Een zonnige wandeling door Brussel

Door de werken aan de tunnel van de Noord-Zuidverbinding bracht de trein mij deze zaterdag niet verder dan Brussel-Noord. Alwaar ik voor de keuze stond om de metro in te duiken om alsnog in Brussel-Centraal te geraken ofwel te voet naar het Korean Cultural Center te gaan. Omdat het zo’n fijne zonnige ochtend was, koos ik voor die laatste optie. En dat beklaagde ik me niet.

De Brusselse Kruidtuin lag er prachtig bij en de statige Brusselse gebouwen baadden in het mooie lentelicht. Nu mijn vertrek naar Zwitserland aan de horizon opdoemt, keek ik met hernieuwde belangstelling naar onze hoofdstad. Ik kan niet zeggen dat het grote liefde is tussen mij en Brussel, daarvoor is de stad te chaotisch, te slecht georganiseerd, te vuil en te grijs, maar tegelijkertijd heeft Brussel ook fijne plekken en is het culinaire aanbod er bijzonder indrukwekkend.

IMG_3876[1]

Ga ik Brussel missen? Ik denk het niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een fijne ochtendlijke wandeling door de straten van onze hoofdstad.

Gyeongbokgung en afscheid van Seoul – 11 maart 2017

Wakker voordat de wekker afgaat. Die stond om 7.30u omdat ik mijn allerlaatste voormiddag graag nog snel het Gyeongbokgung wilde meepikken. Ik pak snel mijn valies, die ongetwijfeld flirt met het maximum toegelaten gewicht en geniet van mijn allerlaatste Koreaanse ontbijt in mijn traditioneel Hanok guesthouse.

IMG_6417

IMG_6424

Na het ontbijt snelwandel ik naar Gyeongbokgung, het grootste paleis van de vijf paleizen gebouwd door de Joseon koningen. Het terrein is immens en ik loop aan hoog tempo van het ene schitterende bouwwerk naar het andere. Jammer dat ik niet meer tijd heb om al deze pracht en praal rustig in me op te nemen. Maar hey, ik ben al blij dat ik er alsnog in geslaagd ben een glimp van dit paleis op te vangen. Het had vandaag ook gesloten kunnen zijn wegens onlusten of zo.

IMG_6430

IMG_6432

IMG_6437

IMG_6439

IMG_6450

IMG_6463

IMG_6465

IMG_6470

IMG_6473

IMG_6487

IMG_6490

IMG_6510

IMG_6519

IMG_6524

Ook deze laatste dag is de zon volop van de partij. Ik neem nog snel wat gopro selfies bij Gyeonghoeru, een constructie gebouwd op palen die weerspiegeld wordt in een prachtige vijver. Daarna ren ik om het wisselen van de wacht op het hoofdplein mee te pikken. De kleurrijke ceremonie is een ideale manier om mijn trip naar Korea af te sluiten. Prachtig.

Met spijt in het hart keer ik terug naar het hotel om mijn valiezen op te halen en mijn schuld af te lossen. De eigenaar zegt me dat om wille van de betogingen de airport shuttle wellicht niet zal stoppen aan de halte vlakbij. Ik besluit het er toch op te wagen en loop naar de halte. Helaas, aan de halte hangt inderdaad een papier dat niet veel goeds doet vermoeden. Ik spreek één van de honderden politieagenten aan die nog altijd op straat patrouilleren en vraag hen voor mij te vertalen wat er staat. Ik zou naar een nummer moeten bellen voor meer info. Aangezien ik echter een Koreaanse sim-kaart heb die enkel dataverkeer toelaat, besluit ik van plan te veranderen en te bekijken of de metro een optie is.

Ik sleur mijn meer dan twintig kilo zware valies een paar trappen af (geen lift of roltrap te vinden), maar het lukt me niet om in dertig seconden het metrosysteem te ontcijferen en het infopunt waar ze mij zouden kunnen verder helpen is gesloten. Ik besluit na deze halfslachtige poging geen kostbare tijd meer te verliezen: ik sleur mijn valies opnieuw een aantal trappen op en houd de eerste de beste taxi aan die mij wil meenemen. De taxi is niet meteen het meest luxueuze voertuig waarin ik ooit gezeten heb. Het lukte me amper om mijn valies in de kleine koffer te krijgen en het interieur ziet er een beetje afgeleefd uit. Maar ik ben al blij dat ik onderweg ben richting luchthaven.

Na een lange rit waaraan geen einde lijkt te komen, kom ik stipt om 12.30u in de luchthaven aan, twee uur voordat mijn vlucht vertrekt. Ik betaal de taxichauffeur 54.600 won (6600 won tol inbegrepen) en begeef mijn naar de checkin balie. Vol spanning kijk ik het weegmoment van mijn valies tegemoet, maar kijk, ik heb geluk, mijn valies weegt 22,7 kilo, nog driehonderd gram overschot!

Helaas realiseer ik me dat ik in mijn haast mijn nekkussen vergeten ben in het hotel. Jammer, maar dat kussen zal de rest van zijn bestaan in Korea moeten slijten. Ik vind een plek waar ze heerlijke pho noedelsoep serveren (en ja, ik weet dat pho Vietnamees is, maar dat laat ik even niet aan mijn hart komen). De heerlijk warme soep doet deugd en ik voel me na de ietwat gejaagde ochtend weer tot rust komen.

IMG_3154

Mijn vlucht naar Schiphol verloopt zonder problemen. Ik ben blij dat er voor het diner bibimbap geserveerd wordt, schrijf wat aan mijn reisverslagen, kijk wat series en een Koreaanse film (te bespreken voor de les Koreaans, uiteraard!) en doe een poging om naar La La Land te kijken. De film weet me echter maar matig te boeien en ik sukkel in slaap voor het einde.

In Schiphol heb ik tweeënhalf uur tijd voor de overstap. Ik koop me een smoothie en vind een plek om mijn laptop op te laden. Na een bijzonder kort vluchtje naar Zaventem, arriveer ik om 22.10u in Brussel alwaar mijn vriend me staat op te wachten in de aankomsthal.

Mijn trip zit er helaas op. Een onvergetelijke eerste kennismaking met Zuid-Korea die zeker naar meer smaakt!

Kennis maken met Merkat

Donderdagavond hadden we afgesproken met vrienden om (nu het nog kan) een nieuw Leuvens restaurant te verkennen: Merkat is gelegen vlak naast de Essenciel en is van dezelfde uitbaters. Mijn verwachtingen waren dus hoog gespannen. En jawel, de verwachtingen werden moeiteloos ingelost. In een interieur dat iets te hip voor mijn smaak was, genoten mijn vriend en ik samen met ons gezelschap van overheerlijke Spaans geïnspireerde tapas. Heel erg blij dat het sharing concept in België nu definitief voet aan aan de grond gekregen heeft, niets is leuker dan samen met vrienden een gerechtje delen en vervolgens bespreken of het al dan niet in de smaak valt. Dit concept biedt ook de mogelijkheid om veel verschillende gerechtjes uit te proberen en als er eentje tegen valt, niet getreurd, een nieuw gerechtje is snel besteld.

Absolute uitschieter van de avond was het krokante buikspek. Ongelooflijk lekker. Zó lekker dat dit het enige gerecht is, waarvan we twee porties besteld hebben. Om duimen en vingers af te likken, om het met een huizenhoog cliché te zeggen.

Een greep uit het aanbod:

Octopus met amandel:
octopus met amandel

Aardappel met gerookte forel:
aardappel met gerookte forel

Tortilla:
tortilla

Arroz negre:
arroz negre

Krokant buikspek:
krokant buikspek

Gelakte bonito:
Gelakte bonito

Iberico kroketjes
iberico kroketjes

Entrecôte
entrecote

Postres (crème catalan, churros en een éclair met pistache:
postres

En jawel, ook hier verbaasde reacties bij het vernemen van ons grote nieuws. Blijkbaar waren veel mensen overtuigd dat mijn vriend en ik definitief wortel geschoten hadden in Leuven. Het voorbije jaar merkte ik echter bij mezelf dat mijn enthousiasme voor Leuven tanende was. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik in deze universiteitsstad alles gezien had wat er te zien viel. En steeds vaker werd ik geplaagd door een gevoel van déjà vu als ik de zoveelste keer naar de opening van alweer hetzelfde event ging. Dat het stadsbestuur besliste mijn favoriete event Leuven in Scène te schrappen en te vervangen door zoiets ongedefinieerd als het Groot Verlof, was voor mij de spreekwoordelijke druppel. Onze beslissing om te verhuizen naar het buitenland komt dus echt op het juiste moment.

Waarom Zwitserland?

Een vraag die we (na de nodige verbaasde uitroepen) de laatste tijd uiteraard veel krijgen is: “Waarom verhuizen jullie naar Zwitserland?”

Wel, eerst en vooral spraken mijn vriend en ik al jaren over leven en werken in het buitenland. Elke keer als we terug kwamen van een bezoek aan vrienden in het buitenland zeiden we tegen elkaar: dat moet toch een bijzonder boeiende ervaring zijn, zo een leven uitbouwen in het buitenland. Doordat we echter allebei in zeer comfortabele, goed betalende jobs zaten, kwamen we er niet toe om ook effectief stappen te ondernemen om deze droom te realiseren.

Tot we ons in het najaar van vorig jaar de bedenking maakten dat we er allebei niet jonger op worden en dat, als we de stap wilden zetten, het moment nu wel stilletjesaan aangebroken was. Omdat mijn vriend een scherper profiel heeft om de jobmarkt op te gaan, spraken we af dat hij als eerste zou beginnen solliciteren. Afhankelijk van waar hij een job zou vinden, zou ik dan volgen. We maakten een lijstje met landen waar we graag zouden wonen en mijn vriend stuurde zijn eerste sollicitatiebrieven uit.

We moesten een tijdje geduld uitoefenen (het einde van het jaar is niet zo’n goed moment om te solliciteren), maar uiteindelijk kreeg hij zelfs twee jobaanbiedingen, eentje in Genève en eentje in Lausanne. Op 6 maart 2017 (yep, ik zat toen in Korea) hakten we de knoop door en ging hij in op het jobaanbod van het allereerste buitenlandse bedrijf waarbij hij gesolliciteerd had.

Niet veel later boekten we via Airbnb een studio om de eerste maanden te verblijven. Makkelijk om wat te acclimatiseren en rustig op zoek te gaan naar een meer permanente plek om te verblijven (de huurmarkt in Genève en omstreken blijkt nogal een jungle te zijn). Zondag 14 mei rijden we dan voor de eerste keer naar Genève. Voornamelijk met wat kleren en toiletspullen voor mijn vriend, want de studio is volledig uitgerust. Bijzonder handig! Maandag 15 mei start hij dan met zijn nieuwe job en dinsdag 16 mei vlieg ik alweer terug naar België, want ik zal iets langer blijven werken bij mijn huidige werkgever. Kwestie van de overdracht als leidinggevende op een goeie manier te kunnen doen.

Het komt nu allemaal erg dichtbij en ik kijk er enorm naar uit! Spannend!

Niet te geloven…

Dat ik nog maar drie lessen verwijderd ben van het examen Spaans en dat er twee weekends tussen nu en het vertrek van mijn vriend naar Genève zitten! Yikes, dat voorjaar is echt voorbij gevlogen en er staan nog zoveel dingen op mijn todo-lijstje alvorens ik zelf naar Genève kan vertrekken. Zal een versnelling hoger moeten schakelen!

Het toeval is ons goed gezind

Na de whiskyproeverij van gisterenavond hadden we een rustige zondag gepland (die Spaanse opstellen schrijven zichzelf niet, nietwaar?). Daarom dat we het niet ver zochten voor de lunch en kozen voor klassiekers als asperges en koninginnenhapje bij L’Etoile d’Or. Mijn vriend en ik waren op ons eten aan het wachten, toen een bekend gezicht langs het raam passeerde: de ex-vriendin van de neef van mijn vriend. Dezelfde die we in 2016 bij toeval op onze terugvlucht van Genève waren tegen gekomen. Ze stapte even binnen om goeiedag te zeggen en natuurlijk vertelden we haar over onze verhuisplannen naar Genève. Ze reageerde meteen met massa’s tips en goede raad. En na een zeer aangename babbel gaf ze ons haar telefoonnummer in het geval we meer info nodig hadden.

Ik geloof niet in dingen zoals het lot, maar deze toevalligheid komt alleszins bijzonder gelegen!

IMG_3832[1]

Whisky proeverij!

Een mens zou denken dat we na al die bezoeken aan distilleerderijen in Schotland wel eventjes genoeg van whisky zouden hebben, niets is echter minder waar. Ons tiendaags tripje was slechts de opwarming voor de whiskyproeverij bij onze vrienden in Boortmeerbeek. Natuurlijk brachten we enkele kersverse flesjes mee uit Schotland, maar ook oude klassiekers mochten niet ontbreken.

Het werd een gezellige avond waarbij we genoten van lekkere zalmhapjes en heerlijke whisky, terwijl we tussen de drams door tijd maakten om de steeds verder vorderende verbouwingen in het huis van onze vrienden te bewonderen. Het klikte wonderwel met ons groepje van zeven (waarvan sommigen elkaar nog nooit gezien hadden) en de avond vloog zodanig hard voorbij dat het opeens 1 uur gepasseerd was. Oeps, want de vrienden die ons van een lift naar Boortmeerbeek voorzien hadden, hadden aan hun babysitter gezegd dat ze rond middernacht terug thuis zouden zijn. Niet gelukt dus.

We namen afscheid met de belofte deze traditie zeker in ere te houden. Wie weet komt er binnenkort wel een editie in Genève?

Op de terugweg naar Leuven werden we nog tegengehouden voor een alcoholcontrole, waarbij drie personen in de wagen (letterlijk) hun adem inhielden en onze bob helemaal safe blies. Hoera! Die flitsboete voor te snel rijden onderweg (de babysitter had al lang genoeg moeten wachten), namen we er met de glimlach bij.

Mijn favoriet in onderstaand rijtje: de Japanse Yoichi.

IMG_3829[1]

Koreaanse juffrouwen zijn speciaal

Ondanks het feit dat ik nu al bijna twee jaar Koreaans volg, blijven de Koreaanse juffrouwen mij verbazen. Deze ochtend was het de eerste les na de paasvakantie en in plaats van onze vertrouwde juffrouw, stond mijn juffrouw van vorig jaar voor de klas. Ze was duidelijk heel erg blij om mij terug te zien (ik ben dan ook een modelstudent, kuch), want ze gaf me spontaan voor heel de klas een dikke knuffel. En hoewel ik ondertussen al vaak ondervonden heb dat Koreanen veel spontaner en directer zijn dan Japanners, moet ik er toch altijd weer even aan wennen. Ik heb persoonlijk niet de gewoonte om met mijn leerkrachten te knuffelen. 😉

Ook hun pedagogische aanpak blijft me verbazen. Onderstaande uitspraken, illustreren perfect wat ik bedoel:

I know you are very intelligent, so tell us how to say this.

Geuit tegen mij, ook weer voor de ganse klas. Niet dat ik een compliment niet kan waarderen, maar echt gepast kan je dat toch niet noemen. Al een geluk dat ik het antwoord wist!

Tell me the answer to this question. Don’t disappoint me!

En nadat daarop een foutief antwoord van een medestudent volgde:

Ow, you disappointed me.

Het is altijd lachen met onze Koreaanse juffrouwen, maar ik blijf erbij, echt pedagogisch verantwoord kan je hun lessen toch niet noemen.