Author: yab

Brunch à l’italienne

Twee zondagen achter mekaar dompelden we ons onder in de Italiaanse cultuur. Het ziet ernaar uit dat de initiële haat-liefde verhouding die we met Italië hadden (mooi land, mooie taal, lekker eten, te veel luidruchtige Italianen) zich langzaam aan het omvormen is tot een waarachtige love story. Enfin, dit alles dankzij de inspanningen van S.P.Q.R., de Leuvense Romevereniging.

Tijdens het verjaardagsweekend van mijn vriend gingen we op zondag 26 februari naar het VINO 2012 wijnfestival in de busineslounge van OHL (meteen de allereerste keer dat we daar kwamen). Met een degustatieglaasje schoven we van stand naar stand om de verschillende wijnen te proeven. Naarmate de tijd vorderde, werden de mensen vrolijker en raakten de smaakpapillen verdoofd. We lieten ons verleiden tot de aankoop van maar liefst 12 flessen van de bruisende rode wijn Gaio Rosso uit Az. Agr. Alessandro, een nieuw importproduct van de Wine Loft. Iets heel bijzonders om als aperitief te schenken en ook leuk om cadeau te geven. De namiddag sloten we af met een overheerlijke zoete dessertwijn Vin Santo San Gimignano uit Toscane van de Zuiderse Fijnproever. Ons zal je zeker nog vaker om een flesje wijn zien gaan in beide zaken.

En zondag 4 maart schoven we om elf uur de voeten onder tafel voor de S.P.Q.R. brunch. We genoten van allerhande Italiaanse specialiteiten door vrijwilligers bereid en maakten kennis met het vriendelijke gezin aan onze tafel. Twee dagen voorbereiding was er in de brunch gekropen. De opbrengst was ten voordele van Plan België, wat maakte dat het eten eens zo lekker smaakte. En ik won daarnaast ook nog eens drie boekjes met Italiaanse recepten in de tombola. Een kleine vijf uur later keerden we helemaal voldaan huiswaarts, onze plannen om er nog een fietstochtje aan te breien uit luiheid opbergend.

Besmettelijk

De geplande avond met zes volwassenen en drie kinderen werd er eentje met vier volwassenen en twee kinderen, wegens een al dan niet griepje dat heerste in het huis van onze gastheer en gastvrouw en een zwangere gaste die zich niet aan een potentieel virus wilde blootstellen. Jammer, maar begrijpelijk.

Alhoewel het gezelschap uitgedund was, werd het toch een gezellige avond, met een keure aan lekker hapjes, heerlijke zalm met broccoli en een lekker luchtig dessert. En  natuurlijk haalde ik mijn aloude trucje boven om de sympathie van de kinderen te winnen: mijn iphone. En om me helemaal populair te maken, liet ik een paar kinderspelletjes achter op de ipad-van-het-huis. (Al valt die angry birds ook in de smaak bij de mama, heb ik vernomen.)

Inspiratie gezocht

Sneller dan verwacht komt het einde van het schooljaar weer in zicht. Er moet nog een boekje voor Spaans uitgelezen worden en ik moet dringend, dringend werk maken van mijn eindopdrachten voor fotografie. Nochtans duurde de cursus nu een heel jaar en geen half jaar zoals de voorgaande modules. Maar uiteraard wordt het één en ander toch weer uitgesteld of komt er iets anders dringends tussen en zo vliegen de dagen voorbij en moet er opeens inspiratie gezocht worden voor een eindwerk. Het beste idee tot nu toe is iets met kerkhoven doen. Niet bijster origineel, maar er zijn wel een paar fotogenieke kerkhoven in de buurt van Leuven en een grafsteen loopt niet weg, he.

Terugkerende ergernissen

Ik schreef er al eens eerder over, over die rottige Danone-automaat in het CLT die weigert centen te aanvaarden en als het je dan eens lukt om het ding een paar muntstukken te laten inslikken, is het niet in staat wisselgeld terug te geven, want aja, de kleinere muntsoorten weigert het ding steevast te aanvaarden, waardoor je genoodzaakt bent iets anders te nemen waar je helemaal geen zin in hebt of toch maar af te druipen zonder gezond tussendoortje. Het is godgeklaagd!

Omdat ik kleine ergernissen graag uit mijn leven help om mij te kunnen concentreren op de grote ergernissen (prioriteiten en zo), dacht ik enkele weken geleden: ik grijp de koe bij de horens en bel naar het nummer vermeld op de automaat. Uiteraard kwam ik bij een antwoordapparaat terecht. Een mens kan van Danone niet verwachten dat ze om acht uur ‘s avonds nog een telefoonpermanentie voorzien. Dus ik spreek een berichtje in waarin ik het probleem van de automaat schets en vriendelijk vraag of dit probleem kan verholpen worden. Een week later functioneert het ding nog altijd even slecht, dus ik bel opnieuw. Leg vriendelijk uit dat ik uitkijk naar een min of meer gezonde hap tijdens de pauze en dat mij dit ontzegt wordt door een apparaat dat geen muntstukken aanvaardt.

Een tweetal weken later is het ding nog altijd even non-functioneel als voorheen. Ik neem opnieuw mijn iphone ter hand om een nieuwe klaagzang op het antwoordapparaat achter te laten. Ik krijg hetzelfde bandje als voorheen te horen, maar kijk, ditmaal is er iets veranderd. De boodschap is uitgebreid met één zinnetje: “Gelieve dit nummer niet te bellen als er problemen zijn met een Danone-automaat of als het toestel leeg is.”

En op slag besefte ik dat mijn actie de wereld een klein beetje veranderd had, zij het niet in de zin die ik verwacht had.

Eén ding is zeker, het kan Danone geen bal schelen dat hun automaten niet werken. En Danone is ook niet aanwezig op sociale media, want ondanks mijn wekelijkse gezaag op twitter, is er nog geen Danone-vrachtwagen voor mijn appartement gestopt om het één en ander goed te maken met een gulle schenking van puddinkjes, yoghurtjes en kaasjes. Awoert Danone, awoert!

The other side of the pillow

Kijk eens aan, na (slik) bijna dertien jaar samen, kan je partner je nog steeds verrassen.

Vlak voor het slapengaan, wisselen wij ‘s avonds in bed nog enkele levenswijsheden uit. Toevallig ging het gesprek op een avond over het feit dat we nog eens nieuwe hoofdkussens moeten kopen, omdat de huidige aan het verslijten zijn. We hebben zo van die ergonomische kussens aangepast aan je lichaamsvorm. Mijn vriend heeft een symmetrisch kussen met aan onder- en bovenzijde een verdikking, terwijl mijn kussen asymmetrisch is en slechts één grotere verdikking heeft onderaan om voor optimale ondersteuning van de nek te zorgen. Zegt mijn vriend dat hij blij is dat hij niet zo’n kussen als ik heeft.

Ik: “Huh???”
Hij: “Aja, dan kan ik ‘s nachts mijn kussen niet omdraaien zonder te riskeren op de foute kant terecht te komen.”
Ik: “Waarom zoudt ge in godsnaam ‘s nachts uw kussen willen omdraaien.”
Hij: “Ach, om af te koelen, natuurlijk, de andere kant van het kussen is veel koeler.”
Ik: “Gij draait ‘s nachts uw kussen om??”
Hij: “Euh, ja natuurlijk. Nog nooit gehoord van die uitdrukking: as cool as the other side of the pillow?”
Ik: “Nope…”
Stilte.
Ik: “Gij draait ‘s nachts uw kussen om of wat????”

Hilariteit.

Na al die jaren naast mekaar geslapen te hebben, nooit iets van gemerkt, van dat kussenomdraaien.

Fietstraining

Deze namiddag stond in het teken van de voorbereidingen voor onze Japanreis. We hebben namelijk het idee opgevat om van de platgetreden paden af te wijken en deze vakantie over een gans andere boeg te gooien dan we gewoon zijn. Daarom kozen we voor een fietstocht door Hokkaido. Het is eens wat anders dan dagelijks een museumbezoek, nietwaar? Back to nature. Lang leve de fysieke inspanningen! En zeg nu zelf, een fietstocht die zichzelf “The playground of the Gods” noemt, dat moet toch wel de moeite zijn?

Omdat onze fietstochten zich normaalgezien beperken tot boodschappen doen en naar de avondschool fietsen, allemaal binnen de ring van Leuven, laat onze fietsconditie nogal wat te wensen voor. Niet dat we de zwaarste tocht eruit gekozen hebben, maar het leek ons niet slecht ons toch een beetje voor te bereiden.

Gelukkig is het station van Leuven zowat het vertrekpunt van een hele hoop verschillende routes. Mijn vriend stippelde een route uit van zo’n 15 kilometer, maar doordat we een aantal keren de bordjes gemist hebben en flink verkeerd gereden zijn, hebben we er eerder 20 kilometer over gedaan. En boy, het Hageland telt een aantal venijnige heuveltjes, zeg. Het zal ongetwijfeld aan mijn te platte banden en slecht werkende versnellingen gelegen hebben (kuch), maar ik heb toch een aantal keer moeten afstappen. Die Boskouter is een stevig heuveltje.

Gelukkig kwamen we ergens halverwege in Linden een Kasteelhoeve tegen om wat op krachten te komen met een soepje en een croque. Nu is Linden niet onze normale uitgangsplek, maar zie, kwamen we daar toch geen medebewoners van ons appartementsgebouw tegen én iemand met wie we ooit nog in de Italiaanse les gezeten hebben. It’s a small world, ik val in herhaling.

De terugweg leek een pak vlotter te gaan, of misschien reden we toen gewoon minder verkeerd. Al kan ik jullie met stelligheid verzekeren: bergaf is zoveel toffer dan bergop!

Onze route voerde ons langs knooppunten 33, 80, 83 en 84.

Verjaardagsweekend

Twee weekends op een jaar houden we traditiegetrouw onze agenda vrij. Geen sociale verplichtingen, geen afspraken, we doen gewoon waar we zin in hebben. Dus klonken we deze vrijdagavond in het historische decor van de Faculty Club op de komende verjaardag van mijn vriend. Toegegeven, hij is niet meer zo piep als vroeger, maar hij ziet er nog altijd even knap uit als de dag dat we elkaar voor het eerste zagen, zeker na een paar glazen uitstekende wijn. 😉

Enfin, het eten was bijzonder lekker, wat uiteraard niet hoeft te verbazen gezien de samenwerking met restaurant Arenberg. Als afsluiter kregen we een glaasje dessertwijn gratis omdat men ons bij één gang vergeten was wijn te serveren en we waren aan onze tafel letterlijk omringd door kaarsjes. Een prachtig romantische avond.

The blackberry story

Of hoe de realiteit de fictie soms overtreft. Dit verhaal overkwam een kennis van mij.

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk tijdens een skivakantie. Na een dagje skipret realiseerde de kennis in kwestie zich dat ze haar blackberry kwijt was. Waarschijnlijk uit haar jaszak gevallen terwijl ze aan het skiën was. Ze zag al meteen in dat een zoektocht hopeloos was, maar hoopte dat er zich ergens een eerlijke vinder zou aanmelden. Nog geen dag eerder had ze immers zelf iemands iphone op de piste gevonden en deze aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd. Het zou een soort van kosmische rechtvaardigheid zijn, mocht haar hetzelfde overkomen.

Helaas, er meldde zich geen eerlijke vinder en ze vertrok naar België zonder blackberry. Tot haar vriend een goeie week later een telefoontje kreeg, van een Belg dan nog wel, die de blackberry gevonden had. Bleek dat de batterijen van het toestel in kwestie plat waren en dat de eerlijke vinder serieus wat moeite had moeten doen om een oplader te vinden. Maar daar stopt het verhaal niet. De vinder bleek net als mijn kennis te studeren in Leuven. De blackberry kon door dit ongelooflijke toeval de dag zelf nog aan de eigenares terugbezorgd worden.

Als dit verhaal ooit verfilmd wordt, zal ongetwijfeld blijken dat deze twee jongelieden elkaars soulmates zijn, maar zover kwam het in realiteit natuurlijk niet.