toeval

Het toeval is ons goed gezind

Na de whiskyproeverij van gisterenavond hadden we een rustige zondag gepland (die Spaanse opstellen schrijven zichzelf niet, nietwaar?). Daarom dat we het niet ver zochten voor de lunch en kozen voor klassiekers als asperges en koninginnenhapje bij L’Etoile d’Or. Mijn vriend en ik waren op ons eten aan het wachten, toen een bekend gezicht langs het raam passeerde: de ex-vriendin van de neef van mijn vriend. Dezelfde die we in 2016 bij toeval op onze terugvlucht van Genève waren tegen gekomen. Ze stapte even binnen om goeiedag te zeggen en natuurlijk vertelden we haar over onze verhuisplannen naar Genève. Ze reageerde meteen met massa’s tips en goede raad. En na een zeer aangename babbel gaf ze ons haar telefoonnummer in het geval we meer info nodig hadden.

Ik geloof niet in dingen zoals het lot, maar deze toevalligheid komt alleszins bijzonder gelegen!

IMG_3832[1]

It’s a small world

Gisteren nam ik deel aan een panelgesprek op een conferentie. Altijd spannend, zeker als er een BV (nuja, eerder een vroegere BV) mee in het panel zit.

Ik had de leden van het panel op voorhand niet ontmoet en kende ook de moderator niet. Toen de moderator zich aan mij voorstelde, ging er echter meteen een lichtje branden. In een ver verleden had deze elegante jongedame nog deelgenomen aan sollicitatiegesprekken voor een job in mijn team. Ze kwam als beste van alle sollicitanten uit de bus, maar besloot voor een andere job te gaan. Ze leek een beetje gegeneerd hierdoor, maar ik stelde haar meteen gerust. Een job blijft een aanbod dat je kan afslaan. Al deed het me toch een beetje deugd om te horen dat de job die ze uiteindelijk gekozen had, niet bleek te zijn wat ze ervan verwacht had. “Een vergissing”, zo zei ze zelf. Door met haar te spreken, begreep ik meteen waarom ik toendertijd voor haar gekozen had: een verstandige en rustige jongedame die wist waarover ze het had. Als er nog eens een vacature in mijn team is, mag ze altijd opnieuw komen solliciteren. 😉

Fun fact: tijdens de koffiepauze liep ik zelf iemand tegen het lijf die mij na een succesvolle sollicitatie een jobaanbod gedaan had, dat ik eveneens had afgeslagen. Gelukkig heb ik daar zelf nog geen moment spijt van gehad. Tot op de dag van vandaag ben ik er honderd procent zeker van dat ik toen de juiste keuze gemaakt heb.

En zo was de cirkel rond.

 

The blackberry story

Of hoe de realiteit de fictie soms overtreft. Dit verhaal overkwam een kennis van mij.

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk tijdens een skivakantie. Na een dagje skipret realiseerde de kennis in kwestie zich dat ze haar blackberry kwijt was. Waarschijnlijk uit haar jaszak gevallen terwijl ze aan het skiën was. Ze zag al meteen in dat een zoektocht hopeloos was, maar hoopte dat er zich ergens een eerlijke vinder zou aanmelden. Nog geen dag eerder had ze immers zelf iemands iphone op de piste gevonden en deze aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd. Het zou een soort van kosmische rechtvaardigheid zijn, mocht haar hetzelfde overkomen.

Helaas, er meldde zich geen eerlijke vinder en ze vertrok naar België zonder blackberry. Tot haar vriend een goeie week later een telefoontje kreeg, van een Belg dan nog wel, die de blackberry gevonden had. Bleek dat de batterijen van het toestel in kwestie plat waren en dat de eerlijke vinder serieus wat moeite had moeten doen om een oplader te vinden. Maar daar stopt het verhaal niet. De vinder bleek net als mijn kennis te studeren in Leuven. De blackberry kon door dit ongelooflijke toeval de dag zelf nog aan de eigenares terugbezorgd worden.

Als dit verhaal ooit verfilmd wordt, zal ongetwijfeld blijken dat deze twee jongelieden elkaars soulmates zijn, maar zover kwam het in realiteit natuurlijk niet.

Shopping saturday

Omdat we toch vroeg uit bed waren, besloten we maar ineens door te bijten en de aankopen voor Australië te doen die al een tijdje op ons lijstje stonden. De eerste stop van de ochtend leverde de meeste aankopen op. Na een gigantische omleiding bereikten we de D’Store alwaar we de trend voor de dag zetten: we liepen er de neef van mijn vriend tegen het lijf, net toen ik aan het bedenken was welke kleurtjes er nog ontbraken in mijn Sloggi hot hips collectie. Weet die neef meteen wat mijn favoriete ondergoed is. 😉 Verder kochten we nog een paars topje, twee fleeces (een rode en een gifgroene) voor mij en een fleece voor mijn vriend (een rode). De wandelsandalen die we zochten, waren helaas uitverkocht, maar verder waren we tevreden met onze aankopen en dan vooral met de korting die we kregen.

Daarna trokken we het stadscentrum van Leuven in. Daar liepen we werkmens tegen het lijf. Dat schijnt een zaterdagse gewoonte te worden. 😉 Na een kort babbeltje namen we afscheid om vijf meter verder tegen vriendin H op te botsen. H vertelde ons dat zij en C op dezelfde dag als wij op reis vertrekken. We vliegen dan wel tegenovergestelde windrichtingen uit, maar er is een kans dat we mekaar eventjes zien in de luchthaven van Londen. We gaan alleszins ons best doen om daar een ontmoeting te regelen. It’s a small world afterall.

H was onderweg naar het huisje waar zij en C wonen en vertelde ons dat C ergens wandelschoenen stond te passen. We vermoedden dat die ergens wel eens de A.S. Adventure zou kunnen zijn, de winkel waar wij een tweede poging wilden doen om wandelsandalen op de kop te tikken. En jawel, bij het binnenstappen sprong meteen de verwarde haardos van C in ons blikveld. Hebben we fijn naast mekaar schoenen zitten passen. Mijn vriend en ik schaften ons twee paar teva’s aan. Ik vind die van mij oerlelijk, hopelijk betekent dat dat ze oerdegelijk zijn. 😉

Daarna begaven we ons richting het Besloten Land. Ik kon niet langer wachten om mijn verjaardagscadeautje te verzilveren. En ja, op weg naar de Parijsstraat kwamen we T tegen, broer van mijn goede vriendin T. Hij vertelde ons dat hij volgende week op vakantie vertrekt, richting Toscane. Het lijkt wel alsof iedereen België ontvlucht. 😉 In het Besloten Land konden we ons dankzij de Besloten Feesten helemaal uitleven. Dit was het resultaat:

Daar zullen we wel eventjes zoet mee zijn.

Op weg naar huis hielden we een kleine tussenstop om een smoothie te drinken. Kwestie van wat energie op te doen om al die strips en twee paar sandalen naar ons appartement te sleuren. Strips zijn verdorie zwaar! En daarmee was de namiddag ook alweer om…

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.

Six degrees

Dit weekend heb ik mij weer eens verbaasd over hoe klein de wereld is.

Het begon vrijdagochtend op het perron in Leuven. Ik liep business partner L (zoals dat zo mooi heet) tegen het lijf die dezelfde richting als ik uit moest. We waren gezellig aan het keuvelen op het perron, toen L iemand begroette. De jongen in kwestie bleef even staan voor een praatje en al gauw bleek dat we elkaar emailsgewijs kenden. De eerste keer dat ik hem in levenden lijve zag. Ik had hem trouwens totaal niet herkend. In ‘t echt ziet hij er helemaal anders uit dan op zijn profielfoto. 😉

Zaterdag op het trouwfeest bleek dat één van de vriendinnen van de bruid net als ik bevriend was met de mama van Ella. De vriendin van de bruid had dit Facebook-gewijs ontdekt. De dag voor het feest was ik erachter gekomen dat een collega met wie ik nauw samenwerk, naar hetzelfde trouwfeest moest. Ze had blijkbaar nog bij de bruid op kot gezeten. We waren er ons geen van beiden van bewust dat we de bruid als gemeenschappelijke vriendin hadden.

Zondag moesten mijn vriend en ik naar een babyborrel. We waren nog een beetje groggy van het trouwfeest en niet in ons meest sociale doen. We hebben nog even bij mijn ex-collega’s gestaan, maar het gesprek viel al gauw stil. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van een overaanbod aan oesters, broodjes, koude schotels, chocomousse en Limburgse vlaaien dat ons in zaal Dennenhof geserveerd werd. En ja, daar rolde zowaar een andere business partner binnen. Blijkt dat hij nauw bevriend was met de mama en papa van de feestende baby in kwestie.

Jaja, six degrees of separation, ik kom er elke dag mee in aanraking.

Toevallig

Toen ik gisterenmiddag terug kwam van een vergadering op de VUB, liep ik in het centraal station een goeie vriend met zijn zoontje tegen het lijf.  Ik was even verbouwereerd. Ik had totaal niet verwacht hen hier tegen het lijf te lopen, midden op een werkdag. Vriend T woont namelijk ergens in het verre Limburg en werkt in de provincie Luik.

Maar wat bleek, T zit tussen twee jobs in en genoot samen met zijn zoontje van een (half) dagje Brussel. T begint binnenkort aan een postdoc aan de KULeuven. Ik ben echt blij voor hem, want zijn vorige job paste totaal niet bij hem. Je zag gewoon dat hij er niet gelukkig was. Het onderzoeken zit hem in het bloed, al moet ik zeggen dat ik een postdoc in biologie een vreemde keuze vind voor een burgie. Al twijfel ik er niet daan dat hij het schitterend zal doen.

A small world

Dat dacht en zei ik toen ik deze middag naast een meisje zat dat ik nog nooit gezien had en dan één vierde van mijn vriendenkring bleek te kennen. Ok, het feit dat ze op hetzelfde departement doctoreert waar ongeveer de helft van mijn medestudenten zijn blijven plakken om zich ook doctor te kunnen laten noemen, zal daar wel voor iets tussen zitten. Of hoe iets gaan eten ter ere van kerstmis (of zoiets) met de mensen van de Russische les interessante verbanden kan blootleggen.

Toeval

Jaja, het bestaat. Begin deze week kocht ik een nieuw kookboek met recepten voor smoothies. Voor de schappelijke prijs van vier euro was ik in één klap 46 mooi geïllustreerde smoothierecepten rijker. Daar kan een mens niet voor sukkelen, denk ik dan.

Donderdagavond was ik in dit boek op zoek naar een geschikt recept voor een dessert. Mijn oog viel op de banariosmoothie. Een simpele smoothie met banaan en Oreo-koekjes. Het klonk lekker, maar Oreo-koekjes, daar had ik nog nooit van gehoord. Een snelle internetzoektocht leverde mij echter meteen een berg informatie van Oreo-liefhebbers op. Omdat ik echter niet zeker was dit soort koekje in de winkel te kunnen vinden, besloot ik op safe te spelen en toch maar voor de tropicanasmoothie te gaan.

En nu de clou van mijn verhaal. Deze ochtend heb ik mij nog maar net achter mij bureau genesteld of mijn lieve collega U vraagt of ik geen zin heb in een koekje. Jawel, jullie raden het al, een Oreo-koekje. Blijkbaar stond er één of ander promoteam in het Centraal Station pakjes koekjes uit te delen. Jammer genoeg had ikzelf het team gemist, maar dankzij mijn collega heb ik toch een koekje kunnen proeven. Ik ben nu geen Oreo-leek meer. 😉

En zo werd mijn culinair begrippenkader weer een klein beetje uitgebreid.