Waar dat arbitraire streven om elke dag tienduizend stappen te halen al niet goed voor is. Te bewonderen op de speelplaats van Stroom.
Vlag #2: Semaphore (The Caterpillar) – Chantal van Rijt
Alumni-etentje bij Mykene
Na de succesvolle editie van vorig jaar, tekenden mijn vriend en ik opnieuw present voor het jaarlijkse alumni-etentje van onze oud-studentenvereniging. Dit jaar was de plaats van afspraak restaurant Mykene in de Muntstraat.
Ook deze editie hadden we de gelegenheid om opnieuw te connecteren met een oude kameraad (eentje voor wie ik ooit nog als referentie gediend heb! hij heeft de job gekregen ;-)). De kameraad woont tot mijn grote verbazing eigenlijk gewoon bij mij om de hoek. Vreemd dat we elkaar nog nooit tegen gekomen zijn in het Leuvense. Moeten zeker binnenkort nog eens afspreken om iets te gaan drinken.
Qua tafelkeuze hadden we dit keer wel minder geluk, we zaten aan tafel bij iemand die aan één stuk door babbelt en daardoor ook alle aandacht naar zich toe zuigt. Niet dat ik daar niet tegen op kan, maar gisteren ontbrak de energie mij een beetje. En het lukte ook niet echt om contact te leggen met de jongere generatie, die duidelijk allemaal nogal schuchter van aard zijn.
Een mindere editie, wat mij betreft, gelukkig was de bloemkoolsteak wel lekker!
Bloemkoolsteak:
Relaxen in Westende
Na ons bezoek aan Mu.ZEE bracht de kusttram ons naar de halte Westende-Bad, vanwaar het nog een paar minuten stappen was naar de mooie villa waar Kato, Dieter en hun jongens verbleven. Uiteindelijk kwamen we rond kwart voor vier op onze eindbestemming aan, met dank aan de NMBS voor de vertraging. We lieten het echter niet aan ons hart komen en ontspanden samen met een drankje op het mooie terras met uitzicht op groene velden.
Na wat bijgepraat te hebben, wandelden we samen met de twee jongens naar Middelkerke om hen over te dragen aan de ouders van Kato. 😉 Onderweg maakten we leuke gezinsfoto’s en bewonderden we enkele Beaufort kunstwerken, terwijl we genoten van het aangename zonnetje en de gezonde zeelucht.
I Can Hear It, Ivars Drulle:
Caterpillar + Flatbed Trailer, Wim Delvoye:
We namen afscheid van de jongens en keerden terug naar de villa om ons op te frissen en wat op te dirken voor ons bezoek aan restaurant Marquize. Dat Kato en Dieter een goede smaak hebben, moge duidelijk zijn! De ontvangst was hartelijk, het eten overheerlijk en het lekkere flesje wijn maakte de maaltijd af. Super!
Hapjes:
Vitello tonnato, groene asperge, radijs, rucola:
Zonnevis, sobanoedels, avocado, dashi:
Roodbaars, tomaat, venkel, olijf, verjus:
Iberico varkenskroon, bloemkool, wortel, pickels:
Perzik, amandel, vanille-ijs, kersen:
Bordje geaffineerde kazen:
Kersen:
Zoetigheden bij de koffie of thee:
Na zo’n overvloedig diner kropen we op tijd in bed!
De zondagochtend startten we op het gemak (allez, mijn vriend en ik toch, Kato en Dieter waren ‘s ochtends al gaan lopen) met een lekker omeletje van chefkok Dieter. Smullen!
De zon liet ons wat in de steek, maar dat weerhield ons er niet van om na het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. We hadden de zee bijna gans voor ons alleen . Verrassend toch hoe leeg het strand kan zijn op een bewolkte dag in het hoogseizoen.
Na het zeewater van ons afgespoeld te hebben, speelden we een spelletje Rummikub (hoera!) terwijl we genoten van een flesje champagne. Vervolgens trokken we richting de dijk voor een laat middagmaal. Via googlemaps vond ik Brasserie – Grill Da Vinci en dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. De keuken was nog nét niet gesloten, zo iets voor twee uur en we kregen een fijne tafel toegewezen in deze gezellige familiezaak. Uiteraard ging ik voor de mosselen, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik stiekem jaloers was op de wel heel bijzondere op cederhout gegrild zalmfilet die mijn gezelschap had gekozen. Dat zag er werkelijk geweldig lekker uit!
We babbelden nog wat na, kochten in het restaurant een flesje lokale Zeebonk gin en dan was het al bijna tijd om afscheid te nemen. We keerden terug naar de villa, pakten onze spullen bijeen en namen de kusttram en de trein terug naar Leuven. Ditmaal zonder enige vertraging. Als het goed is, mag het ook gezegd worden, lieve vrienden van de NMBS.
Persoonlijk kijk ik ernaar uit om dit uitstapje volgend jaar nog eens over te doen!
Gigavertraging en Anna Boch in Mu.ZEE
Dit weekend stond er een logeerpartijtje in Westende op het programma bij sportievelingen Kato en Dieter. Een weekendje aan zee is altijd leuk, zeker als dat te combineren met een culturele activiteit zoals de mooie Anna Boch tentoonstelling in Mu.ZEE.
We namen de trein om 8.33u in Leuven en zouden om 10.17u in Oostende zijn. Rekening houdend met een beetje vertraging had ik voor ons bezoek aan Mu.ZEE tickets om 11u geboekt, zodat we vlak na de middag bij Kato en Dieter konden zijn.
Helaas, de treingoden waren ons niet goed gezind. Nochtans was onze trein stipt op tijd vertrokken in Leuven en hadden mijn vriend en ik een comfortabele plaats in een stiltewagon gevonden. Vlak voordat we Brussel-Noord zouden binnen rijden, stopte de trein echter. Toen een paar minuten later de airco ook stopte met draaien, wist ik meteen dat dit geen goed teken was. En jawel, de treinbegeleider riep om dat onze trein panne had. Techniekers waren onderweg, dus hopelijk kon het euvel snel verholpen worden. Ondertussen begon de temperatuur al wat te stijgen en ik weet uit ervaring met treinen in panne dat evacueren vlak voor één van de grootste stations van het land helemaal niet zo voor de hand liggend is.
Gelukkig slaagden de techniekers wat later erin de airco terug aan de gang te krijgen. Dat was alvast een opluchting. Mijn vriend en ik hadden laptops en drinkbussen bij, dus we konden ons rustig bezig houden terwijl de techniekers naar de oorzaak van het probleem zochten. Uiteindelijk stonden we een anderhalf uur stil vlak voor Brussel-Noord, voordat de techniekers erin slaagden de trein terug in gang te krijgen. De reizigers (waaronder veel dagjestoeristen met kinderen) slaakten een hoorbare zucht van opluchting toen onze trein weer in beweging kwam.
Helaas, onze vreugde was van korte duur. Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen werd de rit ingekort tot Brussel-Zuid en moest iedereen daar afstappen. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze plekken in de stiltewagon. De NMBS legde een vervangtrein in voor de onze, waar natuurlijk iedereen meteen op wilde stappen. Mijn vriend en ik zagen direct dat de trein niet voldoende zitplaatsen had voor al het volk dat moest overstappen en besloten wijselijk een paar minuten te wachten op een volgende trein naar Oostende. Door de problemen van onze trein waren er natuurlijk veel treinen die vertraging hadden opgelopen.
En dat bleek een goede beslissing te zijn. De trein waar we opstapten had geen airco, maar de openstaande raampjes zorgden voor voldoende verfrissing. Uiteindelijk kwamen we rond 12.10u in Oostende aan. Bijna twee uur later dan gepland! Jawadde, de NMBS blijft records verbreken.
Ondertussen rammelden onze magen van de honger, dus besloten we eerst de inwendige mens te versterken alvorens naar Mu.ZEE te gaan. Natuurlijk was het tijdslot van mijn tickets al lang verlopen, maar ik had er goeie hoop op dat het op zo’n mooie zonnige dag niet te druk zou zijn in het museum en dat de medewerkers aan het onthaal begrip zouden hebben voor onze overmachtssituatie.
Mijn vriend en ik hadden op de trein al opgezocht waar we ergens in de buurt van het station konden eten en zo belandden we bij restaurant De Kleine Garnaal. De cava was lekker, we kregen een hapje om de grootste honger te stillen en de garnaalkroketten en het koninginnenhapje waren ok. Alleen was het ons wat te warm in het restaurant. En dan waren we al binnen gaan zitten om het serre-effect van de veranda te vermijden. Geen restaurantbezoek dat we ons in de toekomst zullen herinneren, maar onze magen waren gevuld.
Na de lunch wandelden we verder naar Mu.ZEE en mijn aanvoelen bleek juist: we mochten gewoon binnen met onze tickets. Helaas paste ons rolkoffertje niet in de lockers (in die van het KMSKA paste het nochtans wel!). We mochten het koffertje achterlaten in grote bakken die niet afgesloten konden worden en besloten het er maar op te wagen. Er zaten toch alleen maar kleren en toiletspullen in. Gelukkig paste de rugzak met de laptops wel in de locker.
De tentoonstelling zelf was echt de moeite. Fijn om iets bij te leren over deze voor mij onbekende Belgische impressionistische kunstenares, die duidelijk paars als lievelingskleur had. Wisten jullie trouwens dat zij de enige persoon is die tijdens zijn leven een werk van Van Gogh kocht? Een visionaire dame, zowaar. Al moet ik er wel bij vermelden dat ze duidelijk uit de gegoede klasse kwam.
Hierbij wat foto’s uit de tentoonstelling, waaronder ook schilderijen van kunstenaars van wie ze werk kocht of die ze persoonlijk kende. Er viel in de tentoonstelling zelfs werk van Van Gogh en Gauguin te bewonderen. Als een schilderij van een andere kunstenaar afkomstig is, vermeld ik dat expliciet hieronder.
Isidore Verheyden in zijn atelier:
Russische muziek – James Ensor:
Schrijvende vrouw:
SLŌ slow food & living
Ben nog even aan het nagenieten van een fijne zomeravond met mijn vriendin op het terras van SLŌ in de Naamsestraat. Ik was er al eerder iets gaan drinken met een andere vriendin, maar dit was de eerste keer dat ik er ook effectief iets ging eten. En dat bleek echt een meevaller. Het leuke aan SLŌ is dat je kan kiezen uit allerlei kleinere gerechtjes om te delen. De vriendelijke uitbaatster raadde mij bij elk gerechtje een glaasje wijn aan en zo kon ik proeven van de fijne selectie wijnen op de menukaart. En dat kaasplankje was de perfecte afsluiter van onze maaltijd.
Oprecht genoten van de fijne gesprekken en het goede gezelschap. Leuk om samen te kunnen uitkijken naar een fijne vakantie vol avontuur! Mijn vriendin trekt immers naar Zuid-Afrika en mijn vriend en ik reizen binnen een tweetal weken naar de Azoren! Dat sprintje om mijn vriendin haar trein nog tijdig te laten halen, nam ik er graag bij! Al moest ik op mijn hoge hakken de laatste meters wel forfait geven. Sneakers hebben toch soms hun voordelen. 😉
Makreelrilette met radijs, kappertjes, dille en zuurdesembrood:
Orecchiette met spinazie, peterselie, panko en parmezaan en ceviche van zeebaars met komkommer, granny smith, zure room en sesam:
Kaasplankje met mangochutney en zuurdesembrood:
Welkomstontbijt
Nu onze vorige baas met alle égards is uitgewuifd, is het tijd om de nieuwe baas in te werken. Vandaag was zijn allereerste managementsvergadering en om hem welkom te heten, hadden we een simpel ontbijtje voorzien. Aja, want hij moet zich nog bewijzen, he. 😉
De stijl van de nieuwe baas is helemaal anders dan de vorige. Persoonlijk klikt het heel goed tussen ons en als ik mag afgaan op hoe hij van start gegaan is, hebben we een fijne samenwerking in het vooruitzicht.
VIP uitwuiffeestje
En wij feesten dapper verder! Want onze grote baas is zo belangrijk dat hij meer dan één afscheidsfeestje verdient. 😉 Ook ditmaal waren we te gast bij het fantastische Kasteel van Gaasbeek dat maar al te graag de rode loper uitrolde voor zoveel schoon volk!
De tocht om er te geraken was alvast een hele uitdaging. Ik vertrok samen met twee andere collega’s om kwart voor vijf vanaf ons kantoor in Brussel naar Gaasbeek. Eén van mijn collega’s was zo vriendelijk om mijn collega en mij een lift aan te bieden met haar wagen. Helaas op nog geen tien minuten van onze werkplek reden we ons helemaal vast in het Brusselse verkeer aan het Rogierplein. De grote boosdoener van deze opstropping waren de wegenwerken, waardoor we ongeveer een uur (!) tijd verloren en uiteindelijk pas om zeven uur ‘s avonds in Gaasbeek waren. Gelukkig net op tijd om de speeches mee te pikken.
De speeches waren kort en krachtig. Vooral de speech van een nauwe vriend van onze grote baas was bijzonder memorabel. Een mooi schrijfsel dat onze baas helemaal typeerde op een overtuigende manier gebracht. Gelukkig had mijn baas geleerd uit het feestje van gisteren en was hij zo slim om zijn speech op te vouwen en terug in zijn binnenzak te steken. In de plaats daarvan bedankte hij een aantal mensen die hem in de loop der jaren gesteund hadden. Veel beter!
Het eten was zeer lekker en verzorgd, helaas stond ik blijkbaar altijd op de verkeerde plaats in de tent, waardoor ik een aantal gerechtjes miste en met honger terug naar huis keerde. Niet erg, want ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik om met wat mensen bij te praten die ik al een tijd niet meer gezien had. Netwerken met een glaasje schuimwijn in de hand op een sprookjesachtige locatie. Ik denk dat mijn baas zich geen beter afscheid had kunnen wensen.
De grote baas uitwuiven
Deze middag zakten we met (bijna) alle collega’s af naar het pas heropende Kasteel van Gaasbeek voor een wel heel bijzondere gelegenheid: het pensioneringsfeest van onze grote baas. Allez, eigenlijk moet ik pensioneringsfeest tussen aanhalingstekens zetten, want onze oud-baas start gewoon aan een nieuwe job ná zijn vijfenzestigste verjaardag. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen zittend gat. En ik kan maar hopen dat ik op zijn leeftijd nog zoveel energie heb en zo boordevol ideeën zit als hij.
Ik was zelf een beetje nerveus, want ik had de eer om namens het management de afscheidsspeech te houden. Ik had me goed voorbereid en de speech een paar keer op voorhand geoefend, maar het blijft natuurlijk een beetje stressy om te spreken voor zoveel mensen die je van dichtbij kent. Gelukkig struikelde ik niet over mijn woorden en zijn er achteraf toch een aantal mensen mij komen feliciteren met de speech. Chapeau trouwens voor de twee collega’s die het aandurfden om een quatre-mains op de vleugel te spelen. Erg knap gedaan!
Het concept van het afscheidsfeest was high tea en amai, wat een overvloed! Een fantastische mengeling van zoet en zout. Het contrast met het openingsfeest, nochtans verzorgd door dezelfde cateraar, kon amper groter zijn. Al was de cateraar wel vergeten dat gans het buffet eigenlijk vegetarisch hoorde te zijn. Al moet ik zeggen dat ik weinig collega’s heb horen klagen. 😉
Wel jammer dat de twee pendelbussen die voorzien waren om de collega’s na het feest naar metrostation Erasmus te brengen al om vier uur in de namiddag vertrokken. Dat maakte dat er opeens een massale uittocht was van collega’s, die allemaal graag nog wat langer hadden willen blijven plakken. Zeker omdat de speeches langer geduurd hadden dan voorzien (niet die van mij, het was de grote baas zelf die voor het uitlopen van het programma had gezorgd). Volgende keer de uittocht in twee shiften organiseren!
Gelukkig kon ik naar goede gewoonte weer naar Leuven meerijden met de grote baas zelf en werd ik, ongetwijfeld voor de allerlaatste keer mooi aan mijn deur afgezet. Toegegeven, onze baas heeft alles behalve een volmaakt parcours gereden in ons bedrijf en zijn passage, die gepaard ging met een zeer grondige reorganisatie, zal niet licht vergeten worden, maar ik ga hem en zijn rare trekjes toch wel missen. Uiteindelijk kwamen wij op menselijk vlak altijd goed overeen en koester ik fijne herinneringen aan de vele autoritten samen.
Genieten in gezellige stadstuin
Deze avond waren we te gast bij onze vrienden wijnliefhebbers in hun kleine, maar gezellige stadstuin. Voor de gelegenheid had onze kameraad de vuurkorf aangestoken en kookte hij ons zowaar een ganse maaltijd op de plancha vuurschaal. Ik had hem die vuurschaal al eerder zien gebruiken om een camembert te smelten tijdens zijn verjaardagsfeestje, maar dit was de eerste keer dat we hem er effectief een voorgerecht en een hoofdgerecht op zagen bereiden. De tomaatjes hadden voor mij nét is meer gaar mogen zijn, maar de spaghetti alle vongole was heerlijk. Eén van mijn favoriete Italiaanse gerechten trouwens, perfect in zijn eenvoud. We sloten de maaltijd af met een zalig lekker kaasplankje van Elsen Kaasambacht, de beste Leuvense kaashandelaar. Smullen!
En ja, misschien lieten we ons op het vlak van de te proeven wijntjes een beetje gaan, maar hey, een mens leeft maar één keer, he! En amai, die Bordeaux uit 2003, daar wil ik graag een paar flesjes cadeau van krijgen, zó lekker!
Visschotel De Walvis
Gisteren organiseerden mijn vriend en ik een kleine familiereünie. We hadden mijn vader, mijn nonkel en tante en mijn broer en zijn vriendin op bezoek. (Al de neven en hun nakomelingen, krijg ik helaas niet meer in ons appartementje.)
Voor de gelegenheid hadden mijn vriend en ik wat hapjes en een heerlijke visschotel bij de Walvis besteld. We startten, uiteraard, met champagne rosé om op deze toch wel bijzondere reünie te klinken. Voor de wijn bij de visschotel hadden mijn broer en zijn vriendin een uitstekend flesje Joel Gott meegebracht. En jawel, naar goede gewoonte sloten we de maaltijd af met een glaasje whisky. Gelukkig was iedereen met het openbaar vervoer gekomen. Veiligheid voor alles!
