Circuit “Roc’h an Teuz” in La Feuillée – 5 augustus 2020

Genoten van een heerlijk ontbijt met scrambled eggs. Al blijf ik erbij dat er niets boven een echt Schots ontbijt gaat, maar ja, we zijn in Frankrijk, he. Hier zijn we al blij met scrambled eggs, wat worstjes en wat spek.

Vandaag hebben we een wandeling gepland in het Parc Naturel Régional d’Armorique. Aangezien we op onze tocht weinig eetgelegenheden verwachten tegen te komen, kopen we wat chocoladebroodjes voor de lunch in de Carrefour City vlakbij ons hotel. Met de wagen rijden we vervolgens naar het startpunt van de wandeling, op een uur rijden van Brest. We parkeren onze wagen op de Place des Marronniers in het er nogal uitgestorven bijliggende La Feuillée. Qua boerengat kan dit tellen. Al goed dat we onze chocoladebroodjes in Brest gekocht hebben, want hier valt geen winkel die open is te bespeuren.

We verlaten het dorp en komen niet veel later in een prachtig natuurgebied terecht. Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een bos waar we in de bomen allerlei draken verstopt zien zitten, in mekaar geknutseld door de kinderen van het dorp. In het bos zijn nog restanten te zien van een voormalige spoorweg.

Na het bos komen we op een hoogvlakte waar de heide paars in bloei staat. We wandelen langs prachtige holle wegen en klimmen zeer geleidelijk naar het hoogste punt van de wandeling alwaar we getrakteerd worden op schitterende vergezichten. We genieten van de rust en stilte om ons heen. Dit is bij uitstek de rustigste wandeling tot nu toe. Het aantal wandelaars dat we tegenkomen is letterlijk op twee handen te tellen. Op een gezellig bankje in de zon verorberen we onze picknick en zetten vervolgens de wandeling verder.

Het laatste stuk van de wandeling contrasteert enorm met het heideland dat we zonet doorkruisten: prachtige kromgegroeide bemoste bomen en zeer fotogenieke rotsblokken die zomaar willekeurig over het pad gestrooid lijken.

Wanneer we de wandeling beëindigen, hebben we bijna 15 km in de benen. We maken nog een paar foto’s van het centrum van La Feuillée en stappen dan opnieuw onze wagen in. Bij de beschrijving van de wandeling werd de Menhir van Kerelcun vernoemd. Aangezien die niet op de wandelroute zelf lag, rijden we daar naartoe met Googlemaps. Het is een beetje zoeken, want Googlemaps wil ons een weggetje insturen dat enkel geschikt is voor mountainbikes, maar uiteindelijk vinden we dit prachtexemplaar van een menhir. Maar liefst 3,5 meter hoog!

Op de terugrit naar Brest besluiten we even te stoppen bij de Plage du Moulin Blanc, één van de mooiste stranden van Brest volgens tripadvisor. Dat vinden we toch enigszins overdreven. Het strand is zeker ruim, maar het zand is minder wit dan we gewoon zijn en het water ziet er vuil uit. We wandelen een stukje langs de kustlijn en houden het dan voor bekeken. Dit water nodigt niet bepaalt uit om erin te zwemmen. We zijn mooiere stranden gewoon ondertussen.

We parkeren onze wagen in de ons ondertussen vertrouwde straat in Brest en keren terug naar ons hotel om het zweet van de wandeling van ons af te spoelen.

Naar goede gewoonte heb ik op de terugweg weer een restaurantje gereserveerd voor het diner. Ditmaal komen we terecht bij restaurant Paul Germain, waarin de gelijknamige kok in de potten staat te roeren, daarbij geholpen door een jong kereltje die duidelijk nog in opleiding is. Paul Germain is een bijzonder flamboyante gay, die met veel enthousiasme het menu komt voorstellen. Helaas vindt hij het nodig telkens zijn masker af te nemen als hij wat extra uitleg geeft. Ik denk dat hij niet goed door heeft waarvoor zijn mondmasker eigenlijk dient.

Het concept van Paul Germain is helemaal mijn ding: een beperkte kaart met verse gerechten, een uniek interieur met niet te veel zitplaatsen en lekkere wijntjes. Helaas wordt ik de ganse maaltijd afgeleid door het droge hoestje van de chefkok, die het al niet zo nauw neemt met de mondmaskerplicht. Op een gegeven moment vraag ik me af of ik er niets van moet zeggen dat hij zelfs in de (open) keuken zijn mondmasker niet goed ophoudt. Ik besluit het maar te laten en leg me er nogal fatalistisch bij neer dat dit weleens de plek zou kunnen zijn waar ik het coronavirus oploop. Zeer verbazingwekkend: op een gegeven moment komt een groep artsen binnen (dat leiden mijn vriend en ik af uit het feit dat ze aangesproken worden als ‘docteur’) en zelfs zij zeggen niets van het mondmaskerdébacle.

Velouté carottes au Cumin:

Noix de St-Jacques:

Oja, de keukenhulp mag zowaar het dessert komen voorstellen, al is hij zo zenuwachtig dat hij over zijn woorden struikelt. En opnieuw: wanneer mijn vriend de maaltijd wil afsluiten met een calvados wordt hij niet begrepen. Zelfs na vier keer herhalen, begrijpt het ventje niet wat hij bedoelt. Nochtans woont en werkt mijn vriend in een Franstalig land. De charmante jongedame aan de tafel langs ons, moet haar best doen om haar lach in te houden. Die heeft het duidelijk wel verstaan!

Sorbet Poire Colonel:

We sluiten de avond af met een drankje in de wijnbar Vins du Large vlakbij ons hotel. We klinken op een geslaagde dag met een glaasje Crémant de Bourgogne. Het moet niet altijd champagne zijn!

Vijf Eikenwandeling revisited

Zondag hadden we afgesproken met een bevriend koppel voor een coronaveilige wandeling in Heverleebos. Aangezien mijn vriend en ik fijne herinneringen hadden aan de Vijf Eikenwandeling, stelden we voor deze samen te doen, want een bos is mooi in elk jaargetijde. En deze zachte herfst toonde zich op zijn best met een ware paddenstoelenexplosie.

Het deed echt deugd, te kunnen bijpraten met onze vrienden in de gezonde buitenlucht en ondertussen op zoek te gaan naar paddenstoelen allerhande. Hét nieuws van de dag: onze vriendin heeft een nieuwe job! Haar tweede job nadat ze haar doctoraat behaalde. Dus ja, toch wel een heel grote verandering op til. Superblij voor haar, maar ook lichtelijk ongerust, want ze gaat werken in de luchtvaartsector. Niet bepaald een werkzekere sector in deze tijden… Nu ja, ik ben er zeker van dat haar huidige werkgever haar met open armen zal ontvangen, mocht ze beslissen terug te keren.

Na deze fijne wandeling wilden we graag de horeca een hart onder de riem steken, want wie weet hoe lang bars en restaurant gesloten zullen blijven door de opflakkering van het coronavirus. We moeten daarover niet flauw doen, als de besmettingscijfers niet snel verbeteren zal die sluiting ongetwijfeld langer dan vier weken duren. En we waren duidelijk niet de enigen die er zo over dachten. Het was erg druk op het terras van Grand Café 500. Gelukkig waren de goden ons goed gezind en kwam er net op het juiste moment een tafeltje vrij.

Terwijl we met z’n drieën al een eerste drankje bestelden, ging onze vriendin haar zoon halen die net wakker geworden was na zijn middagdutje bij de oma. De oma woonde vlakbij, dus een ideale gelegenheid om de zoon van onze vrienden nog eens te zien. En amai, wat een flinke jongen al! Hoe snel gaat de tijd: de baby was ondertussen getransformeerd in een flinke peuter vol levenslust. Wat een dotje!

En ja, we hadden aan deze mooie wandeling een klein hongertje over gehouden. Niets dat niet kon opgelost worden met een lekkere pannenkoek! Ik ga de cafés en restaurants zo hard missen de komende weken….

We bleven zitten op het terras van Grand Café 500 tot valavond. En toen moesten we echt wel vertrekken, want mijn fietslichten zijn nog altijd niet gerepareerd.

We fietsten op het gemak naar huis en genoten van onze gezonde avondmaaltijd van Convento Food.

Good food, whisky and a friend

Vanavond hadden we voor het eerst sinds eind juni nog eens bezoek over de vloer. Zo coronaproof mogelijk, uiteraard. Elk contactoppervlak grondig ontsmet, alle ramen in ons appartement uren voor het bezoek open gezet, elk gerecht bereid en geserveerd met een mondmasker over neus en mond en onze gast een veilige plaats aangeboden op anderhalve meter afstand. We doen ons best!

Gelukkig konden we terugvallen op de uitstekende kookkunsten van Convento Food, want de kwaliteit van het Indisch eten dat we de vorige keren lieten leveren, was toch niet alles. En amai, het smaakte duidelijk, want er bleef letterlijk geen aardappelschijfje meer over…

Na een bodempje gelegd te hebben, stapten we over op het serieuze werk: de whisky’s! Ondertussen zijn we wel zo slim dat we maar een aantal whisky’s uit onze collectie serveren, dus geen nood: we proefden niet van elke fles die hieronder staat. Wij zijn inmiddels oud en wijs genoeg om te weten dat overdaad schaadt. En niemand heeft zin in een zware kater de dag nadien. Onze kameraad had zelf twee nieuwe flesjes bij, waarvan de Highland Park Dragon Legend mij het meest wist te bekoren. Sexy fles, ook!

En wat past er perfect bij whisky? De heerlijke pralines van Bittersweet!

PS: We proberen de goede gewoonte om elke dag te gaan wandelen opnieuw op te pikken, maar aangezien we ondertussen al elke hoek van Leuven minstens vijf keer gezien hebben, is het moeilijk om de motivatie te vinden. Maar toch enkele mooie foto’s:

Covento food food!

Deze namiddag stond de immer charmante Ruben van Convento Food voor de deur met onze bestelling. Serieus, hoe fantastisch is het dat je tegenwoordig met een paar muisklikken of swipes voedsel tot aan je voordeur kan laten leveren? Ik had een giga-bestelling geplaatst omdat ik ervan uitging dat mijn broertje en zijn vriendin (die positief testte op het coronavirus) nog een tijdje in quarantaine zouden moeten zitten. Niets bleek minder waar, want mijn broer testte zowaar negatief. en kan zijn gewone leven alweer hervatten Dit virus, er is kop noch staart aan te krijgen. Maar blij voor hem, natuurlijk!

Dat maakte dat onze daad van barmhartigheid (de hongerigen spijzen) voor eeuwig en altijd onopgemerkt zal blijven. Al een geluk dat veel van de gerechten van Convento makkelijk in te vriezen zijn en die Cambio was ook snel geannuleerd. En zo genoten wij vanavond van een lekkere Vlaamse klassieker: een heerlijk koninginnenhapje!

Crap…

Guess who’s back from the orange zone?

Mijn vriendje! Net op tijd in België geland voordat Genève om 16u weer een rode zone wordt. Over hoerenchance gesproken, want dat wil zeggen dat hij niet in quarantaine moet! Joy!

Ericka Beckman en Thomas Demand in M

Ik moet eerlijk toegeven dat ik helemaal vergeten was dat ik mij had ingeschreven voor deze rondleiding in kleine groep voor M-bassadeurs. Gelukkig herinnerde mijn iphone mij er bijtijds aan dat deze afspraak in mijn agenda stond. Het blijft ontzettend vervelend dat mijn werk niet meer toelaat mijn professionele en privé-agenda te synchroniseren. En ja, eigenlijk had ik nog bergen werk te verzetten, maar hey, een mens kan niet elke avond tot bijna middernacht werken en bovendien snakten mijn hersenen naar een streepje cultuur!

En ik heb het mij niet beklaagd. De videokunst van Ericka Beckman was verrassend actueel. Serieus, deze dame had het in haar films van de vroege jaren tachtig al over de optimalisering van processen en gamification als manier om participatie te stimuleren. Over een vooruitziende blik gesproken. Aangezien videokunst zich niet goed leent tot het maken van stilstaande beelden kan ik jullie geen impressie geven van haar werk. Jullie zullen dit dus helemaal zelf moeten ontdekken in M.

Hét hoogtepunt van de avond was echter de tentoonstelling ‘HOUSE OF CARD’ van de Duitse kunstenaar Thomas Demand. Een waar visueel feest. Zeer onder de indruk van de foto’s van zijn levensgrote maquettes die zo realistisch zijn, dat je op het eerste gezicht denkt dat je naar een foto van de originele constructie kijkt. Ook erg onder de indruk van zijn foto’s van het betoverende werk van modeontwerper Azzedine Alaïa. Alleen jammer dat het levensechte model van de Japanse karaokebar “Black Label’ door de coronacrisis niet effectief in gebruik genomen kon worden. In normale omstandigheden zou ik graag de remmen losgegooid hebben op een ABBA-lied!

Zeer fijn trouwens om te mogen meesurfen op het enthousiasme van de gids die ons rondleidde. Ze zei zelf dat het veel te lang geleden was. Laat ons duimen dat dat vaccin er snel komt, want iedereen snakt naar een streepje normaliteit.

Lunch bij Davi Thai

Twee redenen om naar mijn werk in Brussel te sporen vandaag: de ongeopende post wegwerken (voornamelijk aanmaningen en onbetaalde facturen, serieus, wij werken al jaren met e-invoicing!) en een lunch met de collega aan wie ik mijn oude digitale reflexcamera had gegeven. Mijn collega had me al bedankt met een heerlijke doos pralines van Marcolini, maar stond erop toch nog samen te gaan lunchen. Ik had hem uitdrukkelijk gezegd dat hij zich helemaal niet verplicht moest voelen om mij op een lunch te trakteren, ik was al heel blij met die pralines, maar hij drong aan. En laten we eerlijk zijn, een aanbod om te lunchen met een collega sla ik zelden af, zeker niet als daar lekker Thais eten bij te pas komt.

Ik was wel extra voorzichtig om deze lunch minstens op anderhalve meter van mijn collega te zitten, want hij hoort tot verschillende risicogroepen (leeftijd, gewicht en kankerpatiënt). Gelukkig was er weinig volk in het restaurant en hadden we een grote tafel waardoor we schuin tegenover elkaar konden zitten. Het was fijn om deze collega wat beter te leren kennen, want wij werken niet zo vaak samen. En eigenlijk liggen zijn werkelijke passies ook buiten het werk. Heel wat interessante zaken bijgeleerd, dat is zeker!

Het eten bij Davi Thai mocht er ook zijn. Genoten van mijn favoriete soep (Tom yam kung) en de heerlijke knapperige eend in zoetzure saus smaakte eveneens geweldig. Maar het blijft zeer doen om te zien hoe hard de horeca getroffen is door de maatregelen. Een restaurant als dit zou tijdens een gewone werkweek normaal stampvol zitten rond lunchtijd.

Big Bang in M

Ik moet eerlijk toegeven dat de vorige bijeenkomst met de opdrachtgevers van het Big Bang kunstwerk in OPEK mij zo hard was tegen gevallen dat ik de daaropvolgende bijeenkomst graag liet schieten voor een fijne samenkomst op het terras van de Visbar. Deze maandag trok ik echter met hernieuwde moed naar museum M, want er was een nieuwe kunstenares aangeduid om dit stadskunstwerk vorm te geven. Een snelle googlezoektocht leverde een aantal beelden van werken op die mij zeer aanspraken. Ik had er dus een goed oog in.

De stoelen in M stonden mooi op anderhalve meter afstand en iedereen droeg braaf een mondmasker, al belemmerde dat mondmasker wel het helder vragen stellen, zeker omdat de voertaal Engels was. De vergadering startte met een uiteenzetting over de relativiteitstheorie van Einstein door één van mijn mede-opdrachtgevers. Vervolgens kwam kunstenares Félicie d’Estienne d’Orves (prachtige naam!) aan het woord. Ze vertelde wat meer over haar werken en haar grootste inspiratiebron: kosmologie en de wetenschappelijke vraagstukken rond het heelal. Ook de horizon heeft een belangrijke plek in haar werk. Perfect om een kunstwerk te creëren in het thema Big Bang. De kunstenares had alvast een klik met onze stand: ze vond Leuven een inspirerende plek omwille van het cirkelvormige grondplan en de rijke geschiedenis. Het klonk allemaal zeer veelbelovend!

Heel blij met de nieuwe wending die dit project gekregen heeft. Ik kijk alvast met veel vertrouwen uit naar de volgende vergadering waarop Félicie haar eerste ideeën voor kunstwerk en locatie zal voorstellen.

Museum Mayer van den Bergh in Antwerpen

Heerlijk uitgeslapen in het comfortabele bed van mijn collega en meteen gebruik gemaakt van haar gloednieuwe badkamer om me op te frissen voor een gezamenlijk ontbijt. Na het copieuze avondmaal van zaterdagavond houden we het gezond met soyayoghurt en vers fruit. We babbelen wat op het gemak en ik bewonder de indrukwekkende fotoboek die mijn collega gemaakt heeft als afscheidscadeau voor een collega die op pensioen gaat. Zo’n vat vol mooie herinneringen! Daar zal hij ongetwijfeld zeer blij mee zijn.

Tijdens het doorbladeren van de fotoboek realiseer ik me opeens dat ik me niet kan herinneren mijn collega de dag voordien de doos pralines van Bittersweet die ik als cadeautje bij had, overhandigd te hebben. En effectief, de doos pralines is niet tot in haar woning in Berchem geraakt. Dus ofwel heb ik ze op de trein laten staan bij het afstappen in Berchem, ofwel heb ik ze in de fietsenstalling van de blue-bikes laten staan bij het losmaken van de fiets. Oh well, ik kan maar hopen dat de persoon die ze gevonden heeft iemand is die niet vaak de gelegenheid heeft om pralines te eten en dat ze gesmaakt hebben.

Om elf uur springen we op onze fiets voor een bezoek aan Museum Mayer van den Bergh, ons aangeraden door een collega. Museum Mayer van den Bergh toont de indrukwekkende en zeer diverse kunstcollectie die Fritz Mayer van den Bergh eind 19de eeuw verzamelde. Het museum opende postuum, drie jaar na zijn plotse door door een ruiterongeval. Het was zijn moeder die de levensdroom van haar zoon realiseerde. Echt ontzettend genoten van de prachtige werken getoond in een historisch kader. Hieronder een kleine impressie.

Meyndert Sonck met vrouw, kinderen en min – Jan Albertsz. Rotius (1622):

Zwitsers glasraam:

Volkstelling te Bethlehem – Pieter Brueghel II (naar Pieter Brueghel I) – begin 17de eeuw:

Verzoeking van Antonius abt – Pieter Huys (1577):

Gevangenneming van Christus (begin 14de eeuw):

Mariabeeld met kind uit de vernielde Sint-Donaaskerk in Brugge (begin 14de eeuw):

Retabel:

Het salon:

Aanbidding van de wijzen – Meester van Hoogstraten (1520):

Christus-Johannesgroep – Meester Heinrich von Konstanz (1280-1290):

Hét absolute topstuk van dit museum: Dulle Griet van Pieter Bruegel de Oude, een schilderij waarnaar je kan blijven kijken, zoveel fabelachtige details:

Heilig Maria Magdalena – Quinten Massijs (1514-1524):

Het was een aangenaam wederzien met de Madonna bij de fontein van Jan van Eyck (1439), die we eerder dit jaar in het MSK zagen:

Nog een topstuk: Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen – Jean Fouquet (ca. 1454-56), het kunstwerk waarvan ik een afgeleid mondmasker heb dat ik met veel trots draag:

Dikke aanrader, dit museum!

Op zoek naar een plaats voor een late lunch, passeerden we in de prachtig gerenoveerde Handelsbeurs van Antwerpen, een gebouw waarin je je kan verliezen in de details.

Via tripadvisor kwamen we uiteindelijk bij Jam. terecht voor de lunch. Elke plek waar shakshuka op de kaart staat, verovert meteen een plekje in mijn hart. Vriendelijke bediening, lekker eten en hippe aankleding. What’s not to like? Oja, de heerlijke vegan chocoladetaart mocht er ook zijn.

Na dit fijn samenzijn, bracht mijn collega me met haar wagen terug naar Leuven, samen met twee puzzels en twee dozen champagne die ze voor mij in de champagnestreek gekocht had. Zo weet ik weer wat doen, de komende weken!

Yet Another Blog

Life on my side