Sinds ik terug ben uit Japan is me opgevallen dat veel mensen het verschil tussen Japan en China niet kennen. Iets wat me lichtelijk verbaast, gezien al de aandacht die Japan de laatste weken heeft gekregen en het feit dat China als grote economische uitdager van het Westen wordt gepositioneerd. Om één en ander aanschouwelijk voor te stellen, toont deze Google Map hoe van de hoofdstad van Japan naar de hoofdstad van China te geraken. Let u vooral op nummertje 48. (Al een oudje, ik weet het.)
Spliaans
Het blijft me verbazen hoe makkelijk dat Italiaans eruit blijft rollen in de Spaanse les. ‘t Is nochtans niet dat we nog veel Italiaans spreken. Als ik naar een woord zoek, lijkt het Italiaans altijd eerder klaar te zitten dan het Spaans. En het probleem is, ik vind dat mijn gemengd Spaans-Italiaanse zinnen best ok klinken en hoor vaak niet van mezelf dat er een Italiaans woord tussenfloept. Al vrees ik dat de juffrouw er op het mondeling examen wel lichtelijk anders over zal denken.
Grappig kerkvoorval
Tijdens de beslist saaie doopviering (het was een doop van vier kindjes tegelijkertijd met geen enkele mogelijkheid om een persoonlijk toets aan de viering te geven, zelfs de misboekjes waren gerecycleerd) hield ik me wat bezig met het entertainen van het petekindje van mijn vriend. Toen ik teken deed dat ze op mijn schoot mocht komen zitten, stond er opeens een ander meisje, dat bij één van de andere families hoorde, voor mijn neus die duidelijk ook aanspraak op mijn schoot maakte. Voor ik er goed en wel erg in had, zat het vreemd kind op mijn schoot, terwijl het petekindje van mijn vriend wat beteuterd naar dit tafereel stond te kijken. Hilariteit alom, natuurlijk. De familie van het kindje riep haar tevergeefs terug, maar het meisje nestelde zich goed op mijn schoot zonder aanstalten te maken om weg te gaan. Ik wist even niet goed wat te doen, ik wil natuurlijk geen kinderzieltjes kwetsen. Gelukkig stond de mama toen op om haar persoonlijk van mijn schoot te halen. Waarop het petekindje van mijn vriend triomfantelijk het meisje haar plek innam. Zelfs kleine meisjes van twee kunnen al dodelijke blikken werpen. 😉
Doopsel
Vandaag word ik verwacht op een doopsel. En ik zal daar eerlijk in zijn, ik heb al een tijd een probleem met dit gebruik en dat is er beslist niet op verminderd sinds ik mij heb laten schrappen uit de doopregisters. Maar goed, het is de keuze van de ouders om dit ritueel te laten uitvoeren en het kind zal er geen trauma aan overhouden. Op vraag wil ik zelfs best wel een stukje voorlezen in de kerk. Maar niet dit stukje:
Wanneer ik in het water ga, voel ik mij herboren, een nieuwe mens. Ik word een schepsel dat door mijn Schepper omhelsd wordt. (Allen even samen ertussen: Gezegend zij dit water). Water bron van eeuwig leven, teken van de heilige Geest, in wie wij allen gedoopt zijn.
Dat kon ik nu toch echt niet over mijn lippen krijgen. Dus heb ik vriendelijk bedankt en de eer aan mijn vriend gelaten, die daar allemaal iets minder principieel in is.
Dingen die ik niet lekker vind
Ik zeg vaak van mezelf dat ik alles lust, maar eigenlijk is dat een leugen. Er zijn best wel veel dingen die ik niet lekker vind. Dus bij deze, een lijstje.
Dingen die ik enkel zal eten of drinken als ik sterf van de honger of dorst:
- koffie (in eender welke vorm, zelfs in chocolade en mokka-ijs wordt deze smaak niet door mij op prijs gesteld)
- bier (tja, nooit leren drinken, zeker?)
- ouzo en Ricard: anijssmaak, geen fan van
- Martini: sorry, George
- nougat: vies plakspul
Dingen die ik kan eten, maar waar ik absoluut geen fan van ben:
- boter en margarine (nooit begrepen waarom mensen dat spul per sé op hun brood willen smeren)
- cola, fanta, sprite: frisdranken in het algemeen
- zuurtjes, beertjes, veters: van dat chemisch smakend spul bestaande uit kleurstoffen en suiker dat mensen kopen voordat ze naar de cinema gaan en dat zo heerlijk aan je tanden plakt
- smoutebollen: enfin, ik kan die dingen wel eten, maar na twee happen ben ik ze al beu
- doughnuts: waarschijnlijk omdat die dingen me te veel aan smoutebollen doen denken
- hamburgers van MacDonalds, Quick en aanverwanten: ik heb een hekel aan die fluffy broodjes en verlepte sla; fast food is mijn ding niet
- chorizo
- nutella
- rijstwafels: stinkboel
- mayonaise
- slagroom (met slagroomtaartjes doet u mij beslist geen plezier)
En dan heb ik waarschijnlijk nog een paar dingen over het hoofd gezien.
Zarza
Vrijdagavond brachten we door in restaurant Zarza in het gezelschap van vriend K en minister Inge Vervotte. (Wel niet aan dezelfde tafel. ;-)) Het werd een gezellige en relaxte avond met veel stof om bij te praten: onze reis naar Japan en zijn reis naar Egypte.
Dat is iets wat ik toch wel miste in Japan, die bourgondische eetcultuur van ons: de gewoonte om een ganse avond te tafelen met een stuk of vier gangen en aangepaste wijnen en nog een afzakkertje om het geheel af te ronden. In Japan eet je je maaltijd en daarna kras je op. Aperitieven, digestieven, daar doen ze niet zo aan. Vaak wordt het dessert ook gewoon tegelijkertijd met de hoofdmaaltijd gebracht, allemaal samen op één groot dienblad.
Ik vermoed dat zo’n uitgebreide maaltijd in Japan ook wel mogelijk moet zijn en we hebben ook geen echt chique eetgelegenheden bezocht, maar het was wel opvallend dat wij, westerlingen altijd veel langer aan tafel zaten dan de Japanners zelf.
Na de maaltijd dronken we nog iets op ons appartement en toonde ik wat foto’s en filmpjes van onze reis en zo was het twee uur ‘s nachts voor we er goed en wel erg in hadden.
Overspoeld door een mail-tsunami
Zo voel ik me sinds mijn terugkeer uit Japan. Het ging vrij vlot om de meer dan 550 werkmails terug te brengen tot een dikke 200, maar nu schijn ik te blijven steken op zo’n 100 ongelezen mails. Er blijven dagelijks maar mails bijkomen en er wordt langs alle kanten aan mijn mouwen getrokken voor input alhier en vergaderingen aldaar. Ik heb het gevoel dat ik aan het verdrinken ben. Eigenlijk zou ik eens een weekend moeten doorwerken om voorgoed komaf te maken met die mailachterstand, maar dat conflicteert dan weer met mijn voornemen om in het weekend aan mijn achterstand Russisch (twee gemiste lessen) te knabbelen.
Ellep.
Meest gehoorde vraag sinds we terug zijn uit Japan
“En geef je al licht in het donker?”
Mijn standaardantwoord: “Ja. Best wel handig als je ‘s nachts naar het toilet moet.”
Een zaterdag in Planckendael
De vriendelijke mensen van adhese stuurden me een tijdje geleden kaarten op voor een bezoekje aan de dierentuin. Dit naar aanleiding van een nieuwe actie van de Zoo van Antwerpen en Planckendael om de voordelen van een abonnement in de kijker te zetten. Een abonnement is ideaal voor mensen met kleine kinderen die in een stedelijke omgeving wonen of gewoon voor dierenliefhebbers die graag de primeur hebben van een wakker wordende leeuw.
Enfin, de kaarten bleven een Japan-reis lang ongebruikt in de schuif liggen, maar deze zonnige zaterdag was het dan zover. We hadden afgesproken met vrienden L en J en hun schattige dochter V dat we elkaar om een uur of vier zouden ontmoeten in Planckendael. Zelf zouden mijn vriend en ik al rond het middaguur vertrekken, maar uiteraard niet op een lege maag. Dus besloten we nog even snel een terrasje op het Martelarenplein te doen. En wat wil het toeval? Kwamen we daar Joke, Vincent en hún schattige dochter Emma tegen die zich ingeschreven hadden voor een wandeling door het Leuvense. Gelukkig was er nog wat plek aan ons tafeltje. 😉
Na een snelle lunch trokken we naar Planckendael. Het domein leek minder groot dan ik me herinnerde en er werd druk gewerkt aan een nieuw verblijf voor Kai-Mook en haar familie. En jawel, ook hier kwamen we bekenden tegen: een oud-studiegenoot en zijn vrouw, ondertussen in verwachting van nummer drie. Grote gezinnen zijn weer helemaal in de mode.
We zagen leeuwen, flamingo’s, ooievaars, neushoorns, aapjes, maar helaas geen olifanten. En tussendoor bewonderden we de stapkunsten van V. Spijtig dat het domein al sloot om zes uur, want het was er aangenaam wandelen in een groene omgeving. Omdat we al wat honger begonnen te krijgen, zochten we 3G-gewijs via tripadvisor een leuk restaurantje op in Mechelen. Zo kwamen we bij eetcafé Madeleine terecht. Een klein dispuut over of we al dan niet op het terras mochten zitten later (blijkbaar worden buggybezitters niet toegelaten op het terras of zoiets), genoten we van een heerlijke maaltijd met uitzicht op het water.
Kleine V gedroeg zich beeldig tot we onze maaltijd beëindigden, maar toen sloeg de vermoeidheid toe. We besloten af te reken en de mooie zomeravond verder te zetten in de tuin van L en J met een goed glas wodka. Dat goed glas werden een paar goeie glazen en zo gingen we vrolijk de nacht in. (En iets minder vrolijk de volgende ochtend in.)
