Commissaris van de rekeningen

Toegegeven, het was niet met volle enthousiasme dat ik me vorig jaar op de Algemene Vergadering van ons appartementsgebouw kandidaat stelde om onze toenmalige commissaris van de rekeningen op te volgen. Onze buurman heeft deze taak met de nodige sérieux opgenomen sinds de allereerste algemene vergadering. De mens is immers reeds geruime tijd gepensioneerd en wordt er ook niet jonger op. Groot gelijk dat hij een opvolger zocht.

Dus nam ik vandaag een dagje verlof om helemaal naar Bierbeek te fietsen (amai, dat vals plat is niet om mee te lachen als je een fiets hebt waarvan nog maar vijftig procent van de versnellingen werkt) om in het kantoor van onze syndicus de facturen en de afrekening uit te pluizen. Niet echt mijn favoriete bezigheid, maar de boekhouder was erg behulpzaam en gaf mij de nodige toelichting om de cijfers te kunnen interpreteren. Op een paar kleine details na, zag alles er goed uit.

Ik kon dus met een gerust gemoed terug naar Leuven fietsen, wetende dat dit de eerste en tegelijkertijd ook laatste keer was dat ik deze taak op mij zou nemen.

Lang leve de klassiekers!

Gisteren hadden we (was precies lang geleden) nog eens volk over de vloer. Een afvaardiging uit Gent en eentje uit Zottegem. Een gezellige drukte, in ons kleine appartementje, met zes volwassenen en drie kinderen. De eerste verlegenheid van de kinderen was snel voorbij en het duurde niet lang voordat ze alle hoeken van ons appartement onveilig maakten. Tussen de kinderdrukte door, vertelden mijn vriend en ik over onze toekomstplannen. Ik moet zeggen dat we de voorbije weken al veel mensen hun mond hebben zien open vallen. Blijkbaar komen mijn vriend en ikzelf niet over als avontuurlijke types. 😉

Het eten dat we onze gasten serveerden, was een voltreffer van formaat. En ik mag daarmee opscheppen, want ik kookte (uiteraard) niet zelf, maar bestelde dé Vlaamse klassieker aller tijden, koninginnenhapje, bij onze favoriete traiteur Convento Food. Zonder overdrijven het beste koninginnenhapje dat ik in gans mijn leven heb gegeten: heerlijk romige saus, grote stukken malse kip, heerlijke balletjes en goed veel paddenstoelen. Vergezeld van overheerlijke appelmoes met lekker veel kaneel (wat bij de dochter van Joke en Vincent minder in de smaak viel) werd gesmikkeld ende gesmuld.

We moesten een beetje geduld opbrengen, maar toen de twee oudste dames eindelijk tot rust gekomen waren in het stapelbed in onze logeerkamer, konden de volwassenen opgelucht adem halen en nog een extra glaasje wijn/bier/gin tonic drinken en de gesprekken voort zetten zonder voortdurend onderbroken te worden. ‘t Is waar dat kinderen het schattigste zijn als ze slapen. 😉

Het verbaast me trouwens telkens weer wat een smospartijtje jonge kinderen kunnen veroorzaken. Er zat niets anders op dan een deeltje van onze zondag al kuisend door te brengen. Maar dat hebben we er graag voor over!

Huge Spring Haul!

Deze voormiddag brachten we door in de Carmi, zowel mijn vriend als ikzelf hadden nood aan nieuwe schoenen en alhoewel ik de voorkeur geef aan kleine winkels, is het tegelijkertijd vrij tijdsintensief om van de ene naar de andere winkel te lopen. Zo’n gigawinkel als de Carmi, die dan ook nog eens open is op zondag, is een ideale manier om in een beperkt tijdsbestek veel te kopen. Dat bleek alvast toen we de rekening gepresenteerd kregen en zagen dat het bedrag net over de duizend euro ging. Yikes… Nu, de buit was er dan ook naar: een volledig nieuwe kostuum van Hugo Boss voor mijn vriend (zijn vorige dateerde uit 2009), twee bijpassende hemden, een nieuwe jeansbroek én een paar schoenen voor mij. De schoenen die we voor mijn vriend op het oog hadden, bleken helaas niet in zijn maat ter beschikking te zijn. Die zullen we dan achteraf nog online moeten bestellen.

Denk dat we er nu weer voor een jaar of acht tegen kunnen.