reef encounter

13 november: Afscheid van de Reef Encounter, terugvaart met de Reef Experience

Kwart voor zes, de wekker liep af. Tijd voor snorkelbeurt 1. Ik was nog geen dertig meter van de boot verwijderd toen mijn linkerlens besloot de wijde wereld, in dit geval, de binnenkant van mijn snorkelbril te gaan verkennen. Al een geluk dat zoiets niet tijdens een duikbeurt gebeurde. Teruggezwommen naar de boot. Lens voorzichtig uit de snorkel gevist, schoongemaakt en weer het water in. Om de één of andere reden voelde ik mij die ochtend niet zo goed. Opgestaan met een lichte duizeligheid die na het ontbijt (weer eieren en tomaat, ah bah) overging in een lichte misselijkheid. Tijdens snorkelbeurt 2 voelde ik me echt niet zo goed. Dus besloot ik snorkelbeurt 3 over te slaan en ons laatste touristil pilletje te nemen.

Meestal valt er tijdens een snorkel- en duikbeurt aan boord van het schip weinig te beleven. Iedereen ligt, hangt of zwemt immers in het water. Maar nu waren de duikinstructeurs druk bezig met de verplichte reddingsoefeningen van Robert, de Zweed. Ik was een bevoorrecht getuige van zijn heldhaftigheid bij het redden van een duiker in gevaar en een verdrinkende snorkelaar. Ik moet zeggen dat ik de eerste seconden niet doorhad dat het om een oefening ging en het mij erg verbaasde dat de redders aan boord niet eens opkeken. En toen viel mijn euro. 😉

Het eten ‘s middags stelde weer niet veel voor: gebakken kip met een paar blaadjes sla. De zetmeelcomponent was geheel afwezig. Vandaag zat Macca, één van de dive masters, bij ons aan tafel. Hij had veel stoere verhalen te vertellen over zijn kindertijd als jongste van een gezin met vier kinderen. Over die keer dat ze verstoppertje speelden en hij een half uur lang in de diepvriezer belandde of de keer dat hij de droogmachine van binnen te zien kreeg en er gelukkig met enkele blauwe plekken vanaf kwam. Ja, de jongste en kleinste heeft het niet altijd gemakkelijk. Hij vertelde dat zijn broer en zussen allemaal een carrière hadden en hij was het kleine broertje dat wat speelde op een boot. Ik denk niet dat hij wilde ruilen met zijn broer en zussen. 😉 De crew aan boord van zo’n toeristenschip leidt een luilekkerleventje.

We leerden ook twee sympathieke Amerikanen kennen. Eentje uit New York en eentje uit Los Angeles. De kerel uit Los Angeles vertelde over zijn verschrikkelijke snowboardaccident van een jaar geleden. De littekens van het ongeval waren nog duidelijk zichtbaar. De chirurgen hebben zijn voet bijna helemaal moeten reconstrueren. Een geluk dat hij überhaupt nog kon lopen. Hij vertelde over de misrekening die hij gemaakt had tijdens het offtrack snowboarden en de verschrikkelijke klap tegen een boom die hij met zijn voeten had opgevangen. Snowboard in twee en toen hij probeerde te stappen, besefte hij dat er iets goeds mis was. Toen hij zijn sneeuwlaars uittrok, zag hij het bot uit zijn voet steken. Brrr. Hij heeft dan de tegenwoordigheid van geest gehad om zich op de resten van zijn snowboard te hijsen en op zijn buik verder te gaan. Enkele minuten later werd hij al gevonden. Hij kan zijn voet nu op een capaciteit van 75 procent gebruiken en ik denk dat hij daar heel blij mee is.

Na het eten werden we teruggebracht naar de Reef Experience. Het was een hele aanpassing, aan boord van deze boot die enkel dagtripjes maakt. We waren gewoon geraakt aan een kleine gezellige groep en deze boot zat tsjokvol duikers en snorkelaars. Ik had niet meer zoveel zin om te snorkelen, maar omdat dit onze allerlaatste gelegenheid was om een blik op het Great Barrier Reef te werpen, liet ik me overhalen. Gelukkig was de misselijkheid en duizeligheid van de ochtend volledig verdwenen. Ik moet eerlijk toegeven dat deze snorkelbeurt wat tegenviel. Het was superdruk en we hadden al mooiere stukken rif gezien. Natuurlijk waren we de vorige dagen verwend geraakt, want de dagtoeristen zullen het zeker de moeite gevonden hebben. Toch ben ik blij dat ik deze laatste keer gesnorkeld heb, wie weet hoe lang het nog duurt eer ik terugkeer naar Australië? En misschien is er tegen dan helemaal geen Great Barrier Reef meer over.

Op de terugweg naar Cairns hebben mijn vriend en ik een heel leuk gesprek met Celina, een Frans meisje die samen met haar vriend een wereldreis maakte. Ik vond hun verhaal schitterend. Ze verdienden erg weinig in Frankrijk. Celina vertelde dat ze nog geen 1000 euro in de maand verdiende en dat meer dan de helft daarvan opging aan huur voor een appartementje in Parijs met 1 slaapkamer. Ze besloten dat ze niet zo wilden verder blijven ploeteren. Ze hebben alles verkocht wat ze hadden en zijn de weide wereld ingetrokken. Alles wat ze bezaten zat in de rugzak die ze op hun rug droegen. Ze reisden door Australië door mee te liften met vrachtwagenchauffeurs. Ze gingen van de ene vrachtwagenstopplaats naar de andere en slaagden er zo in dagelijks gigantische afstanden te overbruggen. Ze sliepen meestal in een tentje, omdat overnachten in een hostel te duur was.

Celina vertelde me dat ze op zoek waren naar een nieuw land om te wonen. Ze wilden het proberen in Amerika. Celina droomde ervan om actrice te worden of stuntvrouw. Ze was goed in krijgstechnieken en kon blijkbaar van tien meter naar beneden vallen zonder zich te bezeren. En daar was mijn sceptische ik weer, want ik weet dat het niet gemakkelijk is om een greencard te krijgen in Amerika. Maar ik heb er niets van gezegd. Wie weet lukt het hen en wie ben ik om de dromen van andere mensen stuk te maken? Ik was alleszins vol bewondering voor hun ondernemingszin. Je vertrouwde omgeving achter je laten en de weide wereld in trekken op zoek naar een beter bestaan. Chapeau. Het gesprek gaf me ook de gelegenheid om mijn Frans wat te oefenen dat de laatste jaren erg roestig geworden is.

En toen voeren we de haven van Cairns binnen. We namen afscheid van de crew van de Reef Encounter en spraken af met het Franse koppeltje Celina en Jamal en de Zwitserse vriendinnen Simone en Leslie om rond zeven uur samen te komen om iets te gaan eten. Er was wat overredingskracht nodig om Celina en Jamal mee te krijgen, want een etentje paste moeilijk in hun budget. Mijn vriend en ik hadden deze reactie verwacht en stelden voor om de vier wereldreizigers te trakteren. Per slot van rekening gaan mijn vriend en ik na deze vakantie terug naar onze veilige, mooi verdienende job. En gelukkig voor ons stond de Australische dollar laag genoeg opdat zo’n etentje niet bepaald een gat in ons budget zou slaan.

12 november: Tweede dag op de Reef Encounter

Om kwart voor zes opgestaan en om kwart na zes lagen we al in het water voor de eerste snorkelbeurt van de dag. Na de eerste snorkelbeurt stond het ontbijt op ons te wachten. Zelfs de scrambled eggs gingen er vlotjes in. Het snorkelen ging me ook steeds beter af. Ik voelde me zeker van mezelf en hoefde niet meer in de nabijheid van mijn vriendje te blijven. Helaas ging het bij de derde snorkelbeurt van de voormiddag mis. Water in mijn ogen. Tranen, tranen, tranen. Ogen die niet meer open wilden. En snorkelen met je ogen dicht, geloof me, daar is niet zo veel aan. Daarop ben ik maar teruggekeerd naar de boot en heb ik mijn vriendje alleen gelaten in het zoute water met al de visjes en koralen.

Voor de lunch kregen we thai fishcakes, iets wat nog het meest leek op viskroketten, maar helaas helemaal niet zo lekker was. Maar hey, we waren uitgehongerd. Blijkbaar verbrand je met snorkelen heel veel calorieën. Mijn vriend had na zijn eerste initiatieduik zin in meer gekregen en ging in de namiddag opnieuw duiken. Ik liet deze kelk aan mij voorbij gaan en koos voor de veilige optie: snorkelen. Ik heb er geen minuut spijt van gehad. Het was de beste snorkelbeurt tot dan toe. Het rif was maar een armlengte verwijderd, de zon stond bijna loodrecht op het water en de zichtbaarheid was fantastisch. Alle grote vissen leken gezamenlijk beslist te hebben zich die namiddag aan mij te tonen. De enorme variatie aan soorten en kleuren bleef me verbazen. Ik zag een koraal zichzelf voeden via een soort blauwachtige minipluimpjes die in- en uitgetrokken werden. Een heel raar gezicht.

De laatste snorkelbeurt bracht echter de meest fantastisch ervaring. Een grote schildpad kruiste ons pad en bleef vlak bij ons zwemmen. Op een gegeven moment was ze zo dicht bij mij dat ik maar mijn arm moest uitsteken om haar aan te raken. Wat ik natuurlijk deed. Ik raakte heel voorzichtig het schild aan en verwachtte dat de schildpad er nu wel elk moment vandoor kon gaan. Niets van dat alles, ze bleef mooi onder mij zwemmen en poseerde zelfs gewillig voor een paar foto’s die gerust als postkaart dienst konden doen. Magnifiek! Na deze snorkelbeurt trokken we de wetsuits uit en haastten we ons naar onze kamer. Dingen die ik niet zo leuk vind aan snorkelen: de vervelende wetsuits die je steeds aan en uit moet trekken, je zwempak dat nooit volledig opdroogt tussen verschillende snorkelbeurten, je haar dat tussen de duikbril raakt, het spuwen in de bril om aandampen te voorkomen,… Maar het geluk dat je ervaart als je het bedreigde Great Barrier Reef ziet, maakt dat je dat alles erbij neemt.

Blijkbaar geeft het zien van wonderlijke onderwaterwezens het libido een extra boost, want tussen het douchen en het avondeten hadden mijn vriend en ik werkelijk geweldige sex. Op ons kleine kamertje op ons cruiseship. Met het beeld van de waterschildpad nog op ons netvlies. Terwijl de boot ons allebei zachtje wiegde. Mmm.

Tijdens het avondeten maakten we kennis met Robert de Zweed, een duiker die aan boord was om zijn certificaat voor divemaster te halen. Hij werd een beetje geplaagd door de rest van de crew om wille van zijn Zweedse accent. We praatten ook met een vriendelijk oud Canadees koppel, waarvan de man momenteel niet kon duiken omdat hij problemen met zijn oor had. We hadden grote honger en de porties eten die ons geserveerd werden, volstonden niet om deze honger te stillen. Ik denk dat de porties met opzet niet al te groot waren, omdat duiken met een overvolle maag niet gezond is.

Na het diner vertrok mijn vriend voor zijn derde duikbeurt van deze cruise. Een night dive. Iets wat een beginner normaal niet toegestaan is, maar de crew van de Reef Encounter heeft toestemming om initiatieduikers ‘s nachts mee naar beneden te nemen. Zelf bleef ik braaf op de boot om de onderwaterfoto’s die we tot nu toe genomen hadden wat te organiseren en mijn teksten aan te vullen. Terwijl ik de foto’s van de zeeschildpak bekeek, kwam er een vriendelijk Zwitsers meisje naast me zitten. Ik herkende in haar het meisje dat na de laatste snorkelbeurt werkelijk extatisch was omdat ze een turtle gezien had.

We raakten aan de praat en al gauw kreeg ik te horen dat ze met nog drie andere vriendinnen voor een jaar op wereldreis was. Jammer genoeg had een liefdesgeschiedenis in Papoea New Guinea voor wrevel tussen haar twee reisgenoten gezorgd en was het trio bijna een duo geworden. Simone was zelf ook verliefd geworden in Papoea New Guinea. Gelukkig niet op dezelfde kerel als één van haar vriendinnen. Haar vriend uit Papoea New Guinea zou over twee dagen naar Cairns komen en ze hoopte dat hun romance meer was dan een gewone vakantieliefde. Hoewel ik haar natuurlijk het allerbeste toewenste, kon ik niet anders dan een beetje sceptisch tegenover deze wens staan.

Gelukkig bleef ons gesprek niet te lang bij liefdesperikelen hangen, we praatten over alle mooie plekken die Simone al bezocht had op haar reis. Ze had haar job opgezegd om deze reis te kunnen maken. Een jaar lang zou ze samen met haar twee vriendinnen over de wereld zwerven. Al hadden de ontwikkelingen in Papoea New Guinea het één en ander in gedrang gebracht. Ik merkte aan de manier waarop ze over haar vriend sprak dat zij van deze relatie meer dan een vakantieliefde verwachtte. Ze was zelfs bereid haar reisplannen aan te passen voor hem.

Samen bekeken we de foto’s van hun reizen door Vietnam, China en Papoea New Guinea. Ze vertelde over de onveiligheid in Papoea New Guinea. Blijkbaar kan je daar als vrouw niet alleen het huis uit gaan en heb je ten allen tijden een guard nodig die je vergezelt. Ondertussen was mijn vriendje teruggekeerd van zijn night dive. Mijn foto’s had ik niet georganiseerd gekregen, maar dat kon me niet deren. Ik had genoten van het gesprek met Simone. Mijn vriend was erg enthousiast over zijn belevenissen in het nachtelijke water. Spijtig genoeg was de ervaring voor de vriendin van Simone, die haar duikerscertificaat op deze cruise wilde halen, niet zo positief. Ze had zich erg onzeker gevoeld tijdens de duik en de communicatie tussen haar en de instructeur was niet altijd even goed verlopen.

Ik voelde me heel erg blij omdat ik een leuke nieuwe vriendin had leren kennen en omdat mijn vriend zo tevreden was over zijn night dive. Een dag om in te kaderen.