great barrier reef

De vliedende tijd

Niet te geloven dat het ondertussen al bijna 6 jaar geleden is dat ik Simone ontmoette op een bootje dat boven het Great Barrier Reef dobberde. Zoals dat zo vaak gaat, beloofden we contact te houden. Het contact bleef echter beperkt tot één keer per jaar een facebookberichtje naar elkaar sturen. Tot ze me vorige week liet weten dat ze ging trouwen, in Zwitserland. Haar grote liefde uit Papoea New Guinea was blijkbaar al lang vergeten. Zo gaat dat in het leven. 😉

Maar toch wil ik die belofte om haar te gaan bezoeken in haar thuisstad Basel, waarmaken. Wie weet is de verhuis van ons petekindje naar Genève wel een ideale aanleiding om dit te doen. Het zou alleszins geweldig zijn om al die goeie herinneringen aan onze snorkelervaringen op het Great Barrier Reef te kunnen ophalen met iemand die dezelfde ervaring gedeeld heeft.

En dan vraag ik me af: hoe zou het nog met Celina en Jamal zijn? Ik hoop dat hun verhaal een happy end kreeg, maar diep vanbinnen vrees ik ervoor.

13 november: Afscheid van de Reef Encounter, terugvaart met de Reef Experience

Kwart voor zes, de wekker liep af. Tijd voor snorkelbeurt 1. Ik was nog geen dertig meter van de boot verwijderd toen mijn linkerlens besloot de wijde wereld, in dit geval, de binnenkant van mijn snorkelbril te gaan verkennen. Al een geluk dat zoiets niet tijdens een duikbeurt gebeurde. Teruggezwommen naar de boot. Lens voorzichtig uit de snorkel gevist, schoongemaakt en weer het water in. Om de één of andere reden voelde ik mij die ochtend niet zo goed. Opgestaan met een lichte duizeligheid die na het ontbijt (weer eieren en tomaat, ah bah) overging in een lichte misselijkheid. Tijdens snorkelbeurt 2 voelde ik me echt niet zo goed. Dus besloot ik snorkelbeurt 3 over te slaan en ons laatste touristil pilletje te nemen.

Meestal valt er tijdens een snorkel- en duikbeurt aan boord van het schip weinig te beleven. Iedereen ligt, hangt of zwemt immers in het water. Maar nu waren de duikinstructeurs druk bezig met de verplichte reddingsoefeningen van Robert, de Zweed. Ik was een bevoorrecht getuige van zijn heldhaftigheid bij het redden van een duiker in gevaar en een verdrinkende snorkelaar. Ik moet zeggen dat ik de eerste seconden niet doorhad dat het om een oefening ging en het mij erg verbaasde dat de redders aan boord niet eens opkeken. En toen viel mijn euro. 😉

Het eten ‘s middags stelde weer niet veel voor: gebakken kip met een paar blaadjes sla. De zetmeelcomponent was geheel afwezig. Vandaag zat Macca, één van de dive masters, bij ons aan tafel. Hij had veel stoere verhalen te vertellen over zijn kindertijd als jongste van een gezin met vier kinderen. Over die keer dat ze verstoppertje speelden en hij een half uur lang in de diepvriezer belandde of de keer dat hij de droogmachine van binnen te zien kreeg en er gelukkig met enkele blauwe plekken vanaf kwam. Ja, de jongste en kleinste heeft het niet altijd gemakkelijk. Hij vertelde dat zijn broer en zussen allemaal een carrière hadden en hij was het kleine broertje dat wat speelde op een boot. Ik denk niet dat hij wilde ruilen met zijn broer en zussen. 😉 De crew aan boord van zo’n toeristenschip leidt een luilekkerleventje.

We leerden ook twee sympathieke Amerikanen kennen. Eentje uit New York en eentje uit Los Angeles. De kerel uit Los Angeles vertelde over zijn verschrikkelijke snowboardaccident van een jaar geleden. De littekens van het ongeval waren nog duidelijk zichtbaar. De chirurgen hebben zijn voet bijna helemaal moeten reconstrueren. Een geluk dat hij überhaupt nog kon lopen. Hij vertelde over de misrekening die hij gemaakt had tijdens het offtrack snowboarden en de verschrikkelijke klap tegen een boom die hij met zijn voeten had opgevangen. Snowboard in twee en toen hij probeerde te stappen, besefte hij dat er iets goeds mis was. Toen hij zijn sneeuwlaars uittrok, zag hij het bot uit zijn voet steken. Brrr. Hij heeft dan de tegenwoordigheid van geest gehad om zich op de resten van zijn snowboard te hijsen en op zijn buik verder te gaan. Enkele minuten later werd hij al gevonden. Hij kan zijn voet nu op een capaciteit van 75 procent gebruiken en ik denk dat hij daar heel blij mee is.

Na het eten werden we teruggebracht naar de Reef Experience. Het was een hele aanpassing, aan boord van deze boot die enkel dagtripjes maakt. We waren gewoon geraakt aan een kleine gezellige groep en deze boot zat tsjokvol duikers en snorkelaars. Ik had niet meer zoveel zin om te snorkelen, maar omdat dit onze allerlaatste gelegenheid was om een blik op het Great Barrier Reef te werpen, liet ik me overhalen. Gelukkig was de misselijkheid en duizeligheid van de ochtend volledig verdwenen. Ik moet eerlijk toegeven dat deze snorkelbeurt wat tegenviel. Het was superdruk en we hadden al mooiere stukken rif gezien. Natuurlijk waren we de vorige dagen verwend geraakt, want de dagtoeristen zullen het zeker de moeite gevonden hebben. Toch ben ik blij dat ik deze laatste keer gesnorkeld heb, wie weet hoe lang het nog duurt eer ik terugkeer naar Australië? En misschien is er tegen dan helemaal geen Great Barrier Reef meer over.

Op de terugweg naar Cairns hebben mijn vriend en ik een heel leuk gesprek met Celina, een Frans meisje die samen met haar vriend een wereldreis maakte. Ik vond hun verhaal schitterend. Ze verdienden erg weinig in Frankrijk. Celina vertelde dat ze nog geen 1000 euro in de maand verdiende en dat meer dan de helft daarvan opging aan huur voor een appartementje in Parijs met 1 slaapkamer. Ze besloten dat ze niet zo wilden verder blijven ploeteren. Ze hebben alles verkocht wat ze hadden en zijn de weide wereld ingetrokken. Alles wat ze bezaten zat in de rugzak die ze op hun rug droegen. Ze reisden door Australië door mee te liften met vrachtwagenchauffeurs. Ze gingen van de ene vrachtwagenstopplaats naar de andere en slaagden er zo in dagelijks gigantische afstanden te overbruggen. Ze sliepen meestal in een tentje, omdat overnachten in een hostel te duur was.

Celina vertelde me dat ze op zoek waren naar een nieuw land om te wonen. Ze wilden het proberen in Amerika. Celina droomde ervan om actrice te worden of stuntvrouw. Ze was goed in krijgstechnieken en kon blijkbaar van tien meter naar beneden vallen zonder zich te bezeren. En daar was mijn sceptische ik weer, want ik weet dat het niet gemakkelijk is om een greencard te krijgen in Amerika. Maar ik heb er niets van gezegd. Wie weet lukt het hen en wie ben ik om de dromen van andere mensen stuk te maken? Ik was alleszins vol bewondering voor hun ondernemingszin. Je vertrouwde omgeving achter je laten en de weide wereld in trekken op zoek naar een beter bestaan. Chapeau. Het gesprek gaf me ook de gelegenheid om mijn Frans wat te oefenen dat de laatste jaren erg roestig geworden is.

En toen voeren we de haven van Cairns binnen. We namen afscheid van de crew van de Reef Encounter en spraken af met het Franse koppeltje Celina en Jamal en de Zwitserse vriendinnen Simone en Leslie om rond zeven uur samen te komen om iets te gaan eten. Er was wat overredingskracht nodig om Celina en Jamal mee te krijgen, want een etentje paste moeilijk in hun budget. Mijn vriend en ik hadden deze reactie verwacht en stelden voor om de vier wereldreizigers te trakteren. Per slot van rekening gaan mijn vriend en ik na deze vakantie terug naar onze veilige, mooi verdienende job. En gelukkig voor ons stond de Australische dollar laag genoeg opdat zo’n etentje niet bepaald een gat in ons budget zou slaan.

11 november: Reef Experience

Een kleine quiz voor de aandachtige volgers van deze reisverslagen. Op welk uur zijn mijn vriend en ik uit ons bed gekropen? Jullie kunnen kiezen uit 6, 7 of 8 uur. Iemand die het antwoord weet? Niemand? Goed, dan verklap ik het antwoord: om 6 uur!

We hadden een taxi besteld om ons, onze valies en onze twee rugzakken (eentje voor het fototoestel en eentje voor de laptop) tijdig ter plaatse te krijgen. Natuurlijk waren we naar goede gewoonte weer veel te vroeg en hadden we nog tijd om een licht ontbijt te nuttigen voordat we aan boord gingen. De schrik om zeeziek te worden zat er bij ons nog steeds goed in, dus ik hield het bij een bananenmilkshake. Aan boord werd ons een hamburger als ontbijt aangeboden, maar daar heb ik feestelijk voor bedankt. Wat ik wel aannam, waren de gemberpilletjes tegen de zeeziekte die uitgedeeld werden aan de passagiers. En omdat ik liever het zekere voor het onzekere nam, deed ik daar nog een touristil pilletje bovenop. Een wijze beslissing, zo bleek later, want na een dik uurtje varen, waren er al verschillende mensen die groen zagen en zich krampachtig vastklampten aan hun kotszakje. Terwijl al de andere passagiers erg hun best deden om vooral niet hun richting uit te kijken.

Onze eerste snorkelbeurt vond plaats op de Reef Experience, de boot die ons naar ons cruiseship zou brengen. Het is misschien moeilijk te geloven, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik zou snorkelen. En ik moet zeggen dat ik er toch niet helemaal gerust in was. Ik weet niet juist wat die nervositeit veroorzaakte, ik denk dat het het idee is van ademen door een buisje en de angst om mijn ogen onder water open te doen. Dat laatste heb ik sinds mijn tienerjaren niet meer gedaan. Harde lenzen, weten jullie, gaan gezellig meezwemmen als je je ogen opendoet onder water. En omdat ik maar één paar harde lenzen heb, ben ik als de dood om ze te verliezen. Met mijn oogafwijking ben ik blind zonder lenzen. Natuurlijk heb ik een bril bij, maar de glazen zijn niet meer aangepast aan mijn huidige oogafwijking. En zeg nu zelf, is het geen zonde om op reis te zijn in een ver land en alles nog maar half te kunnen zien? (Even meegeven dat ik een uitstekend zwemmer ben, jaren bij de zwemclub gezeten en nooit watervrees gehad.)

Daar zat ik dan, met mijn wetsuit, zwemvliezen en snorkel aan, moed te verzamelen om in het water te gaan. Ja, dat klinkt belachelijk, ik weet het. Gelukkig waren er naast mij nog mensen die hum schrik moesten overwinnen. En toen opeens vond ik mezelf zo flauw en kinderachtig dat ik hup het water in sprong en een tel later mijn ogen opende voor de wonderen van de onderwaterwereld tegelijkertijd ademend door een buisje. En weten jullie wat, het was de moeite. We moesten eerst wat afstand afleggen tot aan het koraalrif, maar toen ging er een geheel nieuwe wereld voor mij open. Schitterende vissen en alle kleuren en formaten flitsten voorbij. Het koraal bood hen een veilige haven. Ongelooflijk mooi. Ik zorgde er wel voor steeds dicht in de buurt van mijn vriend te blijven. Het snorkelen ging vlot, maar heel zeker voelde ik me nog niet.