De wachtkamer van de dood

Sinds vorige week is mijn grootmoeder opgenomen in een verzorgingstehuis voor dementerenden. Ze behoort er tot de “betere” bewoners, wat wil zeggen dat ze af en toe heldere momenten heeft. Ze beseft dat ze niet op haar vertrouwde plekje is en ze wil graag naar huis. Ze is er niet gelukkig, dat zie ik, maar ze denkt dat het tijdelijk is, dat ze daar voor haar heupproblemen is en wij, we laten haar in de waan. Ze vindt het niet leuk een kamer te moeten delen met iemand die ze niet kent. Ze vindt het verschrikkelijk dat ze ‘s nachts opgesloten wordt op diezelfde kamer “voor haar eigen goed”. Ze vindt dat die rare mensen te veel ruzie maken en daar kan ze niet tegen.

Mijn grootmoeder zal tot haar dood in dit tehuis blijven. Wachten, langzaam achteruit gaan met steeds minder heldere momenten, verschrompelen, afsterven. Het huis waar ze geboren werd en haar ganse leven in woonde, zal ze nooit meer terugzien. Haar herinneringen zullen vervagen. Ik vind het verschrikkelijk, maar weet dat dit de enige optie is. Het werd te gevaarlijk haar in haar eigen huis te laten. Ze heeft continu toezicht nodig.

Het is misschien cru om dit te zeggen, maar ik hoop dat haar verblijf in dat tehuis van korte duur is.

Dubbelspel van Tami Hoag

Slecht! Niet te doen. Ik wist al van in het begin hoe het zou eindigen en er zaten echt gigantische flaters in het verhaal. Net alsof de schrijfster nog een andere versie van het verhaal geschreven had, maar vergeten was de inconsequenties die daardoor ontstaan waren, eruit te halen. Het boek was zo weinig spannend dat ik het enkel gelezen heb tijdens mijn toiletbezoekjes. Ideale toiletlectuur, maar daar stopt het dan ook bij. Bij deze is het tweede boek dat ik cadeau kreeg uitgelezen en kan ik me tijdens mijn toiletbezoekjes concentreren op de berg tijdschriften die daar nog ligt. 😉

Chocoladetaart

Gisterenavond bevonden mijn vriendje en ik ons in de Rodins, alwaar vriendin D verrast werd voor haar dertigste verjaardag. Het aperitief hadden we op het terras genomen, maar het lawaai van Leuven kermis dreef ons naar binnen voor het diner. Jammer, want het weer was zeker terrasjeswaardig.

De splinternieuwe man van D had het allemaal perfect geregeld. D had niets door en was erg in haar nopjes. Hoe zou je zelf zijn als je op één en dezelfde dag een nieuwe auto gekocht hebt, de akte van je pas aangekochte stuk bouwgrond verleden hebt en dan nog eens onthaald wordt op een etentje in gezelschap van vrienden?

Ja, the big 3-0, dat moest natuurlijk gevierd worden. Dat deden we dan ook met heerlijke zalm en voortreffelijke wijn. En toen kwam het dessert: een dessertbordje (met enkele minder geslaagde creaties) en een prachtige chocoladetaart met passievruchtenmousse. Lekker, maar zwaar! Ik ben er zelfs niet in geslaagd mijn stuk taart helemaal op te krijgen en dat voor een chocoladeliefhebber als mezelf. Achteraf toen ik in bed lag met het gevoel een baksteen ingeslikt te hebben, bekloeg ik me die paar happen te veel wel.

En zaterdag zitten we weer achter de feestdis. Ik moet dringend wat meer sport aan mijn weekplanning toevoegen…

Originele titel

Toegegeven ik durf al eens kappen op de pers, maar soms weten de heren en dames journalisten ons te vermaken met geweldige vondsten. Zo vond ik dit een erg geslaagde titel:

Geen zwart gat in zicht bij start deeltjesversneller.

Al een geluk dat die geruchten over het einde van de wereld voorbarig bleken. We kunnen nu weer op beide oren slapen. 😉

Update: Deze geweldige link vond ik bij Netsensei.

Op stap met het werk

Gisteren een fijn dagje gehad. Naar het schijnt is het voor teambuilding en zo belangrijk om af en toe met het hele departement op stap te gaan. Ik ben uiteraard een grote voorstander van teambuilding. Een mens kan wat mij betreft niet genoeg op stap gaan.

Het departementale uitstapje voerde ons naar het blinkende atomium (waarvan ik,  omdat de reproductierechten in het bezit zijn van de erven Waterkeyn, helaas geen foto online kan zetten). We kregen een heel interessante rondleiding en genoten van het schitterende uitzicht over Brussel. Het weer zette voor de gelegenheid zijn beste beentje voor en zoals men zegt: alles is mooier als de zon schijnt.

Na de rondleiding wachtte ons een overheerlijk koud en warm buffet in het vlakbij gelegen Kinepoliscomplex. De kelners liepen af en aan met flessen goeie wijn en de sfeer was dan ook opperbest. De flensjes met sinaasappelsaus vormden een waardige afsluiter van de dag. En ik was mooi op tijd terug om nog op mijn gemak langs de kapper te gaan.

Meer van dat!

Vruchtbaarheid

De lijst met zwangerschappen in onze vriendenkring wordt langer en langer. Het lijkt wel alsof de voortplantingsdrang iedereen in de ban heeft. Jammer genoeg hoor ik ook steeds meer verhalen over miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, cysten op eileiders en andere problemen. Ik probeer een luisterend oor te bieden, maar weet soms niet goed hoe te reageren. Zelf heb ik totaal geen voortplantingsdrang en ik vrees dat ik de neiging heb, het allemaal wat te rationaliseren. 

Voor vrouwen beneden de vijfendertig jaar is de kans dat een zwangerschap in een miskraam eindigt, ongeveer 1 op 10. Dat is vrij hoog. En waarschijnlijk zijn er veel vrouwen die niet over hun miskraam praten. Ik weet dat een miskraam iets natuurlijks is: het vrouwelijk lichaam heeft een reden om dit vruchtje af te stoten. Al durf ik dat meestal niet zeggen. Per slot van rekening vergt een miskraam een verwerkingsproces en is dat proces voor ieder mens anders. Dus hou ik het maar op het bieden van een luisterend oor. En stiekem ben ik blij dat dit soort zware ontgoochelingen mij bespaard worden.

Overslapen

Ik denk dat ons ontspannend avondje sauna gisteren een beetje te goed gewerkt heeft. Toegegeven, de vrijpartij voor het slapengaan (wegens te druk in de sauna en te weinig discrete hoekjes) heeft redelijk wat van onze energie geëist, maar al bij al lagen we nog vóór één uur in bed. Ik had nooit verwacht deze ochtend pas om half twaalf uit bed te rollen (maar deugd deed het wel). Doordat mijn vriend en ik zo laat opgestaan zijn, lag meteen ons hele dagschema overhoop, waren we veel later dan gepland op de Umicore-opendeurdag en lukte het niet meer een stukje van de wielerwedstrijd in Leuven mee te pikken.

En weet je wat? I don’t give a damn! Een mens kan niet alles tegelijkertijd.