Kustwandeling in de regen

Beetje uitgeslapen deze zaterdagochtend en dan naar de ontbijtzaal op de mezzanine, alwaar ons een bijzonder copieus ontbijtbuffet wachtte, inclusief kleine flesjes schuimwijn. Het ritueel deed ons wat terugdenken aan onze vakantie in Bretagne: handen ontsmetten, plateau en grijpertje nemen en vervolgens al dat lekkers zo goed mogelijk op één plateau geschikt krijgen. Dan met onze plateau vol met eten de lift in naar het hoogste verdiep en vervolgens op onze kamer genieten van een heerlijk uitgebreid ontbijt. Toegegeven de scrambles eggs, witte bonen in tomatensaus, gebakken champignons en tomaat waren al lichtelijk afgekoeld tegen we opnieuw op onze kamer waren, maar dat namen we er graag bij. En dat we dit ritueel nog een keertje moesten overdoen voor de koffiekoekjes en pannenkoekjes, namen we er graag bij. Eigenlijk best wel gezellig, zo met z’n tweetjes ontbijten op hotel.

Na dit bijzonder uitgebreide ontbijt was het tijd om de beentjes te strekken, het weer was nog altijd niet geweldig, maar het was min of meer droog. Ditmaal wandelden we over het strand naar Mariakerke en terug langs de dijk om snel een plaspauze in ons hotel in te lassen.

Vervolgens wandelden we over de dijk verder tot aan de Westelijke Strekdam, die we helemaal afwandelden om op het einde het Monument for a Wullok van Stief Desmet te bewonderen. Helaas van de ons beloofde zeehonden geen spoor. Verder naar de gratis overzetboot, die we vorige zomer voor het eerst namen, toen zonder masker en zonder beperking van het aantal passagiers. COVID-19, you suck. Ondanks het slechte weer moesten we toch een tijdje aanschuiven voordat we aan boord konden gaan. Op anderhalve meter van mekaar, uiteraard, daar werden we regelmatig streng aan herinnerd.

Tijdens de overzet spotten mijn vriend en ik de indrukwekkende Apollo, het installatieschip dat windmolenonderdelen naar een offshore windmolenpark brengt. De overtocht is in een zucht voorbij. Helaas begint het te zachtjes te druppelen vanaf het moment dat we aan de overzijde zijn. We negeren de regen en zetten onze wandeling verder langs het strand in Bredene, dat zoveel rustiger en ongerepter is dan in Oostende. Er is daar zelfs een streepje duinen bewaard gebleven! Het begint steeds steviger te regen en ik voel dat mijn donsjas langzaamaan doorweekt geraakt. We wandelen tot aan het standbeeld van Blote Betsy en nemen vervolgens de kusttram terug naar het station van Oostende.

Vanaf het station wandelen we naar de neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk, alwaar we even binnen springen om de kerststal te bewonderen. We lopen door de winkelstraten terug naar ons hotel en verbazen ons over de drukte in de straten. We spotten zelfs een heuse mondmasker fashion store!

Terug in het hotel verruilen we onze natte kleren voor een badpak en een badjas en trekken naar het zwembad van het hotel. Even vrezen we dat het er te druk zal zijn (er is een limiet van 20 personen), maar gelukkig vinden we nog twee lege ligstoelen. We proberen wat baantjes te trekken, maar zelfs als is er maar twintig man, het zwembad is vrij klein, waardoor je het gevoel krijgt altijd tussen andere mensen door te moeten slalommen. We blijven niet zo lang, want we zijn niet echt honderd procent overtuigd dat de ganse situatie coronaproof is.

Op de kamer spoelen we het zwembadwater van ons af en genieten van elkaar. Voor het avondmaal bestellen we bij Sensai Oostende sushi met extra veel sashimi, ideaal in combinatie met een glaasje champagne!

Met de trein naar Oostende

Omdat ik nog wat verlof moest opnemen dit jaar, had ik deze vrijdag (11 december) een dagje verlof ingepland. Mijn vriend en ik hadden lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch een hotel geboekt om er een weekend tussenuit te zijn. In ons appartement in Leuven is de verleiding om toch nog wat werk te verzetten gewoon te groot en ik had er echt behoefte aan om er even tussenuit te zijn. Zelfs al zagen de weersvoorspellingen er vrij dramatisch uit, een andere omgeving zou me sowieso deugd doen.

We maakten van de vrije dag gebruik om lang uit te slapen en vervolgens op ons gemak onze valies te pakken en tot de vaststelling te komen dat we wel heel veel spullen nodig hadden voor ocharme twee overnachtingen op hotel. Voor de zekerheid pakten we ook wat bestek, champagne- en wijnglazen in. We waren vast van plan het gezellig te maken en daar hoort een glaasje wijn bij, dat we liever uit een glas drinken dan uit een plastic bekertje.

Met onze belachelijk grote koffer en twee rugzakken (eentje voor het fototoestel en eentje voor de laptops) stapten we de trein op. Als kind zou ik zo’n treinrit oeverloos lang gevonden hebben, maar door al die moderne technologie is zo’n rit voorbij in een oogwenk. Ideale activiteiten voor op de trein: tripadvisor reviews schrijven, podcasts luisteren, blogfeeds lezen, Wordfeud, Duolingo of Memrise spelen,… Of gewoon een dutje doen, kan ook, natuurlijk.

Vanaf het station van Oostend was het een dik kwartier wandelen naar hotel Andromeda. We wisten niet goed wat te verwachten van dit verblijf op hotel. Zou het druk zijn? Hoe zou het ontbijt op de kamer meevallen? Zouden we écht in dat zwembad mogen? Hoe makkelijk zou het zijn om ‘s avonds eten te bestellen? Maar kijk, tot onze verbazing bleek het zelfs redelijk druk te zijn in het hotel en werden we zeer professioneel welkom geheten door een vriendelijke gemaskerde dame achter plexiglas. De lobby was alvast helemaal in kerstsfeer ingericht. Mooi!

Om onszelf in de watten te leggen hadden we een kamer op de hoogste verdieping gereserveerd met balkon en zicht op zee. Zelfs als het het hele weekend zou regenen zouden we dan toch kunnen genieten van het uitzicht. Groot was onze verbazing toen we een vriendelijk kaartje op het bed aantroffen om ons te feliciteren met ons tienjarig huwelijk, vergezeld van een doosje pralines. Als notoir in zonden levend koppel konden we deze grap wel appreciëren. Maar we zijn het achteraf wel gaan melden aan het onthaal, kwestie van het koppel voor wie die kleine attentie bedoeld was niet te ontrieven.

Om ons te verzekeren van een culinair geslaagd weekend, brachten we na het inchecken meteen een bezoek aan Wijnhuis Douchy, een stijlvol ingerichte wijnzaak waar de uitbaatster ons met veel deskundigheid enkele wijnen en schuimwijnen aanraadde. Uiteindelijk kochten we twee flessen witte wijn, een flesje prosecco en een flesje champagne. Drank zouden we alvast niet te kort komen. En de overschot zouden we wel mee naar huis nemen. 😉

Het weer was, zoals uit de foto’s blijkt, redelijk triestig, maar dat hield ons niet tegen om een wandeling te maken en de gezonde zeelucht op te snuiven. We wandelden over de dijk in de richting van Mariakerke, het ene na het andere restaurant passerend dat take-away aanbood. Al bij al vonden we het nog redelijk druk op de dijk. Het daglicht liet ons echter al snel in de steek en we maakten rechtsomkeert, onderweg speurend naar een plek waar we iets van aperitiefhapjes op de kop konden tikken. Helaas, die ene plek waar ze oesters verkochten, was helemaal uitverkocht. Dus kochten we uiteindelijk een aperitiefschotel bij de plaatselijk Spar.

Terwijl we aperitiefden met een flesje prosecco, brainstormden we over ons avondmaal. Om in de Italiaanse sfeer te blijven, bestelden we een pizza en een pasta bij La Piazza. “Leveren bij Hotel Andromeda? Totaal geen probleem!” Het hotel voorzag trouwens voor de klanten borden en bestek voor al die afhaalmaaltijden, maar tegen dat wij eraan dachten om een bord te gaan halen, waren ze al allemaal weg. Eten uit bakjes dan maar! Ik moet zeggen dat ik de pasta maar middelmatige vond, maar ik had honger, dus het ging toch vlotjes binnen. En ja, die tweede fles wijn ging ook nog open. Het is een zwaar jaar geweest…

De pralientjes van Pralifino waren de perfecte afsluiter van de maaltijd.

De Hello Fresh oogst van de week!

Verandering van spijs doe eten en eerlijk gezegd zaten er de laatste tijd toch wel redelijk wat missers tussen onze Foodbag gerechten. Dus zijn we tijdelijk terug overgestapt naar onze Hollandse vrienden, kwestie van onze noorderburen ook wat te gunnen. Dit kookte mijn vriend deze week bij mekaar:

Curry-noedelsoep met kokosmelk, verse koriander en pinda’s:

Rigatoni in paddenstoelenroomsaus met gebakken witlof en verse krulpeterselie:

Kingfish met coppa die Parma, citroenrisotto en geroosterde hazelnoten:

Het laatste gerecht was het lekkerste, maar ook het meest complexe om te maken. Het kostte mijn vriend bijna een uur om dit gerecht in mekaar te boksen, maar de risotto was dan ook werkelijk fantastisch! De twee eerste gerechten daarentegen waren letterlijk op twintig minuten klaar en verrassend lekker om zo simpel te zijn. Bij deze kan ik nogmaals bevestigen dat Hello Fresh onze favoriete maaltijdbox is. Al zullen we binnenkort wel weer naar Foodbag overschakelen, kwestie van de Belgische leveranciers te ondersteunen.

Een voormiddag in Brussel

Na weken niet meer fysiek op het werk geweest te zijn, spoorde ik vandaag opnieuw naar Brussel. De directe aanleiding was een fotoshoot op de valreep van 2020 met mijn huidige afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken. Bleek dat er immers geen enkele foto bestond waarop we met ons team van vier power women samen figureerden. Dat moest dus hoogdringend en nog vóór het einde van 2020 rechtgezet worden. Al moet ik toegeven dat ik iet of wat gegrommeld heb, omdat ik daardoor met én mijn fototoestelrugzak én mijn laptoprugzak én een statief moest sleuren.

Uiteraard had de trein van 9.04u die ik wilde nemen twintig minuten vertraging, waardoor ik de Teams vergadering om 9.30u noodgedwongen op de trein moest meevolgen. En omdat een ongeluk niet alleen komt, was ik natuurlijk vergeten mijn oortjes mee te nemen. Níet ideaal, gelukkig was het een vergadering waarbij ik niet aan het woord moest komen.

Op mijn bureau in Brussel lag een berg post op mij te wachten. Toch onvoorstelbaar dat er nog steeds papieren facturen en aanmaningen bij ons blijven binnen komen. Ondertussen zou je toch verwachten dat er bij die leveranciers een belletje moet gaan rinkelen zijn over het feit dat hun facturen zo lang onbetaald blijven… Gelukkig zat er bij de post ook een leuke verrassering: een heus aperitiefpakket, bedoeld om samen met alle deelnemers te klinken op het einde van een (virtueel) congres. Het congres in kwestie had eigenlijk al maandagavond plaatsgevonden. Maar hey, dit pakket zal ik ook op een ander moment met plezier degusteren.

Verder was het ijskoud op de bureau, de chauffage was duidelijk op de minimum stand gezet. Terecht uiteraard, want er is dezer dagen nog amper iemand op kantoor. Maar de koude maakte dat het alles behalve ideaal was om geconcentreerd te werken. Rond kwart na twaalf hield ik het dan ook voor bekeken en trok ik met mijn afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken naar de trappen van de St-Michiels en St-Goedelekathedraal voor een coronaveilige fotoshoot op anderhalve meter afstand van mekaar. Ter elfder uren wisten we nog ergens een collega op te duikelen die fotograaf wilde spelen. Het kostte een paar pogingen (zo’n full frame spiegelreflexcamera is natuurlijk iets moeilijker te bedienen dan een smartphone), maar uiteindelijk kwam er een aanvaardbare foto uit de bus.

Mission accomplished. En dus konden mijn collega en ik opnieuw naar Leuven sporen. Al genoeg kou geleden met dat verwarmingsketelincident.

PS: Het was de dag van de fijne verrassingen, want in Leuven werd ook een tof pakketje geleverd…

Van Vannes naar Rouen – 12 augustus 2020

Op tijd uit bed vandaag voor ons allerlaatste ontbijt in het prachtige Bretagne. Ik kan echt niets dan positieve dingen over deze streek zeggen. Voor mij had onze vakantie hier zeker nog een weekje langer mogen duren. En ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terugkeren om Bretagne nóg beter te leren kennen.

Ik heb niet superveel honger, dus lang blijven we niet hangen aan het ontbijt. Mijn vriend gaat de Cambio halen op de parking bij het theater, parkeert hem voor de deur zodat we onze valiezen vlot kunnen inladen en weg zijn we.

We hebben er bewust voor gekozen de terugrit naar België in twee op te splitsen. Kwestie van niet de ganse dag in de wagen te zitten. Daarom hebben we een tussenstop ingelast in Rouen, befaamd voor de prachtige kathedraal, uiteraard.

Voor de lunch heb ik zin in een allerlaatste keer Bretoense pannenkoeken. Op aanraden van tripadvisor rijden we op goed geluk ergens van de snelweg en komen terecht in het charmante dorpje Saint Brice en Coglès. Helaas, het pannenkoekenrestaurant dat we op het oog hadden zit stampvol. Veel keuze is er niet in dit kleine dorpje, dus komen we terecht in burgerrestaurant La Fabrique. Niet meteen mijn eerste keuze, maar mijn caesar salad is best lekker. En mijn vriend is uiteraard blij met zijn hamburger achter de kiezen. 😉 Al bij al was het eten ok en wat meer is: het was er spotgoedkoop.

Er doen zich tijdens de rit naar Rouen verder geen noemenswaardige zaken voor en we rijden mooi op schema Rouen binnen. Daar begint het meest uitdagende gedeelte van de rit. Ons Mercure hotel bevindt zich immers in de voetgangerszone van Rouen die afgeschermd is met verdwijnpalen. We hebben bij reservatie van ons hotel een code gekregen om die verdwijnpalen te laten zakken, maar helaas blijkt deze code niet te werken. Gelukkig staat er op de paal een telefoonnummer waarnaar we kunnen bellen. De vriendelijke Fransman aan de andere kant laat ons zonder problemen de zone binnen rijden.

Aangekomen bij het hotel wacht ons (alweer) een vrij krappe parking, niet zo erg als de nachtmerrieparking in Quimper, maar veel speling hebben we toch niet bij het binnen rijden. Mijn vriend slaagt er echter in zonder problemen binnen te rijden en te parkeren. Feestje! De grootste hindernis van de dag is bij deze genomen.

We droppen onze spullen op de kamer en wandelen meteen naar de befaamde kathedraal van Jeanne d’Arc. Helaas we zijn de kathedraal een kwartiertje vóór zes uur binnen gelopen en worden we vlak voor zes uur vriendelijk, doch met aandrang aangespoord de kathedraal te verlaten, want blijkbaar sluit deze al om zes uur. Jammer, want ik ben erg gefascineerd door de boeiende geschiedenis van deze kathedraal die zwaar beschadigd raakte in de Tweede Wereldoorlog. Tot op de dag van vandaag is men nog steeds bezig de schade aan deze kathedraal te repareren. De in de kathedraal tentoongesteld foto’s van de verwoestingen maken alleszins indruk.

Nadat we weggejaagd zijn uit de kathedraal wandelen we verder door de straten van Rouen, vol met prachtige vakwerkhuizen, die contrasteren met een opvallende, moderne kerk op een plein. We lopen in de richting van de Seine en wandelen een stukje de Pont Boieldieu op. De machtige rivier stroomt doorheen het hart van Rouen onder een steeds donker wordende hemel. De donkergrijze wolken voorspellen niet veel goeds en we besluiten alvast in de richting van het restaurant te wandelen, kwestie van niet onverhoeds door een stevige regenbui overvallen te worden.

En jawel, rond 19u lossen de wolken hun lading. En die lading blijkt geen regen, maar stevige hagelbollen te zijn. We bevinden ons op dat moment net één straat verwijderd van het restaurant La Marmite. We hebben een reservatie om 19.30u, maar gaan ervan uit dat de uitbaters twee door hagelbollen gegeselde toeristen wellicht niet de toegang tot hun restaurant zullen ontzeggen.

En ja, we zijn de allereerste klanten in La Marmite, maar worden met de glimlach naar onze tafel geleid. We moeten even bekomen van de hagelbui, maar de rest van de avond verloopt verder als in een droom. Deze avond is echt een culinair hoogtepunt van onze reis doorheen Frankrijk. De vrouwelijk chefkok tovert allerlei verrassende smaakcombinaties op ons bord en haar echtgenoot die verantwoordelijk is voor de zaal zorgt voor de aangepaste wijnen. Wij zijn onder de indruk! Aangezien we voor de Menu Dégustation Surprise zijn gegaan, zullen jullie het ditmaal enkel met foto’s moeten stellen.

Na de maaltijd wandelen we opnieuw in de richting van de kathedraal, waar om 22.30u een klank- en lichtspektakel vertoond wordt. We zoeken ons een plekje tussen de gemaskerde toeschouwers en laten ons betoveren door de beelden die op de gevel van de kathedraal geprojecteerd worden. Een fascinerende mengeling tussen kunst en geschiedenis. We zijn zo onder de indruk dat we het spektakel gewoon twee keer na mekaar bekijken.

Hierdoor liggen we wat later dan we gewoon zijn in bed, maar hey, het is de allerlaatste avond van onze vakantie. Best dat we het onderste uit de kan halen. We spoelen de dag van ons af met een heerlijke warme douche en zuchten dat aan alle mooie dingen een einde komt. Deze vakantie heeft ons, tussen alle coronaperikelen door enorm veel deugd gedaan. En eens te meer besef ik, hoeveel geluk mijn vriend en ik hebben dat we de mogelijkheid hebben om te reizen en de wereld te ontdekken.

Digitaal koorzingen is geen klein bier

De ganse zondagnamiddag met een lichte kater gewerkt aan mijn bijdrage voor het digitale koor. Een aantal enthousiastelingen op het werk hebben het idee geopperd om een ‘warmste webinar’ te organiseren ten voordele van Amana Trust vzw. Concept van het webinar: iedereen met wat artistiek talent krijgt een vrij (digitaal) podium van een kwartiertje en tegelijkertijd worden de kijkers aangemoedigd om een bijdrage te storten voor het goeie doel. Supertof initiatief, helemaal voorstander van.

Uiteraard liet ik me op een onbewaakt moment door een overenthousiaste organisatrice overhalen om mee te zingen in het digitale koor. Enfin, natuurlijk zing ik graag (al dateert mijn laatste koorervaring van mijn studententijd), maar als je elke dag tot elf uur ‘s avonds werkt, quasi zonder middagpauze, ontbreekt de energie om de koe bij de horens te vatten na de werkuren en de twee afgesproken kerstnummers in te studeren en vervolgens in te zingen. De deadline voor het indienen van mijn bijdrage was deze zondag bijgevolg al twee dagen verstreken en ik vloekte in- en uitwendig dat ik me voor dit initiatief had opgegeven.

Want hoewel Jingle Bell Rock en This little light of mine klinken als vrij eenvoudige kerstklassiekers, moest ik er toch wat tijd voor uittrekken om de partituur in te studeren. En eens ik de partituur had ingestudeerd, volgde het moeilijkste werk: de opnames maken. De instructies waren duidelijk: van elk nummer moesten we twee opnames maken: eentje met beeld waarbij we meezongen met een backing track en vervolgens een tweede opname met koptelefoon (om naar de backing track te luisteren) zodat enkel de zangpartij werd opgenomen. De opname van de verschillende zangpartijen (uiteraard gingen we voor een meerstemmige uitvoering) werd vervolgens vakkundig gemixt en onder het beeld gemonteerd. Dit om de klankkwaliteit zo goed mogelijk te maken.

Voor de opnames met beeld had ik toch per nummer een poging of zes nodig. Een paar keer serieus de mist in gegaan met de vertraging helemaal op het einde van ‘This little light of mine’. Ik moest zelfs mijn vriend inschakelen om mee te tellen en aan te geven wanneer de vertraging eraan kwam. Het lukte mij ook met de beste wil van de wereld niet de tekst van ‘Jingle Bell Rock’ te onthouden, dus gebruikte ik noodgedwongen een tablet als geheugensteun. (Serieus, wie kan een zin als ‘Giddy-up jingle horse, pick up your feet’ onthouden?) Aangezien ik feedback had gekregen er nogal veel echo was in mijn leefruimte, kroop ik onder een donsdeken om de kwaliteit van de stemopname zo goed mogelijk te maken.

Al bij al een hele namiddag bezig geweest voor twee opnames van ocharme drie minuten. Wel erg benieuwd naar het eindresultaat.

Barbecuen met ons knuffelcontact

Stipt om 18u belden mijn vriend en ik aan bij ons Leuvens knuffelcontact. Onze kameraad en mede-whiskyliefhebber had ons uitgenodigd voor een winterbarbecue. Aangezien mijn vriend en ik altijd wel te vinden zijn voor een experimentje, namen we deze uitnodiging met beide handen aan, met de belofte voor het aperitief en het digestief te zorgen.

Aangezien onze kameraad ondertussen al gans onze whiskycollectie meermaals gedegusteerd heeft, trok ik de stad in om bij Angels’ Share een nieuwe fles te kopen. Mijn oog viel op een flesje Japanse whisky: een Nikka Taketsuru pure malt Aangezien ik toch in de buurt was, sprong ik ook even binnen bij de Walvis om wat aperitiefhapjes te kopen. Een lekker stukje gemarineerde zalm, wat scampi en opgelegde inktvisringetjes gaan er altijd wel in. Aangevuld met wat olijfjes, gefrituurde groentjes en prosciutto, had ik alles wat nodig was voor het aperitief. Oja, die fles champagne natuurlijk niet vergeten.

Mijn vriend en ik waren onder de indruk van de professionele barbecue-uitrusting van onze kameraad. Hij had een heel fancy barbecuestel dat me qua vorm en grootte een beetje aan een blinkend zwarte versie van R2D2 van Star Wars deed denken. Hij had een dik stuk rundsvlees voorzien en allerhande temperatuursensors om de temperatuur van het vlees in het oog te houden en kruiden om op het hout te gooien om de perfecte rokerige smaak te verkrijgen. Zeer professioneel allemaal. Een heel andere manier van barbecueën dan wij gewoon zijn, waarbij het al een hele kunst is als het vlees niet zwartgeblakerd van de rooster komt. 😉

Na de aperitiefhapjes verraste onze kameraad ons op een privéconcert van zijn jongste dochter (11 jaar) die met een prachtig hese stem jazzy interpretaties van gekende nummers bracht, zichzelf begeleidend op de piano. Serieus onder indruk van haar versie van Creep. Wat een talent in de dop! Benieuwd waar dit talent haar zal brengen in dit leven.

Vervolgens zetten we de maaltijd verder met heerlijke lamsboutjes, echt perfect gegaard en zo mals als boter. Dat beloofde alvast voor het hoofdgerecht. Helaas, de temperatuursensoren van onze kameraad lieten het afweten en het vlees was eigenlijk een beetje te gaar. Niet dat het niet lekker was, maar onze vriend is een perfectionist en duidelijk teleurgesteld dat het vlees niet helemaal uitgedraaid was zoals hij gehoopt had. De leeuwerikenwijn paste er nochtans perfect bij!

En natuurlijk was er een lekkere whisky (of twee) om mee af te sluiten. Voor de gelegenheid hadden we naast de Taketsuru een nog ongeopende fles Jura Turas Mara whisky uit onze kast opgedoken. Souvenir van onze Schotlandreis met mijn broer en zijn vriendin. En jawel, beide whisky’s doorstonden de smaaktest moeiteloos. (De twee andere whisky’s op de foto zijn afkomstig van onze gastheer.)

Rond half twaalf namen we afscheid van onze kameraad, kwestie van vóór de avondklok weer thuis te zijn. Alleszins zijn mijn vriend en ik zeer gaarne bereid om ook in de toekomst proefkonijn te spelen voor de barbecue-experimenten van onze kameraad.

Oesters en kreeft van Le Tribunal

Bestaat er een betere manier dan een zware werkweek (serieus, ik breek hier wekelijks het record overuren maken) af te sluiten, dan oesters, kreeft en champagne? I think not! Bonuspunten voor de klassieke Dame Blanche, die mijn vriend en ik deelden, omdat de portie zeer copieus was. Met dank aan leverancier Bistro Tribunal. De eerste keer dat mijn vriend en ik daar iets gingen afhalen en ik kan nu al bevestigen dat deze ervaring voor herhaling vatbaar is.

Oja, ik had deze vrijdag trouwens een halve dag verlof (enfin, ja, beter gezegd: een kwart dag, maar goed, het deed deugd om om 15u de laptop te kunnen dichtklappen). Ideaal om nog eens meer dan vijftig stappen op een dag te verzamelen! En de prachtige avondzon was de kers op de taart.

De Foodbag oogst van de week

Niet zo’n succesvolle Foodbag week, moet ik eerlijk toegeven. We hebben meer dan één keer de sriracha moeten bovenhalen om een gerecht wat extra pit te geven. En echt fotogeniek waren de gerechten ook al niet. Zeker omdat we voor het merendeel gezonde gerechten hadden uitgekozen. 😉

Broccoli en wortelen met zalm in kokosbouillon:

Champignonrisotto met kippengehakt (grote fan van risotto, maar bij dit gerecht was mijn vriend er niet echt in geslaagd de risotto smeuïg te krijgen):

Vislasagne met mozzarellakorstje (oh my god, veel te veel knolselder in dit gerecht, je proefde de vis amper):

Witloof in pittige ricottasaus met tuinkers en pecannoten (het beste gerecht van de week!):

Note to self: knolselder gerechten mijden als de pest.

Hoera voor warm water!

Gisterenavond is de firma langs geweest die de buizen in de technische koker vervangen heeft waardoor onze verwarmingsketel er de brui aan gaf. Blijkbaar hebben ze na de oorspronkelijke reparatie nog wat extra ingrepen gedaan die het probleem met onze verwarmingsketel zouden moeten oplossen. En ja, wanneer we het toestel opnieuw opzetten, was niet meteen een gasgeur waarneembaar. Ondertussen waren we er na wat heen en weer bellen ook in geslaagd een afspraak met een reparateur van gasketels vast te leggen, dus besloten we de ketel nog even af te laten staan tot de reparateur alles gecontroleerd had.

Die reparateur is dus deze ochtend langs geweest en heeft onze verwarmingsketel volledig operationeel verklaard! Hoera! Dat betekent dat we niet langer water moeten koken om ons te wassen. Niet echt praktisch: je met een emmer en een washandje in bad moeten wassen. Aan mijn haren wassen heb ik me zelfs niet eens gewaagd. Er gaat werkelijk niets boven een heerlijk warme douche met stromend water. En dan besef je eens te meer in wat voor een luxe wij leven. Mijn grootmoeder is nog opgegroeid in een huis zonder stromend water. Die moest zich elke ochtend wassen met een lampetkan!

yab = luxebeest

Yet Another Blog

Life on my side