Genieten bij De Kristalijn

Omdat ik het oorspronkelijk geplande lange weekend met onze vrienden en de nichtjes van mijn vriend door het coronavirus noodgedwongen moest annuleren, boekte ik last minute een culinair weekendje in Hotel Stiemerheide in het mooie Limburg. Die Cambio was toch al gereserveerd en ik vond dat ik nog een verjaardagsfeestje te goed had.

Door de aangekondigde verstrenging van de maatregelen was het niet geheel zeker of ons weekend zou kunnen doorgaan, zoals gepland. Want dat er een nieuwe lockdown zat aan te komen was glashelder. Mijn vriend en ik waren er dus mentaal op voorbereid om zaterdagochtend alweer naar Leuven terug te rijden, maar hoopten dat ons toch nog één diner en één overnachting gegund zouden zijn.

We hadden allebei vrijdag vrijaf genomen, dus konden we iets na de middag al vertrekken. Onderweg stopte we bij onze vrienden in Heverlee om wat van het snoepgoed dat ik voor mijn verjaardag had gekregen achter te laten voor hun vier zonen. We hadden een fijn gesprek op anderhalve meter afstand aan de voordeur, inclusief mondmasker. En al heb ik ondertussen al een hele collectie mondmaskers bij mekaar gespaard, het blijft onnatuurlijk aanvoelen om op die manier met je vrienden te moeten communiceren. De jongens waren alleszins aangenaam verrast toen ze bij hun terugkomst van school al dat lekkers aantroffen.

Een paar minuten na 15u parkeerden we onze Cambio op de parkeerplaats en gingen we ons aanmelden bij de receptie van het hotel. We boekten meteen een uurtje sauna voor de dag nadien, nog steeds niets wetend of dat effectief zou kunnen doorgaan of niet. We testten eerst en vooral de stevigheid van de bedden in de kamer uit en zakten daarna af naar de bar om ons welkomstdrankje te consumeren. Een glaasje bubbels gaat er altijd wel in en omdat eentje geentje is, bestelden we er stiekem nog een tweede. Terwijl het overlegcomité overlegde, groeide ons vertrouwen dat het geplande avondmaal in De Kristalijn niet in gevaar zou komen.

Rond half zes keerden we terug naar de kamer om ons nog wat op te tutten en vervolgens trokken we stipt om 18u naar De Kristalijn dat zich op een paar stappen van het hotel bevond. Waarom zo vroeg, zullen jullie je ongetwijfeld afvragen. Wel, volgens de richtlijnen mag er na 20u geen alcohol meer verkocht worden. En het zou zonde zijn om in een sterrenrestaurant geen glaasje wijn te kunnen drinken bij de gerechten.

Wat volgde was een werkelijk fenomenale avond. Van het beste wat ik in 2020 geconsumeerd heb. Tongstrelend! Ook erg onder de indruk van de Limburgse schuimwijn van Hoenshof die als apertief werd geserveerd. Ik laat jullie meegenieten.

Appetizers:

Coquillebloemkool, ei en truffel:

Wilde zeebaarsschorseneren, selder en vadouvan:

Varkensnek, truffel, peterselie en bospaddenstoelen:

Hertenkalfspitskool, bietjes en mosterd:

Chocolade ‘pure’ framboos, kokos en macadamia:

Zoetigheden bij de thee:

Tijdens ons diner druppelde het nieuws over de maatregelen van het overlegcomité binnen via Whatsapp. Aangezien de meeste maatregelen de nacht van zondag op maandag zouden ingaan, bleef ons weekendje gespaard. Ik was alleszins blij dat het ons op de valreep nog gelukt is er even tussenuit te knijpen, want realistisch gezien zal dit de laatste keer in 2020 geweest zijn. Om het personeel van het restaurant een hart onder de riem te steken, lieten we een dikke fooi achter. En ja, ik weet dat onze bijdrage een druppel is op een hete plaat, maar alle beetjes helpen, niet?

Cap Coz, Quimper en Pont-Aven – 8 augustus 2020

Gisteren wat meer aangeduid op het befaamde ontbijtformulier en nu kwamen we niets tekort.

Vandaag willen we een aantal zaken in de omgeving van Concarneau verkennen. We rijden eerst naar Cap Coz, een langgerekte landtong met aan beide zijden een zandstrand. Oorspronkelijk hadden mijn vriend en ik daar een hotel geboekt, gelegen aan het strand. Helaas werd die kamer geannuleerd, maar we willen toch graag even bekijken wat we gemist hebben.

Onze eerste stop is het Centre Nautique, om te informeren of het eventueel mogelijk is zeiltochten te maken. De persoon die de infodesk bemant, weet echter van toeten noch blazen. Hij raadt ons aan om in de namiddag terug te bellen. Jah, zo lang gaan we hier niet met onze duimen zitten draaien, he. Lichtelijk teleurgesteld druipen we af.

We parkeren onze wagen aan het begin van de langtong en wandelen het ganse strand af. En jawel, dit is absoluut een toplocatie om te watersporten. We wandelen langs het hotel dat we oorspronkelijk geboekt hadden en stellen vast dat ze daar verbouwingswerken aan het doen zijn. Waarschijnlijk gebruik makend van het feit dat er nu minder toeristen zijn, al moet ik zeggen dat we daar nog niet veel van gemerkt hebben. De hotels en restaurants die wij tot nu toe bezochten zitten allemaal goed vol.

Na onze wandeling op Cap Coz rijden we door naar Quimper, de meest Bretonse van alle Bretonse steden, volgens wikipedia. Via googlemaps vind ik een ondergrondse parking in de buurt van het oude stadscentrum mét de befaamde Saint-Corentin kathedraal. Het viel me op dat deze parking maar een score van slechts drie sterren had op google en bij het binnen rijden wordt meteen duidelijk waarom: de parking is zo smal dat op eender welke muur en pilaar lakresten van wagens aan te treffen zijn. Na de eerste bocht genomen te hebben, breekt zowel bij mij als bij mijn vriend het koud zweet uit. We denken allebei hetzelfde: maken dat we hier zo rap mogelijk weer uit zijn. Ik stap uit en help mijn vriend centimeter voor centimeter onze Cambio wagen opnieuw naar buiten te manoeuvreren. Dat lukt gelukkig zonder schade aan de wagen, maar plezierig is anders. We vinden het dan ook onze plicht om de Nederlanders met de grote stationwagen die net de parking willen binnen rijden, te waarschuwen voor het onheil dat hen wacht.

We rijden dan maar terug naar het station van Quimper en parkeren de Cambio daar bovengronds. Dat stukje extra wandelen, nemen we er met plezier bij. Al worden we ook hier meteen met een uitdaging geconfronteerd: het lukt ons met de beste wil van de wereld niet om met onze bankkaarten te betalen aan de parkeerautomaat. Uiteindelijk zit er niets anders op dan alle munten die we hebben bijeen te zoeken en cash te betalen.

Enfin ja, na deze parkeerperikelen wandelen we naar de prachtige gotische kathedraal om deze van binnen en van buiten te bewonderen. Het stadscentrum van Quimper weet me meteen te bekoren met charmante vakwerkhuizen en smalle, gezellige straatjes. Uiteraard is het dragen van een mondmasker hier verplicht.

Het is ondertussen alweer na 13u. Tijd om een plek te zoek om iets te eten. We komen terecht op het terras van Italiaans restaurant La Pépinière in het straatje vlak naast de kathedraal. Over het uitzicht hier hebben we alvast niet te klagen. Als voorgerechtje kiezen mijn vriend en ik allebei voor de ceviche en voor het hoofdgerecht ga ik voor de quiche met groenten. Lekker, maar het is de wijn die moeiteloos met de aandacht gaat lopen. Dit Italiaans restaurant blijkt immers een wijnbar te zijn en de witte wijn die de ober ons aanraadde is echt een streling voor de tong.

De temperatuur in Quimper is ondertussen geklommen tot een warme 31 graden. Da’s uiteraard niets in vergelijking met de verschroeiende hittegolf die België momenteel in zijn greep heeft, maar we voelen ons toch een beetje solidair.

Na de lunch wandelen we op het gemak door de leuke straatjes van Quimper, al moet ik zeggen dat we het beiden net iets té warm vinden om van een stad met smalle straatjes te genieten. Waar ik wel met volle teugen van kan genieten: een heerlijk ijsje van Maison Georges Larnicol. Voor mij graag een bolletje rhum raison en een bolletje chocolade, s’il vous plait!

We laten het té warme Quimper achter ons en wandelen terug naar de parking bij het station om van daaruit naar onze laatste stop van de dag te rijden: het schildersdorp Pont-Aven. Dit dorp dankt haar bekendheid aan de “School van Pont-Aven”, opgericht door een groep groep postimpressionistische Franse kunstschilders, waaronder Paul Gauguin, Émile Bernard en Paul Sérusier. Het dorpje is idd schilderachtig en het is niet moeilijk om je voor te stellen waarom deze schilders zich door Pont-Aven lieten inspireren.

We bezoeken een aantal galerijen met schilderijen. De werken van de ene kunstenaar spreken ons al meer aan dan die van de andere. De hitte vergezelt ons echter en we puffen al bij het minste hellinkje. Mijn vriend en ik hebben nood aan verfrissing, die we vinden op een mooi terras bij de watermolen. Erg hard genoten van mijn vers geperst sinaasappelsap! Dat deed deugd.

Eerlijk, Pont-Aven is niet echt een omweg waard, tenzij je een grote kunstliefhebber bent. En dan nog vond ik de meeste werken middelmatig van kwaliteit. Na ons drankje keren we dan ook terug naar ons hotel in Concarneau om nog een laatste keer te genieten van hun wellness faciliteiten.

We eindigen ons verblijf in Concarneau bij hetzelfde restaurant als gisteren: Chez Nat. Geheel uitzonderlijk beste ik níet de Sint-Jacobsvruchten, maar de lotte met paddenstoelen en spek als hoofdgerecht. En daar mag gerust een flesje champagne bij. Heerlijk!

Na genoten te hebben van onze laatste zonsondergang kruipen we mooi op tijd in bed. Morgen staat immers een bezoek aan de megalieten van Carnac en Vannes op het programma.

Het pad van een leidinggevende

Gaat niet altijd over rozen…

Vandaag bezocht ik één van de externe afdelingen waarvoor ik verantwoordelijk ben in het verre Voeren. De afspraak lag al lang vast en ondanks de maximaal telewerken richtlijn vond ik het belangrijk om deze fysiek te laten plaatsvinden. Zeker omdat er mij een paar alarmerende telefoontjes bereikt hadden over een conflict met de nieuwe collega die er begin september startte. Dus spoorde ik naar Visé, met een overstap in het koude, maar impressionante station van Luik-Guillemins. Alhoewel ik blijf vinden dat deze bombastische architectuur hier misplaatst is, kan ik niet ontkennen dat ik bij elk bezoek een paar foto’s neem. Een haat-liefdeverhouding, heet dat zeker?

Tijdens de vergadering in de voormiddag voelde ik de onderhuidse spanning borrelen. En daar kon zelfs de gezamenlijke lunch op anderhalve meter afstand met lekkere broodjes (van de enige zaak die nog open was in Voeren, zo zeiden mijn collega’s) niets aan verhelpen.

Na de lunch had ik één-op-één gesprekken met de vier collega’s ginder om tot de bodem van het probleem te komen. of alleszins een zo volledig mogelijk beeld te krijgen. Ik maak me geen illusies, na deze gesprekken zal het probleem niet vanzelf verdwijnen. Verdere stappen zijn onvermijdelijk. Nu eerst alles even laten bezinken en dan de opties overlopen met de personeelsdienst.

Gelukkig was er ‘s avonds heerlijk stoofvlees van Convento Food als opkikker!

Concarneau en La Ville Close – 7 augustus 2020

Dat het Thalasso Concarneau Spa Marin Resort de coronamaatregelen serieus neemt, blijkt uit het feit dat hier helemaal geen sprake is van een ontbijtbuffet. In de plaats daarvan moet je de dag op voorhand een formulier invullen om aan te geven op welk tijdstip je wil gaan ontbijten en welke ontbijtopties je kiest. Vooral dat laatste vind ik zeer moeilijk om in te schatten. Hoe kan ik een dag op voorhand bepalen waarin ik ‘s ochtends zin heb? Enfin ja, we deden ons best om het formulier in te vullen, maar zijn toch lichtelijk teleurgesteld door de zeer afgemeten hoeveelheden die ons ‘s ochtends geserveerd worden. Zo had ik bijvoorbeeld twee keer ‘cavaillon’ op het formulier aangeduid, wat resulteerde in vier petieterige schijfjes meloen en de hoeveelheid brood die we kregen was gewoon echt te weinig. Gelukkig konden we een paar broodjes extra bestellen. Ik blij dat ik de Franse kaas aangekruist had, zodat ik in het geheel voldoende gegeten had. Morgen toch maar wat extra zaken aankruisen en de hoeveelheden verhogen op dat formulier. En oja, dat ingenieuze circulatieplan naar het koffieapparaat: geen gast die zich daaraan hield.

We wandelen vanaf ons hotel langs de prachtige kustlijn naar La Ville Close, dé topattactie in Concarneau. La Ville Close is een versterkte stad gelegen op een eilandje, daterend uit de vijftiende eeuw. In de loop der eeuwen werden de omwallingen die de stad beschermen steeds verder uitgebreid en natuurlijk had Vauban in de zeventiende eeuw ook nog wat verbetersuggesties.

Binnen de muren van La Ville Close is het dragen van een mondmasker verplicht. We starten ons bezoek met een wandeling langs de omwallingen die ons een goed overzicht bieden van de architectuur van La Ville Close. Het stadje zelf is prachtig, maar het is er erg druk en bijzonder toeristisch. Bovendien is het heel warm, wat het dragen van een mondmasker niet bepaald comfortabel maakt.

Wanneer we tegen het middaguur iets willen eten, zitten alle terrassen bomvol. Aangetrokken door de mooi uitgestalde zoetigheden lopen we Maison Georges Larnicol binnen, een koekjes- en chocoladewinkel waar we niet weten waar eerst kijken. In de winkel staan achter glas sculpturen gemaakt van pure suiker (ja, dat lezen jullie goed). Fenomenaal. Ik koop me een chocolade-lolly, die ik na wat mondmaskergedoe met smaak weet te verorberen.

Voor de lunch verlaten we La Ville Close. Opeens is mijn hongergevoel helemaal weg en voel ik gerommel opsteken in maag en darmen. We vonden nochtans een gezellig tafeltje op het terras van La Verrière en de menukaart ziet er ook prima uit. Aangezien ik totaal geen honger heb, bestel ik het goedkoopste op de kaart: een pizza margarita. Met spijt kijk ik naar de poké bowl met garnalen van mijn vriend. Normaal ben ik dol op dat soort gerechten, maar al die rauwe groenten durf ik even niet aan. Ik eet een kwart van mijn pizza op en help mijn vriend met het pellen van zijn garnalen. De pizza blijft binnen, dus dat is op zich al een succes.

We wandelen terug langs de kust naar ons hotel. Tegenover ons hotel kan je kajaks en surfplanken huren. We grijpen meteen de koe bij de horens en reserveren een kajak voor twee personen. In het hotel kleden we ons snel om en negeren de rare blikken wanneer we in badpak de receptie passeren.

Het kajakken is een groot succes. Twee uur lang dobberen we op de zee en verkennen we de rotsachtige kustlijn met de mooie stranden. Echt genoten!

We sluiten de namiddag af in de wellness van het hotel. We profiteren van het heerlijke zwembad, de hammam en de sauna. Na een deugddoende douche dineren we bij Chez Nat, een gezellig restaurantje vlakbij ons hotel. Mijn maag en darmen zijn weer volledig in orde, dus ik geniet van petoncles (kleine sint-jacobsvruchtjes) als voorgerecht en een pot met kleine Bretoense mosseltjes. En ja, daar mag een glaasje champagne bij, dankjewel!

Ook deze avond trekken we voor de zonsondergang naar het strand. Een mooie afsluiter van een warme dag.

Birthday blues

Ik zal maar niet de vergelijking maken met vorig jaar toen ik in het zonnige Turijn op mijn verjaardag kon genieten van een fantastische food tour. In 2020 mogen we al blij zijn dat we gezond en wel zijn. Maar toch had ik mijn verjaardag liever niet van half tien ‘s ochtends tot vijf uur ‘s avonds vergaderend via Microsoft Teams willen doorbrengen (ok, er was wel een half uurtje tijd voor een middagpauze).

Die lange vergaderdag had tot gevolg dat mijn mailbox ‘s avonds zowat ontploft was. Serieus, 150 mails op één dag (da’s de automatisch gegenereerde mails, nieuwsberichten en nieuwsbrieven niet meegerekend, want die komen in aparte mappen terecht), what the hell is happening?

Ik had dus pas na al dat vergaderen de tijd om de cadeautjes open te maken die in de loop van de dag geleverd werden. Met dank aan de gulle gevers. Vooral het gepersonaliseerde boek trok mijn aandacht (op de cover van het boek staat mijn naam, hier op de foto uiteraard verwijderd, en ik ben doorheen het ganse boek het hoofdpersonage).

Kanttekening: Ik apprecieer het gebaar, maar ik vind koffie werkelijk het meest verfoeilijke drankje van heel de wereld. Gelukkig ken ik genoeg mensen die dit drankje wel weten te appreciëren en die ik hiermee ongetwijfeld een plezier kan doen.

Het heerlijke varkenshaasje van Convento Food smaakte alleszins voortreffelijk! En omdat een mens maar één keer 25 wordt, trokken mijn vriend en ik nog een flesje champagne open. Alle redenen om te vieren, zijn welkom!

Take-away: Hop Gastrobar

Het grauwe en grijze weer maakte dat we onszelf deze zaterdag een schop onder ons gat moesten geven om buiten te komen. Gelukkig krikten de mooie herfstkleuren in het Stadspark ons humeur een beetje op.

En deze vondst bij Exotic World maakte mijn dag helemaal goed. Heerlijk mochi (made in Taiwan, maar allez toch Japanese style).

In de plaats van mijn geplande verjaardagsdiner in Het Land aan de Overkant, genoten we van een heerlijk take-away diner van HOP Gastrobar. Tijdens de eerste lockdown was ik altijd te laat om bij hen te bestellen. Dus blij dat het deze keer wel gelukt is. We dronken bij dit alles een flesje natuurwijn door HOP Gastrobar zelf aangeraden.

Dip van old Groendalkaas & geuze, huisgemaakt bladerdeeg, radijs:

Bietjes, gerookte schelvis, mierikswortel:

Platbrood, pompoen, venkel, ansjovis:

Pastrami van zalm, gratin van herfstgroenten, walnoot, sausje van mosterd De Ster:

Chocoladetaart, gebrande mout:

Een culinaire opsteker tijdens deze donkere dagen.

De restaurants zijn dicht, lang leve take-away!

En zo begint het nieuwe take-away seizoen. Net als in de eerste lockdown, nemen mijn vriend onze verantwoordelijkheid om de lokale horeca te ondersteunen zeer serieus! De Leuvense restaurants kunnen op ons rekenen!

De dag begon trouwens in mineur, de geplande werkvergadering, gevolgd door een persoonlijke rondleiding in het M HKA werd ‘s ochtends vroeg last minute geannuleerd wegens de stijgende coronacijfers. Was ik helemaal voor niks vroeger opgestaan. Jammer, want stiekem had ik wel naar dit uitstapje uitgekeken, mondmasker of niet. En ik begin die Teams vergaderingen echt kotsbeu te worden.

Gelukkig kon de heerlijke afhaalmaaltijd van het Land aan de Overkant ‘s avonds mij een beetje opbeuren. Al had ik duizend keer liever de dag nadien met onze vrienden in ‘t echt geklonken in het restaurant zelf. En ja, ik ben mij er terdege van bewust dat ik geen reden to klagen heb: ik ben gezond, mijn vrienden en familie zijn tot nu toe allemaal redelijk gespaard gebleven van het virus of liepen een milde variant op, mijn werkgever stort mijn loon op het einde van de maand, ik woon in een comfortabel appartement in een aangename en gezellige stad en beschik over voldoende financiële middelen om mijn steentje bij te dragen om de lokale middenstand te ondersteunen. En dankzij heel de coronacrisis heb ik mijn vriend nog nooit zo veel gezien…

Enfin ja, genoeg redenen om de antieke borden van de oma van mijn vriend boven haalden voor een feestelijk diner voor twee en een flesjes champagne gevolgd door een flesje rode wijn van Convento Wines open te trekken. Met dank aan het Land aan de Overkant voor deze heerlijkheden!

Salade met Hamachi, koolsla en appel:

Stoofvlees van everzwijnwangen met knolselder met hazelnootboter, aardpeer met citroen en vanille, warme bonen salade en artiflette:

En tarte tatin als dessert:

In één woord: heerlijk!

De Foodbag oogst van de week!

Maaltijdsoep met paddenstoelen en savooikool: het ziet er niet appetijtelijk uit en dat was het eigenlijk ook niet. Veel te flets van smaak, deze vegetarische maaltijdsoep. Experiment van de dag: het recept voorzag dat we zelf broodjes moesten maken. De broodjes zagen er ok uit toen ze uit de oven kwamen, maar bleken veel te hard. Geen succes.

Lasagne van courgette met mascarpone: alweer een vegetarisch gerecht. Dit smaakte zeker beter dan de maaltijdsoep, maar helemaal overtuigd was ik toch niet. Gelukkig hadden we wat sambal in huis om dit gerecht wat extra pit te geven.

Kalkoen met geroosterde rode kool, veenbessen: het beste gerecht van de drie. Grote fan van de geroosterde rode kool en de gebakken peer met veenbessen. Voor herhaling vatbaar!

En als uitsmijter nog een fotootje van Leuven bij valavond:

Wat een metamorfose!

Gisterenavond sprong onze kameraad uit Hasselt even binnen na zijn les aan de KULeuven (hij is ondertussen aan zijn derde of vierde ManaMa bezig, ik ben de tel iet of wat kwijtgeraakt en dan deelde hij ook nog fijntjes mee dat hij begonnen was aan een bachelor rechten). Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen op café te gaan, maar we weten allemaal dat het coronavirus alle fijne dingen in het leven momenteel doorkruist. Gelukkig ben ik ondertussen een krak in het coronaveilig mensen ontvangen. Alle contactoppervlakten ontsmetten, goed op voorhand laten luchten, handen vijftigduizendkeer wassen, eten en drank manipuleren met mondmasker op en voor zaken als chips en nootjes aparte potjes voorzien. Dit alles op anderhalve meter afstand, uiteraard!

Het was ondertussen alweer meer dan een jaar geleden dat we onze kameraad nog eens gezien hadden en amai, er stond gewoon een nieuw persoon voor onze deur. Hij was in omvang afgenomen tot ongeveer de helft van zijn oorspronkelijke gestalte. Toch één iemand die zich gehouden heeft aan de goede voornemens gemaakt bij het begin van de coronacrisis… Al moet ik zeggen dat ik hem beter vond met wat meer vlees op zijn botten. Maar blij voor hem dat hij zo goed bezig is, uiteraard. Ik kom met mijn huidige werkregime van gemiddeld twaalf uur werken per dag zelfs niet meer toe aan mijn dagelijkse wandelingen.

We hadden alleszins genoeg stof om over te praten (hij werkt momenteel als consultant in een ziekenhuis) en daar hoorde een flesje wijn (of twee) bij. Echt menselijk contact, hoe geweldig is dat?

Pointe du Raz en Concarneau – 6 augustus 2020

Ons laatste ontbijtbuffet in Hotel Le Continental in Brest. We nemen afscheid van dit prachtige art-deco-hotel, pakken onze valiezen en vertrekken naar Concarneau. Ik heb op voorhand een route uitgestippeld die ons via Pointe du Raz (de verst uitstekende westelijke kaap van Bretagne en Frankrijk) en Quimper naar onze bestemming zal brengen.

De eerste rit is er meteen al een stevige: 1 uur en 46 minuten kunnen we van een prachtig ruraal landschap genieten. Al had dat stukje dat we vastzaten achter een zeer rurale tractor wel wat korter mogen zijn.

We rijden op een prachtige weg langs de kust wanneer we Point du Raz in het vizier krijgen. De 72 meter hoge kaap ligt in de mist en even vrees ik dat we niet veel te zien zullen krijgen van wat één van de (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunten van deze dag had moeten zijn.

We zetten toch door en parkeren onze wagen op een heel drukke betaalparking. Onze eerste indruk: een zeer commerciële plek met een hoop bistro’s en pannenkoekenrestaurants en de ene na de andere souvenirshop. We laten de commercie achter ons en wandelen verder op het pad dat ons naar de kaap zelf moet leiden. En jawel, het blijft druk, maar al snel maakt de commercie plaats voor natuurschoon. De mist trekt op terwijl we ernaar kijken: we zien fotogenieke mistbanken zich over de heuvels plooien en plaats maken voor blauwe lucht. Prachtig! En ook hier kunnen we genieten van de bloeiende heide.

Hoe dichter we de rotsige kaap naderen, hoe duidelijker het wordt dat flipflops misschien toch niet het ideale schoeisel waren voor deze tocht. Na zo’n twintig minuten wandelen bereiken we het verste punt. En hoewel ik niets liever had gedaan dat de rotsen te beklimmen, besef ik dat ik het ongeluk misschien niet moet zoeken. Bewonderen vanop een afstand kan ook leuk zijn.

Bij aankomst dachten we dat dit een vrij kort bezoek zou zijn, we hebben echter de afstand onderschat van de parking naar de kaap zelf en ook de tijd die we nodig hadden om het ons omringende natuurschoon in ons op te nemen. Daardoor zijn we pas om 15.15u terug aan de wagen en dan hebben we nog niet eens middag gegeten. We laten de commerciële restaurants achter ons en zoeken iets in de buurt. Uiteindelijk komen we in Le Raz de Sein terecht, waar de keuken nog nét niet gesloten is en waar ik een veel te lauwe vissoep met rouille, kaas en croutons eet. Als er één eigenschap is die ik belangrijk vind aan soep, dan is het wel dat deze warm moet zijn. Een tegenvaller dus. Ik had toch voor de pannenkoeken moeten gaan. Jammer.

Aangezien we pas om 15.40u aan het middagmaal begonnen, beslissen we ons gepande bezoek aan Quimper over te slaan. Per slot van rekening is het nog 1 uur en 7 minuten rijden naar ons Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel.

Bij aankomst in Concarneau parkeren we onze wagen op de gigantische parkeerplaats vlakbij het strand. De infrastructuur maakt het meteen duidelijk: dit is geen klein charmant hotelletje. Dé hoofdreden om hier te boeken, zijn uiteraard de spa faciliteiten. We checken in, lezen snel de informatie over de veiligheidsmaatregelen die het hotel treft om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan (enkel beschikbaar in het Frans, uiteraard), reserveren een tafel voor twee in het restaurant van het hotel, droppen onze valiezen op de kamer, trekken ons zwempak aan en begeven ons rechtstreeks naar de spa.

Wat een zaligheid! We genieten van de verschillende massagemogelijkheden in het zoutwaterzwembad, waarbij de waterstralen om de voeten te masseren mijn absolute favoriet zijn. En we warmen lekker op in de hamman. Amai, dat doet deugd.

Na het zoute water van ons afgespoeld te hebben, kleden we ons op voor het diner en begeven ons naar het restaurant. We krijgen een tafeltje buiten in de zon toegewezen, waar het bij nader inzien toch wel stevig opwarmt. Een parasol was welkom geweest. Het is fijn om buiten te kunnen dineren, maar omdat een drukke weg het hotel van het strand scheidt, vind ik de locatie zelf wat tegen vallen.

Het eten daarentegen stelt niet teleur. En dat mag ook wel, want in vergelijking met eerdere restaurantbezoekjes, zijn deze gerechten toch aan de prijzige kant. Maar dat houdt ons alleszins niet tegen om oesters en champagne te bestellen als voorgerecht. When in France…

Retour de pêche noble, blanc de blettes aux herbes, sauce champagne rosé, pommes de terre de Noirmoutier:

Bulle chocolat blanc, cassis et framboise, crème glacée palet breton:

Na het diner steken we de straat over om te genieten van onze eerste zonsondergang boven zee. We zijn niet alleen, er hebben zich veel mensen op het strand verzameld om te genieten van het prachtige kleurenpalet waarmee de zon de lucht schildert. Erg romantisch allemaal.

We maken nog een korte wandeling langs het strand, maar zijn allebei zo moe dat we besluiten vroeg in bed te kruipen. Morgen is er nog een dag.

Yet Another Blog

Life on my side