Een Pinkster mirakel!

Begin deze week kreeg ik bericht van mijn vriend uit Genève dat er een brief van de NMBS voor mij was aangekomen, nog gericht aan ons oude adres in Leuven. Bij het openen van de envelop bleek deze een brief te bevatten van de dienst verloren voorwerpen, waarin gemeld werd dat “un bien” van mijn gevonden was en zich nu bevond op de dienst verloren voorwerpen in Charleroi-Zuid. Zou het?

Ik durfde niet té veel hopen, maar ja, na een telefoontje naar de dienst verloren voorwerpen bleek het wel degelijk om mijn gestolen koffer te gaan. Charleroi-Zuid is niet bepaald bij de deur, maar mijn vriend was zo vriendelijk om aan te bieden om mijn koffer persoonlijk te gaan ophalen, vrijdagochtend nadat hij geland was in Zaventem. Het was ook mogelijk om de koffer te laten opsturen naar een ander station, maar ik begreep van de vriendelijke meneer aan de andere kant van de lijn dat dit wel even kon duren. Enfin ja, de meeste zaken die gestolen waren, had ik ondertussen toch al vervangen, dus ik kon gerust nog wat langer geduld uitoefenen.

Terwijl ik op het werk zat, stuurde mijn vriend me de eerste foto’s van de geopende koffer door. Zo op het eerste gezicht was de inhoud nog redelijk hetzelfde gebleven. Maar bij nadere inspectie ontbraken er toch wat zaken.

Helaas niet terug te vinden in de koffer:

  • mijn bril
  • mijn toiletzak
  • mijn shampoo en conditioner
  • de badproducten die ik uit het hotel had meegenomen
  • mijn oortjes
  • het geld uit mijn portemonnée
  • mijn rijbewijs
  • mijn tandenborstel
  • een hele collectie papieren zakdoekjes
  • mijn lenzenpotje
  • de brillendoos van mijn zonnebril
  • mijn externe batterij
  • de laptop van het werk

De zaken die verdwenen zijn, zijn zo random dat het lijkt alsof ze de koffer hebben zitten uitladen en dan snel snel terug ingeladen hebben waardoor een aantal spullen zijn blijven liggen. Want ik betwijfel of iemand iets kan doen met een bril met glazen op sterkte -13.

Met dank aan mijn vriend die zijn ganse voormiddag opgeofferd heeft om naar Charleroi-Zuid te sporen. Het is een held!

Ervaringsdeskundige

Hoe het komt, weet ik niet, maar ik ben blijkbaar een bijzonder aantrekkelijk doelwit voor dieven. Na een superfijne dag spoorde ik samen met een collega rond half negen in een Desiro rijtuig richting Antwerpen Berchem. Helaas strandde deze gezellig treinrit abrupt in het station van Mechelen.

Omdat ik een dag was blijven logeren in Brussel had ik mijn rolkoffertje bij met wat toiletspullen en een proberen outfit. Desiro treinen beschikken niet bepaald over veel beenruimte, en ik zat naast mijn collega aan het gangpad, dus legde ik het koffertje in het bagagerek vlak boven ons.

We waren gezellig aan het kletsen toen vlak voor het station van Mechelen een vrij jonge kerel opeens wat kleingeld over mij uitstrooide. Hij begon heel fanatiek te roepen: “My money, my money” terwijl hij zich over mij heen boog om het geld op te rapen. Ik voelde meteen dat er iets niet in de haak was, want wie maakt zo’n spel om een paar munten? En je gaat toch niet half over iemand heen hangen om dat geld te bemachtigen. Omdat ik mij bepoteld voelde, gaf ik hem een stevige duw en zei dat hij van mij af moest blijven. Hij gaf echter niet af en deed een tweede poging waarop ik hem opnieuw een flinke duw gaf.

Vlak na deze kleine schermutseling hield de trein halt in Mechelen en stapte de handtastelijke jongeman af. En op het moment dat ik de kerel zie afstappen, valt mijn eurocent. Ik richt mijn blik naar boven en wat ik vreesde, bleek effectief zo te zijn: geen spoor meer van mijn rolkoffertje. Terwijl de ene kerel mij en mijn collega had afgeleid, was een handlanger er met mijn koffer vanonder gemuisd. Ik kon alleen nog maar machteloos constateren dat ik (alweer) bestolen was.

Zaten in de koffer in kwestie:

  • mijn toiletzak met allerlei toiletspullen, mijn haarborstel, al mijn haarspelden en mijn dure bril met verdunde glazen (ramp, want nu zit ik zonder bril en mijn mijn oogafwijking van -13,5 ben ik letterlijk blind vanaf het moment dat ik mijn lenzen uit doe)
  • mijn portemonnée
  • een paar donkerblauwe zomerschoenen (één van de twee paren waarover ik hier in België beschik, de rest staat in Genève)
  • mijn donkerblauw lievelingsgolfje
  • één van de laatste nieuwe outfits die ik kocht voordat ik naar Genève verhuisde
  • een gigantische hoeveelheid papieren zakdoekjes, want ik sukkel al een tijdje met een hardnekkige verkoudheid
  • een exemplaar van The Netwerk Always Wins en Las Luces de Septiembre
  • mijn werklaptop
  • mijn externe batterij om mijn iphone op te laden
  • mijn oortjes
  • de brillendoos van mijn zonnebril
  • de sleutel van het huis in Borgerhout

Mijn collega en ik stapten daarop uit in het station van Mechelen om ter plekke te informeren aan het loket wat het juiste nummer van de trein was en om aangifte te doen. Mijn collega bood heel vriendelijk aan om mee te gaan naar het politiekantoor, maar ik bedankte haar. Uit ervaring weet ik dat zo’n aangifte wel even kan duren en uiteindelijk kan ik zelf nog altijd het beste beschrijven welke bezittingen gestolen werden. Het heeft geen zin dat mijn collega daar haar broek zit te verslijten.

Een geluk bij een ongeluk: in mijn iphone hoesje is plaats voor vier kaarten: mijn identiteitskaart, mijn kredietkaart, mijn identiteitskaart, mijn NMBS-abonnement en mijn Velo-kaart. Ik was dus niet helemaal hulpeloos en verloren.

Omdat het politiekantoor een flink eind van het station verwijderd was en ik het niet zag zitten omdat stuk helemaal te voet te gaan in mijn dunnen zomerkleedje, nu zonder golfje, nam ik een taxi. De taxichauffeur accepteerde uiteraard geen kredietkaart, dus kon ik ook nog eerst cash geld gaan afhalen. Jongens toch.

Eens bij het politiekantoor aangekomen, duurde het even voordat ik mijn verhaal kon vertellen. Ik was net op het moment van een shiftwissel in het kantoor aangekomen. Aangezien ik ook geen externe batterij meer had, kon ik mijn iphone die nog maar een tiental procent batterij had ook niet opladen. Uiteraard was in dat ganse politiekantoor nergens een oplaadkabel voor een iphone te bekennen. Damn you, Apple!

Ik moest dus extreem zuinig zijn met mijn batterij. Gelukkig verbruikt Whatsapp niet zoveel en kon ik mijn vriend inschakelen om mijn huisbazen te bellen, want zonder sleutel moest ik zeker weten dat ik zaterdagavond niet in het holst van de nacht voor gesloten deur zou staan. Gelukkig kreeg ik vrij snel bericht dat ze thuis waren en mij konden binnen laten.

Het afnemen van mijn verhoor duurde tergend langzaam en om de één of anderen reden moest ik nadat ik mijn verhaal gedaan had alles nog eens herhalen. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik nog nooit zo lang in een politiekantoor gezeten heb om aangifte te doen van een diefstal. Na ongeveer twee uur op het politiekantoor doorgebracht te hebben, begon ik lichtelijk wanhopig te worden. Ik moest immers nog van Mechelen in Borgerhout geraken en het was ondertussen al na 23u.

Gelukkig bood de schoonbroer van mijn vriend, zelf politieagent en net met een collega op patrouille in Boom, aan om mij te komen halen in het politiekantoor van Mechelen. Anders had ik nog een taxi moeten betalen om mij naar Borgerhout terug te brengen. Rond 23.30u arriveerde de schoonbroer van mijn vriend in zijn politiecombi en nam meteen het heft in handen. Als lid van de spoorwegpolitie heeft hij makkelijker toegang tot camerabeelden van de NMBS en hopelijk kan hij zo de dader op het spoor komen. Al ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat ik het merendeel van mijn dierbare spullen wellicht nooit meer terug zal zien.

Rond 24u was ik in Borgerhout, na een ritje met een politiecombi (wat, toegegeven, best wel cool was). Met mijn iphone die welgeteld nog 3% batterij had, belde ik mijn huisbaas uit bed om mij binnen te laten en daarmee zat deze Janus-zaterdag erop.

Voor de volledigheid een overzicht van al de vorige keren dat ik bestolen werd:

Bestolen worden sucks.