En dan te bedenken dat ik op dat vlak toch wel het één en ander gewoon ben. En ‘t is niet dat ik alle oudjes over één kam wil scheren, maar geloof me, ‘t is niet gemakkelijk discussiëren met twee tachtigplussers die naar geen rede willen luisteren.
Eén ding heb ik alvast onthouden: het water tussen de inwoners van Wetteren en Dendermonde is nog nooit zo diep geweest. Al een geluk dat ik zelf niet van Dendermonde ben. 😉
Vandaag stond er een vergadering met de Grote Baas op het programma. Ik was op voorhand al zenuwachtig, want dit was de eerste keer dat mijn team en ik de kans hadden om enkele belangrijke dossiers met de Grote Baas te bespreken en dan wil je toch een goeie indruk maken. Gelukkig heeft mijn team dat voortreffelijk gedaan. Het was een heel goed gesprek en ik denk dat we er als team heel goed uitgekomen zijn. Ik was heel erg trots achteraf. En opgelucht, dat ook. 😉
Gisteren samengevat: vier vergaderingen, waarvan er twee de dag zelf in mijn agenda gepland werden, een stuk of vijftig nog te beantwoorden mails, waarvan ik er toch goed de helft heb kunnen behandelen of delegeren, een dringend document dat écht afgewerkt moest worden en geen dag kon wachten. Dit alles resulteerde in een werkdag die eindigde rond tien uur ‘s avonds (geloof me, ik ben niet van plan hier een gewoonte van te maken) en dan moest ik nog beginnen aan de voorbereidingen voor mijn mondeling examen Russisch. En toen ik eindelijk in bed lag, was ik zo opgefokt dat ik de slaap die ik broodnodig had, niet kon vatten. En het ziet ernaar uit dat dit het stramien zal zijn voor de rest van januari.
Vanochtend kwam ik een oude bekende tegen in het station van Leuven. Bleek dat hij net als ik richting Gent spoorde. Normaal ben ik niet zo gesteld op gezelschap op de trein, vooral niet omdat ik het uurtje sporen tussen Leuven en Gent gereserveerd had om de vergadering (die ik moest voorzitten) te begeleiden. Maar de oude bekende is een boeiend man. Eentje met een paar eigen bedrijfjes en een zeer interessante visie op het bedrijfsleven en dan meer specifiek de IT-wereld. Bleek dat hij gedeeltelijk met dezelfde problematiek als ik bezig was. We hadden dus zeer interessante informatie uit te wisselen.
En de vergadering is ook goed gegaan. Al dat voorbereiden, nergens voor nodig. 😉
Je de notulen van een vergadering aan het opnemen bent en er plotseling een paar zinnen baarlijke onzin op je scherm verschijnen terwijl je je niet kan herinneren deze getypt te hebben. Ik hoop dat niemand gemerkt heeft dat ik mijn ogen amper kon open houden.
Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.
Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.
Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉
Ik geef eerlijk toe dat ik altijd erg op zie tegen een bijeenkomst van de raad van beheer in ons appartementsgebouw. Meestal wordt zo’n vergadering een klaagfeest over hoe slecht onze bouwheer toch wel niet is en worden al de gebreken (die ik zo langzamerhand al van buiten ken) tot in het oneindige herhaald. Maar hey, als voorzitter heb je bepaalde verantwoordelijkheden die je, hoe graag ook, niet kan ontlopen. Gelukkig viel de bijeenkomst vanavond goed mee. Eén vervelende, meer wel noodzakelijke beslissing moeten nemen die waarschijnlijk onaangename repercussies heeft voor een mede-appartementsbewoner. Iemand die we nogal goed kennen, wat het dubbel vervelend maakt. Maar rationeel gezien was het de juiste beslissing.
Nu goed, ik was blij dat de vergadering erop zat. Deze keer werd het niet overdreven lang gerekt en kwamen we snel tot besluiten. Dingen die je met tegenzin doet, leveren achteraf vaak de grootste voldoening op.
Zware dag gehad vandaag. De ganse dag een workshop van een groot project moeten leiden. Drieëntwintig personen in een vergaderzaal op dezelfde lijn proberen brengen, niet gemakkelijk. Vooral niet als de akoestiek van de zaal in kwestie abominabel is en het de grootste inspanning kost om de mensen aan de andere kant van de zaal te verstaan.
Even een klein paniekmoment toen geen van de partners zich geroepen voelde een bepaald cruciaal onderdeel van het project op zich te nemen. Gelukkig vond ik in het (behoorlijk lange) projectvoorstel terug wie verantwoordelijk was voor dit onderdeel. De partner in kwestie sloeg even groen uit, maar moest toch toegeven dat ik gelijk had. Ha!
Enfin, ik kwam redelijk uitgeput thuis op deze vrijdagavond. De zin om vanavond nog intellectuele inspanningen te doen, was ver te zoeken. Dus keken mijn vriend en ik een film (ja, de projector is nog steeds in onze bezit) waarvan we vermoedden dat er niet al te veel denkwerk bij te pas zou komen. De keuze viel op Napoleon Dynamite, een zogezegde cultfilm. Na het bekijken van deze film kan ik maar één ding zeggen: WTF???
‘s Middags op een terrasje in de zon genieten van een lekkere Italiaanse pasta met een fris wit wijntje in het gezelschap van collega’s. In de namiddag een lange en saaie vergadering waarbij ik alle moeite van de wereld had om mijn ogen open te houden (volgens mij zat dat wijntje daar voor iets tussen).
Gisterenavond zag er ongeveer als volgt uit:
– 17.30u: Vriendelijke meneer komt ons groot schuifraam dat uitgeeft op het balkon, opmeten. Mijn vriend en ik hebben na meer dan het jaar de exhibitionist uitgehangen te hebben, toch maar beslist lamellen te hangen. Ook handig als de zon te fel schijnt op de computerschermen. ‘k Was net op tijd terug van mijn werk om de meneer binnen te laten. Hij stond al op mij te wachten in de inkomhal. Volgend keer toch iets meer marge incalculeren.
– 18.00u – 19.00u: Mijn broer en zijn vriendin springen even binnen om mijn vriend gelukkige verjaardag te wensen en hem nog een paar cadeautjes te geven. Wat kreeg hij? Een fnacbon (jui! strips!), iets om zijn drankverslaving te voeden en multifunctionele massageolie van Durex (naar het schijnt, kan het spul ook als glijmiddel gebruikt worden, evil thoughts ]:-) ).
– 19.00u – 19.45u: Vergadering met de raad van beheer over een paar trivialiteiten die volgens mij best gewoon via email geregeld konden worden. Mijn medeleden van de raad van beheer hebben echter de onhebbelijke gewoonte om oeverloos op dezelfde punten terug te komen. Ja, ik weet dat het dak nog niet in orde is. Ja, het is vuil in de trappenhal, ik passeer daar elke dag. Ja, de werken aan de algemene delen zijn weer stilgevallen en de bouwheer lijkt wel in rook opgegaan. Ja, ja, ja. Herhaling is soms helemaal niet grappig, vooral niet als je een afspraak hebt om 20.00u in de DownTown Jack.
– 20.00u – 22.00u: Poolen in de DownTown Jack. ‘t Was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een poolkeu in de hand had en dat was te merken. De eerste spelletjes heb ik niet veel ballen gepot, ik was dan ook een beetje afgeleid door de knapperd waarmee Kathleen stond te spelen aan een andere pooltafel (haha, betrapt!). 😉 Na een glaasje wijn ging het iets beter en het laatste spelletje begon ik zowaar op dreef te komen. Poolen, het zal nooit mijn ding worden. Ik doe het dan ook eerder voor de conversatie en de ballengrapjes. 😉 En het was leuk de drie vlotte vrijgezellen H, F en C nog eens terug te zien.