Buiten een kleine onderbreking doordat een Kortrijkse feestvierder in het kot van de nacht heel luid iets riep op straat, goed geslapen. Het ontbijt in Dharma B&B vormde alvast een goeie start van de dag. Ongelooflijk veel keuze aan beleg en verschillende broodjes, noten, een zachtgekookt eitje, vers fruit. We werden nogal in de watten gelegd!

We hadden met onze vrienden en hun zoontje afgesproken om de dag te starten met een bezoek aan Tyne Cot Cemetery. Mooi het adres dat we via Google Maps gevonden hadden (Vijfwegenstraat, Ieper) ingegeven op de gps, maar tot onze grote verbazing leidde de gps ons rechtstreeks het bos in, terwijl ik van een vorig bezoek mij wel enkele bomen kon herinneren, maar beslist geen heel bos. Bizar. Ook bij het ingeven van Tyne Cot Cemetery op mijn iphone leidde de routeplanner ons naar dezelfde locatie. Gelukkig bleek de android gsm van mijn vriend ons uiteindelijk naar de juiste locatie te voeren. Onze vrienden hadden net hetzelfde voorgehad met hun gps. Beetje een valse start van de dag, maar gelukkig konden we er allemaal mee lachen.

Tyne Cot Cemetery is natuurlijk een plaats die uitnodigt tot reflectie over de onzinnigheid van het opofferen van duizenden en duizenden soldaten voor een paar meters land. De geboorte- en sterfdata op de witte grafstenen slagen er altijd weer in mij te beroeren. Zoveel jonge mensen wiens leven te vroeg en in verschrikkelijke omstandigheden eindigde. Onze vijfjarige was ook onder de indruk. We probeerden hem wat duiding op kindermaat te geven, maar dat was niet altijd makkelijk. Want hoe geef je uitleg bij iets wat niet te begrijpen valt? Hij vond het alleszins een akelige plek. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Wij lieten onze auto achter bij Tyne Cot Cemetery en reden de rest van de tocht met z’n vijven samen in één auto. In de auto maakte ik kennis met het Ketnet-programma Rox en de cyborg. Ik denk dat ik de aflevering ondertussen al wel van buiten ken. 😉

Volgende stop: Hill 62. Een beetje een bizar museum dat ik vooral had uitgekozen omwille van de kijkdozen en de (reconstructie van?) de loopgraven. Onze vijfjarige vond het geweldig. Al vermoed ik dat de ontmoeten met de poes uiteindelijk nog het meeste indruk zal nagelaten hebben.

Tijd om te lunchen. Dat deden we met een croque monsieur in brasserie In de Vrede. Uiteraard moest daar een Westvleteren bij gedronken worden. Niet door mij, uiteraard, want ik ben niet zo’n bierliefhebber. Na de lunch maakten we een korte wandeling in de buurt van Abdij Sint-Sixtus om de maaltijd  en de Westvleteren te laten zakken. Onze vijfjarige fietste dapper vooruit. Tot hij het beu werd en hij besloot met ons mee te wandelen (de papa kon de fiets voor de rest van de wandeling dragen). De bermen stonden volop in bloei, dus begon hij aan de samenstelling van een boeketje bloemen voor zijn mama. Zo schattig!

Op het einde van de wandeling foetelden we een beetje door een shortcut te nemen recht door een wei. Mijn vriend stond even doodsangsten uit, maar we eindigden gelukkig niet in de cel. 😉

Volgens mijn strak getimede planning moesten we na de maaltijd meteen vertrekken. Maar de heren hadden zin in nog een Westvleteren. Dus keerden we terug naar In de Vrede en at ik nog een ijsje uit een Westvleterenglas.

Volgende halte: koekjesfabriek Jules Destrooper in het charmante Lo-Reninge. Echt een aangename verrassing. Ik had er niet al te veel van verwacht, maar de opstelling was erg leuk gedaan met interactieve schermen, een leuke film en allerlei koekjesapparatuur uit vroeger tijden. En natuurlijk kregen we op het einde van de tour een gigantische hoeveelheid koekjes om te proeven. Zoveel dat we ze zelfs niet allemaal op kregen. Onze vijfjarige was in zijn nopjes. 😉

Voor het avondmaal had ik gereserveerd in ‘t Heuvelhof in Torhout, verkozen tot meest kindvriendelijke brasserie en hun site pakte uit met een mooi vernieuwd terras en grote speeltuin. Voor een brasserie lagen de prijzen nogal aan de hoge kant, maar onze vijfjarige kon zich geweldig goed uitleven op de speeltuin. Dus iedereen tevreden.

Na het eten namen we afscheid van onze vrienden die hun jongste zoon nog moesten gaan ophalen bij familie en dan helemaal terugrijden naar Leuven. Wij reden door naar Moorsele om een bezoekje te brengen aan onze vrienden die momenteel voor de twee keer al een erg moeilijke periode doormaken in hun leven. Het is niet zo makkelijk om hen een hart onder de riem te steken in zulke omstandigheden, maar als we in de buurt zijn proberen we altijd even binnen te springen.

Het werd al bij al best een gezellige avond. We hielpen zelfs de paasverrassing voor de twee oudste kinderen in mekaar steken: een gigantisch buitenspeelhuis. Die paashaas heeft daar zeker een hernia aan over gehouden. 😉 Ik zag de dag nadien op facebook dat het cadeau in de smaak viel.