Planningsproblemen

Jullie herinneren je misschien nog dat we het plan hadden opgevat om de zomervakantie 2012 in Spanje door te brengen. Vier weken had ik voor deze reis uitgetrokken en ik had een prachtig reisplan uitgekiend. In juni zouden we gaan. Mijn verlof was al aangevraagd en goedgekeurd en vriend H, die volgend jaar aan een nieuwe job in Madrid begint, zou een deel van de roadtrip met ons meereizen. Alles was in kannen en kruiken.

En toen bleek dat ik het jaarlijkse vriendenweekend in de Ardennen pal in het midden van onze reisperiode gepland had. Het voorschot van het huisje in Libin werd al maanden geleden betaald en het laatste weekend van juni werd al aan alle potentiële deelnemers gecommuniceerd. Foutje. En toen kwam het bericht dat een vriend van ons trouwplannen had met zijn Japanse vriendin. De trouw zou plaatsvinden ergens in de maanden juli, augustus of september. En de belofte om aanwezig te zijn, was reeds gemaakt. De unieke kans om een bruiloft in Japan mee te maken, konden we natuurlijk niet laten schieten. Maar onze portefeuille zou minder hard kunnen lachen met twee grote reizen (een mens vliegt nu eenmaal niet voor een weekendje naar Japan) zo snel na mekaar. Daar bovenop kwam de belofte om vrienden die voor een half jaar naar Kopenhagen trokken, daar te gaan bezoeken. Oorspronkelijk waren we van plan dit in het paasweekend te doen, maar toen bleek onze vriendin zwanger en de baby net rond die periode uitgerekend te zijn. Slechte timing. Wat over en weer gepingpong, leverde juni als beste moment voor een Kopenhaags bezoekje op.

Verscheurende keuzes dringen zich op. Wat een zwaar leven hebben wij toch. 😉

Izegem

De dag na het kerstdiner werden mijn vriend en ik bij vrienden in Izegem verwacht. Spijtig genoeg gooide een buikgriepje roet in het eten. Mijn vriend voelde zich gisteren al niet optimaal (het feit dat hij zijn bord niet leeg at en bedankte voor een afzakkertje waren duidelijke signalen dat er iets mis was) en vanochtend was het helemaal om zeep. Hij zag er niet bepaald fris uit en een rit van anderhalf uur heen en terug leek me voor iemand met darmproblemen niet echt aan te raden.

Een dagje in bed blijven was de enige verstandige beslissing. Ik wilde de afspraak echter niet opnieuw afzeggen, want ze was al een keertje verplaatst van september naar december en ik wilde vrienden E en C nog graag zien voor 2011 voorbij was. Gelukkig boden de vrienden die bij ons waren blijven overnachten en in dezelfde streek woonden, mij een lift aan naar het verre West-Vlaanderen. En ‘s avonds zou ik gewoon terugkeren met de trein.

Ik heb al jaren een rijbewijs, met minimale inspanningen geslaagd voor zowel het theoretisch als het praktisch rijexamen, maar daarna heb ik nooit veel met de wagen gereden. Tijdens mijn studies had ik geen wagen en met de eerste bedrijfswagen van mijn vriend mocht ik niet rijden. En zo komt het dat ik nu enkel in uitzonderlijke omstandigheden achter het stuur kruip, bijvoorbeeld wanneer ik bob speel voor mijn vriend. Komt daar nog eens bij dat mijn vriend liever zelf het stuur ter hand neemt (ik heb het gevoel dat hij mijn rijkunsten niet helemaal vertrouwt) en ik eigenlijk liever de omgeving bestudeer. En als ik de gelegenheid heb, eerlijk gezegd liever met het openbaar vervoer reis (dat in het weekend best wel een comfortabele manier van je verplaatsen is).

Enfin, ik liet mijn vriendje achter in bed en kwam dankzij L en U mooi op tijd op mijn Izegemse afspraak. Ik werd in de watten gelegd met een uitgebreid assortiment aan aperitiefhapjes (te veel om op te sommen) en een overheerlijk stoofpotje met wild, vergezeld van kroketjes en peer met veenbessen. Een klassieker die het goed blijft doen.

Tussen het hoofdgerecht en het dessert kreeg ik een rondleiding door het nieuwe huis in wording van E en C en kon me al helemaal voorstellen dat ze hier samen met hun twee schattige kindjes een gezellige thuis van zouden maken. Al leek de timing om al de werken af te ronden (Pasen 2012) me erg optimistisch, ik weet dat E en C harde werkers zijn, dus als iemand erin zal slagen om dit project tot een goed einde te brengen, zijn zij het wel. Ik duim alvast!

En zo is één van de laatste weekends in 2011 alweer voorbij gevlogen.

Kerstdiner #1

Dit jaar klonk ik voor de vijfde keer (de tijd vliegt, ik kan het niet genoeg herhalen) samen met de vriendjes en vriendinnetjes van mijn IRC-kanaal op een vrolijk kerstfeest. Een mooie traditie die zijn oorsprong vond in de activiteiten van mijn IRC-kanaal, maar dit medium al lang ontgroeid is. Hell, de nieuwe generatie deelnemers aan het befaamde kerstdiner weten niet eens meer wat IRC is.

Wat het samenzijn er niet minder gezellig op maakte, uiteraard. We waren met twintig personen in totaal en aten een voortreffelijke driegangenmenu in het mooie privézaaltje van het schitterend vernieuwde restaurant D’Artagnan.

De bediening was tiptop en het zaaltje apart gaf ons de gelegenheid ongegeneerd lawaai te maken zonder dat we de andere klanten van het restaurant stoorden. Ster van de avond was jongeheer N, een mengeling van Italiaans en Belgisch bloed die een vrolijk kindje met prachtige blauwe kijkers en blond haar opgeleverd heeft (de overwinning van een regressief gen, ongetwijfeld). En als N even wat slecht gezind werd, hoefde we maar met één van de vele aanwezige smartphones voor zijn neus te zwaaien en de bui waaide zonder erg over. Zo gaat dat met die digital natives.

Het was plezant om te kunnen bijpraten met mensen die ik al een tijd niet meer gezien had en de avond vloog dan ook voorbij. Spijtig dat surprise guest G, de nieuwe vriend van U, te laat aankwam om met de ganse bende kennis te maken, nu moest hij het stellen met de al wat aangeschoten plakkenblijvers. 😉

Met ons groepje van acht zakten we na de rekening betaald te hebben, nog even af naar het Martelarenplein om een glimp van Music for Life op te vangen. De koude regen maakte dat de sfeer een beetje onderkoeld was, dus trokken we snel verder naar ons appartementje voor nog een afzakkertje.

Ik mengde een cocktail en schonk een fles zure wijn, die ik maar snel door de pompbak gegoten heb. Nog niet vaak voorgehad dat een wijn zo overduidelijk slecht was. In de toekomst toch maar iemand laten voorproeven.

Rond half twee vond ik het welletjes, want we werden op zondag om twaalf uur in het verre Izegem verwacht. Ik borstelde onze gasten buiten en kuste onze logies een goede nacht. Moe, maar tevreden.

Een goed begin van de kerstperiode.

Dit aten wij:
Pladijsfilet met Krokante Courgette
Of
Ravioli van Boschampignons met Rucola en Parmezaanse Kaas

Filet van Snoekbaars met Jonge Prei en een Blanke Botersaus
Of
Parelhoenfilet met Canneloni van Groene Kool, Krieltjes en een Rozemarijnsausje

Kaasbordje
Of
Compote van Durandeau Peer met Huisbereid Kaneelijs

Photoshop

De laatste twee lessen van de fotografiecursus hebben we ons gefocust op het doorgronden van photoshop. Een kleine opfrissing kon alleszins geen kwaad, want als je bepaalde technieken niet vaak gebruikt, vergeet je achter welke knop, tabblad of menu ze zich verschuilen.

Gelukkig bleek de basis nog in mijn vingers te zitten en met wat trial and error was ik snel weer op de juiste weg. Het viel me op dat mijn medecursisten wat meer problemen hadden om de uitleg van de leerkracht te volgen en gehinderd werden door hun angst om iets verkeerd te doen. Iets wat eigen is aan een bepaalde generatie, denk ik, dat onwennige met software toepassingen en nieuwe technologieën in het algemeen.

Alhoewel ik zelf alles behalve een digital native ben, kan ik wel zeggen dat ik deze drempel niet ervaar. Ik probeer dan ook mijn medestudenten en de collega’s op het werk bewust te maken van deze psychologische drempel. Logisch nadenken brengt je al heel ver en als je dan eens iets verkeerd doet, ctrl-z is de enige toetsencombinatie die iedereen uit het hoofd zou moeten kennen.

Beiaard

Tijdens de Leuvense kerstmarkt beklom ik de trappen van de toren van de universiteitsbilbiotheek. Bestemming: het terras met prachtig uitzicht over de kerstmarkt op het Leuvense Ladeuze- en Hooverplein en het kleine kamertje van de beiaardier vlak boven dat terras.

De beiaard is het instrument dat de hoofdrol speelt in één van mijn allervroegste herinneringen. Ik zit op de armen van mijn moeder en we komen net terug van een bezoek bij mijn oom en tante die op dat moment in Borgerhout woonden. We haasten ons te voet door de donkere, vochtige straten naar de plek waar de auto van mijn ouders geparkeerd staat. Opeens hoor ik iets wat ik nog nooit gehoord heb. Een betoverend geluid klinkend door de nacht. Tinkelende belletjes die ons door de donkere nacht naar de wagen begeleiden.

De klanken die ik die avond hoorde, heb ik nog jaren meegedragen. Spijtig genoeg is de melodie nu verdwenen uit mijn hoofd.

Pas veel later besefte ik dat het geluid dat me toen zo betoverde, afkomstig was van de klokken van de beiaard. Maar het instrument heeft daarmee voor altijd een plekje in mijn hart veroverd.

L’Abbaye de Forest

Deze ervaring dateert al van enkele maanden geleden, maar ik was zo geshockeerd door de manier waarop wij in L’Abbaye de Forest, een zogezegd prestigieus decor voor al uw belangrijke momenten, behandeld werden, dat ik hier graag wat slechte reclame maak voor deze eet- en feestgelegenheid.

We waren met een groep van dertien personen en hadden een week op voorhand gereserveerd. Toen we in de abdij aankwamen op het afgesproken tijdstip (iets na twaalven ‘s middags) bleek dat we nog even buiten op het terras moesten wachten, want onze tafels waren nog niet klaar. Nuja, terras is veel gezegd, we scharrelenden wat van die metalen stoeltjes en een tafel bijeen en zetten ons dicht bij elkaar, want het was eind september en al een beetje frisjes. De ober legde uit dat hij er helemaal alleen voor stond, maar over een twintigtal minuutjes zou onze tafel wel klaar zijn.

We waren niet gehaast en maakten van de gelegenheid gebruik om al iets te drinken en onze menukeuze door te geven. Voor het voor- en hoofdgerecht hadden we telkens de keuze uit twee opties (carpaccio of scampi / kippenbrochette of niertjes) en het dessert zou een tiramisu zijn. Klonk allemaal prima.

Iets voor ons was er een andere groep van een stuk of twintig personen gearriveerd die ook een plekje op het terras toegewezen krijgen. Wij hadden echter geen argwaan, want L’Abbaye was erop berekend grote groepen te bedienen en deze groep had eveneens gereserveerd, dus van een onverwachte overrompeling was geen sprake. We werden een beetje achterdochtig toen de twintig minuten er dertig werden, vervolgens veertig en we een uur later nog steeds geen zitplaats in het restaurant toegewezen gekregen hadden. Ondertussen hadden we tientallen oudjes de abdij zien binnen druppelen. Oudjes die duidelijk deel uitmaakten van een groot gezelschap (ik schat een veertig personen) en die dus allemaal nog voor ons te eten zouden krijgen.

Na een uur wachten, was ons geduld op en gingen we zelf naar binnen. Binnen bleek dat er helemaal geen tafels voor ons gezelschap waren klaargezet en moesten we zelf nog de stoelen en tafels zo goed als mogelijk bij mekaar puzzelen. Ik kwam terecht aan een tafel in een regelrecht tochtgat en mijn lichaamstemperatuur was al stevig gedaald door het lange stilzitten buiten. Onze magen protesteerden ondertussen steeds luider. Al een geluk dat er snel enkele mandjes brood op tafel gezet werden, die razendsnel geleegd werden.

Zo rond half twee kregen we dan toch eindelijk ons voorgerecht. Blijkbaar had de ober ergens een telfout gemaakt, want er ontbrak één carpaccio. Mijn collega die zonder voorgerecht zat, maakte zich terecht boos toen de ober meedeelde dat er geen carpaccio meer was. We hadden al lang genoeg met onze voeten laten spelen. En zo sprak zij de legendarische woorden: “Je veux vraiment du carpaccio!” Haar nadrukkelijkheid moet indruk gemaakt hebben, want kijk, opeens werd er toch ergens een bordje carpaccio opgeduikeld. Dat verser smaakte dan al de andere bordjes, misschien kwam het rechtstreeks van de slager.

Rond tien na twee werd het hoofdgerecht geserveerd: kippenbrochette in een triestig sausje met triestige frietjes die aan de koude kant waren. De brochette was bij verschillende collega’s ook niet goed doorbakken. En halfrauwe kip, neen dat is het niet. Het was ondertussen al half drie. Wachten op het dessert zagen we echt niet meer zitten, hoe lekker die tiramisu ook geweest moge zijn. Dus onderhandelden we een (naar mijn mening veel te kleine) korting op de prijs van het menu en trapten we het af. (Nadat ook nog eens één van de herentoiletten verstopt was geraakt.)

Dat er al eens dingen kunnen misgaan in een restaurant, dat begrijp ik. Dat je overrompeld kan worden door een grote aantal klanten dan voorzien, dat begrijp ik ook. Dat er eens iemand ziek kan vallen, idem. Maar als je op voorhand weet hoeveel mensen er komen, omdat ze allemaal gereserveerd hebben, dan kan zulk een behandeling echt niet door de beugel. En ontevreden klanten, tja, die zie je nooit meer terug en zetten vervolgens hun verhaal op het wereldwijde web.

Ga dus nooit eten in L’Abbaye de Forest. Het is daar slecht.

Limburgse gastvrijheid

Een LAO-concertje in de namiddag, daarna in zeven haasten (ok, dat was iets minder) naar huis gefietst, in de auto springen en dan naar Limburg rijden om door onze vrienden verwend te worden met een zalige vismenu, Portugese schuimwijn, zelfgemaakte kaastaart en een subliem Portugees digestief: Licor Beirão. Een echte ontdekking! Ik kende het persoonlijk niet, maar ik weet al wat ik op mijn aankooplijstje ga zetten, mocht ik ooit nog eens in Portugal komen.

Geroerbakte eend met peultjes en groene asperges

Een overweldigend succes, mag ik wel zeggen, ons zaterdags diner met vrienden. Dit keer verliep alles vlekkeloos. De voorgerechtjes waren perfect, het hoofdgerecht was subliem (de allereerste keer dat we eraan dachten om de munt eraan toe te voegen en ‘t moet gezegd, dat gaf het gerecht toch nog iets extra) en het dessert was lekker makkelijk.

Geen stress, alles onder controle. De perfecte avond.

Finest Irish Shorts – IKL2011

Een gunstige wind bracht ons donderdagavond naar het Kortfilmfestival in het STUK. Dit jaar slaagden we erin maar liefst twee keer op post te zijn! Een ongeëvenaard record. En ik moet zeggen, de selectie Ierse kortfilms smaakte echt naar meer. Ik zet de kortfilmfestivalweek 2012 alvast in mijn agenda.

  • The Crush: ik vond de schooljongen die de hoofdrol speelde nogal houterig acteren en het einde was ongelooflijk voorspelbaar, maar schattig was het wel: de kalverliefde die het jongetje voelde voor zijn knappe lerares.
  • Useless Dog: een kortfilm over een nutteloze hond. Punt.
  • Six Shooter: mijn persoonlijke favoriet. Gitzwarte humor en een onvergetelijk einde.
  • Granny O Grimm’s Sleeping Beauty: een grappige variatie op het traditionele Doornroosje-verhaal.
  • Prey Alone: Visueel mooi en met een interessant uitgangspunt, maar niet echt mijn ding.
  • The Herd: Het broertje van Useless Dog. Maker Ken Wardrop laat zijn moeder en zijn broer vertellen over de nieuwste aanwinst in de kudde. Minimalistisch grappig.
  • Fifty Percent Grey: Het uitgangspunt van deze kortfilm is het verschil tussen hemel, hel en vagevuur. Tof idee en mooie animatie.
  • Atlantic: De tragiek van het leven op het Ierse platteland. Ik kreeg er spontaan zin van een reisje naar Ierland te boeken.
  • Crossword: Twee eenzame mensen en een happy end. En oja, kruiswoordraadsels. Een mooi einde van een gezellige avond.