. Onderweg naar het begin van de trail realiseren we ons echter dat we onze drinkbussen in onze bungalow vergeten zijn. Dus zit er niets anders op dan snel even te stoppen bij onze favoriete supermarkt Continente om wat flesjes water te kopen. De dag dient zich immers weer behoorlijk heet aan. Te warm ook voor de vulkaan Pico, die vandaag besloten heeft zich achter de wolken te verschuilen.

De wijngaarden van Pico bestaan uit een dambordpatroon van muren opgetrokken uit vulkanisch gesteente. De muren werden gebouwd om de duizenden kleine, aaneengesloten, rechthoekige percelen (currais) te beschermen tegen wind en zeewater. Dit bijzondere door mensen gemaakte landschap dateert uit de 15de eeuw. De wandeling tussen deze zwarte muurtjes is grotendeels vlak en daardoor redelijk gemakkelijk, ware het dat de temperaturen weer vlotjes over de dertig graden gaan en er hier geen greintje schaduw te bespeuren valt. We zweten wat af. Het verbaast ons hoe anders de wijngaarden er hier uitzien dan wij gewoon zijn. Geen mooie ordentelijke rijen gesnoeide druivenstokken, maar chaotische groeiende wijnranken die enkel begrensd worden door de muurtjes.

Tijdens de wandeling komen we een mooie, ouderwetse rode windmolen tegen. Spijtig genoeg zijn een aantal werklieden bezig met het opknappen van de windmolen, waardoor het niet makkelijk is een mooie foto te maken. We kunnen de windmolen wel beklimmen. Tot onze verbazing treffen we in de windmolen een mevrouw die druiven en prullaria verkoopt. Mijn vriend koopt een zakje druiven, maar ik vind ze eerlijk gezegd niet zo lekker. Ik denk dat ze beter geschikt zijn om wijn van te maken dan op te eten.

Continue reading →

Van São Jorge naar Pico – 1 augustus 2023

Laatste ontbijt met heerlijke producten van de boerderij. Na het ontbijt pakken we onze valiezen en nemen we afscheid van onze yurt. Mijn eerste glamping ervaring is alvast honderd procent meegevallen. We gaan São Jorge missen!

We vertrekken op tijd naar de haven van Velas. Toen we gisteren in Velas waren, was het ons immers niet zo heel duidelijk waar we de huurwagen moesten inleveren. En ja, we slagen er niet in de Autatlantis parking te vinden, noch het Autatlantis verhuurkantoor. Een beetje ten einde raad stappen we een ander autoverhuurkantoor binnen in de hoop dat zij ons de weg naar hun concurrent kunnen wijzen. De onduidelijke instructies die we krijgen, helpen ons echter niet veel verder. Uiteindelijk besluiten we gewoon de huurwaren ergens te parkeren vlak bij een politiekantoor en te voet naar de ferry terminal te gaan.

In de ferry terminal vinden we gelukkig wel een standje van Autatlantis en daar zeggen ze ons dat we de huurwagen gewoon op de parking bij de terminal moeten achterlaten. We maken hen erop attent dat die parking volledig vol staat, maar zij verzekeren ons dat het geen probleem is om onze wagen dubbel geparkeerd achter te laten. Dat doen we dus maar. We nemen afscheid van onze aftandse Citroën C3 en hopen op een betere huurwagen op onze volgende bestemming.

Opnieuw ondervind ik problemen bij het opladen van mijn iphone aan de externe batterij. Best wel stresserend, omdat het niet geheel duidelijk is of het probleem nu de kabels zijn of de iphone zelf. Ik hoop vurig dat het aan de kabels ligt.

Maar goed, tijd om te genieten van de mooie ferrytocht naar Pico. Pico is het eiland met de kegelvulkaan dat we de voorbije dagen goed zagen liggen vanuit onze ontbijtplek en telt zo’n 16.000 inwoners. Tijdens de ferrytocht komt er een school dolfijnen spelen in de kielzog van onze boot. Ik zie de dolfijnen in de verte meters hoog uit het water springen. Geweldig!

Tot mijn grote opluchting herpakt mijn iphone zich tijdens de ferrytocht en lukt het opladen weer. Bij aankomst in de ferry terminal van Pico halen we onze valiezen op. Grappig: we staan naast dezelfde mensen die we gisteren op onze mistige wandeling zijn tegen gekomen. Tot onze verbazing blijken het ook Vlamingen te zijn.

Wij gaan onze huurwagen ophalen op de parking van AutAtlantis en zien daar de twee Vlamingen praten van de autoverhuurder. Ze lijken een beetje van hun melk en we informeren wat er aan de hand is. Blijkt dat ze hun huurwagen op de verkeerde plek gereserveerd hebben: in de haven van Madalena in plaats van in de haven van São Roque. We bieden hen een lift aan naar Madalena. Ons hotel, Alma do Pico, ligt toch in die richting. Mits wat gepuzzel slagen we erin alle gemeenschappelijke bagage in de huurwagen te krijgen. Het koppel blijkt An en Maarten te heten en zijn al verschillende keren op de Azoren geweest. We zetten hen af aan hun autoverhuurbedrijf in de haven van Madalena en wensen hen nog een fijne trip toe.

Rond 14 arriveren we bij natuurresidentie Alma do Pico. Aan de receptie treffen we een vriendelijke dame en we kunnen meteen al inchecken. We krijgen een charmante houten bungalow toegewezen, gelegen in het groen. Het hotel zelf heeft een mooi zwembad waar we zeker op een later moment gebruik van zullen maken. Nu gaan we eerst op zoek naar iets om te eten.

Omdat ons hotel nogal ver van eet-, en drinkgelegenheden gelegen is, rijden we opnieuw naar Madalena. Daar belanden we rond een uur of 15u op het gezellige terras van O Cinco (Café 5). Gelukkige is een late lunch hier niet ongewoon. Boven onze hoofden wapperen feestelijke blauwe linten in de wind en ik geniet van een slaatje met groenten en falafel. De salade met tonijn die mijn vriend bestelde, blijkt echter in de keuken opeens een tonijnsteak geworden te zijn. Geen erg, het smaakt! We genieten samen van een grote kan sangría met passievruchten. Tijdens onze maaltijd krijgen we er gratis entertainment bij: een paar tafeltjes verder krijgt één van de klanten het aan de stok met een dienster. Ik kan niet helemaal verstaan wat ze zeggen, maar de kerel spreekt luid gesticulerend over ‘un robo’. Waarschijnlijk vind hij de prijs van de glazen wijn die hij bestelde te duur? Enfin, we trekken er ons niet al te veel van aan.

Na de lunch rijden we naar de dichtstbijzijnde Continente, waar ik twee nieuwe (dure) Apple lightning kabeltjes koop in de hoop dat deze beter bestand zullen zijn tegen de vochtige temperaturen dan de knock-off kabels die ik gewoonlijk koop. Op het eerste gezicht lijken de nieuwe kabeltjes perfect te werken. Hoera! Alweer een zorg minder. De airco in de Continente doet ons deugd, want buiten is het een gezellige 31 graden, wat in combinatie met de hoge luchtvochtigheid best wel pittig is.

Tijd voor een eerste verkenning van Pico! We rijden met onze huurwagen naar Lagoa do Capitão, waar we mooie foto’s van de weerspiegeling van Pico in het meer zouden kunnen maken. Naarmate de hoogtemeters toenemen, zien we de temperatuur dalen tot maar liefst 21 graden. En jawel, op de kaarsrechte weg naar het meer komen we alweer een troep koeien tegen. Eén van de locals stopt uit om de koeien aan te manen uit de weg te gaan. Dat werkje laten we graag aan hem over.

Spijtig genoeg hangt er veel mist bij Lagoã do Capitão waardoor het niet lukt om een glimp van Pico op te vangen. We geven het al snel op en rijden terug naar beneden naar de kust, waar de zon schijnt en de temperaturen hoger zijn. We stoppen onderweg bij de Miradouro Do Corre Água, maar veel uitzicht valt daar niet te bespeuren. Gelukkig stelt onze tweede stop, Miradouro Prainha, niet teleur. Aan onze voeten zien we een lavaveld liggen doorkruist met paden en het zicht op de omgeving is er werkelijk prachtig.

Onderweg naar de Cella bar stoppen we nog kort bij de Miradouro São Miguel Arcanjo. De Cella bar is een fantastische plek om iets te eten en te drinken: de bar heeft een heel bijzonder houten terras met een magnifiek uitzicht op het eiland Faial (dat we later deze trip nog zullen bezoeken). En de houten binnenkant geeft je het gevoel dat je in de buik van een walvis zit.

Door onze late lunch hebben we hebben niet veel honger, we bestellen wat lokale kaas, een paar tapas, een slaatje en een soepje en eten uiteindelijk toch nog meer dan oorspronkelijk de bedoeling was. We kunnen uiteraard de verleiding niet weerstaan om de prova de vinhos (wijn proeverij) te bestellen. Terwijl we proeven van de wijntjes genieten we van een werkelijke spectaculaire zonsondergang. De prachtige kleuren boven São Jorge zijn een streling voor het oog. We bestellen nog een laatste glas rosé om te klinken op de schoonheid van de natuur en keren vervolgens terug naar onze bungalow. Na het zweet van de dag van ons lijf gespoeld te hebben, kruipen we in bed. Onze eerste kennismaking met Pico smaakte alvast naar meer!

AI: hype, hoop of gevaar?

Ja, met zo’n titel moest ik wel naar dat netwerkevent voor het top- en middenkader van onze organisatie gaan! Dus spoorde ik ‘s middags naar de Koninklijke Bibliotheek waar de aanwezigen verwend werden met een werkelijk uitstekend lunch. Het was zo lekker dat ik stiekem nog een derde bordje ben gaan halen. Met dank aan traiteur Les Frères Debekker.

Vervolgens mochten we ons naar de statige, zij het ietwat versleten auditorium van de KBR begeven voor lezingen van Mieke De Ketelaere en Jo Caudron. Beide sprekers wezen ons op de geweldige opportuniteiten die AI biedt voor het verhogen van de efficiëntie en de kwaliteit van ons werk, zonder de keerzijde van de medaille uit de weg te gaan. Want al die AI-berekeningen zijn natuurlijk gigantische energievreters. En het gebruik van AI stelt ons ook voor ethische kwesties die we niet uit de weg mogen gaan.

Na de twee keynotes volgde een interactieve workshop die ons de gelegenheid bood om in kleine groepjes een aantal te discussiëren over een aantal stellingen over het gebruik van AI. Een ideale gelegenheid om te netwerken en van gedachten te wisselen met collega’s, alleen jammer dat de akoestiek het bijzonder moeilijk maakte om elkaar te verstaan.

Maar niet getreurd, we sloten de namiddag af met hapjes en een drankje, want laten we eerlijk zijn, het zijn de netwerkmomenten waar de aanwezigen écht naar uitkijken.

Omdat ik al een vermoeiende week achter de rug had, hield ik het na een uur netwerken voor bekeken. Helaas, net als gisteren waren er opnieuw problemen met de treinen. Ditmaal was er een sprake van een aanrijding tussen Brussel-Centraal en Brussel-Zuid. Al dacht ik even dat het ongeval in Brussel-Centraal zelf gebeurd was, omdat de politie de hoofdtoegang tot de middelste sporen had afgezet. Enfin, om de tijd tot mijn trein aankwam te doden, maakte ik een klein wandelingetje in de buurt om uiteindelijk een klein uur later dan gepland in Leuven aan te komen. Tijd voor het weekend!

Sushi at Goofball’s!

Want tradities zijn er om in ere te houden. Helaas zat het treinverkeer niet mee (personen op de sporen in Kortenberg waardoor de trein een omweg moest nemen) en had ik niet meer genoeg tijd om langs ons appartement te gaan om een flesje champagne op te halen. Niet getreurd, bij Goofball zijn ze op dat vlak ook goed voorzien en dankzij de blue bike was ik zelfs nog op tijd op onze afspraak. En zo proefde ik voor de eerste keer in mijn leven een Belgische schuimwijn van over de taalgrens (spijtig genoeg vergeten een foto te maken van de fles). En ik moet het onze landgenoten nageven: die schuimwijn viel best te pruimen!

Na de maaltijd speelden we een spelletje exploding kittens. En we sloten de avond af in de gezellige sofa met een glaasje witte wijn. Meer moet dat niet zijn!

Opening Film Fest Gent

Gisteren maakten mijn twee collega’s en ik graag gebruik van de door mijn baas ingehuurde jobstudent om ons met zijn fancy Tesla naar de kinepolis in Gent te laten rijden. Toegegeven het was een beetje gezellig met zijn drietjes op de achterbank, maar gelukkig zijn wij geen al te volumineuze dames. 😉 En gemakkelijk is het wel: recht voor de ingang afgezet te worden.

Op de trappen van de Kinepolis troffen we een aantal andere collega’s en ook mijn favoriete oud-collega uit Bierbeek was van de partij. We nestelden ons met z’n allen in de pluchen zetels van de filmzaal en lieten de openingsfilm ‘Small Things like These‘ over ons heen komen. Een bijzonder beklijvende film, geregisseerd door Tim Mielants, die helemaal rust op de stilzwijgende schouders van Cillian Murphy. Amai, wat kan die man kan acteren. Na Oppenheimer alweer een topprestatie. Ook Emily Watson, die de zusteroverste speelt van het klooster waar allerlei onfrisse zaken gebeuren, is fenomenaal. Terecht mocht zij de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen op het festival. De stille film Small Things like These‘ kwam bij mij alvast als een mokerslag binnen. En ondanks het voor mij te abrupte einde, was ik er toch even niet goed van.

Na de film volgde uiteraard naar goede gewoonte de openingsreceptie. Tijd voor een drankje om de zware openingsfilm door te spoelen. Ik had veel fijne gesprekken en tot mijn vreugde boden mijn collega en oud-collega, die samen met de wagen gekomen waren, mij een lift aan naar Leuven. Moest ik mij voor de verandering eens niet doodhaasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Nadeel was wel dat ik daardoor pas rond twee uur ‘s nachts in bed lag. 😉

Laatste dag op São Jorge – 31 juli 2023

Ook vandaag ontbijten we stipt om 8.13u met heerlijke producten van de boerderij. Al valt er helaas geen Pico te bespeuren deze ochtend.

Vandaag is het plan om helemaal naar het meest westelijke punt van São Jorge te rijden. De autorit naar onze bestemming is opnieuw bijzonder mistig, maar we hopen dat de mist zal optrekken zoals de voorgaande dagen. We parkeren onze wagen bij het Parque Florestal das Sete Fontes en beginnen aan de wandeling naar de Farol dos Rosais. Helaas zijn de weergoden ons vandaag iets minder goed gezind. Het is zo mistig dat we amper een paar meter voor ons uit kunnen zien. Het ongetwijfeld fantastisch mooie landschap wordt volledig opgeslokt door de hardnekkige mist.

De mist blijft ons vergezellen op ons pad tot aan de Farol dos Rosais die iet of wat dreigend opdoemt in de mist. De vuurtoren op het westelijke punt van São Jorge kende een bijzonder bewogen geschiedenis en overleefde twee aardbevingen, talrijke stormen en zelfs landverschuivingen. De vuurtorenfunctie moest zelfs een tijd verplaatst worden naar het walvisuitkijkpunt zo’n 270 meter ten zuidwesten van de vuurtoren. Vandaag de dag is de vuurtoren uitgerust met een licht dat op zonne-energie werkt.

Op de terugweg van Ponta dos Rosais beklimmen we het walvisuitkijkpunt Vigia da Baleia dos Rosais. Veel valt er helaas niet te zien, want de omgeving wordt opgeslokt door de dichte mist. We lezen dan maar de informatieborden die uitleg geven over hoe de walvisspotters aan de walvisvaarders signaleerden dat ze walvissen gezien hadden. Vroeger gebeurde dit met een hoorn, daarna met vuurwerk en witte doeken om de hoeveelheid en locatie van de walvissen aan te geven. Tegenwoordig gebruiken walvisspotters gewoon radiocommunicatie.

Op de terugweg van onze wandeling trekt de mist op en wordt het landschap rondom ons zichtbaar. Opeens zien we glooiende groene heuvels met daarop vredig grazende Nederlandse melkkoeien. De wandeling zelf is bij uitstek de makkelijkste wandeling die we tot nu toe gedaan hebben. Alleen jammer dat we 80% van deze wandeling in de mist zaten.

Helaas begeeft ergens onderweg mijn voorlaatste iphonekabel het. Is het de vochtigheid waardoor die kabels zo snel stuk gaan? Feit is dat mijn iphone bijna plat is en dat ik nu nog maar één werkende kabel heb. Die kabel is degene die we in onze huurwagen gebruiken om te connecteren met het on board systeem. Gelukkig werkt deze nog. Bij terugkeer in de wagen zet ik mijn iphone op flight modus en sluit ik deze aan op de strafste externe batterij die we bij hebben. Continue reading →

Diner bij Au Vieux Port op het Eilandje

Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen voor aan date met mijn lieve vriendin uit West-Vlaanderen die tegenwoordig de helft van haar tijd doorbrengt bij haar vriend in Antwerpen. Eerlijk, voor mij is het een pak makkelijker om naar Antwerpen te sporen dan naar het verre Roeselare. 😉

Mijn vriendin wachtte me op aan het station en samen wandelden we over het Astridplein naar het Eilandje.

Originele reclame op het Astridplein:

Het was een zalige herfstdag. Warm genoeg om buiten te aperitieven op het mooie terras van Den Tros. Mijn vriendin had net een promotie gekregen en aangezien ikzelf ook aan een nieuw professioneel avontuur begonnen ben, was een glas champagne hier wel aan de orde.

Voor het diner begaven we ons naar Au Vieux Port een heel statige, klassieke zaak met houten lambrizeringen en voornamelijk een ouder cliënteel. De prijzen van de gerechten op de menukaart benaderden de leeftijd van de klanten: aan de hoge kant. 😉 Niet meteen een zaak die ik met mijn hippe vriendin zou associëren. Bleek dat ze zich van restaurant vergist had en eigenlijk bij Bacchus had willen reserveren. Hahaha, typisch. 😉

Omdat we al een glaasje champagne achter de kiezen hadden, konden we niet anders dan op hetzelfde elan verder gaan. Tot mijn grote vreugde kregen we een glas Perrier-Jouët voorgezet, geserveerd in het prachtige glas met de bloemen. Vervolgens kozen we het goedkoopste hoofdgerecht op de kaart: de steak tartare. En dat hebben we ons niet beklaagd: dit gerecht benaderde werkelijk de perfectie. En de heerlijke Bourgondische wijn maakte het geheel af.

Omdat de prijzen nogal pittig waren, besloten we het dessert te skippen, maar kijk, we kregen nog wat mignardises van het huis aangeboden. Laat ons zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat mijn vriendin zich van restaurant had vergist. 😉

Na het diner wandelden we terug richting centrum. We passeerden langs Café Cousteau en ja, de neonverlichting met de welluidende woorden ‘Kut met Peren’ maakte dat wij een plekje uitkozen op het terras. Helaas de witte wijn was gewoonweg niet te drinken. En dan ben ik nog beleefd. Ik vermoed dat dit een plek is waar je beter een biertje bestelt.

Gelukkig konden we de avond afsluiten op het terras van Joe’s. Amai, wat een contrast! Supervriendelijke uitbater en uitstekende wijntjes.

Een avond om een strik rond te doen. En ik moest zelfs niet lopen om de trein naar Leuven te halen!

De fajãs van São Jorge – 30 juli 2023

Na een goeie nachtrust zitten mijn vriend en ik al om 8.13u aan de ontbijttafel. We worden begroet door de glorieuze vulkaan Pico, die zich eerst nog hult in een kleine wolkensluier, maar zich vervolgens in zijn volle naakte glorie aan ons toont. Na de stevige klim van gisteren kiezen we vandaag voor een makkelijke wandeling.

Onderweg naar het ertrekpunt van de wandeling stoppen we bij de Miradouro da Fajã dos Cubres om te genieten van het indrukwekkende uitzicht op de fajãs aan de voet van de steile kliffen. Wat een adembenemend landschap!

Om 10.50u beginnen we goedgemutst aan de wandeling naar de fajã da Caldeira de Santo Cristobal. Volgens onze informatie zou dit een gemakkelijke wandeling moeten zijn, maar dat viel toch enigszins tegen. Net zoals gisteren is het heel heet en op onze wandeling worden we de hele tijd voorbij gestoken door quads die grote rode stofwolken achter zich laten. Niet zo tof als je plakt van het zweet en de zonnecrème. Op de fajã da Caldeira de Santo Cristobal wandelen we langs een lagune waar je zelf kokkels kan oogsten. Alleen niet op dit moment, want juli is het voortplantingsseizoen van deze diertjes. Op het verste punt van onze wandeling treffen een mooi kerkje aan met dezelfde naam als de fajã: Santuário do Senhor Santo Cristo da Caldeira.

Continue reading →

Diner met een oud-studiegenoot

Altijd fijn om bij te praten met mensen die je al lang niet meer gezien hebt! Voor de gelegenheid had ik Victor Bozar Café uitgekozen: meeting in de middle, want mijn oud-studiegenoot werkt in de omgeving van Brussel-Zuid, terwijl ikzelf in de omgeving van Brussel-Noord werk. Het eten is altijd lekker bij Victor Bozar Café en de ligging vlakbij Brussel-Centraal is natuurlijk een extra troef.

Ondanks het feit dat we elkaar al meer dan twee jaar niet meer gezien hadden, leek het alsof er veel minder tijd verstreken was sinds onze vorige ontmoeting. Dat de tijd wel degelijk niet stil had gestaan, bleek uit het feit dat zijn twee zonen ondertussen allebei in de lagere school zitten. En dat terwijl de herinnering aan mijn fietstocht van Antwerpen naar Mechelen voor de babyborrel van zijn jongste zoon mij nog vers in het geheugen ligt.

Ik genoot alleszins van mijn hoofd- en voorgerecht, allebei met rijst in de hoofdrol.

Sint-Jakobsvruchten, kreeftenbisquerisotto met sjalot en prei, chips van boerenkool:

Rijstpap (amai, het duurde even voordat we begrepen dat de ober riz au lait zei toen hij het dessert van de dag voorstelde):

Verkenning van São Jorge – 29 juli 2023

Heerlijk geslapen in onze yurt! En ‘s nachts maar één keer poedelnaakt naar het toilet gemoeten. 😉 Gelukkig regende het niet!

Om 8.10u zitten mijn vriend en ik al aan de ontbijttafel waar we genieten van een heerlijk ontbijt met verse producten van de boerderij. De tomaten zijn ongelooflijk lekker, het fruitsap is fantastisch en dat lekkere hard gekookte eitje maakte het ontbijt helemaal af.

Na het ontbijt wandelen we de trap weer op naar onze yurt, pakken onze spullen bij mekaar en trekken we met onze huurwagen op verkenning. Onderweg belanden we opnieuw in heel dikke mistbanken. Gelukkig zijn de wegen niet druk. Al passeren we onderweg wel een zwaar ongeval: twee wagens die door de zware mist op mekaar gereden zijn. Zo te zien zijn beide wagens perte totale. Laten we hopen dat de bestuurders niets aan dit ongeval zullen overhouden.

We rijden verder naar Norte Pequeno waar het vertrekpunt van onze wandeling ligt. Norte Pequeno is een piepklein, ruraal dorpje (jawel, we moeten zelfs een kudde koeien op de weg passeren om er te geraken). Bij aankomst regent het nog steeds, dus wachten we een tiental minuten in de wagen tot de bui over is. Vervolgens smeren we ons in tegen de zon op een bankje. Terwijl we op het bankje zitten komt er een boer voorbij met twee ossen die een houten kar trekken. Geen idee wat er scheelt met die kar, maar het ding maakt een gigantisch luid piepend en schurend geluid. Bijzonder irritant.

Rond 11u vertrekken we aan de wandeling. Het eerste gedeelte wandelen we door prachtige tropische vegetatie. Overal ruikt het heerlijk naar munt en zien we talrijke kleurrijke bloemen. Het pad daalt steil af naar de fajãs, zo typisch voor São Jorge. Fajãs zijn kleine, vlakke landtongen ontstaan door ingestorte kliffen of lavastromen. Tijdens onze wandeling komen we werkelijk geen mens tegen. Het lijkt alsof we het ganse eiland voor ons alleen hebben.