sea

15 november: Bloomfield Track en Cape Tribulation

De Bloomfield Track is een weg die door het regenwoud loopt en die enkele toegankelijk is voor voertuigen met vierwielaandrijving. De mooie, helaas ecologisch onverantwoorde, weg leidde ons recht het regenwoud in. Ons busje stopte aan Emmagen Creek, waar het bepaald druk was. We waren niet de enige 4WD op zoek naar een mooi plekje om te zwemmen. Terwijl mijn medereizigers en ik wat verkoeling zochten in het heldere water, sneed onze gids voor ons enkele tropische vruchten.Na de zwempartij kon er naar hartelust geproefd worden van al dat tropische lekkers. “You’re on holiday, mate, try something different,” aldus de gids. Zoiets moet je geen twee keer tegen mij zeggen. 😉 Ik proefde vruchten die ik nog nooit geproefd had: zoete banaan, sterappel, cactusvrucht en een vrucht die nog het meest te vergelijken valt met smaakloze zwarte pudding. Daarnaast waren er exotische vruchten die je ook bij ons in de winkels vindt: ananas, papaya en lychee. De gids drukte ons op het hart om vooral geen zaden op de grond te laten vallen. Deze vruchten zijn niet inheems, maar zouden zich best op hun gemak voelen in het tropische klimaat van het regenwoud.

Voor de liefhebbers was er een kopje traditional billy tea. Billy tea wordt gemaakt in een groot conserverenblik waarin de pioneers vroeger vlees bewaarden. Je kookt het water in het blik, doet er wat echte Australische theeblaadjes bij en dan wordt het blik aan het hengsel rondgezwierd, handig gebruik makend van de middelpuntvliedende krachten. Hoewel ik wel thee drink, ben ik geen echte liefhebber, ik beperkte mij ertoe even te nippen aan het kopje van mijn vriend. Veel te warm voor thee.

Na de thee maakten we rechtsomkeer en reden we terug richting Cairns. Onderweg stopten we aan Cape Tribulation Beach: een strand zo mooi dat het wel gephotoshopt leek. Wit blinkend zand, helderblauw water en het groen van het regenwoud dat tot aan het strand reikte. Cape Tribulation kreeg zijn naam van de beroemde captain Cook die hier niet ver vandaan met zijn schip de Endeavour vastliep op het Great Barrier Reef. Het schip liep zware averij op en om los te komen van het reef moest hij kanonnen en zijn reserve-anker overboord gooien. Omdat hij zoveel problemen op deze plek had, noemde hij de kaap “Cape Tribulation”. Men heeft nog niet zo lang geleden het materiaal dat Cook overboord gooide, teruggevonden. Een deel daarvan valt te bewonderen in het maritiem museum in Sydney.

Het strand is nog op een andere manier bijzonder. Op deze plek komen twee werelderfgoed ecosystemen bij elkaar: het rainforest en het Great Barrier Reef. Helaas was het mooie blauwe zeewater verboden terrein voor ons. Heel de kustlijn was op dit moment vergeven van de kwallen (stingers). En een beet van zo’n onaardig beestje kan in het slechtste geval tot de dood leiden. Geen leuke manier om een vakantie te beëindigen. Aan de kwallenbeten ontsnapte ik, helaas was er een vieze vlieg die vond dat ik er wel smakelijk uitzag en verliet ik het mooie strand toch niet ongeschonden.

Terug het busje in. Even later maakten we een snelle stop een heel bijzonder insect te bekijken: het peppermint stick insect. Een felgroen beestje dat wanneer er gevaar dreigde een bijtend goedje verspreidde dat de geur van pepermunt had. Heel grappig om te zien, al denk ik dat hij ons bezoek minder op prijs stelde, want natuurlijk wilde de gids even demonstreren dat het beestje werkelijk aan biologische oorlogsvoering kon doen.

Hét grappigste moment van de dag viel even later in het busje voor. Op de heenweg waren we twee kunstig bewerkte verkeersborden tegengekomen. Een bord dat waarschuwde voor overstekende Cassowary’s en een bord dat waarschuwde voor bulten in de weg. Het bultenbord was zo bewerkt door een onbekende kunstenaar dat het nu een dode Cassowary voorstelde. De kunstenaar had erbij geschreven: voor en na. De Duitser die met onze groep meereisde had de kans gemist om van dit bord een foto te maken en wilde er toch graag eentje van hebben. Zijn manier om dit te bewerkstelligen: een foto nemen van het schermpje van het fototoestel van een Engels koppel dat deze foto wel had. Gelukkig was de meneer van het koppel zo wijs om te suggereren dat hij de foto in kwestie wel zou opsturen. Mijn vriend en ik moesten serieus op onze tanden bijten. 😉

Laatste stop van de dag: een ijsfabriek waar ze allerlei exotische smaken aanboden. Elke dag kon je er andere smaken proeven. Natuurlijk was het niet moeilijk om mij te overhalen zo’n coupe met vier bolletjes te proberen. Jammer genoeg viel het ijs tegen. De ijskristallen waren veel te groot en ik denk dat het al wat ontdooid was en daarna terug ingevroren werd. Niet zo lekker. Ik had beter het voorbeeld van mijn vriend gevolgd, die een zoete banaan met chocolade had gekozen.

Op de terugweg vertelde onze gids dat het verhaal over hoe de kangoeroe aan zijn naam kwam, een mythe blijkt te zijn. Er is wel degelijk een walabi die een op “kangoeroe” gelijkende naam heeft in de taal van de aboriginals. Spijtig, het “ik begrijp niet wat je bedoelt”-verhaal is veel grappiger.

We namen de ferry over Daintree River en dat was het laatste wapenfeit van de dag. De gids zette een muziekje op en ik dommelde weg in het busje met vierwielaandrijving. Het was een enorm interessante uitstap. We hadden een zeer goede gids die ons enorm veel heeft bijgeleerd en het toch allemaal luchtig wist te houden. Chapeau.

Terug in het hotel namen we snel een douche en trokken we naar het centrum van Cairns voor een Indisch avondmaal bestaande uit chicken saag en chicken kasai in de Spicy Bite. Bij het eten dronken we een mango lassi, mijn favoriete Indische drankje.

We sloten de avond af met (o originaliteit) cocktails in het hotel. Ik dronk een heel lekkere cocktail: vanille spice heette hij en omdat ik hem zo lekker vond, heb ik de ingrediënten genoteerd om hem zelf eens te maken: drambuie, absolut vanilla vodka, cranberry juice en fresh vanilla bean.

12 november: Tweede dag op de Reef Encounter

Om kwart voor zes opgestaan en om kwart na zes lagen we al in het water voor de eerste snorkelbeurt van de dag. Na de eerste snorkelbeurt stond het ontbijt op ons te wachten. Zelfs de scrambled eggs gingen er vlotjes in. Het snorkelen ging me ook steeds beter af. Ik voelde me zeker van mezelf en hoefde niet meer in de nabijheid van mijn vriendje te blijven. Helaas ging het bij de derde snorkelbeurt van de voormiddag mis. Water in mijn ogen. Tranen, tranen, tranen. Ogen die niet meer open wilden. En snorkelen met je ogen dicht, geloof me, daar is niet zo veel aan. Daarop ben ik maar teruggekeerd naar de boot en heb ik mijn vriendje alleen gelaten in het zoute water met al de visjes en koralen.

Voor de lunch kregen we thai fishcakes, iets wat nog het meest leek op viskroketten, maar helaas helemaal niet zo lekker was. Maar hey, we waren uitgehongerd. Blijkbaar verbrand je met snorkelen heel veel calorieën. Mijn vriend had na zijn eerste initiatieduik zin in meer gekregen en ging in de namiddag opnieuw duiken. Ik liet deze kelk aan mij voorbij gaan en koos voor de veilige optie: snorkelen. Ik heb er geen minuut spijt van gehad. Het was de beste snorkelbeurt tot dan toe. Het rif was maar een armlengte verwijderd, de zon stond bijna loodrecht op het water en de zichtbaarheid was fantastisch. Alle grote vissen leken gezamenlijk beslist te hebben zich die namiddag aan mij te tonen. De enorme variatie aan soorten en kleuren bleef me verbazen. Ik zag een koraal zichzelf voeden via een soort blauwachtige minipluimpjes die in- en uitgetrokken werden. Een heel raar gezicht.

De laatste snorkelbeurt bracht echter de meest fantastisch ervaring. Een grote schildpad kruiste ons pad en bleef vlak bij ons zwemmen. Op een gegeven moment was ze zo dicht bij mij dat ik maar mijn arm moest uitsteken om haar aan te raken. Wat ik natuurlijk deed. Ik raakte heel voorzichtig het schild aan en verwachtte dat de schildpad er nu wel elk moment vandoor kon gaan. Niets van dat alles, ze bleef mooi onder mij zwemmen en poseerde zelfs gewillig voor een paar foto’s die gerust als postkaart dienst konden doen. Magnifiek! Na deze snorkelbeurt trokken we de wetsuits uit en haastten we ons naar onze kamer. Dingen die ik niet zo leuk vind aan snorkelen: de vervelende wetsuits die je steeds aan en uit moet trekken, je zwempak dat nooit volledig opdroogt tussen verschillende snorkelbeurten, je haar dat tussen de duikbril raakt, het spuwen in de bril om aandampen te voorkomen,… Maar het geluk dat je ervaart als je het bedreigde Great Barrier Reef ziet, maakt dat je dat alles erbij neemt.

Blijkbaar geeft het zien van wonderlijke onderwaterwezens het libido een extra boost, want tussen het douchen en het avondeten hadden mijn vriend en ik werkelijk geweldige sex. Op ons kleine kamertje op ons cruiseship. Met het beeld van de waterschildpad nog op ons netvlies. Terwijl de boot ons allebei zachtje wiegde. Mmm.

Tijdens het avondeten maakten we kennis met Robert de Zweed, een duiker die aan boord was om zijn certificaat voor divemaster te halen. Hij werd een beetje geplaagd door de rest van de crew om wille van zijn Zweedse accent. We praatten ook met een vriendelijk oud Canadees koppel, waarvan de man momenteel niet kon duiken omdat hij problemen met zijn oor had. We hadden grote honger en de porties eten die ons geserveerd werden, volstonden niet om deze honger te stillen. Ik denk dat de porties met opzet niet al te groot waren, omdat duiken met een overvolle maag niet gezond is.

Na het diner vertrok mijn vriend voor zijn derde duikbeurt van deze cruise. Een night dive. Iets wat een beginner normaal niet toegestaan is, maar de crew van de Reef Encounter heeft toestemming om initiatieduikers ‘s nachts mee naar beneden te nemen. Zelf bleef ik braaf op de boot om de onderwaterfoto’s die we tot nu toe genomen hadden wat te organiseren en mijn teksten aan te vullen. Terwijl ik de foto’s van de zeeschildpak bekeek, kwam er een vriendelijk Zwitsers meisje naast me zitten. Ik herkende in haar het meisje dat na de laatste snorkelbeurt werkelijk extatisch was omdat ze een turtle gezien had.

We raakten aan de praat en al gauw kreeg ik te horen dat ze met nog drie andere vriendinnen voor een jaar op wereldreis was. Jammer genoeg had een liefdesgeschiedenis in Papoea New Guinea voor wrevel tussen haar twee reisgenoten gezorgd en was het trio bijna een duo geworden. Simone was zelf ook verliefd geworden in Papoea New Guinea. Gelukkig niet op dezelfde kerel als één van haar vriendinnen. Haar vriend uit Papoea New Guinea zou over twee dagen naar Cairns komen en ze hoopte dat hun romance meer was dan een gewone vakantieliefde. Hoewel ik haar natuurlijk het allerbeste toewenste, kon ik niet anders dan een beetje sceptisch tegenover deze wens staan.

Gelukkig bleef ons gesprek niet te lang bij liefdesperikelen hangen, we praatten over alle mooie plekken die Simone al bezocht had op haar reis. Ze had haar job opgezegd om deze reis te kunnen maken. Een jaar lang zou ze samen met haar twee vriendinnen over de wereld zwerven. Al hadden de ontwikkelingen in Papoea New Guinea het één en ander in gedrang gebracht. Ik merkte aan de manier waarop ze over haar vriend sprak dat zij van deze relatie meer dan een vakantieliefde verwachtte. Ze was zelfs bereid haar reisplannen aan te passen voor hem.

Samen bekeken we de foto’s van hun reizen door Vietnam, China en Papoea New Guinea. Ze vertelde over de onveiligheid in Papoea New Guinea. Blijkbaar kan je daar als vrouw niet alleen het huis uit gaan en heb je ten allen tijden een guard nodig die je vergezelt. Ondertussen was mijn vriendje teruggekeerd van zijn night dive. Mijn foto’s had ik niet georganiseerd gekregen, maar dat kon me niet deren. Ik had genoten van het gesprek met Simone. Mijn vriend was erg enthousiast over zijn belevenissen in het nachtelijke water. Spijtig genoeg was de ervaring voor de vriendin van Simone, die haar duikerscertificaat op deze cruise wilde halen, niet zo positief. Ze had zich erg onzeker gevoeld tijdens de duik en de communicatie tussen haar en de instructeur was niet altijd even goed verlopen.

Ik voelde me heel erg blij omdat ik een leuke nieuwe vriendin had leren kennen en omdat mijn vriend zo tevreden was over zijn night dive. Een dag om in te kaderen.

11 november: Reef Experience

Een kleine quiz voor de aandachtige volgers van deze reisverslagen. Op welk uur zijn mijn vriend en ik uit ons bed gekropen? Jullie kunnen kiezen uit 6, 7 of 8 uur. Iemand die het antwoord weet? Niemand? Goed, dan verklap ik het antwoord: om 6 uur!

We hadden een taxi besteld om ons, onze valies en onze twee rugzakken (eentje voor het fototoestel en eentje voor de laptop) tijdig ter plaatse te krijgen. Natuurlijk waren we naar goede gewoonte weer veel te vroeg en hadden we nog tijd om een licht ontbijt te nuttigen voordat we aan boord gingen. De schrik om zeeziek te worden zat er bij ons nog steeds goed in, dus ik hield het bij een bananenmilkshake. Aan boord werd ons een hamburger als ontbijt aangeboden, maar daar heb ik feestelijk voor bedankt. Wat ik wel aannam, waren de gemberpilletjes tegen de zeeziekte die uitgedeeld werden aan de passagiers. En omdat ik liever het zekere voor het onzekere nam, deed ik daar nog een touristil pilletje bovenop. Een wijze beslissing, zo bleek later, want na een dik uurtje varen, waren er al verschillende mensen die groen zagen en zich krampachtig vastklampten aan hun kotszakje. Terwijl al de andere passagiers erg hun best deden om vooral niet hun richting uit te kijken.

Onze eerste snorkelbeurt vond plaats op de Reef Experience, de boot die ons naar ons cruiseship zou brengen. Het is misschien moeilijk te geloven, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik zou snorkelen. En ik moet zeggen dat ik er toch niet helemaal gerust in was. Ik weet niet juist wat die nervositeit veroorzaakte, ik denk dat het het idee is van ademen door een buisje en de angst om mijn ogen onder water open te doen. Dat laatste heb ik sinds mijn tienerjaren niet meer gedaan. Harde lenzen, weten jullie, gaan gezellig meezwemmen als je je ogen opendoet onder water. En omdat ik maar één paar harde lenzen heb, ben ik als de dood om ze te verliezen. Met mijn oogafwijking ben ik blind zonder lenzen. Natuurlijk heb ik een bril bij, maar de glazen zijn niet meer aangepast aan mijn huidige oogafwijking. En zeg nu zelf, is het geen zonde om op reis te zijn in een ver land en alles nog maar half te kunnen zien? (Even meegeven dat ik een uitstekend zwemmer ben, jaren bij de zwemclub gezeten en nooit watervrees gehad.)

Daar zat ik dan, met mijn wetsuit, zwemvliezen en snorkel aan, moed te verzamelen om in het water te gaan. Ja, dat klinkt belachelijk, ik weet het. Gelukkig waren er naast mij nog mensen die hum schrik moesten overwinnen. En toen opeens vond ik mezelf zo flauw en kinderachtig dat ik hup het water in sprong en een tel later mijn ogen opende voor de wonderen van de onderwaterwereld tegelijkertijd ademend door een buisje. En weten jullie wat, het was de moeite. We moesten eerst wat afstand afleggen tot aan het koraalrif, maar toen ging er een geheel nieuwe wereld voor mij open. Schitterende vissen en alle kleuren en formaten flitsten voorbij. Het koraal bood hen een veilige haven. Ongelooflijk mooi. Ik zorgde er wel voor steeds dicht in de buurt van mijn vriend te blijven. Het snorkelen ging vlot, maar heel zeker voelde ik me nog niet.