Valentijn bij deBuren

Deze middag liet ik op mijn werk even de boel de boel (het is momenteel ongelooflijk hectisch) om bij deBuren te genieten van een Valentijnslunch met poëzie afgewisseld met een streepje muziek. Wim Vanseveren, directeur van deBuren, droeg een selectie liefdesverzen voor van o.a. Elen Warmond, Like Marsman, Johan de Boose, Paul Snoek, Judith Herzberg, Hans Dorrestijn, Ester Naomi Perquin en nog vele anderen. Bart Voet en Esmé Bos zorgden voor de muzikale omkadering. Ik moet zeggen dat dit gestolen uurtje een perfectie antigif was voor de stress die momenteel heerst op het werk. De gedichten waren afwisselend grappig, beklijvend of gewoon romantisch. De prachtige stem van Esmé Bos begeleid door het precieze gitaarspel van Bart Voet riep een romantisch sfeertje op dat helemaal in het thema Valentijn paste. Ideaal om op weg te dromen.

Een inspirerende lunchpauze.

Uit dineren met de ‘schoon’ouders

Onze cadeau voor de veertigste huwelijksverjaardag van de ouders van mijn vriend was een diner in De Pastorie in Kasterlee. Opdat iedereen bij deze feestelijke gelegenheid een glaasje wijn zou kunnen drinken, reserveerden we een overnachting in het pand tegenover het restaurant. Dat bleek een goeie beslissing te zijn, want voor een heel redelijke prijs kregen we een appartement te onzer beschikking dat ongeveer even groot was als het appartement waar mijn vriend en ik ons dagelijks leven in slijten. Echt dik in orde én een gemak om na het diner gewoon de straat te moeten oversteken om in bed te kruipen.

We checkten om 16u in zodat we ons op ons gemak konden douchen en klaarmaken voor het avondmaal om 19u. Voor zo’n feestelijke gelegenheid mag er al eens een glitterjurk uit de kast gehaald worden, he? Hoeveel huwelijken houden tegenwoordig nog zo lang stand?

De Pastorie zelf loste de verwachtingen die een Michelinster met zich meebrengt moeiteloos in. Zeer vriendelijke bediening, prachtig pand en overheerlijk eten. Wij waren erg blij met de tafel die we toegewezen kregen, die een beetje apart lag van de rest van het restaurant (onze theorie was dat we dineerden op de plek waar ooit de persoonlijke kapel van de pastoor was geweest), waardoor we bijna het gevoel hadden de enige klanten te zijn.

Ik laat jullie naar goede gewoonte meegenieten van de culinaire lekkernijen die we binnen speelden.

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Dim sum van gevogelte:

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Grietbot, rode biet, frambozenazijn, lardo di Colonata, aardappelmousseline:

Zeetong, peterseliewortel, waterkers, gerookte paling, gekonfijte sjalot:

Filet van het kalf, wintertruffel “tuber Melanosporum:

Winterse salade:

“Creatie”…als thema mango, rijstcrème, chocolade:

Zoetigheden voor bij de thee:

De wijnen die bij dit alles geserveerd werden, waren ook uitstekend.

Na een goede nachtrust wachtte ons een heerlijk ontbijt aan dezelfde tafel als waar we de avond voordien gedineerd hadden. We voelden ons echt de koning te rijk. Want het ontbijt is én blijft, de belangrijkste maaltijd van de dag!

Een heerlijk verwenweekendje én een ideale gelegenheid om de schoonfamilie van onze nieuwe (spannende) plannen op de hoogte te brengen. Al werden deze niet op onverdeeld enthousiasme onthaald, wat ik vanuit hun standpunt uiteraard begrijp.

Op ziekenbezoek

Gisteren was het tijd om nog eens een werk van barmhartigheid te verrichten: een zieke bezoeken. Geheel onverwacht kregen we twee weken geleden het bericht dat de oudste zoon van onze vrienden met spoed geopereerd moest worden. Epifysiolyse van beide heupen. Ik moet toegeven dat ik nog nooit van deze aandoening gehoord had en toen ik las dat deze aandoening vooral bij kinderen met overgewicht voorkwam, was ik nog meer verbaasd, want de oudste zoon van onze vrienden is een sportieve, slanke voetballer. Dikke pech dus, voor hem. En meteen het einde van zijn voetbalseizoen. De komende maanden zal hij zich vooral in een rolstoel en op krukken moeten verplaatsen. Ocharme, het manneke. Waar moet hij nu naartoe met al zijn energie?

Dus kochten we hem een cool knutselcadeau (twee draken om zelf in mekaar te steken) en gingen we hem een hart onder de riem steken. Hij hield zich sterk tijdens ons bezoek, maar ik zag dat hij het er toch wel moeilijk mee had. Geen enkele achtjarige staat erop te springen om een tijd aan een rolstoel gekluisterd te zijn. Dus ik hoop dat de draken helpen om de pijn een beetje te verzachten en zijn gedachten wat te verzetten.

En oja, we werden natuurlijk weer op een lekkere aperitief onthaald. Na een zware dag op het werk met een hoop nodeloos gedoe smaakte dat glaasje (of misschien wel die fles) schuimwijn me des te meer!

Truman

Het was een korte les Spaans vandaag. Na twee uur les, mochten we onderuitzakken (figuurlijk dan, want op die harde banken van de Leuvense aula’s zit je niet echt comfortabel) voor een Spaanse film.

Truman is het verhaal van een acteur met kanker in de terminale fase die op zoek gaat naar een nieuwe thuis voor zijn trouwe hond. Het klinkt cliché, maar de manier waarop deze film het thema van afscheid nemen en sterven behandelt, is verrassend verfrissend. De film heeft naar mijn aanvoelen een beetje onterecht als titel ‘Truman’, de naam van de hond, want in realiteit is het hoofdonderwerp de relatie tussen de acteur en zijn goede vriend, die uit Canada is overgevlogen om zijn stervende vriend te overtuigen zijn kankerbehandeling niet vroegtijdig te stoppen. Of toch niet?

De film wordt helemaal gedragen door hoofdrolspeler Ricardo Darín die werkelijk schittert als acteur Julián. Vanaf de eerste seconde grijpt hij je bij de keel met zijn vertolking die geen enkel moment sentimenteel wordt. Wat een klassebak! Hoewel het thema mij wat te zwaar viel na een moeilijke werkdag gevolgd door twee uren Spaans, heb ik toch genoten van deze film. Een ware verademing dat er nog zulke films gemaakt worden.

(En het Spaans was bijzonder goed verstaanbaar.)

Azïe in Antwerpen

Gisteren dompelde ik me onder in de Aziatische cultuur in de Waagnatie in Antwerpen. Mijn vriend zat een heel weekend op FOSDEM, dus ik had het rijk voor mij alleen. Na mijn examen Koreaans en een snelle tussenstop bij de opticien om mijn nieuwe lenzen te laten controleren, nam ik de trein naar Antwerpen. Een busrit en een kleine wandeling later kwam ik aan bij de Waagnatie, alwaar ik zonder dat ook maar iemand mijn toegangsticket of (grote fototoestel-) rugzak controleerde, de expositiehal binnen kon wandelen.

De Waagnatie is een grote, oude loods, dus het is moeilijk om het er echt gezellig te maken, maar de deelnemers hadden hun best gedaan met typisch Oosterse versieringen. Veruit de meeste aandacht ging (uiteraard) naar de Aziatische keuken, met een overdaad aan eetstandjes en food trucks. Daarnaast sprongen voor de Thaise massage-stand en de Koreaanse schoonheidsproducten standjes in het oog. Ongeveer in het midden van de ruimte was een vierkant podium gebouwd waarop traditionele dansen getoond werden.

Natuurlijk maakte ik van de gelegenheid gebruik om te proeven van het bijzonder diverse aanbod. Al moet ik zeggen dat ik toch lichtelijk verbaasd was een foodtruck aan te treffen waar ze ceviche verkochten, bij mijn weten toch afkomstig uit een ander werelddeel. Uiteraard werd er heel veel sushi verkocht, maar ik had zin om van de platgetreden paden af te treden en eens iets anders te proberen. De Aziatische keuken heeft zoveel meer te bieden dan enkel sushi!

Dus startte ik met een portie overheerlijke takoyaki, een soort Japanse poffertjes met inktvis, gember en groene ui. Een goed begin!

Daarna liet ik mij verleiden om ceviche te kopen. Een beslissing die ik me niet beklaagde, want voor mij het culinaire hoogtepunt van de namiddag.

Nikkei ceviche with tiger’s milk, sweet potato, chuka wakame, ponzu, canchita, Norway haddock and salmon:

Als hoofdgerecht at ik loempia’s met pad thai en toen zat mijn buikje ongeveer vol.

Al was er nog net genoeg plaats voor een warme brownie met karamelsaus en sakésorbet.

Tussen al dat eten door pikte ik wat optredens mee: een Balinese religieuze ceremonie, de traditionele leeuwendans ter ere van het Chinese Nieuwjaar en optredens van Balinese, Thaise en Chinese danseressen. Niet alle danseressen waren even professioneel, maar het plezier dat ze uitstraalden bij het tonen van hun traditionele dansen aan het publiek, maakte veel goed. De Thaise dame die naast mij zat, schiep er alleszins plezier in mij wat meer uitleg te geven bij de dansen. Altijd leuk om wat bij te leren. Als afsluiter keek ik naar het optreden van een wel erg niet-Aziatisch aandoende luchtacrobate en toen vond ik het welletjes en wandelde ik helemaal van de Waagnatie te voet naar Antwerpen Centraal om aldaar de trein naar Leuven terug te nemen.

Een fijn initiatief dat wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar is!

Jezus in Japan?

Opnieuw…

Gisteren kreeg ik van mijn collega het bericht dat ik verwachtte, maar waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat het niet zou komen: de baby van mijn collega is geboren en tegelijkertijd gestorven. Het scenario komt me ondertussen al veel te bekend voor. Toepassing van embryoselectie om een erfelijke aandoening uit te sluiten, na een veel te lange lijdensweg eindelijk zwanger, de ouders dolgelukkig en dan, door een gruwelijke speling van het lot blijkt de baby een andere afwijking te hebben dan de erfelijke afwijking waarop geselecteerd werd. Bij elk berichtje dat ik kreeg van mijn collega, zag ik de kansen op een goede afloop slinken. En toch blijf je hopen, hopen dat de testen verkeerd zijn, dat de baby wel nog eens kans heeft, dat misschien de afwijking nog meevalt, dat de ouders die éne verschrikkelijke keuze niet moeten maken. Helaas, het mocht niet zijn.

Hoe verschrikkelijk moet het zijn om mama te worden en geen baby mee naar thuis te kunnen nemen? Ik ben er oprecht niet goed van.

Yet Another Blog

Life on my side