Author: yab

Skyfall

Naar jaarlijkse gewoonte brachten mijn vriend en ik kerstavond door in een filmzaal. Lovende kritieken hadden ons doen besluiten naar Skyfall te gaan kijken. Helaas, wat een teleurstellende film. Op geen enkel moment voelde ik me verbonden met de karakters die naar mijn aanvoelen domme en ondoordachte beslissingen namen. Geen wonder dat MI6 onder vuur lag in de film, ‘t is duidelijk dat ze daar een human resources probleem hebben. Zelfs Q stelde teleur (een vreemde computer op een intern netwerk aansluiten, what??).

De plot liep verloren in zijn eigen gatenkaas. Dat komt ervan als je denkt een modern sausje over je film te moeten gieten door ‘hacking’ als thema te introduceren. Zowel mijn vriend als ikzelf hebben ons kapot geërgerd aan de onzin die verkondigd werd. Waarom de schurk in kwestie M niet veel eerder uit de weg geruimd heeft, was mij volstrekt onduidelijk. En oja, de scriptschrijvers hadden zich misschien beter eens geïnformeerd over de effecten van waterstofcyanide. Een simpele googlezoektocht volstaat hiervoor. Hoewel ik Javier Bardem een bijzonder goeie acteur vind, kwam hij totaal niet over als bad guy in deze film. Hij was eerder komisch dan beangstigend.

Dat deze Bond niet eens met zijn ogen knipperde toen zijn Bond Girl zomaar neergeknald werd, vond ik ronduit schandalig. Voor mij mag Bond gerust een vrouwenversierder en seksmaniak zijn. Maar hey, enkele uren voordien deelde hij nog haar bed en wilde hij haar redden van de slechterik. Bijzonder heldhaftig om het arme kind, dat in haar jeugd tot seksslavernij gedwongen werd, zomaar te laten vermoorden.

De slotscène in Schotland was ronduit ridicuul, zij het spectaculair. Waarom terugtrekken naar zo’n plek waar er alleen wat oude wapens zijn om je te beschermen? Waar zat de rest van MI6? Of het Britse leger? Zaten ze daar allemaal te slapen of wat? Waar bleef de back-up? Waarom stuurt de slechterik eerst een bende voetsoldaten op dat huis af? Waarom blaast hij de boel niet op met één welgemikte raket van zijn helikopter? Enfin, ik kan nog wel even doorgaan.

En hey, wat is er nu eigenlijk met die ultrageheime lijst gebeurd waarmee het allemaal begon? Heeft iemand die uiteindelijk teruggevonden? Of zijn ze in het middenoosten nog lustig geheim agenten aan het uitmoorden?

Het meest genietbare van de ganse film was de geweldige intro en de titelsong van Adele. Tweeëneenhalf uur van mijn leven verprutst.

Vrouwenhaat in Dehli

Van deze verhalen komt het haar op mijn armen letterlijk overeind. Zelfs al de vrouwen vergezeld worden door een man, worden ze nog lastig gevallen. Wat is er mis met een samenleving om zulk een haat tegen vrouwen tentoon te spreiden? Vanwaar komt zoiets? Waarom? Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij. Ik hoop van ganser harte voor de Indiase vrouwen dat de huidige protesten effectief een kentering teweeg brengen en dat de politieke leiders ophouden met de ogen te sluiten voor zulke barbaarse misdaden.

Variatie troef

Het bijzonder gevarieerde weekend begon vrijdagavond op café met de collega’s. Onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuwjaar en de meeste collega’s hadden ook de maandag vrijaf, dus de avond was opgevat als een afsluitende drink voor dit werkjaar. Spijtig genoeg werd ik geplaagd door een bijzonder vervelende verkoudheid, waardoor ik niet in optima forma verkeerde. Ik hield het dus bij twee glühweins om de hoest te verzachten en keerde op tijd terug naar huis. Jammer, want ik had wel zin in een avondje stappen met de collega’s.

Zaterdag sliep ik uit tot 12 uur, een aantal nachtelijke onderbrekingen door hoestbuien niet meegerekend. ‘t Was duidelijk nodig. Ik voelde me dus al wat beter toen we in de namiddag naar onze vrienden in Meldert reden. Normaalgezien zouden we met drie koppels en vier kindjes zijn, maar helaas moest één koppel (de vrienden die we bezochten in Kopenhagen) het laten afweten door ziekte. Heel jammer, want we hadden zo’n plezier gehad met hun oudste zoon in Kopenhagen en ik keek ernaar uit om hem terug te zien. Ach, volgende keer beter.

We aten samen pasta en panna cotta, babbelden over vanalles en nog wat, bewonderde de twee (2!) kerstbomen, namen foto’s van de fotogenieke kindjes en bleven plakken tot ‘s avonds laat. Heel relax en gezellig. Omdat ik nog altijd niet honderd procent was, keken we nog naar aan aflevering van Bones en kropen we vroeg onder de wol.

‘s Zondags verliep ongeveer in het zelfde ritme: uitslapen, ontbijt/lunchen en dan de auto in voor een ritje naar Tongeren voor de operette “Victoria en haar huzaar” in het Casino. Net zoals twee jaar geleden kwam na veel verwikkelingen alles weer goed op het einde, vonden de geliefden elkaar en beleefden we veel plezier aan de voorstelling. Operette is echt een fijn en luchtig genre dat toegankelijk is voor iedereen.

Na de operette aten we iets met onze vrienden-muzikanten en hun kindjes in de Intermezzo. De kindjes waren moe en trokken met de papa naar huis en wij bleven nog wat plakken met de mama voor Heel Serieuze Gesprekken over Heel Zware Onderwerpen en Veel Triestigheid. Maar ik denk wel dat het haar deugd gedaan heeft. Ook dat is vriendschap:  een luisterend oor bieden als het even minder goed gaat.

Kerstmarkt

Donderdagavond afgesproken met de toekomstige ouders van mijn metekindje en een vriendin om samen naar de kerstmarkt van Leuven te gaan. We smulden gezamenlijk van een lekkere Bretoense pannenkoek met een glaasje zoete cider, zowat een jaarlijkse traditie. Helaas speelde het weer spelbreker: regen, regen, regen, het was op den duur niet meer plezant. Zelfs onze dikke jassen beschermden ons niet afdoende tegen de vochtigheid. Toen het ons echt te nat werd, gingen we opdrogen in De Appel, waar ze gelukkig ook lekkere glühwein hadden!

En ik hield er overheerlijke kerstzoenen en  chocolaatjes met advokaat van De Klok aan over voor de komende kerstperiode.

De cadeautjesratrace

Overal om me heen slaat de stress toe: de feestdagen zijn in zicht en er moeten nog zoveel cadeautjes gekocht worden! Toegegeve,n voor mij is de eindejaarsrush ook een stressy periode, maar op cadeautjesvlak kan ik alvast gerust zijn. Een tijd geleden spraken we af de cadeautjesratrace een halt toe te roepen.

Kerstmis vieren we bij de ouders van mijn vriend en daar wordt met een lotjessysteem gewerkt: iedereen koopt één cadeautjes voor één andere persoon ter waarde van 25 euro. Er wordt gewerkt met een wish list die lang genoeg op voorhand ter beschikking is. Makkelijk zat. Verder kopen we altijd nog iets voor de gastheer en gastvrouw, één of andere plaatselijke specialiteit om te eten of te drinken, daar kan je niet veel verkeerd mee doen.

Nieuwjaar vieren we bij mijn vader en ook daar is de cadeautjesgekte aan banden gelegd. Ik koop pralines voor mijn vader, een boek voor mijn tante en één of andere drank voor mijn nonkel. Ok, origineel is het niet, maar wel zo makkelijk. En meer hoeft dat toch niet te zijn? Draaien de feestdagen niet gewoon rond gezellig samenzijn? Voor mij hoeven al die cadeautjes echt niet, zolang het eten maar lekker is en het gezelschap aangenaam!

Mask’ara!

Een paar weekends geleden dineerden we met een groepje vrienden in een wel heel bijzonder restaurant in het Antwerpse: Mask’Ara. Een spektakelrestaurant, zo stellen ze zich voor op hun website. En spektakel, ja, dat krijg je. Het eten is best ok, maar dat is eigenlijk bijzaak: alle aanwezigen komen voor de show. Vier in drag geklede heren playbacken tussen de verschillende gangen de meest uiteenlopende hits (met een stevige voorkeur voor meezingers), afgewisseld met wat standup comedy. De kostuums zijn al even spectaculair als het überkitscherige interieur. Een ideale plek om vrijgezellenavonden of verjaardagen te vieren en wees maar zeker dat de dames voor de feestvarkens iets bijzonders in petto hebben.

De eerste paar nummers was ik helemaal mee in het concept. Al blijkt dat lagen make-up van een vent nog geen knappe vrouw maken, hoe gladgeschoren die benen en indrukwekkend die danspasjes ook mogen zijn. Na het hoofdgerecht had ik het zo wel een beetje gezien. Ondertussen is het geweten dat ik een moeilijk gevoel voor humor heb. Een over the top dragqueen die belegen moppen brengt in plat Antwerps maakt die moppen niet opeens grappig, al dacht de rest van de zaal daar blijkbaar anders over. Gelukkig kon ik wel smakelijk lachen met de lapdance die mijn tafelgenoot kreeg. En ja, daar is bewijs van en neen, dat ga ik hier niet plaatsen!

Enkele filmpjes:

Wat mij het langst zal bijblijven van deze avond: het moment dat de lagen make-up en kostuums verdwenen en daar gewoon vier gasten stonden, trots op wie ze waren. Allevier in een t-shirt met “I Am What I Am” op. Een universele boodschap tegen het uitsluiten van iedereen die een beetje anders is. Tegen pesten. We zijn allemaal wie we zijn en iedereen mag er zijn. Een beetje verdraagzaamheid zou de wereld zoveel mooier maken.

Technopolis Mechelen

Deze zondag zijn we met twee bevriende koppels en een roedel kinderen naar Technopolis in Mechelen geweest. Een vervolg op ons Speelgoedmuseumuitstapje in april.

Ik was nog maar één keer eerder in Technopolis geweest, maar dat was voor een vergadering, dus dat telt niet. Dit was dus mijn eerste kennismaking met dé plek die kinderen moet enthousiasmeren voor de wondere wereld der wetenschap. En ik vond het een ontzettende tegenvaller. Veel opstellingen waren stuk of duidelijk verouderd. Die domme rfid-armbandjes wilden maar niet uitgelezen worden. Die touchscreens werkten niet. Veel opstellingen vond ik gewoon te complex, zelfs voor oudere kinderen. Welk kind wil er nu een ellenlange uitleg lezen voordat het aan een proefopstelling kan beginnen? Er waren ook weinig opstellingen die je als volwassene samen met de kinderen kon doen. Interactiviteit werd niet echt gestimuleerd. Een grondige opfrissing zou Technopolis beslist geen kwaad doen.

Maar weten jullie wat? De kinderen vonden het allemaal fantastisch. Van de tweejarige tot de achtjarige. Ze amuseerden zich rot met al die verouderde en kapotte spullen. Maar of ze ook iets bijgeleerd hebben, dat durf ik toch zwaar te betwijfelen.

Gelukkig was het eten in de Ridder van Musena was nog altijd even lekker!

Sing star!

Gisteren na het verjaardagsfeestje van mijn vader nog even binnengesprongen bij mijn broer en zijn vriend voor een afzakkertje. Een glas lekkere moezelwijn, daar zeg ik geen neen tegen! En voordat ik het goed en wel besefte stond ik mee Sing Star te kwelen. Wat toch lastiger bleek dan verwacht wanneer je de teksten van de nummers niet kent. But hey, ‘t was zo plezant dat ik om één of andere onverklaarbare reden het nodig vond de sleutelbos van mijn schoonzusje mee te graaien en in mijn jaszak te steken. Ik pleit tijdelijke zinsverbijstering door overbelaste stembanden of zoiets.

Enfin, dat is dus de reden dat wij nu van Leuven onderweg zijn naar Limburg om vervolgens door te rijden naar Mechelen. Over een omweg gesproken.