vrouwen

Mia verkoopt onzin

‘t Is allemaal de schuld van de mannen en de maatschappij. Vrouwen worden gedwongen om thuis te blijven en voor de kroost te zorgen. Althans, dat denkt Mia. Sta me toe hier de heren der schepping een beetje te verdedigen. Ik ken toevallig heel veel koppels waarbij zowel de man als de vrouw hoogopgeleid zijn. Beiden een mooi diploma op zak, allebei kansen op een mooie carrière. En wat blijkt: vaak zijn het de vrouwen zélf die ervoor kiezen om een stap terug te zetten en zeker niet omdat hun man dit van hen verlangt of omdat zij sociale druk ervaren. Want al die mannen steken braaf hun handen uit de mouwen wat het huishouden betreft en zijn even betrokken bij de opvoeding van hun kinderen als hun vrouwen. En neen, dan heb ik het niet over schaarse quality time met de kroost. De meeste vaders die ik ken zijn echt hands-on: flesjes geven, pampertjes verversen, kindjes naar de crèche doen, kleedjes aandoen, troosten, enzovoort.

Ik kan enkel vaststellen dat na een bevalling de ambities van veel vrouwen afzwakken, hun prioriteiten veranderen. Let op, dit is zeker niet bij alle vrouwen het geval, ik wil niet veralgemenen. Deze conclusies zijn louter gebaseerd op observaties in mijn vriendenkring, bestaande uit enkel hoogopgeleiden. Het beeld dat ik heb, is dus fragmentarisch. Ik ken vaders die viervijfde werken, maar ik ken veel meer vrouwen die deeltijds werken. Ik ken ook hoger opgeleide vrouwen die stiekem toegeven dat ze liever thuis zouden blijven bij de kindjes. Eigenlijk worden ze daar zelfs een beetje scheef om bekeken (ook door mij): allez, zo’n mooi diploma en daar dan niks mee doen? Sociale dwang in de andere richting?

Vrouwen!

Ik weet het, dit is een uitspraak die meestal uit mannenmonden op te tekenen valt, maar echt, soms begrijp ik ze zelf niet, mijn seksegenoten. Een klein voorbeeldje uit de Russische les van vorige week.

We kregen een oefening waarbij we op basis van gegeven antwoorden, een vraag moesten formuleren. Dit alles in het Russisch, dat spreekt voor zich. Het eerste antwoord was (vertaald uit het Russisch): “Neen, ik ben allergisch aan chocolade.” Blijgemutst stel ik aan mijn compagnon (de oefening moest per twee gemaakt worden) voor om als vraag te nemen: “Ben je allergisch aan vruchten?” 

Het meisje in kwestie was echter niet akkoord met het woord “vruchten”. Ze vond dat daar “noten” of een andere allergie-opwekker moest staan. Allemaal goed en wel, maar we hebben het Russische woord voor “noten” nog helemaal niet geleerd. Dat zei ik haar dan ook en ik vulde dit aan met de zin: “Dat maakt toch helemaal niet uit wat daar staat, zolang de zin maar klopt.”

Schiet dat mens daar uit haar slof: “Dat maakt wel uit! Ik kan daar dood van gaan!” Euh, jah. Ik ken nog mensen met notenallergie, maar is dat een reden om zo uit je krammen te schieten? Ik was helemaal verbouwereerd. Wat ik zag als een onschuldige opmerking, was helemaal verkeerd gevallen. Kan ik nu weten dat zij allergisch is aan van alles en nog wat? En de relevantie hiervan voor de oefening is me nog steeds niet duidelijk. Mijn zin was grammatikaal perfect. Wat heeft het dan voor zin om in het woordenboek te gaan zoeken naar een beter woord, terwijl we maar een paar minuten voor de ganse oefening hadden?

Enfin, de rest van de vragen heb ik dus alleen mogen verzinnen, terwijl de juffrouw naast mij in staking was. Belachelijk.

De gruwel in Oost-Congo

Onpasselijk wordt ik ervan, van dit artikel in de Standaard. Ik heb het helemaal uitgelezen, omdat het belangrijk is te weten wat voor gruwelen er gebeuren in dat stukje van de wereld. Maar oh my god, ik denk niet dat ik het zou kunnen opbrengen die film te bekijken. Als ik dan vervolgens lees dat minister Charles Michel van België een internationale leider in de strijd tegen het seksueel geweld in Oost-Congo wil maken, hoop ik van harte dat dit geen loze woorden zijn.

Stop de seksuele terreur tegen vrouwen. Stop de verkrachtingen. Stop de wreedheden.

Waarom yab niet meedoet aan wijvenweek

1. Omdat ik “wijf” een verschrikkelijk lelijk woord vind en ik geen zin heb om dit woord als een geuzennaam te gebruiken.

2. Omdat ik de gekozen onderwerpen zo verschrikkelijk, verschrikkelijk cliché vind dat ik vrees dat niet veel mannen de artikels tot het einde zullen lezen. En was het er niet net om te doen de mannen te overtuigen dat de vrouwelijke blogs in kwestie heus wel wat meer dan wijvenblogs zijn? Oja, over kinderen heb ik trouwens mijn zegje al gedaan, ik kreeg zowaar een bende ziedende vrouwen op mijn dak.

3. Omdat ik het jammer vind dat lilith niet gewoon blij is met haar bward en haar schouders ophaalt voor denigrerende commentaren van stubru-presentatoren. Lilith, je hebt een fantastische schrijfstijl en een leuke blog, maar ergens zal je toch ook wel weten dat je artikels voornamelijk een vrouwelijk publiek aanspreken? En wat dan nog? Daar is niets mis mee. Wees fier op die tweede plaats, je hebt hem verdiend.

4. Omdat ik al mijn lezers even graag zie, zowel de mannen als de vrouwen en ik stiekem hoop dat beide seksen evenredig verdeeld zijn over mijn lezerspubliek.

Bedrog

Gisteren op de receptie vertelde een collega mij een verhaal dat me geraakt heeft. Ze vertelde over haar huwelijk en haar echtscheiding. Hoe haar man haar al twee jaar vóór hun huwelijk bedroog met een collega van zijn werk. Hoe ze er toevallig, net nadat ze de éénjarige verjaardag van hun huwelijk gevierd hadden, achter kwam. Ze waren op dat moment bezig met de adoptie van hun eerste kindje. Zijn reactie toen ze hem confronteerde met het feit dat hij een affaire had: “Ja, en dan?”

Nu kan ik het fenomeen slippertjes nog wel begrijpen. ‘k Heb er mij zelf in een vorige relatie aan bezondigd en geloof me, de kortstondige opwinding is al de miserie achteraf heus niet waard. Maar een affaire van dríe jaar? En trouwen terwijl je er achter de rug van je vrouw een maitresse op nahoudt? Zelfs een adoptieproces opstarten? Waarom? Wat drijft iemand om zoiets te doen? Waarom dan niet gewoon een einde maken aan de relatie? Het kan gebeuren dat de liefde op is, dat er een nieuwe liefde in je leven komt. Maar waarom dan niet eerlijk zijn met elkaar? Gewoon uit respect voor de andere persoon. Mijn collega vertelde me dat ze er volledig kapot van was, weken niet meer kon eten en dat tot op de dag van vandaag haar vertrouwen in de mannen nog steeds niet terug is.

En daar stond ik met mijn mond vol tanden, want wat zeg je op zo’n moment, als je zelf in een goeie relatie zit en nog nooit dat soort hartzeer hebt meegemaakt?

8 maart: Internationale Vrouwendag

Eigenlijk zou het elke dag vrouwendag moeten zijn, want ondanks de vooruitgang die geboekt werd, zijn we nog ver verwijderd van een samenleving waarin mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen. Helaas is geslacht niet het enige vlak waarop discriminatie bestaat. Toch is het goed dat op een dag als vandaag de problematiek van de ongelijke behandeling van vrouwen en mannen eens extra onder de aandacht gebracht wordt.

Breek het glazen plafond! Overbrug de loonkloof!

Dringende oproep!

Dames, dit is een berichtje speciaal aan jullie gericht. Er is dringend nood aan vrouwelijke versterking op de BlogMeet Leuven! Op dit moment zijn wij vrouwen/meisjes zwaar ondervertegenwoordigd op de BlogMeet en dit terwijl er toch zeer veel vrouwen/meisjes zijn die er in hun vrije tijd een blogje op nahouden. Hoe komt dit? Spreekt dit soort events vrouwen minder aan? Of denken jullie misschien dat de gespreksonderwerpen van de avond te zeer de nerderige toer op zullen gaan? (Quod non.)

Commentaar en suggesties zijn welkom.

Contrasten

Deze ochtend heb ik een vergadering bijgewoond met alleen maar mannen. Het onderwerp was IT-gerelateerd. De sfeer was droog, saai en volgens mij zat de helft van de aanwezigen met hun gedachten elders.

Deze namiddag heb ik een vergadering bijgewoond met alleen maar vrouwen. Het onderwerp was IT-gerelateerd. De sfeer was collegiaal, enthousiast, open en er werd vlotjes meegediscussieerd door iedereen aan de tafel.

Een verschil van dag en nacht. Of moet ik zeggen man en vrouw. 😉