terras

Onweer op het terras

Vrijdagavond had ik afgesproken met een goeie vriendin die ik al veel te lang niet meer gezien had. Het toeval wilde dat ze net deze vrijdag de sleutels van haar voormalige appartement ging afgeven bij haar huurbaas. Ze is immers sinds kort de trotse eigenares van een eigen woning in Aarschot. Jammer dat ze wegtrekt uit Leuven, maar goed Aarschot ligt maar op een paar minuten sporen van Leuven, zo kom ik daar ook nog eens!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de plannen om samen een terrasje te doen bijna had afgeblazen. Code Oranje leek me niet meteen ideaal terrasjesweer te zijn, maar hey, living on the edge, nietwaar. En als het echt te erg zo beginnen onweren, dan konden we nog altijd uitwijken naar mijn appartement en een zielige fietskoerier iets laten leveren.

We hadden afgesproken om 19u op het terras van Van de Weyer. Mijn vriend had laten weten dat ze een twintigtal minuten te laat zou zijn. Haar afspraak met de huurbaas had vertraging opgelopen. Geen erg! Ik bestelde me alvast een glaasje cava als aperitief. Ondanks de dreigende donderwolken zaten er best veel mensen op het terras en het stelde me ook gerust dat de uitbaters van de restaurant op het Martelarenplein hun parasols nog allemaal hadden opstaan. Meestal doen ze de terrassen dicht als het echt heel slecht weer dreigt te worden.

Net toen ik mijn vriendin in de verte zag aankomen, vroeg een vriendelijke heer mij of ik geen zin had om hem te vervoegen aan mijn tafeltje. Hij had blijkbaar in de mot dat ik al een tijdje alleen zat. Ik bedankte hem voor zijn vriendelijke aanbod, maar zei hem dat mijn date onderweg was. Ik denk wel niet dat hij zich aan een vrouwelijke date verwacht had. :-)

Uiteraard hadden mijn vriendin en ik veel bij te praten. Ik was zeer nieuwsgierig naar haar nieuwe woonst en ze toonde me een uitgebreide fotoreportage. Tussen al dat gebabbel door bestelden we garnaalballetjes als voorgerecht en asperges als hoofdgerecht, uiteraard met nog een glaasje cava erbij. Toen de dienster ons onze glazen bracht, zei ze dat de cava op kosten was van de heer die me aan het begin van de avond had aangesproken. Sympathiek! We klonken op zijn gezondheid en zetten ons gesprek verder.

En ja, op een gegeven moment viel er een stevige regenbui uit de lucht, maar we hadden een strategische plek onder een parasol uitgekozen die ons helemaal droog hield. Lang duurde de bui niet en het echte onweer leek Leuven links te laten liggen, dus lieten we ons nog verleiden tot een lekker dessert. Sabayon, amai dat was lang geleden!

IMG_9287

IMG_9291

We hielden aan de avond ook nog twee witte rozen over. Eveneens een geschenk van onze bewonderaar aan de andere tafel. Want ook bloemenverkopers hebben het moeilijk gehad tijdens de coronacrisis!

Ik hoop dat mijn vriendin heel gelukkig wordt in haar nieuwe woonst en kijk al uit naar mijn eerste bezoek.

Het terras van Plein Publiek

Twee terrasjes doen op één dag, is dat decadent? Niet als uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de kans om in buitenlucht besmet te raken met het coronavirus klein is. En laten we eerlijk zijn, deze prachtige nazomerdagen zijn wellicht de laatste stuiptrekkingen van de bizarre zomer van 2020. Reden te meer om ervan te profiteren, zolang het nog kan. Want wie weet zitten we een ganse herfst en winter opnieuw in lockdown.

Dus ging ik donderdagavond na het werk met een vijftal collega’s op zoek naar een fijn terrasje in hartje Brussel. Ons oorspronkelijke plan was om het vernieuwde dakterras van de Koninklijke Bibliotheek uit te testen, maar aangezien we de ingang niet vonden, belandden we onder de parasols van Plein Publiek. Zalig om in goed gezelschap te kunnen genieten van de warme avondzon. Bonuspunten voor de mogelijkheid om via een QR-code op de tafel onze bestelling door te geven. Hopelijk vind dit systeem bij meer en meer zaken ingang. Nooit meer tevergeefs wuiven naar een ober. Al slaagde de bediening er wel in om bij het tweede rondje de biertjes van mijn collega’s te vergeten…

Friday evening

Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.

Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)

Tussen de plensbuien door

Gisteren had ik afgesproken met een oud-collega die in het Antwerpse woont om samen een terrasje te doen bij de Zomerfabriek. Helaas net op die ene dag dat de regen met bakken uit de hemel viel. Niet dat ik durf klagen, de natuur snakt overduidelijk naar water en die paar plensbuien zijn (letterlijk) een druppel op een hete plaat.

Maar goed, al dat hemelwater noodzaakte ons wel om onze plannen om te gooien. Mijn oud-collega stelde voor naar Café Stanny te gaan, vlakbij het station van Berchem. Helaas: bij aankomst daar bleek dat de uitbaters met vakantie waren. Onder een dreigende wolkenlucht besloten we dan maar richting de Drakenplaats te trekken. Uiteraard was ik zo slim geweest om mijn regenjas thuis te vergeten, dus ik smeekte inwendig dat de weergoden zouden wachten met het open zetten van de hemelsluizen tot ik mij in een droge omgeving bevond.

IMG_8927[1]

Tussen de druppels door laverend bereikten we min of meer droog het terras van de Gitanes op de Draakplaats. Net voordat de regenbui met volle kracht los brak. De parasols op het terras hielden ons gelukkig droog, maar ik had het beslist frisjes met al dat opspattende water rondom mij. Gelukkig bood mijn collega mij zijn jas aan. De locatie zelf bleek ook niet zo ideaal te zijn: op de Draakplaats was er een Gay Pride feestje aan de gang waarvan de feestmuziek nogal hard botste met het live bandje dat jazzmuziek speelde bij Gitanes. Niet ideaal om een rustig gesprek te voeren.

We maakten dan ook gebruik van een kort droog moment tussen twee regenbuien door om ons te verplaatsen naar Bar Salon op de Dageraadplaats. We vonden een plekje aan de toog. Veel makkelijker om mekaar te verstaan en Bar Salon bleek bovendien een erg leuk café te zijn. Mooi ingericht met een gezellige vibe.

IMG_8928[1]

Gelukkig was de regen rond een uur of kwart voor elf gestopt en geraakte ik wonder boven wonder zo goed als droog thuis. En dat zónder regenjas!

De inhuldiging van mijn terras

Zaterdag had ik, buiten een uitstapje naar de Delhaize, niet al te veel gepland. Het was de voorbije dagen al meer dan druk genoeg geweest en mijn koelkast was akelig leeg. Aan de andere kant leek het me wel een leuk idee om mijn pas afgewerkte dakterras op een feestelijke manier in te wijden. Ik stelde dus voor aan mijn huisbazen en hun schattige dochter om in de late namiddag te komen aperitieven.

Nu moeten jullie je niet al te veel voorstellen van dit dakterras: een paar kunstgrastegels, wat paletten omgetoverd tot bloemenbakken met siergrassen en een piepklein tafeltje met twee stoelen. Maar het is wel fijn om in het zonnetje te kunnen lunchen.

Rond 17u lieten mijn gasten weten dat ze thuis waren en wel zin in een drankje hadden. Ik had wat witte wijn en schuimwijn gekocht (normaalgezien heb ik geen alcohol in huis) en olijven, druifjes en cashew noten om te knabbelen. De druiven vielen in de smaak bij de anderhalf jaar oude dochter van mijn huisbazen. Het ene na het andere druifje werd met een grote glimlach verslonden.

We babbelden wat over onze komende reisplannen (zij naar Spanje voor een trouw, in naar Montreux met mijn vriend). Heel gezellig. Toen de fles witte wijn op was, namen we afscheid. Terras succesvol ingewijd!

IMG_7790[1]

After work

Ondanks de moedige pogingen van het NMBS-personeel om onze after work te boycotten, mogen we toch wel spreken van een geslaagde opkomst, donderdagavond. Toegegeven, ongeveer de helft van de aanwezigen bestond uit collega’s die in ‘hellhole’ Brussel wonen, maar dat maakte het niet minder plezant. Ik kon zelfs mijn vriend overtuigen om een glaasje te komen meedrinken. Met z’n negenen slaagden we er toch in om twee flessen cava soldaat te maken en dan moet je weten dat de meeste mannen een biertje dronken.

De temperaturen vielen veel beter mee dan voorspeld (ligt het aan mij, maar zitten die weerberichten er tegenwoordig niet meestal glansrijk naast?) en het deed gewoon deugd om in de zon wat te babbelen en relaxen. Komt er tegenwoordig veel te weinig van, met het leven dat steeds sneller voorbij raast en ik die de confrontatie met de weg vliedende tijd niet altijd durf aangaan. Fijn om even te genieten van de kleine dingen des levens, zoals een terrasje en een treinrit langs Brussels Airport in het aangename gezelschap van mijn vriend en een toffe collega.

Contrast

‘s Middags op een terrasje in de zon genieten van een lekkere Italiaanse pasta met een fris wit wijntje in het gezelschap van collega’s. In de namiddag een lange en saaie vergadering waarbij ik alle moeite van de wereld had om mijn ogen open te houden (volgens mij zat dat wijntje daar voor iets tussen).

Toeval

Soms gebeurt er nog eens iets in mijn leven dat ongepland is. Ik geef toe, de momenten worden schaarser en schaarser (natuurlijk door mijn eigen toedoen), maar ze bestaan nog. Vanavond gingen mijn vriendje en ik snel snel iets eten op het Martelarenplein. Althans dat was de bedoeling. Want wie zat daar op een terrasje vlakbij het station? Een kennis die we al een paar jaar niet meer hadden gesproken. Ik wist dat hij tegenwoordig ergens in onze buurt moest werken, want ik was hem ‘s ochtends al enkele keren tegengekomen op weg naar het station. Maar omdat ik meestal maar een minuut of twee op overschot heb om mijn trein te halen, had ik nog niet meer dan een goeiemorgen met hem kunnen wisselen.

En nu zat hij daar, samen met een collega op een terrasje. Dus schoven we bij aan hun tafeltje voor een aperitiefje. ‘t Was zo gezellig dat de collega van D zijn trein naar Oostende gemist heeft en hij een vol uur moest wachten op de volgende. 😉 Heel leuk te horen hoe het D nu verging. Net begonnen aan een nieuwe job na wat interimmekes. Nog helemaal enthousiast en zo. 😉 En omdat een paar jaar nu eenmaal niet bij te praten valt op een uurtje, zijn we daarna verhuisd naar l’Etoile d’Or voor ons avondmaal. Allez, mijn vriend en ik hebben gegeten en de twee jongens hebben iets gedronken.

Bij het afscheidnemen hebben we hem onze visitekaartjes gegeven en beloofd dat ons volgende weerzien geen drie jaar meer op zich zal laten wachten. Benieuwd hoe lang het zal duren eer hij ons een mailtje stuurt.

Leuven – Amsterdam – LeuvenI

Gisteren in totaal zes uur gereisd voor ocharme tweeëneenhalf uur vergaderen. Niet mijn meest efficiënt bestede dag, met andere woorden. Opvallend: het verschil in stijl tussen Nederlanders en Belgen. Je wordt er behoorlijk joviaal onthaald, soms zelfs iets té joviaal naar mijn smaak. Het blijft een business gesprek, ik ben geen goeie vriend die je bij wijze van spreken een jaar niet meer gezien hebt. Moment van de dag: mijn collega die vertelde hoeveel dagen verlof ze per jaar had en de daarop volgende reactie van de sales verantwoordelijke (!): “Trut!” Die Hollanders toch. 😉

Na zoveel uur op de trein had ik geen zin meer om ‘s avonds nog productief te zijn, dus sms’te ik ergens net buiten het station van Amsterdam of mijn vriendje geen zin had om met mij de Simpsons te gaan zien. En ik had geluk: hij zag dat wel zitten. 😉 Na mijn thuiskomst een lekker slaatje gaan eten op het terras van La Royale (dat van de Kosmopol was volzet). Genoten van de eerste echt zomerse avond en daarna naar de Kinepolis. Ik heb smakelijk gelachen met de dolle fratsen van Homer&co. Of zou dat glas cava en die werkelijk gigantische sangria die ik vlak voor de film gedronken heb, daar voor iets tussen zitten? 😉

Het was alleszins een geslaagde avond na een vermoeiende dag.

Een beetje verbrand

Deze middag met mijn cursus Italiaans even op het terras gezeten. Het zonnetje scheen feller dan verwacht, want nu begint mijn rechterarm verdacht rood uit te slaan. Alléén mijn rechterarm helaas, al de rest ziet nog spierwit. Ik heb er maar goed veel aftersun opgesmeerd, in de hoop dat het rood morgen wat weggetrokken is. Het is echt geen zicht zo.