Montreux – 11 mei 2018

Ja, de weekendjes in Genève volgden elkaar in hoog tempo op, maar met al die verlofdagen in mei was dit hét ideale moment om ervan te genieten. En per slot van rekening hadden mijn vriend en ik iets te vieren: 19 jaar samen! Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat.

Zaterdagochtend stappen we te voet naar station Cornavin om van daaruit de trein naar Montreux te nemen. Ik moet zeggen dat ik een beetje met gemengde gevoelens vertrek, want de weersvoorspellingen zijn nogal desastreus: amper meer dan tien graden en een heel hoge kans op regen. Ik heb zelfs op het punt gestaan onze boeking te annuleren en ergens in Frankrijk te boeken, maar omdat er gestaakt zou worden op het Franse spoor, durfden we het risico niet te nemen.

Na een treinrit van iets meer dan een uur komen we aan in Montreux, alwaar we welkom geheten worden door een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Geen spoor van de voorspelde regen (niet dat ik klaagde!). Het is zelfs aangenaam warm. Iets waar we niet op voorzien zijn, want ik heb niet eens zomerjurkjes meegenomen.

IMG_6569

IMG_6571

We begeven ons rechtstreeks naar Hotel Tralala (beetje een domme naam voor een hotel, maar allez) en laten daar onze valiezen achter, omdat de kamers nog niet klaar waren. Helaas slaag ik erin ter plekke mijn hoofd keihard te stoten tegen de gigantisch grote, rode, bijzonder onpraktische designlamp in de vorm van een halve bol. Een dikke bult om het weekend mee te beginnen. Gelukkig verzacht het welkomstdrankje de pijn een beetje.

IMG_7827

We drinken snel ons drankje op, want we willen profiteren van de zon zolang die schijnt. We maken een mooie wandeling vanuit het historische hart van Montreux naar de oevers van het meer. Van zodra we beneden zijn beseffen we dat we de zonnecrème in het hotel vergeten zijn. Aangezien de terugtocht steil bergop is, besluiten we dan maar snel een apotheek binnen te lopen om zonnecrème te kopen. ‘t Is niet dat onze velletjes al veel zon gezien hebben dit jaar.

IMG_6572

IMG_6576

Ondertussen is het tijd voor het middagmaal. Het prachtig zonnige terras van Chez Gaston in combinatie met hun niet al te dure dagschotel trekt ons over de streep. Helaas blijkt dat die dagschotel al om kwart voor één ‘s middags uitverkocht is. We informeren naar een alternatief, maar dat is er niet, dus zijn we genoodzaakt één van de duurdere opties op de gewone kaart te nemen. Mijn vriend en ik voelen ons een beetje bekocht. En dan zijn de risotto en pasta die we bestelden nog niet eens zo bijzonder. Jammer van de toplocatie met zicht op het meer.

IMG_7837

IMG_6582

Na dit ietwat teleurstellend middagmaal wandelen we naar het beroemde standbeeld van Freddy Mercury, volgens tripadvisor één van de topattracties van Montreux. Het is alleszins een zeer populair beeld, want voortdurend omringd door mensen waardoor het quasi onmogelijk is een mooie foto van het beeld te maken. We wandelen tot aan de pier waar de boottochten op het meer vertrekken, maar we moeten te lang wachten op de volgende boot en besluiten dan maar rechtsomkeer te maken en in de richting van het Chateau de Chillon te lopen. Onderweg hebben we het geluk een stukje van een alpenhoorn concert te kunnen meepikken. De oevers van het meer staan vol met bloeiende planten en struiken en de besneeuwde pieken van de Dents du Midi maken het plaatje af. Het fotogenieke Chateau de Chillon komt langzaam dichterbij en ik maak de ene foto na de andere. Deze plek is echt adembenemend mooi.

IMG_6588

IMG_6598

IMG_6583

IMG_6600

IMG_6609

IMG_6612

IMG_6615

IMG_6601

IMG_6621

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet bijzonder goed voorbereid aan dit uitstapje naar Montreux begonnen ben. Het enige dat ik van Montreux weet, is dat er jaarlijks een jazzfestival georganiseerd wordt. Ik heb dan ook geen flauw idee of we Chateau de Chillon zouden kunnen bezoeken, maar hey, bij nader inzien, blijkt dit kasteel zelfs één van de toeristische topattracties van Zwitserland te zijn.

Het vanop afstand klein lijkende kasteel, ontpopt zich tot een heuse burcht met zoveel kamers en kelders dat mijn vriend en ik de tel kwijt geraken. Chateau de Chillon is vooral bekend geraakt door het gedicht dat Lord Byron schreef over de gevangenschap van François de Bonivard in de kerker. Het gedicht is zo pakkend levensecht dat veel lezers dachten dat Byron zelf in deze kerker gevangen gezeten had. Ook bijzonder aan de kerkers is dat je de rots kan zien waarop het kasteel gebouwd is.

IMG_6631

IMG_6633

IMG_6637

IMG_6640

Het kasteel heeft zoveel verschillende facetten dat we er dan ook de rest van de namiddag spenderen. Bij de wandeling terug is de combinatie van zon en bergen zo perfect dat ik een paar foto’s maak die niet zouden misstaan op een postkaart. Een mede-toerist voegt trouwens een prachtige foto van ons tweetjes toe aan onze erg schaarse collectie. Het probleem met zo’n zware digitale reflex is dat heel weinig mensen erin slagen om een deftige foto te maken met dat toestel. Dus ik heb het zowat opgegeven om nog aan mensen te vragen om een foto van ons twee te maken, maar deze keer treffen we wel iemand met fotografisch talent.

IMG_6676

IMG_6680

IMG_6684

IMG_6702

IMG_6717

IMG_6741

IMG_6751

IMG_6661

Van het kasteel wandelen we rechtstreeks naar de Davinda Lounge, alwaar ik een tafeltje voor twee gereserveerd had. Davinda Lounge kreeg erg goeie kritieken op tripadvisor en terecht: ze serveren er met de glimlach simpele, maar lekkere gerechten tegen voor Zwitserland zeer redelijke prijzen. Vooral de hummus die we als voorgerecht eten, is geweldig. En ik moet toegeven dat ik een beetje spijt heb niet gewoon nog twee andere voorgerechten besteld te hebben in plaats van mijn kip korma.

IMG_7852

IMG_7853

IMG_7858

We zijn net op tijd klaar om nog de zonsondergang te kunnen meepikken. Aangezien het onzeker is of we zaterdag nog zo’n mooi weer zullen hebben, haasten we ons naar de oever van het meer om de laatste zonnestralen mee te pikken. We zijn niet alleen, want er heeft zich een flinke groep toeristen verzameld. Net wanneer de zon achter de bergen verdwijnt, begint het te regenen. Gelukkig blijft de regenbui beperkt tot een tiental druppels en houden we het tijdens de wandeling bergop naar ons hotel droog.

IMG_6779

IMG_6792

Wat een prachtige dag!

Barbecue in De Pinte

Exact een jaar na onze vorige afspraak bevond ik mij opnieuw in De Pinte voor een heerlijke barbecue met onze vrienden. Het weer was even warm als de vorige keer, zij het iets onweerachtiger. Maar hét grootste verschil was uiteraard dat dat buikje van vorig had plaatsgemaakt voor een wolk van een baby met schattige bolle wangen en een glimlach die alle harten veroverde. Het was ook supermooi om te zien hoe trots de grote zus was, geen spoortje jaloezie te bespeuren.

De grote zus en ik puzzelden samen en maakten als herinnering exact dezelfde selfie als een jaar geleden. Twee blonde meisje met een grote zonnebril en een brede glimlach op hun snoet. Bleek dat ik zelfs toevallig dezelfde outfit aan had als het jaar voordien.

Het eten smaakte me geweldig (die lamsbout!) en het zelf gemaakte champagne-ijs had misschien niet helemaal de juiste consistentie, maar was wel heerlijk verfrissend.

IMG_7255

Volgend jaar opnieuw? Maar dan hopelijk wel met mijn vriend erbij!

Afterwork

Sinds de reorganisatie op 1 januari 2018 was er nog geen enkele keer een afterwork bijeenkomst geweest. Nochtans bleek donderdagavond dat er veel collega’s waren die er nood hadden om even hun hart te luchten. Ik zal de eerste zijn om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van bepaalde keuzes door het management gemaakt, maar ik was toch onaangenaam verrast door de frustratie en negativiteit die uit een aantal gesprekken bleek. Het zit sommige van mijn collega’s echt hoog en het spijtig is dat het net gaat om zeer gemotiveerde en intelligente mensen die zich voor de volle honderd procent inzetten voor hun job.

Alhoewel het waar is dat er de laatste tijd veel jonge, getalenteerde mensen onze organisatie verlaten, herken ik deze gevoelens van negativiteit (nog?) niet bij mezelf. Alles kan beter, maar ik heb het gevoel dat ons team redelijk goed draait en dat de neuzen min of meer in dezelfde richting staan (een enkele uitzondering daar gelaten). O zeker, er zijn al wat crisissen gepasseerd, maar niets waarvan ik tot nu toe het gevoel had dat we het niet konden overwinnen. Misschien komt het omdat ik een tijd werkloos in Genève gezeten heb en ik toen pas beseft heb dat wat ik achtergelaten had zo slecht nog niet was. Uiteindelijk is geen enkel bedrijf perfect.

Voor mij zijn goede collega’s enorm belangrijk en wat dat betreft, ben ik in onze organisatie met mijn gat in de boter gevallen. Wat het dubbel zo erg maakt om vast te stellen dat sommige collega’s hun draai niet meer vinden. En ik realiseer me dat deze collega’s van het moment dat ze een andere job vinden, onherroepelijk de deur achter zich zullen dichttrekken. Ik hoop oprecht dat het zover niet hoeft te komen en het management inziet dat het tijd wordt om een aantal zaken bij te sturen.

Enfin, buiten dat, was het een zeer gezellige avond. Er waren zelfs twee oud-collega’s van de partij! En natuurlijk zakten we met de diehards na een paar drankjes in Scott’s Bar af naar de Ricotta & Parmesan voor een bijzonder smakelijk avondmaal (fettucine met asperges en zeevruchten, can’t go wrong with that).

IMG_7943

Ook natuurlijk: vertraging met de trein die ons terug naar Antwerpen bracht.

IMG_7946

De Troubadour

Yep, alweer een restaurant om toe te voegen aan mijn lijstje culinaire ontdekkingen in Antwerpen.

Dinsdagavond had ik afsproken met een vriendin die ook in het Antwerpse woont, een collega-ingenieur die ik lang, lang geleden leerde kennen op studententrip naar Polen, nog altijd één van de meest memorabele reizen ooit. Al zijn de herinneringen aan die fijne tijd helaas ondertussen vervaagd.

Mijn vriendin had een tafeltje voor twee gereserveerd bij De Troubadour, een restaurant dat me ook al door andere Antwerpenaars aangeraden was. En jawel, wat een pareltje is me dat! De manier alleen al waarop de eigenaar de menukaart kwam voorstellen was genoeg om me het water in de mond te laten krijgen. We konden niet anders dan voor de Grand Tasting gaan. De vier voorgerechtjes om te delen waren stuk voor stuk pareltjes, maar de hoofdprijs wordt ongetwijfeld weggekaapt door de carpaccio van wagyu. Fenomenaal lekker! Het hoofdgerecht (roggenvleugel met rodebietrisotto) ging op hetzelfde élan verder. De bijzondere wijnen die we bij ons gerecht geserveerd kregen, maakten het geheel af. Het dessert was iets minder, maar dat zagen we graag door de vingers.

IMG_7930

Gebrande makreel, oosterse tomatencompote:
 Gebrande makreel, oosterse tomatencompote

Kroketje van Zeebrugse grijze garnaal
Kroketje van Zeebrugse grijze garnaal

Gelakte varkensschouder, frisse asperges met sinaas:
Gelakte varkensschouder, frisse asperges met sinaas

Carpaccio van Wagyu met slaatje van gekonfijte Wagyu:
Carpaccio van Wagyu met slaatje van gekonfijte Wagyu

Roggenvleugel, rode-biet-risottoe, cioggia biet, kruidensausje en currycrackers:
Roggenvleugel, rode-biet-risottoe, cioggia biet, kruidensausje en currycrackers

tarte tatin van mango, frangipane van ananas, dragon-banaanijs
tarte tatin van mango, frangipane van ananas, dragon-banaanijs

We hadden trouwens een goed excuus voor deze uitspattingen: mijn vriendin heeft sinds begin april een nieuwe job, met maar liefst 65 mensen onder zich! Ok, daarvan moet ze slechts vier personen rechtstreeks aansturen, maar toch, indrukwekkend. Altijd fijn om vast te stellen hoe goed de vrouwen in mijn omgeving het doen. Yo go, girl!

Omdat het de ganse avond al behoorlijk onweerachtig was, besloot ik op veilig te spelen en de bus naar Borgerhout terug te nemen. Ik had al enorm veel geluk gehad dat ik tussen de regenbuien droog in het restaurant geraakt was (gelukkig was het niet ver wandelen vanaf Berchem station), maar ik wilde het lot geen tweede keer tarten.

Nog een restaurant om eens met mijn vriend te gaan eten. We gaan een culinaire week moeten inlassen tijdens de vakantie. 😉

Een rustige Pinkstermaandag

Na het drukke weekend waren mijn vriend en ik blij dat we niets op het programma hadden, deze Pinkstermaandag. Gewoon gezellig onder ons tweetjes wat bekomen van het drukke weekend en het vele reizen zou ons deugd doen. En ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om wat te knabbelen aan mijn mailachterstand, opgelopen door al die brugdagen verlof te nemen op het werk.

Tegen lunchtijd begaven we ons te voet naar de Dageraadplaats voor kimchi pork buns en een noedelsoepje op het terras van Umamido. Vanop ons terras konden we de bedrijvigheid op de Dageraadplaats  gade slaan. Over het ganse plein stonden allerlei standjes opgesteld die onze nieuwsgierigheid opwerkten. Na het eten gingen we dus even op verkenning, maar al snel bleek dat alle standjes tweedehandskoersfietsen en gespecialiseerd fietsmateriaal verkochten. Blijkt dat we geen van beiden echt warm lopen voor antieke koersfietsen. 😉

IMG_7924

IMG_7925

IMG_7927

Op de terugweg lasten we een tussenstop in bij een Carrefour express om wat proviand in te slaan voor de komende dagen. De rest van de dag brachten we door op mijn studio in Borgerhout. Kwestie van de batterijen op te laden met alweer een drukke werkweek in zicht.

Communiefeest in Geel

Na een nacht in het ouderlijke bed doorgebracht te hebben, ontbeten mijn vriend en ik op het gemak. Geen communieviering bij te wonen dit jaar hoera! Mijn broer en zijn vriendin waren ondertussen al weer naarstig aan het werk getogen, dus we voelden ons wel een beetje schuldig dat we zo lang in bed gelegen hadden. Maar hey, als een mens nog niet mag uitslapen op de dag des Heren!

Om onze reistijd naar Geel wat te verkorten en ons wat overstappen te besparen, was mijn vader zo vriendelijk om ons naar het station van Hasselt te voeren. We waren een dik half uur te vroeg voor onze trein, dus lasten we nog snel een terrasje in. Helaas zat het terras van het stereotype stationscafé waarop we terechtkwamen vol met rokers. Hoog tijd dat het rookverbod verstrengd wordt!

Na een gezapige treinrit werden we in het station van Olen opgehaald door de vader van mijn vriend. We arriveerden net op tijd op het communiefeest van het middelste nichtje van mijn vriend om aan het buffet aan te schuiven. Het concept van het feest was simpel: gezellig in de tuin genieten van een klassieke barbecue. De zon was volop van de partij wat maakte dat er liters en liters zonnecrème vloeiden. Gelukkig mochten mijn vriend en ik wat zonnecrème lenen, want die van ons stond nog in Genève.

De namiddag werd opgevrolijkt door de komst van een goochelaar-clown, die de kinderen helemaal rond zijn vinger wond. Ik had misschien een paar glaasjes te veel op, maar na het optreden liet ik me uitdagen tot een swish swish dance battle met de aanwezige meisjes. I lost. 😉 Ik zal nog wat moeten studeren om die moves onder de knieën te krijgen. 😉 Gelukkig was er nog een trampoline om mijn overtollige energie kwijt te geraken!

IMG_7053

Over een perfecte timing gesproken: net toen de laatste gasten het feest verlieten, brak de lang verwachte donderbui los. Een welgekomen verfrissing! Wij hielpen nog een beetje met opruimen en werden weer mooi teruggebracht naar het station van Olen.

<3 Zonnige zondagen!

Maison Tavel en Patek Philippe museum – 1 mei 2018

De laatste (halve) dag van onze vrienden in Genève wilden we hen nog twee highlights laten zien: Maison Tavel en het Patek Philippe museum. We hadden deze twee activiteiten achter de hand gehouden voor een dag met slecht weer, maar aangezien de weergoden ons tot nu toe goed gezind waren, hadden we onze jokers nog niet moeten inzetten. Omdat ik het toch jammer zou vinden, mochten onze vrienden vertrekken zonder deze musea bezocht te hebben, spraken we af dit als afsluitende activiteiten te doen.

Om deze laatste dag zo efficiënt mogelijk te laten verlopen, dropten onze vrienden hun bagage ‘s ochtends vroeg al af op de luchthaven, zodat ze na het laatste bezoek rechtstreeks de bus naar de luchthaven konden nemen zonder eerst nog langs hun hotel te moeten gaan.

We troffen elkaar stipt om 11u (het openingsuur) vóór Maison Tavel. Naast de gewone opstelling, was er ook een tijdelijke tentoonstelling van fotograaf Jean Mohr. We concentreerden ons voornamelijk op de permanente collectie, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om kort kennis te maken met het werk van de mij tot dan toe onbekende fotograaf Jean Mohr.

Maison Tavel is de oudste bewaard gebleven privéwoning in Genève en doet nu dienst als historisch museum van Genève. Hét topstuk van dit museum is het relief Magnin, een schitterende maquette van Genève uit 1850. Al moet ik zeggen dat de kinderen meer gefascineerd waren door de schermen die in dezelfde ruimte stonden. Bonuspunten trouwens voor het foldertje met zoek- en tekenopdrachten voor de kinderen, een schot ik de roos.

IMG_6556

IMG_6559

IMG_6566

Om ervoor te zorgen dat onze vrienden mooi op tijd op de luchthaven zouden zijn, had ik de dag strak getimed. Zonder deze strakke planning vermoed ik dat we wat langer in Maison Tavel zouden hebben rondgelopen. Jammer, maar ik wilde geen gemiste vlucht op mijn geweten hebben.

Om 12.15u had ik gereserveerd in restaurant Le Thermomètre, een sympathiek familierestaurant dat ‘s middags duidelijk erg populair was om te lunchen. Wij kregen een mooie tafel voor acht personen aan het raam en werden bediend door een oude dame met een kromme rug. Ik had met haar te doen terwijl ze af en aan liep met de dagschotels, al leek ze er niet echt last van te hebben. Mijn steak tartare was alleszins heel lekker!

IMG_7770

IMG_7773

Na het middagmaal wandelden we met ons groepje naar het Patek Philippe museum. Stipt om 14u (het openingsuur) waren we ter plekke. Nog altijd perfect op schema. 😉 Zoals ik verwacht had, waren de meisjes zwaar onder de indruk van al de tentoongestelde bling bling in het museum. Vooral de collectie oude horloges en automatons viel in de smaak.

Anderhalf uur later stonden we weer buiten en begeleidden we onze vrienden naar de bushalte. Aan alle mooie liedjes komt een einde. Mijn vriend en ik bleven wuiven tot de bus met onze vrienden om de hoek verdwenen was en trakteerden onszelf daarna op een allerlaatste gelato. Om te vieren dat de weergoden ons het ganse weekend goed gezind waren, dit alle slechte weersvoorspellingen ten spijt.

We keerden te voet terug naar ons appartementje in Charmilles, alwaar ik mijn koffer vol laadde met mijn collectie zomerschoenen en zomerkleren die nog in Genève lagen.

En toen brak ook voor mij het moment aan om afscheid te nemen. Ik nam de bus naar de luchthaven, at bij het ondertussen vertrouwde Thaise streetfood restaurant en na een vlotte vlucht stond ik weer op Belgische bodem.

Een bijzonder geslaagd lang weekend!

Zomeropera in Alden Biesen

Toen de uitnodiging voor de Zomeropera in Alden Biesen in mijn mailbox viel, twijfelde ik even. Alden Biesen is immers niet bepaald bij de deur, maar hey, mijn vriend was net in het land dat weekend en het zou wel lukken om van iemand een auto te lenen. En inderdaad mijn allerliefste schoonzusje was zo vriendelijk haar auto aan ons af te staan. Meteen een gelegenheid om mij nog eens naar het thuisfront te begeven, gelegen op een klein half uur rijden van Alden Biesen.

Mijn vader kwam mijn vriend en mij afhalen aan het station en zo kreeg mijn vriend voor het eerst irl het huis in wording van mijn broer en zijn vriendin te zien. Ondertussen zijn de bouwwerkens al flink opgeschoten en zijn ze bezig met eigenhandig de elektriciteit te leggen. Mijn broer, hij blijft me verbazen.

Mijn vriend en ik aten samen met mijn broer en zijn vriendin, beiden doodmoe na een dag van fysieke arbeid. Zij aten frietjes en ik boterhammen (nooit zo’n fan van frietjes geweest). Na het avondmaal vertrokken we met onze geleende wagen naar Alden Biesen. Mijn vriend aan het stuur en ik naast hem, genietend van het mooie avondlicht dat het Limburgse landschap in een warme gloed zette. We waren nog net op tijd om één glaasje schuimwijn mee te pikken alvorens ons naar onze gereserveerde plaatsen te begeven.

Wat de zomeropera in Alden Biesen zo bijzonder maakt, is dat deze in open lucht opgevoerd wordt op één van de binnenplaatsen van het kasteel. Gelukkig is de binnenplaats overdekt met canvas zeilen, zodat de operaliefhebbers niet de regen komen te zitten. Geen wolkje aan de hemel echter, deze zaterdag, de weergoden waren de première van Il Trovatore goed gezind. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de kwaliteit van de opvoering, die zeker het amateurniveau oversteeg. Het decor werd op een knappe manier gebruikt om het verhaal te vertellen en de hoofdpersonages werden door zeer goede stemmen vertolkt. De hoofdrollen konden niet alleen goed konden zingen, maar leefden zich ook op een overtuigende manier in hun rol in.

IMG_7911

IMG_7914

Ik moet wel toegeven dat het geen kwaad had gekund mij op voorhand iets meer in te lezen in het verhaal. Il Trovatore vertelt een bijzonder complex verhaal dat ietwat met haken en ogen aan mekaar hangt. Gelukkig had in een programmaboekje met de korte inhoud en de tekst van de opvoering, anders zou ik na een paar minuten al reddeloos verloren geweest zijn.

Na de voorstelling werden we verwacht op de VIP-receptie, waar ik kennismaakte met een aantal mensen die betrokken waren bij de totstandkoming van de opera. Er was lekkere schuimwijn, wijn, quiches en goulash. Ik had al spijt dat we gegeten hadden alvorens naar Alden Biesen te vertrekken. 😉

Alleszins een fijne avond die ik in de toekomst nog eens hoop over te doen.

Een Pinkster mirakel!

Begin deze week kreeg ik bericht van mijn vriend uit Genève dat er een brief van de NMBS voor mij was aangekomen, nog gericht aan ons oude adres in Leuven. Bij het openen van de envelop bleek deze een brief te bevatten van de dienst verloren voorwerpen, waarin gemeld werd dat “un bien” van mijn gevonden was en zich nu bevond op de dienst verloren voorwerpen in Charleroi-Zuid. Zou het?

Ik durfde niet té veel hopen, maar ja, na een telefoontje naar de dienst verloren voorwerpen bleek het wel degelijk om mijn gestolen koffer te gaan. Charleroi-Zuid is niet bepaald bij de deur, maar mijn vriend was zo vriendelijk om aan te bieden om mijn koffer persoonlijk te gaan ophalen, vrijdagochtend nadat hij geland was in Zaventem. Het was ook mogelijk om de koffer te laten opsturen naar een ander station, maar ik begreep van de vriendelijke meneer aan de andere kant van de lijn dat dit wel even kon duren. Enfin ja, de meeste zaken die gestolen waren, had ik ondertussen toch al vervangen, dus ik kon gerust nog wat langer geduld uitoefenen.

Terwijl ik op het werk zat, stuurde mijn vriend me de eerste foto’s van de geopende koffer door. Zo op het eerste gezicht was de inhoud nog redelijk hetzelfde gebleven. Maar bij nadere inspectie ontbraken er toch wat zaken.

Helaas niet terug te vinden in de koffer:

  • mijn bril
  • mijn toiletzak
  • mijn shampoo en conditioner
  • de badproducten die ik uit het hotel had meegenomen
  • mijn oortjes
  • het geld uit mijn portemonnée
  • mijn rijbewijs
  • mijn tandenborstel
  • een hele collectie papieren zakdoekjes
  • mijn lenzenpotje
  • de brillendoos van mijn zonnebril
  • mijn externe batterij
  • de laptop van het werk

De zaken die verdwenen zijn, zijn zo random dat het lijkt alsof ze de koffer hebben zitten uitladen en dan snel snel terug ingeladen hebben waardoor een aantal spullen zijn blijven liggen. Want ik betwijfel of iemand iets kan doen met een bril met glazen op sterkte -13.

Met dank aan mijn vriend die zijn ganse voormiddag opgeofferd heeft om naar Charleroi-Zuid te sporen. Het is een held!