Rond de jaarwisseling kreeg ik bericht van mijn Limburgse vriendin dat haar vriend het uitgemaakt had. Ze hadden al een paar jaar een knipperlichtrelatie waar ik eerlijk gezegd kop noch staart aan kreeg. Bottom line is dat hij bindingsangst had, maar ondertussen wel naar andere vrouwen keek. Ok, toegegeven ik was geen fan van de kerel, maar heb hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven. Die twijfel smolt als sneeuw voor de zon toen ik las dat hij mijn vriendin in de steek gelaten had voor een andere vrouw met wie hij al een tijdje aan het sms’en was en wie weet wat nog allemaal uitspookte achter haar rug.

Enfin, ik belde om mijn vriendin een hart onder de riem te steken en we spraken meteen af dat ik naar Tongeren zou komen om de ganse affaire eens grondig te bespreken, wat bij nader inzien iet of wat bemoeilijkt werd door het feit dat ik zaterdagochtend opstond zonder stem. Een stevige luchtwegeninfectie die duidelijk op mijn stembanden geslagen was. Veel meer dan gepiep kwam er niet uit. Maar hey, dat zou mij niet tegenhouden om naar Tongeren te gaan! Ook zonder stem ben ik best in staat mijn vrienden te troosten.

Dus spoorde ik zaterdag, mij iet of wat mottig voelend, naar Tongeren. Helaas, de NMBS was mij ditmaal niet goed gezind. Ik miste mijn overstap in Hasselt met twee minuten, omdat de trein vanuit Leuven waarop ik zat maar liefst 18 minuten vertraging had. Toppunt van ironie: vlak voordat we in Hasselt zouden aankomen, riep de conducteur mooi alle aansluitingen af, dus mijn hoop laaide op dat ik alsnog de trein naar Tongeren zou kunnen halen (de NMBS-app deelde droogweg mee dat de aansluiting niet gegarandeerd was). Valse hoop, zo bleek, want perron twee was akelig leeg: de trein had niet gewacht. En dus zat ik bijgevolg een uur vast in Hasselt, waar in de directe stationsomgeving nu eens helemaal niks te beleven valt. Van pure miserie ben ik dan maar iets gaan drinken in de Domino’s pizza, het enige etablissement dat er enigszins aanvaardbaar uit zag.

Een klein uur later zat ik gelukkig wel op de trein naar Tongeren, alwaar mijn vriendin me stond op te wachten aan het station. We gingen eerst naar haar huis om de renovaties en uitbreidingen te bewonderen die ze recent had laten doen. Mijn vriendin is gescheiden en deelt het huis met haar kinderen. Dat wil m.a.w. zeggen dat zij de enige baas in huis is en dat ze naar eigen zeggen ‘nu eens volledig haar goesting gedaan heeft’. Ik was vooral onder de indruk van de fancy terrasuitbreiding met luifel en glazen zijpanelen. Ik kijk al uit naar de terraswarming!

Mijn vriendin had gereserveerd in restaurant Intermezzo, alwaar ik genoot van een heerlijk stukje hertenkalf. Tijdens de maaltijd namen we uitgebreid de tijd om de huidige relatiestatus van mijn vriendin te bespreken. Want ja, uiteraard was haar niet-meer-ex-vriend met de staart tussen de bene terug gekomen. Nu ben ik helemaal van het principe dat iedereen een misstap kan maken. En als je als koppel de keuze maakt om zo’n misstap achter je te laten, geloof ik echt dat je relatie te redden valt. Maar die kerel heeft al zoveel steken laten vallen dat het niet meer mooi is. Ik vond dat ik het aan mijn vriendin verplicht was haar hierop te wijzen. Maar uiteindelijk is het haar keuze en als zij ervoor kiest haar hart te volgen, kan ik dat alleen maar respecteren. Hopelijk komt die beloofde beterschap er nu echt….