Hop Gastrobar

Zaterdagavond had ik afgesproken met mijn vriendin uit West-Vlaanderen. Ergens was er een klein miscommunicatie ontstaan, want zij dacht dat we afgesproken hadden dat zij zou blijven logeren in Leuven, terwijl ik mij daar initieel niet op voorzien had. Gelukkig is zo’n zelfopblazende luchtmatras op een paar minuten slaapklaar en heb ik meer dan genoeg kussens, donsdekens en bedovertrekken in de kast liggen.

We wandelden samen door nachtelijk Leuven naar de vaartkom om ons culinair te laten verwennen bij Hop Gastrobar. De gesprekken waren soms zwaar en donker. Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. Mijn vriendin en haar gezin hebben de laatste jaren zoveel miserie te verwerken gekregen dat het amper te geloven is dat ze nog rechtstaat. Een bewijs dat mensen vaak veerkrachtiger zijn dan ze zelf denken. En een glaasje wijn helpt natuurlijk om zoveel tegenspoed door te spoelen.

En oja, het eten mocht er ook zijn:

Heerlijke garnaalkroketjes:

Noordzee / krab / aardappel / bruine boter / karnemelk:

Pompoen / pesto / Griekse yoghurt / pistache:

Tartelette / oude kaas / witloof / hazelnoot:

Bosduif / pens & appel / spitskool:

Spiering / Duroc d’Olive / olijf / spinazie / vinaigrette van gepofte kerstomaat:

Risotto van bloemkool:

Sjoeke nog ééntje: chocolade / specerijen / karamel:

Na het diner keerden we terug naar mijn appartement om daar nog een afzakkertje (of twee) te drinken. Ik hoop echt dat mijn vriendin deze moeilijke periode binnenkort achter zich kan laten en met frisse moed aan een nieuw hoofdstuk in haar leven kan beginnen. Duimen!

Impressie van zonnig Leuven

Amai, zalig weertje vandaag! Wat een verademing na die bijzonder deprimerende en donkere maand januari. Genoten van de zon op mijn gezicht!

The sound of silence

Eén van mijn favoriete nummers aller tijden gezongen door mijn favoriete a-capellagroep. <3

allowfullscreen>

Yet another afscheidsfeestje

Het is (gelukkig) even rustiger geweest op het vlak van afscheidsfeestjes op ons werk, maar vandaag namen we helaas afscheid van mijn super getalenteerde, lieve en slimme collega, die elders een job heeft gevonden die helemaal haar ding is. Ik wist dat ze al een tijdje op zoek was naar iets anders en ik snap perfect waarom ze de beslissing genomen heeft, maar het doet altijd extra pijn als iemand vertrekt die ik zelf heb aangenomen. Zelfs al werkt die iemand ondertussen al lang niet meer in mijn eigen team. Ik wens haar alleszins het beste en ik twijfel het niet aan dat ze het schitterend zal doen in haar nieuwe positie.

En ja, er waren roze bubbels omdat het Valentijn was. En uiteraard vloeiden er wat traantjes en trokken we achteraf met een paar hongerige die hards Brussel in. Ditmaal kwamen we terecht bij de Italiaan Divino. Wat geen onverdeeld succes bleek, want het feestvarken en ikzelf kregen eerst een foute pasta voor onze neus gezet. Maar uiteindelijk kwam alles goed en kregen we toch nog die Tagliatelle Con Gamberi Diabolo die we besteld hadden.

En ik had nog ruimte voor een ijsje van Häagen-Dazs om op te smikkelen op de terugrit met de trein. Een beetje chocolade om de pijn van het afscheid te verzachten. Maar zelfs al werkt ze niet meer voor ons bedrijf en woont ze ondertussen in Brussel, ze blijft toch voor altijd lid van ons Leuvense dames clubje!

Lastige tijden

Blijkt dat, in tegenstelling tot wat ons management dacht, de sky toch niet de limit is. En wie mag de boel op kuisen? Juist ja, de teamverantwoordelijken. Goochelen met VTE’s. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid.

A slip of the tongue

Het was eruit voordat ik er erg in had: “Ik heb gelezen dat Myers-Briggs Type Indicator en Insight Discovery pseudo-science is.” Onze lesgeefster herpakte zich snel door zich achter Jung te verschuilen. En ik beet op mijn tong en zweeg, voor de lieve vrede. Die HR bedrijven moeten ook geld verdienen, nietwaar?

Voor wie liever naar een filmpje kijkt:

Maar het uitzicht in het leslokaal was wel de moeite!

Confronterend

Onze dubbele uitstap naar Kasterlee, was een goeie gelegenheid om nog eens te blijven logeren bij de ouders van mijn vriend (die trouwens dolblij zijn dat we onze geschillen hebben bijgelegd). Na het gezamenlijke ontbijt ‘s ochtends gingen mijn vriend en ik op bezoek bij zijn grootvader, die de laatste maanden erg op de sukkel geraakt is met zijn gezondheid.

Ik moet zeggen dat ik enorm schrok van de aanblik die de oude man bood. Zo fragiel. De arme man kon nog amper praten zonder buiten adem te geraken. Hij straalde een diepe tristesse uit. Wat wil je: de man hoort nog amper, zijn zicht is zo slecht dat hij geen boeken meer kan lezen en hij kan zich enkel schuifelend voortbewegen, zwaar steunend op zijn looprek. Alleen zijn koppige ingesteldheid houdt hem, tegen alle verwachtingen in, overeind. Het deed me zeer om deze intelligente, welbespraakte man helemaal in elkaar gekrompen naar adem te zien happen. Mentaal is hij nochtans prima in orde en misschien is dat net in deze toestand geen zegen. Want hij weet dat het einde nadert en dat elke dag een stap dichter bij de dood is. En ergens denk ik, dat hij er vrede mee heeft.

Maar ikzelf zou zijn huidige toestand gewoon ondraaglijk vinden. Dus ik hoop echt dat hem op korte termijn een vredig afscheid gegund is, liefst in zijn slaap, zodat hij niet meer te lang in de klauwen van de aftakeling moet verblijven.

Winterwandeling in de Hoge Rielen

Aansluitend op de fijne namiddag in het Frans Masereel Centrum reden mijn vriend en ik met de wagen van zijn ouders (wel zo gemakkelijk dat zijn ouders in Herentals wonen) naar de Hoge Rielen, alwaar we om 17u verwacht werden om een panelgesprek bij te wonen over de toekomstige architecturale ontwikkelingen op de site. Als ik heel eerlijk moet zijn: het gesprek miste vuurwerk. Al de deelnemende architecten waren het roerend met elkaar eens en het bleef naar mijn aanvoelen allemaal wat in het abstracte hangen. De discussie werd afgewisseld met muziek van BRZZVLL.

Na het panelgesprek volgde een walking dinner met hapjes bereid door de eigen catering. Vervolgens hadden we de gelegenheid om deel te nemen aan de winterwandeling “Uit het donker II” met kunstwerken van Zoro Feigl, Oscar Peters en Karel Burssens. Vooral het kinetische werk van Zoro Feigl sprak me aan. Tijdens de wandeling door het duistere bos word je als deelnemers opeens gevangen gezet in een felle spot. Opeens ben je van een anonieme wandelaar opgeschoven naar het centrum van de aandacht. Een interessante commentaar op onze huidige samenleving.

Het was een beetje modderig op de paadjes doorheen het bos en ik was met mijn hakken niet echt gekleed op een lange wandeling, maar uiteindelijk ben ik toch blij dat we het gedaan hebben. Al was het maar om te genieten van de frisse buitenlucht.

Opening nieuwbouw Frans Masereel Centrum

Zaterdag waren mijn vriend en ik uitgenodigd op de opening van de nieuwbouw van het Frans Masereel Centrum. Een knap staaltje architectuur van architecten Hideyuki Nakayama uit Japan en Ido Avissar van het Parijse architectenbureau List. Het meest in het oog springend was het schitterende houten plafond dat uit maar liefst 800 houten balken bestaat: elke balk heeft een andere afmeting en werd computergestuurd op maat gezaagd. Een indrukwekkende puzzel waarin kunstenaar Jean Glibert als finishing touch een witte, geschilderde pijl integreerde. Impressionant! En dat gold evenzeer voor de heerlijke biologische catering én Spaanse ongefilterde schuimwijn (géén cava, zo verzekerde één van obers mij) van Loes en Krikke.

Fragma

Ja, het was op culinair vlak een uitstekende week. Na de fantastische ervaring bij Taste Leuven woensdagavond, had ik het genoeg vrijdag alweer de voeten onder tafel te mogen schuiven voor een heerlijk diner bij Fragma. Ik had de dinner date mijn mijn sympathieke collega vastgelegd tijdens een after work in december, vandaar het ongelukkig samen vallen met de aankomst van mijn vriend in Leuven. Maar ik ben een vrouw van mijn woord en hey, mijn vriend is groot genoeg om een avond zonder mij te overleven.

En jawel, het was genieten van begin tot einde. Mooie zaak, heerlijke gerechtjes en zeer goede sommelier die elke wijn met zo’n enthousiasme voorstelde dat ik zelfs niet hoefde te proeven om overtuigd te zijn van de smaak. Mijn collega en ik hadden gesprekken over het leven, onze tandheelkundige ingrepen van de laatste maanden en de nadelen van lange afstandsrelaties. De avond was voorbij voordat ik er erg in had. Al moet ik zeggen dat op culinair vlak Taste Leuven voor mij nog net een trapje hoger staat. Maar Fragma is zeer zeker ook de moeite.

Appetizer:

Gefermenteerde komkommer – spinazie – makreel – walnoot:

Rundstong – wintergroenten – gerookt aardappelschuim:

Pompoen – zwarte thee – boschampignons – noisette:

Duroc de Riegel – aubergine – zwarte look – cevenneui:

Mascarponecrème – compot van het zomerfruit – rijst (geen foto wegens totaal vergeten)

Yet Another Blog

Life on my side