examen

Après-examen feestje

Vrijdag was de laatste dag dat ik nog vrienden kon ontvangen op ons appartementje in Leuven. Omdat ik in de namiddag examen Frans had (mondeling en schriftelijk), had ik wel zin in een klein feestje ‘s avonds. De respons op mijn facebook-oproep was echter nogal mager. Veel van onze vrienden zijn momenteel al met vakantie en als je kinderen hebt, is het natuurlijk niet zo evident om je last minute ‘s avonds vrij te maken.

Maar niet getreurd, mijn lieve schoonzusje had wel zin om ‘s avonds iets te komen eten en drinken. Yep, u raadt het, alweer afhaalfood. Ditmaal werd het Thais. Omdat mijn broer de late had, zou hij pas later aansluiten. Een andere vriend had ook nog toegezegd om even binnen te wippen in de late uurtjes.

Zo hadden mijn schoonzus en ik de ganse avond voor ons alleen. Ideaal om wat bij te praten. En een flesje wijn te kraken. 😉 De eerste fles Chardonnay die ik opende was een schot in de roos, helaas viel de tweede fles (nochtans ook een Chardonnay) zwaar tegen. De wijn rook al wat vreemd en de smaak die daarop volgde, viel eerder als zurig te omschrijven. Na wat twijfelen, besloten we de fles in zijn geheel door de gootsteen te kappen. Ik ben te oud om nog slechte wijn te drinken. 😉

De uren vlogen voorbij en toen mijn broer aanbelde, waren we al goed aangeschoten. Zo rond 23u kreeg ik een bericht van onze kameraad of we nog wakker waren en of hij nog welkom was. Uiteraard! Het feestje was nog maar pas goed begonnen! ‘t Was allemaal superleuk tot de maag van mijn vriendin besloot dat haar alcohollimiet bereikt was en zij zich noodgedwongen moest neervlijen naast mijn (gelukkig) pas opgeblonken wc-pot. Meteen werden de noodtroepen ingeschakeld en offerde onze kameraad zich op om naar de nachtwinkel om wat cola te gaan, terwijl mijn broer zich om zijn ietwat misselijke vriendin bekommerde. Na de cola-heldendaad nam ik afscheid van onze kameraad en kon ik me verder bezig houden met het troosten van mijn schoonzus. 😉

Niet bepaald de manier waarop ik me voorgesteld had dat mijn feestje zou eindigen, maar alleszins wel een memorabele afsluiter. 😉 Omdat het geen goed idee leek om met mijn schoonzus nog helemaal naar huis te rijden in deze toestand, bood ik mijn broer en zijn vriendin aan om te blijven slapen. Een klein bezoekje aan de nachtwinkel later om wat tandenborstels te kopen, konden we allemaal in bed kruipen. Ondertussen was het klokslag vier uur. Een goed uur om een feestje af te sluiten!

Frustrerend

Ik kom altijd met een ontevreden gevoel terug van zo’n mondeling examen. Je wil vanalles vertellen maar de woordenschat ligt niet klaar op je tong. Je kan er niet opkomen, terwijl je het woord wel degelijk kent, maar het blijft net buiten bereik. Frustrerend. Vooral bij het examen Russisch was dit een probleem. Omdat ik nog niet gestudeerd had voor het mondeling, zat de woordenschat nog niet goed genoeg in mijn hoofd. En in tegenstelling tot bij Spaans, waarbij ik al wel eens een Italiaans woord durf “verspaansen”, is dit bij Russisch geen optie. Enfin, ik had natuurlijk in de loop van het jaar ook harder kunnen studeren, zoals die brave gepensioneerde leerkrachten bij mij in de Russische les. Dan was het voorzeker ook wat vlotter gegaan.

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

Op weg naar het mondeling examen Japans

Kwamen we achtereenvolgens tegen: een blogster, een collega, een mede-student, een werkmens en een ex-vriendin van een vriend. En dat terwijl ik in examenmodus was, niet bepaald mijn meest vriendelijke modus. Zeker niet als ik nog last minute woordjes van Japans erin wil stampen.

Maar goed, het examen is wel ok geweest. Ik slaakte een zucht van verlichting toen het achter de rug was, om mijn enthousiasme meteen getemperd te zien door de vraag van de juffrouw: “De volgende student heeft geen partner, kan jij even inspringen om samen met hem examen te doen?” Ik dacht neen, maar zei natuurlijk ja. Al een geluk dat op dat tweede examen geen punten meer stonden, want de adrenaline was ondertussen uitgewerkt geraakt en ik liet wat steekjes vallen.

Op naar het schriftelijk!

En daar zijn ook weer vanaf

Toegegeven, de examenstress is dit jaar ver te zoeken. Een paar taalcursussen aan het CLT volgen, valt echt niet te vergelijken met universitaire examens. Wat niet wegneemt dat ik het schriftelijk examen van Japans vandaag niet zo makkelijk vond. Maar waarschijnlijk was het dat wel en heb ik gewoon veel te weinig gestudeerd. Met het schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat de motivatie om Japans te studeren ver te zoeken was en is, wegens een beetje pijn aan de goesting. Ik leg de schuld daarvoor gedeeltelijk bij de juffrouw, die écht de slechtste lesgeefster ooit is. Maar dat is slechts een excuus. Als ik de moeite zou nemen om mijn Japans elke week een beetje bij te houden, zouden de lessen een pak aangenamer zijn.

Het lijkt wel alsof mijn taalgevoel mij in de steek laat bij de Japanse taal. Bij Russich ligt dat helemaal anders. Ik begin al wat feeling voor die taal te ontwikkelen, op het gevoel de juiste naamvallen gebruiken en zo. Japans staat echter té ver van onze taal af. De woorden zijn me té vreemd en ik moet meer moeite doen dan gewoonlijk om de woordenschat te onthouden. Ik denk dat ik eens wat meer manga moet kijken, les Chevaliers du Zodiaque eens terug opsnorren ofzo. Per slot van rekening kan je een taal pas echt beheersen als je er regelmatig mee in contact komt. En wat dat betreft is één les per week veel en veel te weinig.

Japanse pauze

Voilà zie, het mondeling van Japans is achter de rug en daarmee is het trio examens (luistertest, schriftelijk en mondeling) afgesloten. Ik denk dat ik mijn boeken Japans nu even een fijne rustpauze gun. Ze hebben het verdiend. 😉

Moe, moe, moe

Mmm, ik was vandaag beter nog een dagje thuisgebleven van het werk, want helemaal gezond voel ik mij nog niet. Al een geluk dat de vergadering in Leuven deze namiddag anderhalf uur vroeger gedaan was dan gepland, waardoor ik opeens wat tijd op overschot had (een ongekende luxe) en ik op mijn gemak een bezoekje kon brengen aan de Artefact expo. Daarna was het drieënhalf uur doorbijten in de eerste les Japans na de examens. Gelukkig was mijn schitterende uitslag een serieuze opsteker. 😉

Mondeling Russisch

Voilà zie, mijn allereerste mondeling examen Russisch ooit zit erop. Het ging best wel vlotjes. Nuja zoveel Russische woordjes hebben we natuurlijk nog niet gezien op die paar maanden. Gewoon een beetje opletten op de naamvallen en niet switchen tussen de jij-vorm en de u-vorm en het was in orde. En nu zal ik maar eens beginnen studeren voor Japans. Ik heb nog een weekje de tijd om de kanji erin te proppen die we gezien hebben. Ik ben niet zo’n fan van kanji…

Afscheid van de Australiëgangers

Ondanks het kleine accidentje van mijn vriend, zijn we er gisterenavond toch nog in geslaagd het afscheidsfeestje van bevriend koppel E, T en hun poppendochtertje M bij te wonen. ‘s Ochtends gebotst, ‘s namiddags al een vervang(huur-)wagen. Mijn vriend is met zijn gat in de boter gevallen bij zijn bedrijf .

Het was allemaal een beetje hektisch, want ik had om zeven uur schriftelijk examen van Russisch en het afscheidsfeestje was in Turnhout (= ver). Mijn vriend zou me rond acht uur (langer dan dat kon het examen niet duren, want zoveel woordjes hebben we nog niet geleerd) komen ophalen aan het CLT en onderweg moesten we nog een vriendin gaan oppikken. Op weg naar Turnhout kwamen we langs de plaats van het ongeval, maar mijn vriend had het trauma duidelijk al helemaal verwerkt. (‘t Is ne stoere!) Hij vertelde trouwens dat hij de enige was die na het ongeval een fluovestje droeg. Mensen: die fluovestjes zijn er voor uw veiligheid, doe ze aan!

‘k Voelde me om eerlijk te zijn niet echt in feeststemming. Ik was moe, had wat hoofdpijn en wilde liever in bed kruipen, maar ik vond het belangrijk om naar het afscheidsfeestje te gaan. Een mens vertrekt niet elke dag voor twee jaar naar Australië, he. Toegegeven, we gaan E, T en poppemieke M binnen een half jaar bezoeken, maar toch, ‘k wilde ze niet laten vertrekken zonder drie dikke afscheidskussen! 😉

En zo lagen we gisterenavond pas om half twee in bed en is er nog niet veel verbetering in mijn vermoeide toestand gekomen.