De eerste begrafenis van 2018

Toegegeven, veel zin had ik niet om me op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar helemaal naar Geraardsbergen te begeven voor de begrafenis van de moeder van een collega. Zeker niet, omdat ik daarvoor alweer supervroeg uit de veren moest. Maar mijn vriend had honderd procent gelijk, als teamverantwoordelijke is het belangrijk om er te zijn voor je collega’s in moeilijke tijden. En dus spoorde ik met de trein van 7.43u naar Leuven, alwaar een andere collega mij kwam oppikken om 7.45u

Al een geluk dat ik mijn laptop in mijn rugzak had, want onderweg naar Leuven belde mijn collega me, met de vraag of ik de locatie van de begrafenis had opgeschreven. Dat had ik niet gedaan en aangezien ik nog steeds in blijde verwachting ben van een nieuw smartphone van het werk, kon ik ook niet via mijn iphone mijn werkmails consulteren. Gelukkig lukte dat wel via webmail en kon ik het juist adres uit mijn mails vissen. Oef!

We waren in totaal met vier collega’s. Toen we in Geraardsbergen aankwamen, bleek de zaal in het rouwcentrum waar de afscheidsviering plaatsvond, al helemaal volzet te zijn. Ook in de gang naast de zaal stonden al tientallen mensen te wachten tot de dienst zou beginnen. We zochten ons een plekje op het einde van de gang, vlakbij een kast met een grote kandelaar op.

De viering was heel emotioneel. De pastoor las teksten voor geschreven door de familie van de overledene en blikte eveneens terug op de laatste maanden van haar leven, toen ze op haar ziekbed vocht tegen een agressieve tumor. Ik kende de dame in kwestie niet, maar het beeld dat in mijn gedachten vorm kreeg, was dat van een moeder en grootmoeder die zichzelf wegcijferde ten dienste van anderen. En hoe lovenswaardig zo’n levenshouding ook moge zijn, toch ben ik blij dat de huidige generatie vrouwen een andere invulling aan hun leven geeft.

Wat ik niet verwacht had, was dat de afscheidsviering mij persoonlijk zo hard bij de keel zou grijpen. Het is niet dat ik de collega in kwestie erg goed kende, maar ik was oprecht geraakt door haar verdriet en voelde de tranen opwellen toen ik haar mijn deelneming betuigde. De ceremonie deed me ook terugdenken aan het afscheid van mijn eigen bomma.

Na afloop was ik blij dat ik mijn initiële tegenzin overwonnen had en toch naar de afscheidsviering gegaan was. Het was duidelijk dat mijn collega onze aanwezigheid oprecht apprecieerde.

Kennismaking en nieuwjaarsreceptie

De allereerste nacht in de nieuwe studio kon beter: de zenuwen om kennis te maken met mijn nieuwe team zorgden ervoor dat ik veel lag te woelen. Ik voelde me dan ook allesbehalve fris toen de wekker om iets voor zes (!) ging. Mijn vriend bracht me met de wagen naar Berchem station, alwaar ik de trein van 7.01u naar Brussel nam. Ongetwijfeld vragen jullie je af waarom ik op zo’n onchristelijk vroeg uur het openbaar vervoer nam. Wel, ik verwachtte dat de eerste collega’s al rond 8u op het werk zouden zijn en om te vermijden dat ze daar wat verloren stonden te draaien (de werkplaatsen waren immers nog niet toegewezen), wilde ik de allereerste werkdag op tijd zijn, zodat ik vroege vogels kon opvangen. We hadden koffiekoeken voorzien voor alle collega’s en mijn baas zou een kort welkomstwoordje uitspreken.

Tijdens de treinrit speelde ik scenario’s af in mijn hoofd. Kwestie van op alles voorbereid te zijn. Ik was vooral zenuwachtig over de verdeling van de werkplekken. Ik had me daar al de dag voordien het hoofd over zitten breken en had, om discussies te vermijden, zelf een voorstel uitgewerkt. Mijn nieuwe collega had me tips gegeven waarmee ik moest rekening houden, maar het bleef een moeilijke puzzel om te leggen. Ik besloot mensen per vier functioneel samen te zetten aan de eilanden (rekening houdend met bepaalde gevoeligheden) en ze zelf laten kiezen op welke plek aan het eiland ze wilden zitten.

De koffiekoeken werden geapprecieerd door de collega’s: alvast een goede start van het nieuwe werkjaar in onze volledig overhoop gehaalde organisatie. Mijn baas hield haar welkomstwoord kort, want het was duidelijk dat de collega’s stonden te popelen om hun nieuwe werkplek in gebruik te nemen. Ik trok met mijn team naar de ons toegewezen zone en stelde me kort voor. Daarna deden we een kort rondje om elkaar te leren kennen. Mijn team bestaat voor ongeveer de helft uit nieuwe mensen en ik spande me in om de namen zo snel mogelijk te memoriseren. Mijn eerste indruk was positief: ik had het gevoel dat iedereen in het team er het beste van wilde maken. Ook de verdeling van de werkplekken verliep vlotjes. Op een kleine aanpassing na, kon iedereen zich vinden in mijn voorstel. Een pak van mijn hart.

De rest van de dag werd besteed aan het uitpakken van de verhuisdozen en het regelen van allerlei praktische zaken. Tot 15u, want dan was het tijd voor onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. De grote baas blikte tevreden terug op een goed verlopen verhuis en toastte op de vernieuwde organisatie terwijl hij tegelijkertijd niet naliet te benadrukken dat er ons nog veel uitdagingen wachtten. Met een opgelucht gevoel dronk ik mijn eerste glas schuimwijn bijna in één teug leeg.

Het startschot is gegeven. The only way is forward!

De zoveelste verhuis

Een mens went aan alles, ook aan verhuizen. Nadat we tijdens de kerstvakantie van de ene logeerplek naar de andere verkasten, was de tijd daar om mijn spullen te installeren in een nieuwe tijdelijke woonplek. Aangezien ik pas half december wist dat ik de job van teamverantwoordelijke had gekregen, moest ik snel een nieuwe woonst vinden. Ons eigen appartement in Leuven is immers verhuurd tot het najaar. Even overwoog ik terug bij mijn vader in te trekken, maar aangezien mijn broer en zijn vriendin daar ook al woonden (in afwachting tot hun nieuwe woonst klaar is), leek me dat toch niet zo ideaal. Bovendien had ik weinig zin om terug op het platteland te gaan wonen, ver van alles en iedereen. Voor ieders welbevinden leek het me bijgevolg beter om een eigen stek te zoeken.

Via Facebook kreeg ik het aanbod om in te trekken in de volledig gerenoveerde studio van een oud-collega. Mijn collega woont samen met haar man in een rijtjeshuis in Borgerhout en was net de laatste hand aan het leggen aan de studio op het tweede verdiep. In januari zou hij klaar zijn. De timing kon amper beter zijn.

Na de Nieuwjaarslunch spoorde ik dus van Brussel naar Berchem om voor het eerst de studio in het echt te zien (ik had voordien enkel foto’s gezien). Ik was benieuwd of de realiteit met de fotos zou overeenstemmen, want op de foto’s zag de studio er erg mooi uit. Ik nam de bus van het station naar mijn nieuwe woonst en kwam ongeveer gelijktijdig met mijn vriend aan. Mijn vriend had al mijn bagage (een grote en een kleine koffer, meer heeft een mens niet nodig) in de wagen van zijn ouders geladen, samen met nog wat extra inkopen zodat ik meteen voldoende gerief (lees: toiletpapier) had om comfortabel te leven.

In Borgerhout werden we hartelijk onthaald door mijn oud-collega, haar man en hun kindje. Ik had mijn oud-collega ondertussen al een tijdje niet meer gezien, maar was haar wel altijd via haar blog blijven volgen. We kregen meteen een kleine rondleiding in de studio en vervolgens ondertekende ik het huurcontract. De studio was echt op alle vlakken een verbetering ten opzichte van ons appartementje in Genève: kraaknet, een grote, splinternieuwe inloopdouche, een aparte slaapkamer (wat een luxe!), een mooi vernieuwd keukentje met een moderne oven en zelfs een uittrekbare tafel waaraan ik gasten zou kunnen ontvangen! En een zetel! Dat hadden we zelfs in Leuven niet! Bovendien leek de buurt mij heel rustig. Geen verkeerslawaai meer dat mijn nachtrust zou verstoren! En een wasmachine en een droogkast die ik slechts met drie andere personen zou moeten delen, zonder hiervoor helemaal naar de ongezellige kelder te moeten afdalen. Wat een ongelooflijke luxe.

Denk dat mijn vriend stiekem ook wilde blijven wonen in Borgerhout, maar helaas moest hij binnen twee dagen alweer terugkeren naar Genève. Om onze voorlaatste avond samen te vieren, gingen we samen iets eten in Stiel de Bistro, een brasserie in de buurt. Ik genoot van een pasta ai funghi en het gevoel een nieuwe plek gevonden te hebben om mij thuis te voelen. Benieuwd om in de komende maanden Antwerpen beter te leren kennen! Alle tips zijn welkom!

Nieuwjaarslunch@work

De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…

Diner op nieuwjaarsdag

Het traditionele nieuwjaarsfeest bij mijn vader zag er dit jaar anders uit dan gewoonlijk. Al jaren vieren we de eerste dag van het jaar samen met de broer en schoonzus van mijn moeder en hun kroost (in steeds wisselende samenstelling, want de vier neven hebben een druk leven). Dit jaar had hij echter aangegeven er niet zoveel zin in te hebben. De mens wordt ook al een dag ouder en zal net als ik wat opgekeken hebben tegen al die ietwat artificiële feestvreugde.

Omdat niemand iets heeft aan tegen je goesting feesten, stelden mijn broer en ik voor om gewoon iets onder ons te doen, met z’n vijven. Mijn broer en zijn vriendin zorgden voor een heerlijk afhaalmenu dat ze professioneel opwarmden. Deze taak klinkt simpel, maar doordat ze enkel een mini-oventje ter beschikking hadden, was het toch nog een hele uitdaging om alles samen warm te krijgen. Maar het smaakte!

En uiteraard sloten we af met de whisky die mijn broertje en ik een eeuwigheid geleden van onze Japanse vriendin kregen, ondertussen sterk in waarde gestegen, maar hey, de fles is toch al open. En een nieuw jaar mag dan een artificieel concept zijn, alle redenen zijn goed om te genieten van een lekker glas whisky!

Een spetterend Oudjaar!

Met het voortschrijden der jaren ben ik een klein beetje beginnen opzien tegen Oudjaar. Terwijl dit feestje vroeger zowat het hoogtepunt van mijn jaar was, voelt het de laatste tijd meer en meer aan als een verplicht nummer. Maar kijk, elk jaar ben ik weer aangenaam verrast door hoe fijn het is te vieren omringd door vrienden. Eigenlijk is die artificiële overgang van het ene naar het andere jaar gewoon een excuus om eens lekker te eten en goed uit de bol te gaan. En soms moet dat echt niet meer zijn.

We waren met zeven volwassenen en negen kinderen te gast bij onze goede vriend K, die mijn vriend en ik al kennen van in onze studententijd. Zoals we dat van onze vriend gewoon zijn, had hij alles tot in de puntjes voorbereid en kwamen al die hongerige mondjes niets te kort. We startten met een uitgebreide aperitief, gevolgd door een overheerlijke visgourmet (man, dat ik pas op latere leeftijd ontdekt heb dat je ook vis op zo’n teppanyaki plaat kan bakken), om af te sluiten met een heerlijke chocoladefondue.

Tot onze scha en schande moet ik toegeven dat de culinaire bijdrage van mijn vriend en mezelf zich beperkte tot het fruit snijden en het smelten van de chocolade (maar daarin ben ik dan ook expert)! Voor mij was het tevens een blij weerzien met mijn party girl. Ze kwam een beetje schoorvoetend vragen of we nog wel met haar wilden praten, maar ik heb haar uiteraard gerustgesteld: zatte mensen troosten is mijn specialiteit! 😉 Nah, iedereen is al wel eens een keertje ziek geweest van te veel alcohol. Waarom zou ik iemand daarop aankijken? Voor dit feestje had ze haar dochters meegenomen, dus de uitspattingen bleven dit keer binnen de perken. Wie weet, een volgende keer…

De kinderen leefden zich uit met de nerf guns, terwijl de volwassenen ‘Heads up’ speelden. Heel plezant. Al snap ik niet waarom iemand per sé ‘onderbroek’ op mijn kroontje moest plakken. En dat terwijl ik zo vriendelijk was mijn vriend de rol van Indiana Jones toe te bedelen!

Mijn vriend en ik hadden van die rood-gele Zwitserse snoepjes met rotjes erin meegebracht (zonder marmite deze keer, want ik kon er maar drie in mijn handbagage krijgen). Uiteraard een dikke hit bij het jonge volkje. Om twaalf uur lieten we de party poppers knallen en wensten we elkaar veel geluk in het nieuwe jaar. Waarna we nog een beetje doorfeestten tot een uur of vier.

Gelukkig konden we blijven overnachten in het gigantische huis van onze vriend. In ons miniappartementje in Genève zouden we nooit onderdak kunnen bieden aan vier volwassenen en zes kinderen. Ik moet zeggen dat ik bijzonder goed geslapen heb op het uitklapbare bed van onze vriend. Als een blok in slaap gevallen en enkel ‘s nachts moeten opstaan voor een kleine sanitaire pitstop.

De ochtend nadien was iedereen natuurlijk een beetje suf, maar de verse pistolets met gerookte zalm waren net wat ik nodig had als opkikkertje. Klaar voor het volgende feestje!

Een onverwacht diner

Zaterdag 30 december had ik bewust vrijgehouden in deze drukke eindejaarsperiode. Het leek me verstandig een dagje rust in te bouwen alvorens uit de bol te gaan bij Oudjaar. Dat was echter buiten de waard, in casu een oud-collega van mijn vriend gerekend. De oud-collega in kwestie wilde dolgraag afspreken met mijn vriend om bij te praten en te mijmeren over the good old times. Voor mij niet gelaten, uiteraard, en ik gaf mij vriend mijn zegen om een avond op de lappen te gaan in Brussel. Kon ik uitkijken naar een rustig avondje met youtube filmpjes.

Iets na vijf uur de dag van de afspraak kwam mijn vriend echter met de mededeling dat de vriendin van zijn oud-collega er ook bij zou zijn. Het was dus blijkbaar niet de bedoeling om eens goed door te zakken, mannen onder mekaar. De oud-collega had een double date op het oog. Ik voelde me bijgevolg een beetje verplicht om mijn vriend te vergezellen. Omdat ik niet helemaal van harte mijn rustige avond opgaf, koos ik het restaurant voor onze afspraak: Samouraï in Brussel. De verfijnde Japanse keuken slaagt er immers altijd in mijn smaakpapillen te verblijden.

De NMBS bracht ons zonder problemen naar Brussel, alwaar we nog zo’n twintig minuten moesten wachten alvorens de oud-collega en zijn vriendin (nochtans wonende in Brussel) ons vervoegden. Die Italianen toch, stiptheid is nooit hun sterkste punt geweest.

Over de avond zelf kan ik kort zijn: het eten was geweldig lekker, het gezelschap wist me niet geheel te overtuigen. Natuurlijk is 2017 voor mijn vriend en mezelf een bijzonder tumultueus jaar geweest en begrijp ik best dat niet iedereen evenveel spannende dingen meemaakt in zijn of haar leven. Maar wat me vooral stoorde was de houding van de oud-collega: duidelijk al jaren niet tevreden met zijn job, maar te tam om er iets aan te doen. Als er iets mij stoort aan mensen dan is het wel passiviteit. Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik het in 2017 aangedurfd om ons leven een nieuwe wending te geven. Toegegeven dit draaide uit op een mislukking, maar we hebben het toch maar geprobeerd. Het minste wat je kan doen, als een job je niet meer weet te boeien, is op zoek te gaan naar een andere uitdaging.

Enfin ja, laat me het erop houden dat ik verschrikkelijk hard genoten heb van mijn udon noodle soep en umeshu!

Impressies van de nieuwe job

Na twee werkdagen (en een nieuwjaarsreceptie), een kleine round-up:

Ik voel me heel erg welkom in mijn nieuwe team. Iedereen is vriendelijk en communiceert open. Uiteraard zijn er nog veel vragen die een antwoord moeten krijgen, maar ik heb het gevoel dat we er samen wel uit zullen geraken.
De overdracht van taken tussen de teams onderling is een kleine ramp: er is bijna niets gedocumenteerd en ik heb het gevoel dat de puzzelstukken van bepaalde dossiers over het ganse bedrijf verspreid zitten.
Het is geweldig fijn al mijn oude collega’s terug te zien. Leuk dat ze stuk voor stuk enthousiast reageren op mijn terugkomst in een nieuwe functie.
Een interne verhuis + interne reorganisatie + een hoop nieuwe medewerkers = recept voor chaos. Hierdoor heerst er momenteel nog veel onzekerheid op de werkvloer. Ik probeer dit op te vangen door rust en kalmte uit te stralen. Geen idee of het werkt.
Ik heb een enorm steile leercurve voor de boeg, maar zie het helemaal zitten om me in te werken in deze voor mij volstrekt nieuwe materie.
Lunchen met de collega’s is de max!

Planckendael in de regen

Op 28 december hadden mijn vriend en ik afgesproken met zijn zus en haar gezin om samen een uitstapje te doen naar Planckendael. Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen, besloten we het er toch op te wagen.

We pasten met z’n zevenen net in de nieuwe Opel Zafira van mijn vriend’s schoonboer. De rit naar Planckendael op zich was al een belevenis tussen drie enthousiast kwebbelende meisjes.

In Planckendael zelf was het, ondanks de recente geboorte van een nieuwe olifantenbaby bijzonder rustig. Het slechte weer zal er ongetwijfeld voor gezorgd hebben dat veel mensen besloten thuis te blijven. Omdat het kalm was, besloten we meteen door te lopen naar de hoofdattractie: er restten ons nog een dik kwartier alvorens het olifantenverblijf voor de middagpauze gesloten zou worden. De olifanten stonden bij elkaar in de verste hoek van het verblijf, waardoor het niet evident was een glimp op te vangen van de pasgeborene. Meer dan een stukje slurf zag ik niet, maar goed, beter dan niets, zeker?

Ondanks het slechte weer waren de meisjes superenthousiast, maar als ik eerlijk moet zijn: in de zomer is Planckendael veel mooier. De kale bomen, modderige paden en bepaalde dierenverblijven die gesloten waren voor renovatie, maakten dat het geheel nogal een troosteloze aanblik bood en er waren gewoonweg niet genoeg dieren te zien om dit te compenseren.

Het plezantste vond ik bijgevolg de momenten dat we warm binnen zaten om iets te eten (spaghetti!) of te drinken in het restaurant. Mijn jas, die helaas niet echt meer waterdicht te noemen is, zoog het vocht op en ik was dan ook blij de namiddag te kunnen afsluiten met een warme chocomelk om wat op te warmen en op te drogen. Het was zo’n slecht weer dat ik zelfs geen enkele foto van ons bezoek heb genomen.

Gelukkig was het huis van de zus en schoonbroer van mijn vriend lekker warm (vloerverwarming is een fantastische uitvinding). We aten ‘s avonds gezellig samen een boterham en daarna was het tijd voor de nieuwjaarsbrief van de oudste dochter, tevens het petekindje van mijn vriend. Ze deed dat naar goede gewoonte uitstekend, al vond ik de tekst van de nieuwjaarsbrief niet zo geslaagd. De insteek vond ik te negatief: de brief ging ervan uit dat kinderen stout zijn en hard hun best moeten doen om braaf te zijn. Een positievere noot voor het nieuwe jaar had ik meer gepast gevonden.

We sloten de avond af met een paar spelletjes. Altijd leuk.

Volgende keer toch maar naar een binnenspeeltuin?

Sushi en valiezen

Na afscheid genomen te hebben van mijn petekindje en zijn gezin, reden mijn vriend en ik naar Leuven om bij Goofball mijn valies op te halen, die daar geduldig op mij stond te wachten.

Goofball stelde voor om nog even te blijven plakken voor het avondmaal, wat we graag deden. Hun mooie rijhuis van Goofball en haar gezin voelt ondertussen een beetje al een tweede thuis en ik zal de knuffels van de twee jongens missen als ik naar Borgerhout verhuis. En wie kan er nu neen zeggen tegen sushi in combinatie met een glaasje wijn. 😉

Dikke dankjewel aan Goofball, Jan, Kabouter en Beertje voor hun gastvrijheid. Zonder hen zou mijn overgang van Zwitserland naar België zeker niet zo vlot zijn verlopen.

Yet Another Blog

Life on my side