Sushi in Wijgmaal

Toen we zaterdag tijdens ons diner in HOP Gastrobar aan onze vrienden vroegen waar we hun herstellende zoon een plezier mee konden doen, kwam het antwoord heel spontaan: een sushi delivery in Wijgmaal. We zijn op dat vlak natuurlijk niet aan ons proefstuk toe, dus de afspraak was snel gemaakt: woensdag zouden mijn vriend en ik sushi aan huis brengen, om zo meteen twee werken van barmhartigheid in één klap te vervullen: de zieken bezoeken en de hongerigen spijzen. 😉

‘s Middags belde ik onze sushibestelling door naar Kintsugi, zodat mijn vriend en ik deze mooi op tijd konden afhalen om de taxi naar Wijgmaal te nemen (mijn vriend stelde nog even voor de bus te nemen, maar dat zag ik niet echt zitten). Bij onze aankomst in Wijgmaal trokken onze vrienden meteen een flesje bubbels open, om te klinken op alles waar er maar op te klinken viel. Ik was alleszins blij te horen dat hun reisplannen wellicht zullen doorgaan. Met natuurlijk een minder actief programma dan oorspronkelijk gedacht, maar eens rustig aan doen op vakantie, heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, nietwaar?

Zeer bijzondere wijnkoeler (ja, dat is een massieve blok ijs):

IMG_8012

IMG_8010

Het werd, naar goede gewoonte, een enorm gezellig avond. Een avond die we afsloten met een glaasje vermouth (of misschien wel twee) van Convento Wines. Heerlijk!

Tweedaagse in Destelheide

Maandag en dinsdag trokken we met alle leidinggevenden van mijn werk (19 personen in totaal) naar Destelheide voor een tweedaags managementseminarie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er op voorhand niet superveel zin in had. Ik wordt nu eenmaal niet bepaald warm van activiteiten die starten om 8.30u (serieus!) op een maandagochtend. En het vooruitzicht om na twee dagen zonder laptop met een gigantische mailachterstand geconfronteerd te worden, schrok mij ook wat af. Aan de andere kant was het belang van deze bijeenkomst duidelijk. In de waan van alle dag is het immers moeilijk om momenten vrij te maken om grondig te werken aan de organisatie zelf en te reflecteren over fundamentele keuzes voor de toekomst. En met de coronacrisis die langzaamaan in de achteruitkijkspiegel verdwijnt, is het nodig om opnieuw te focussen op de samenhang van onze organisatie, die door het vele thuiswerken wat zoek is geraakt.

Het werd alleszins een memorabele tweedaagse. Het moet geleden zijn van de tijd dat ik met de middelbare school op bezinning geweest ben dat ik nog eens op een slaapzaal met stapelbedden geleden heb en van gemeenschappelijk sanitair op de gang gebruik moest maken. (Fun fact, iedere deelnemer aan ons seminarie had een aparte kamer.) (Of neen, toen ik nog aan de unief studeerde, ben ik een keertje een kameraad op Erasmus in Parijs gaan bezoeken en toen heb ik ook een nacht in een jeugdherberg op een slaapzaal doorgebracht.) Toch speciaal.

IMG_7975

IMG_7977

Mijn oorspronkelijke scepsis over de tweedaagse smolt al snel weg, want het bedrijf dat ons begeleidde, had alles erg grondig voorbereid en het programma rond de juiste onderwerpen opgebouwd. Ik moet zeggen dat het een behoorlijk intensieve dag was. Na al dat harde werk werden we ‘s avonds beloond met een heerlijk grootkeuken diner. 😉 Just kidding, het eten viel best wel mee!

IMG_7978

IMG_7980

En dan was het tijd voor het hoogtepunt van de tweedaagse: een heus bosspel met geblinddoekte (!) dropping. Believe you me, daar had ik nu eens helemaal geen zin in. Ik wilde veel liever met mijn collega’s, die ik al zo lang niet meer gezien had, aan de bar hangen. Ik was ook erg moe aan de tweedaagse begonnen, dus veel fut om in het donker in de bossen rond te hossen had ik niet. Maar goed, teamspeler die ik ben, deed ik dan toch maar mee, zij het iet of wat sputterend. Aangezien het bedrijf dat ons begeleidde erop aandrong niets publiek te maken over het spel zelf, zal ik die wens hier respecteren. Samenvattend kan ik zeggen dat we opgedeeld werden in verschillende groepjes, op verschillende plaatsen in het bos gedropt werden, voorzien van walkietalkies en een gsm uit de jaren stillekes en moesten proberen met alle groepen samen naar één doel toe te  werken, zonder dat we van onszelf en elkaar wisten waar we ons bevonden. Uiteraard bakten we er totaal niks van, maar onderweg zag ik wel talloze voorjaarsbloeiers en een stuk of zes padden. Dat alleen al maakte mijn avond goed, al had ik liever gewoon wat in het bos rondgewandeld, dan me met dat spel bezig te moeten houden. Gelukkig zat de sfeer goed in ons groepje!

Enfin ja, uiteindelijk belandden we rond een uur of elf ‘s nachts toch allemaal in de bar waar we menig flesje kraakten om het verdriet van ons falen te verdrinken. 😉 Het was zo plezant dat ik uiteindelijk pas rond half drie in bed lag. Wat ik de volgende dag natuurlijk dubbel en dik betaalde. Maar niemand zal mij kunnen verwijten dat ik niet aan teambuilding gedaan heb, daar in de bar!

De dinsdagochtend kregen we feedback over de dropping van de avond voordien. Mijn voornaamste feedback was dat ik meer mijn persoonlijke ambities had mogen formuleren. Met andere woorden, ik had moeten zeggen dat het hele spel me niet zoveel kon schelen en dat ik liever gewoon een boswandeling wilde maken. Die feedback is natuurlijk terecht, maar als ik heel eerlijk moet zijn, in andere omstandigheden had ik mij zeker ten volle op het spel zelf gegooid, dus dan had ik wellicht een ander soort feedback gekregen. Maar goed, ik was wel blij met de feedback dat ik erin slaagde de sfeer erin te houden en mij altijd constructief opstelde.

In de namiddag kreeg ik het wel wat lastig, de vermoeidheid en dat tikkeltje te veel alcohol begon zwaar op mij te wegen en ik was blij toen we rond 16.30u afrondden. Ik liet mijn vriend weten wanneer ik ongeveer thuis zou zijn (toch handig die location sharing), bedankte mijn chauffeur om me af te zetten aan het station en ging samen met mijn vriend iets lekkers eten bij L’Etoile d’Or, gewoon omdat ik zin had in kroketten. En een lekkere dame blanche was de perfecte afsluiter van de maaltijd.

IMG_7994

IMG_7996

Ik kijk alleszins met een positief gevoel terug op deze tweedaagse, denk dat we met alle leidinggevenden een belangrijke stap in de goede richting gezet hebben.

Lunchen bij Nosh

Het lijkt erop dat mijn vriend en ik een nieuwe traditie op zondag hebben: voor de derde keer op rij trokken we immers op zondagmiddag de stad in om samen te lunchen. Ditmaal kozen we Nosh uit. Voor ons allebei de eerste kennismaking met deze lunchplek, vooral bekend om de bagels. Mijn vriend ging voor de klassieker der klassiekers: een uitsmijter en ik waagde me aan de portobagel, een bagel met portobello, bospaddenstoelen, cream cheese, gegrilde zaadjes, rucola en parmezaan. Om onze dorst te lessen, bestelden we allebei een smoothie. Beide gerechten waren lekker, al was de bagel net te klein om mijn honger te stillen. Maar geen erg: ik had al lang mijn oog laten vallen op die New York style cheesecake op de kaart. Al moet ik zeggen dat de échte New Yorkse cheesecake toch een maatje groter is.

IMG_7947

IMG_7949

IMG_7950

IMG_7969

IMG_7970

Alweer een fijne plek in Leuven ontdekt!

Dineren bij HOP Gastrobar

De reservatie stond al vast sinds eind december (HOP maakt deel uit van dat kransje hyperpopulaire Leuvense restaurants waar je nog amper binnen geraakt), maar even leek het erop dat onze afspraak met onze vrienden uit Wijgmaal weer in het water zou vallen. Deze vrijdag moest hun zoon die al een tijdje sukkelde met pijn aan zijn bekken immers met spoed geopereerd worden. En ja, als je zoon thuis ligt pijn te lijden, staat je hoofd er natuurlijk niet naar om op restaurant te gaan. Gelukkig kregen we vrijdag al snel het nieuws dat de operatie heel goed was verlopen (‘het allerbeste scenario’) en dat de pijn na de operatie goed onder controle was. Na een herstelperiode van twee weken, waarop hij niet mocht steunen op zijn been, zou het ergste achter de rug zijn.

De opa stelde zich kandidaat als oppas en zo konden we zaterdag toch samen met onze vrienden de voeten onder tafel schuiven. Heel blij voor hen dat de operatie zo goed was verlopen en dat we daar samen op konden klinken. Want amai, dat was weer veel te lang geleden! We babbelden over hun vakantieplannen voor de Paasvakantie, die door de operatie onzeker waren geworden. Je stapt natuurlijk niet zomaar met een pas geopereerde jongeling op een vlucht die negen uur duurt. Aan de andere kant, met een attest van de arts zou hij als rolstoelpatiënt wel mee kunnen op het vliegtuig en bovendien krijg je dan overal voorrang. Ik gaf hen het advies nog even af te wachten, als het herstel effectief zo goed zou lopen als verwacht, leek mij zo’n vlucht niet onoverkomelijk. En ja, zwemmen met een herstellende wonde, dat gaat natuurlijk niet, maar ongetwijfeld waren er op hun vakantiebestemming nog veel andere leuke dingen te doen. Het leek me dat ze na al die stress wel een vakantie konden gebruiken, zelfs al zou die er dan licht anders uitzien dan eerst gepland.

Oja, het eten bij HOP was werkelijk uitstekend. Ik weet niet hoe de chefkok het doet, maar de gerechten bij HOP zijn altijd nét dat tikkeltje anders en origineler dan in andere restaurants: bijzondere bereidingswijzen in combinatie met interessante ingrediënten. En hoeveel restaurants ken jij die hun eigen kombucha bereiden? Ook tof: bij elke gang kan je kiezen uit aangepaste wijnen, bieren of alcoholvrije dranken. Echt super!

Kaasdip met crackers:

IMG_7908

Prosciutto:

IMG_7909

IMG_7913

Tartaar zandwortel – raita – jus van langoustine:

IMG_7915

Zeebaars, bloedsinaasappel, gefermenteerde veenbes, rozebottel:

IMG_7916

Knolselder, tortellini, gerookte forel, vinaigrette van citroen & parmezaan:

IMG_7919

BBQ zeeduivel, raapsteel, zuurdesem, Caesar dressing:

IMG_7922

Spiering duroc de Riegel, bbq prei, pesto daslook, sweet chilli, ketchup biet:

IMG_7923

Hondshaai, prei bitterbal, gerookte paling, mosterd:

IMG_7927

Rabarber, citroen, sweet nacho’s, tijm:

IMG_7929

Na de koffie namen we afscheid van onze vrienden, die begrijpelijk, graag naar hun herstellende zoon terugkeerden. Mijn vriend en ik bleven nog even plakken voor een afzakkertje. Een calvados voor hem en een madeira voor mij. Zalig lekker!

IMG_7941

Dinner at Harvest

Een datum vinden om met drie personen samen iets te gaan eten, dat kan toch niet zo moeilijk zijn, zou je denken? Maar het is duidelijk dat de sociale verplichtingen weer op volle kruissnelheid gekomen zijn, nu de pandemie verdrongen lijkt te zijn door ander en gewelddadiger nieuws. Onze eerste poging om samen iets te gaan eten liep op een sisser uit, wegens onverwachte andere verplichtingen van mijn collega. Gelukkig lukte onze twee poging wel.

Het moet echt jaren geleden zijn dat we nog eens met z’n drietjes samen op stap gingen. Grappig trouwens: zowel de collega als de oud-collega met wie ik ging dineren, heb ik ooit aangeworven om jobs te doen die ik zelf vóór hen had ingevuld. Dat schept een band uiteraard! Uit onze gesprekken bleek alvast een beetje heimwee naar de tijden toen we samen in hetzelfde team zaten en nog niet constant verpletterd werden door een torenhoge werkdruk. Niet dat we vroeger niet hard werkten, maar er waren periodes dat de werkdruk merkelijk lager lag en er meer tijd was voor een babbeltje, een lunch en ‘s avonds een spontaan drankje. Momenteel heb ik het gevoel dat we onszelf continu achterna hollen op het werk. Er is zelfs geen tijd meer om te lunchen, laat staan successen te vieren en dat is gewoonweg heel spijtig.

Het weer zat alvast mee op deze mooie lente-avond. Voordat mijn collega en ik op het werk vertrokken, werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

IMG_7860

En ja, het eten bij Harvest was opnieuw zeer lekker. Maar amai, wat was er aan de hand met het personeel? Mijn collega’s en ik hadden de marktmenu met aangepaste wijnen besteld. En zowel bij het voorgerecht, als bij het dessert vergat onze dienster de wijn te komen inschenken. Na verschillende keren tevergeefs wuiven en een ietwat geïrriteerde blik in mijn richting, ging er dan toch ergens een belletje rinkelen en kwam de dienster aangestormd met de wijnflessen. Het voorgerecht van mijn oud-collega was ondertussen al helemaal op! Het restaurant was wel zo vriendelijk om hem dat glas niet aan te rekenen, maar bij het dessert herhaalde zich gewoonweg hetzelfde scenario. Verschillende keren proberen de aandacht te trekken, tot we eindelijk onze wijn kregen. Ik voelde me zelfs beschaamd dat ik dit restaurant aan mijn collega’s had voorgesteld. Gewoonweg onbegrijpelijk. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat er misschien iemand onverwacht was ziekgevallen. Maar toch, ik denk dat ik na deze ervaring niet snel zal terugkeren naar Harvest. En dat is jammer, want zowel het eten als de wijn zijn er heel lekker.

Thaise zalmtartaar: avocado, sesam, limoen, knapperige groenten:

IMG_7867

Skrei met beboterde kool en truffel, chips van boerenkool, dauphine aardappelen:

IMG_7870

Crème brulée met peer en Grand Marnier

IMG_7871

Tatin wafel met appels:

IMG_7873

Belgisch kaasschoteltje:

IMG_7875

Op de terugweg naar het station kwamen we langs de Koninginnegalerij getooid in geel en blauw uit solidariteit met de Oekraïense bevolking die het slachtoffer zijn van een totaal zinloze oorlog. Waanzin.

IMG_7877

Palau de la Música Catalana – 5 maart 2022

Onze laatste halve dag in Barcelona, snik. We stonden vroeg op om onze valiezen te pakken en wandelden vervolgens naar het Black Swan hostel, waar we onze valiezen konden achterlaten. Een beetje vervelend dat we de valiezen niet ergens in het appartement zelf konden stockeren, maar niet onoverkomelijk. We ontbeten in de buurt bij alweer een ander 365 Café, want om 10u moesten we al in het Palau de la Música Catalana zijn voor een rondleiding.

En ja, het Palau de la Música Catalana, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, was nog even indrukwekkend als in mijn herinnering. Het oorspronkelijke gebouw kon dankzij de aankoop en afbraak van een nabijgelegen kerk tussen 1982 en 1989 gerenoveerd en uitgebreid worden, waardoor het Palau de la Música Catalana net iets meer ademruimte kreeg. Want dat is het spijtige: het staat geprangd tussen de omliggende gebouwen, waardoor het heel moeilijk is de prachtige gevels in hun geheel te overschouwen. Mijn felicitaties alleszins aan de architecten Oscar Tusquets en Carles Díaz die de zeer smaakvolle uitbreiding ontwierpen.

IMG_7426

IMG_2297

IMG_2299

IMG_2313

IMG_7436

IMG_7437

IMG_7440

IMG_7471

IMG_7475

Tijdens de rondleiding hadden we het genoegen naar orgelspeler Benjamin Alard te kunnen luisteren die zich aan het voorbereiden was voor zijn concert. Geeft meteen een heel ander gevoel aan zo’n bezoek. De muziek bracht de fabuleuze concertzaal echt tot leven. Moet fantastisch zijn om op zo’n plek een concert bij te wonen.

IMG_7443

IMG_7451

IMG_2302

IMG_2305

IMG_2309

IMG_2312

Voor de lunch haastten we ons naar Mercat de la Boqueria, waar we nog net zes plaatsen konden bemachtigen aan de toog van Clemens (onze eerste keuze Quim zat helaas al helemaal vol). Mijn eerste bestelling bleek echter gefrituurde ipv gebakken inktvisjes te zijn, gelukkig kon ik de inktvisjes delen met mijn gezelschap en vervolgens bij mijn tweede poging wél gebakken inktvisjes bestellen. Ik ben nu eenmaal geen grote fan van gefrituurde zaken. Heel fijn om ons verblijf in Barcelona te kunnen afsluiten met lekker eten en een glaasje cava op een bijzondere plek. Continue reading

Montjuïc, Teleférico del Puerto, Barceloneta, Paradiso en El Mercat – 4 maart 2022

We startten onze laatste volledige dag met, hoe kon het ook anders, een heerlijk ontbijt bij El Arból, onze favoriete ontbijtzaak in Barcelona. Even twijfelde ik om iets anders te bestellen, maar hey, hoe kon ik de lokroep van heerlijke eggs benedict weerstaan? Het is niet dat dit gerecht vaak op de kaart staat in België!

Spijtig genoeg was de tafel waaraan ons gezelschap al twee keer had plaatsgenomen in gebruik en moesten we achteraan in een iets minder gezellige hoek plaatsnemen. Gelukkig was het eten nog altijd even lekker. Echt grote fan van dit soort ontbijt- en lunchzaken!

IMG_7350

IMG_7351

Na het ontbijt bestelden we een taxi om ons naar Montjuïc te brengen, wegens te veraf om te voet te doen. Voor zes personen is een taxi in Barcelona trouwens een erg voordelige optie. De taxichauffeur was duidelijk niet zo bekend met Montjuïc, want hij zette ons af op een parking vanwaar het nog een stuk stappen was naar Castell de Montjuïc.

Vanaf Montjuïc (letterlijk: heuvel van de Joden, vroeger lag hier een Joods kerkhof) genoten we van het uitzicht op de haven van Barcelona. Veel bedrijvigheid viel er niet te bespeuren in de haven, we zagen slechts één containerschip dat gelost werd. Misschien nog de naweeën van de pandemie?

IMG_2202

IMG_2204

IMG_2207

IMG_2208

Aan de kassa van Castell de Montjuïc kochten we een combiticket voor de versterkte vesting en de botanische tuin. Ik herinnerde mij van mijn allereerste bezoek aan Barcelona dat ik de cactussen in die botanische tuin zo geweldig had gevonden, dus leek me wel leuk om dat samen met onze vrienden te doen.

Het bezoek aan Castell de Montjuïc zelf is vooral de moeite om wille van de prachtige uitzichten en de boeiende geschiedenis van de plek. Mij sprak vooral de tentoonstelling aan over de bewogen geschiedenis, geïllustreerd aan de hand van schilderijen en afbeeldingen. Het fort had oorspronkelijk als belangrijkste doel de stad Barcelona te beschermen, maar werd ook gebruikt als gevangenis en executieplek. In 1842 beschoten de hier gelegerde soldaten, trouw aan het regime in Madrid, vanaf dit fort de stad om een opstand van de inwoners naar te slaan. De tentoonstelling gewijd aan het ondertussen verdwenen attractiepark op de heuvel liet mij daarentegen ijskoud. Deze is wellicht vooral interessant voor mensen die zich dat park nog kunnen herinneren en hier met zekere nostalgie aan terug denken.

IMG_2211

IMG_2216 Continue reading

Zondagse lunch bij Bite Leuven

Geen betere manier dan een (lichte) kater te verteren dan een hartige lunch. En mijn vriend en ik hadden geluk: toen wij Bite Leuven binnen stapten was er nog net plek voor twee personen aan de hoge tafel bij het raam met zicht op de Tiensestraat. Sowieso een fijne plek om te zitten, want er passeert altijd veel interessant volk in de Tiensestraat.

Doordat het zo druk was (een gezelschap dat gereserveerd had voor zeven personen, was opeens met elf personen komen opdagen), moesten we wat langer op onze lunch wachten. Maar dat deerde niet, met een heerlijk drankje voor onze neus was het wachten behoorlijk aangenaam en met een beetje honger smaakt zo’n toast avocado met zalm dubbel zo lekker. Chapeau voor het sympathieke koppel dat deze zaak runt. Moet hard werken zijn als je maar met twee personen in een populaire zaak staat.

IMG_7814

IMG_7816

IMG_7818

 

Double date bij d’Artagnan

Samen tafelen is altijd leuk! Zeker als het gezelschap bestaat uit de sympathieke zus en schoonbroer van mijn vriend. Gewoon een superleuk koppel om de avond al kletsend mee door te brengen onder het genot van een lekker glaasje wijn. En ja, twee avonden na mekaar uitgebreid dineren, is misschien nét een tikkeltje van het goeie te veel, maar hey, als de huidige nieuwsberichten ons ook maar iets leren, dan het is het wel dat je nooit weet wat morgen zal brengen. Best er vandaag dan maar zoveel mogelijk van profiteren, nietwaar?

Appetizers bij het aperitief (toch blij dat ik de aperitief van het huis met bittere vermout aan mij voorbij heb laten gaan):

IMG_7800

IMG_7802

Tartaar Iers rund – eerste Mechelse asperges – Tierentynmosterd:

IMG_7804

Pijlinktvis – puntpaprika – harissa – vadouvan:

IMG_7806

Zeeduivel – warmoes – venkel – daslook:

IMG_7808

Kaasbordje:

IMG_7811

Thee!

IMG_7812

A pleasant evening was had by all!