Bezoek aan het Coudenbergpaleis op Allerheiligen

Vandaag had ik afgesproken met twee vrienden en hun dochters voor een uitstapje naar Brussel. We troffen elkaar iets voor het middaguur op de stoptrein in Herent om vervolgens samen verder te sporen naar Brussel-centraal. Na een kort bezoekje aan de fameuze Brusselse Grote Markt was het tijd om onze hongerige magen te spijzen. Onze eerste keuze Pasta Divina bleek helemaal volzet. Of dat maakte de ober aan de ingang ons althans wijs. Volgens ons leek het er eerder op dat hij geen kinderen in zijn restaurant wilde. Beetje belachelijk, want onze bijzonder pientere jongedames van acht en tien weten beslist wel hoe zich te gedragen in een restaurant.

Nu, geen erg, onze tweede keuze Ricotta & Parmesan bleek een schot in de roos. De meisjes waren erg blij met hun pizza, terwijl wij als volwassenen genoten van de verse pasta en (in mijn geval) overheerlijke risotto.

IMG_0164

Met volle magen wandelden we via het Warandepark naar het Coudenbergpaleis (drie jaar geleden deed ik al een poging om deze ondergrondse kasteelruïnes te bezoeken, maar dit plannen werden doorkruist door een veel te lekkere lunch). De meisjes deden een zoektocht op de smartphone, terwijl we her en der naar de (te downloaden) audiogids luisterden. Ik vond het een zeer boeiend bezoek, maar denk dat in dit geval een gids zeker een meerwaarde zou bieden om de restanten van het afgebrande paleis in de juiste historische context te plaatsen.

IMG_0167

IMG_0168

IMG_0171

IMG_0175

IMG_0177

IMG_0178

IMG_0179

IMG_0180

Na het bezoek aan het paleis sprongen we nog even binnen in de Sint-Jacob-op-Koudenbergkerk, alwaar ik te weten kwam dat de eerste Belgische koning Leopold I op de trappen voor de kerk de grondwettelijke eed aflegde. Heel mooie kerk trouwens!

IMG_0182

IMG_0184

IMG_0201

We liepen nog even langs de Kunstberg, maar werden door een typisch Belgische regenbui gedwongen om te gaan schuilen in een café in de buurt. Le Roi Chocolat bleek een erg gezellige plek, ideaal om op krachten te komen met een heerlijke warme chocomelk of een Brusselse wafel. De jongedames hielden het bij een ijsje (en dat bij dit koude weer!).

IMG_0197

Alvorens de trein terug te nemen, liepen we nog even snel tot aan Manneken Pis, omdat beide jongedames die nog nooit in het echt gezien had. Het was trouwens opvallend hoeveel toeristen er in Brussel rondliepen. Het zag zwart van het volk op de Grote Markt en de straat die richting Manneken Pis leidde. Nog nooit zoveel mensen op zo’n beperkte oppervlakte wafels zien eten trouwens. Goed om zien dat het toerisme na de aanslagen weer helemaal op peil is. Nu nog een oplossing vinden voor de overdaad aan bedelaars in en rond het centraal station.

IMG_0202

IMG_0205

We spoorden samen terug naar Leuven na een fijne dag. Ik kijk al uit naar een volgend uitstapje!

Op stap met de collega’s

De laatste dag van de werkweek stond volledig in het teken van het ontwikkeltraject dat ik samen met mijn collega-leidinggevenden volg. Of dat was althans de bedoeling, want de raderen van de machinerie stoppen helaas niet wanneer ik opleiding heb. Daarom zag ik mij genoodzaakt een uur vroeger dan normaal naar het werk af te zakken om de dag al vergaderend te beginnen. Blah.

De opleiding zelf vond ik matig interessant. De theorie van het situationeel leiding geven, heb ik ondertussen al een paar keer te horen gekregen en deze keer was zeker niet de meest inspirerende. Hoogtepunt van de opleiding was de anekdote die de lesgeefster vertelde over haar stiefzoon die zonder rijbewijs door het leven gaat, maar wel plaatsneemt achter het stuur van zijn wagen en zich in het verkeer waagt. Ik denk dat ze zich deze slip of the tongue achteraf beklaagd heeft, want onze reacties waren navenant. En het vertrouwen in haar capaciteiten als coach kreeg een flinke deuk.

Maar goed, na nog een uurtje gewerkt te hebben na de opleiding (ik wilde niet het weekend ingaan met meer dan honderd ongelezen mails), had ik wel een drankje met de collega’s verdiend. We klonken samen op de mooie nazomeravond op het terras van de Sint-Gorikshallen, om vervolgens met ons groepje van acht naar restaurant Menma af te zakken voor een dampende kom ramen. Alweer een paar collega’s laten kennis maken met deze Japanse lekkernij.

IMG_9978

IMG_9980

Met een groepje van vijf die hards sloten we de avond af op het terras van de Brew Dog (serieus, in oktober om tien uur ‘s avonds nog buiten zitten in korte mouwen, normaal kan een mens dat niet noemen). En ja, we praatten te veel over het werk, maar eens stoom aflaten met gelijkgezinden kan deugd doen.

Yet another Afterwork

Yep, na de ramenlunch ‘s middags, diezelfde dag alweer op stap met de collega’s. Al moest ik het noodgedwongen bij één cocktail en één glaasje cava houden, want ik vloog ‘s avonds naar Genève (ja, alweer, niet goed voor mijn ecologische voetafdruk).

De locatie was nochtans top: in de binnentuin van het BELvue museum met drankjes en hapjes verzorgd door Les Filles. Al moet ik eerlijk toegeven dat de cocktails mij wat tegen vielen. Te veel suikersiroop naar mijn goesting. En die suikersiroop maakte dat wij een bijzonder aantrekkelijk doelwit waren voor de tientallen wespen in de binnentuin. En sinds mijn wespensteek ben ik niet meer zo happig op die beestjes…

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Afscheid van een collega

Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.

Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.

En oja, we zijn ook nog ergens pizza gaan eten. 😉

pizza

Profiteren van de zomer in Brussel

Nu de drukte op het werk eindelijk wat gaan liggen is, komt er gelukkig meer tijd vrij voor spontane lunches met collega’s. Zo belandde ik vandaag met één van mijn favoriete collega’s op het terras van Knees to Chin. Grote fan van hun lenterolletjes, dus ik hapte meteen toe toen mijn collega voorstelde om daar te gaan lunchen.

We zaten nog geen kwartier op het terras van Knees to Chin toen geheel toevallig twee andere collega’s kwamen aangewandeld die hetzelfde idee gehad hadden. Eén van deze collega’s was pas gestart in ons communicatieteam, dus een ideale gelegenheid om nauwer kennis te maken. En jawel, nog tien minuten later dook nog een derde collega op. Grappig. 😉

Het mooie weer nodigde gewoon uit tot het nuttigen van een ijsje. Aangezien mijn favoriete Brussel ijsjeszaak Gaston vlakbij was, trokken we met z’n vijven naar ginder voor wat smakelijke afkoeling.

Enfin, het was zo gezellig dat ik maar nipt om twee uur terug was voor mijn vergadering. Ach wel, de boog kan niet altijd gespannen staan, zeker?

Zomerse avond in Brussel

Dinsdagavond zakten we met wat collega’s af naar het Warandepark. Doel: gezellig samen iets drinken op het terras van pop-up bar Woodpecker Royal. Ondertussen zijn er heel wat collega’s met vakantie en deze week heb ik voor het eerst sinds januari gemerkt dat de werkdruk wat lager lag. Een welgekomen adempauze die maakte dat er zowaar tijd was om rond vijf uur de deur van het kantoor achter ons dicht te trekken en iets te gaan drinken met het team.

We waren in totaal met tien personen van mijn team. Een mooie opkomst! Het was heerlijk om samen te genieten van een drankje onder de schaduw van de bomen van het Warandepark en gewoon wat te kletsen. Over het werk, maar ook over de dingen die ons daarbuiten bezig houden. Het was nog steeds warm, maar de avondlijke hitte was draaglijk.

Ons groepje we druppelsgewijs kleiner terwijl de ene na de andere collega afscheid nam om de trein naar het thuisfront te nemen. Met een groepje van vier die hards zakten we vervolgens af naar Thais restaurant Manola III . We waren hier min of meer op goed geluk terecht gekomen, omdat het vlakbij het Warandepark was, maar het restaurant stelde niet teleur. Echt heel lekkere Thaise gerechten!

IMG_8594

Een fijne avond, die ik afsloot op de trein in het gezelschap van mijn nieuwste medewerker, een collega die ik al lang ken (ik heb haar zelfs nog geworven) en die in september de overstap naar mijn team zal maken.

<3 mijn collega’s!

De ondernemer uitgebeeld

Vandaag was het de eerste dag van een tweedaagse opleiding voor de nieuwe teamverantwoordelijken binnen onze organisatie. De timing had amper slechter kunnen zijn, in deze gigantisch drukke junimaand volgepropt met teambuilding activiteiten allerhande. Aan de andere kant ben ik natuurlijk blij dat mijn organisatie wil investeren in zijn kersverse teamverantwoordelijken en ik ben er mij maar al te zeer van bewust dat het ideale moment niet bestaat.

De opleiding vond plaats op de zolderverdieping van het ViaVia Café in Brussel, een charmante plek om in groep aan onze leiderschapskwaliteiten te werken. De lesgeefster gaf ons ook de gelegenheid om voor sommige oefeningen een andere plek op te zoeken en we mochten ons zelfs buiten op een bankje op de Vismarkt zetten om te brainstormen.

Zo kreeg mijn groepje van drie dames de opdracht om de rol van de ondernemer uit te beelden. Het duurde even voordat we tot een goed idee kwamen, maar uiteindelijk denk ik dat we het er niet slecht vanaf brachten. Ziehier het resultaat van mijn allereerste volledig zelf-getekende stopmotion filmpje:

IMG_8354

PS: Nog een voordeel van opleiding volgen op deze locatie: ijsjes van Gaston als dessert!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie:

  1. De Vieze Taart
  2. De taart voor de overledenen zonder graf
  3. De Barbarataart (vooral het middelste stuk dat de likeur had geabsorbeerd

Taart voor de deportatie van Joodse vluchtelingen

Daniëlle gebak

Ford Genk taart

RAF crash taart

Taart voor de overledenen zonder graf

Verzetstaart

Barbarataart

Vieze taart

DOVO choco sleutel

IMG_8338

IMG_8341

IMG_8342

Hét bewijs dat kunst ook lekker kan zijn. Alleen spijtig van die stenengooiende jongeren die mijn terugkeer naar Borgerhout serieus vertraagden.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Wiels! Voor onze afdelingsdag (allez ja, een halve dag, want het is nog steeds razend druk op het werk). Op die halve dag organiseerden we een speed date, luisterden we naar presentaties over zes belangrijke projecten binnen de afdeling en genoten we van een lekkere lunch en het mooie weer op het dakterras van Wiels. We hadden ook toegangstickets voor de tentoonstelling, maar de tijd vloog zo snel dat ik er gewoon niet aan toe gekomen ben de tentoonstelling te bezoeken. Ofwel was het te fijn in het zonnetje, dat kan ook zijn. 😉

IMG_7582

IMG_7584

IMG_7600

IMG_7602

IMG_8307

Teamlunch!

Is er een betere manier om elkaar te leren kennen dan bij wat eten en drinken? In een informele context komen de tongen makkelijker los en zeker voor een (ondertussen niet meer nagel-) nieuw team is het belangrijk ook de mens achter de dossiers te leren appreciëren.

Het was niet makkelijk om een lunch in te plannen voor een team van bijna twintig man en wat te verwachten was, gebeurde ook: last minute moesten een aantal mensen door andere verplichtingen afhaken. Ik besloot het etentje toch door te laten gaan, want uiteindelijk is het bijna onmogelijk om een moment te vinden dat voor iedereen past en van uitstel komt afstel.

Met een groep van 14 personen zakten we af naar Au Marché National, waar ik in het verleden zo vaak van een overheerlijk mediterraans buffet had genoten. Helaas, het concept was veranderd (en ik vermoed de uitbaters ook). Nu kan je er enkel kiezen uit een zeer beperkte lunchkaart. Op zich hoeft een beperkte keuze natuurlijk geen bezwaar te zijn, integendeel, dat betekent meestal dat de gerechten vers zijn. Maar ik had me zo verheugd op de heerlijke hummus en de rest van het buffet dat ik niet anders kon dan teleurgesteld zijn.

De bediening was bovendien erg onprofessioneel. Zo had onze ober gewoon niet begrepen dat ik soep voor de ganse groep besteld had. En laat me eerlijk zijn: zo slecht is mijn Frans nu ook weer niet. Hij kwam vervolgens aanzetten met vijf soepjes en toen we hem erop wezen dat de soepen voor de rest van het gezelschap ontbraken, bleek dat een bijna onoverkomelijk probleem. Eerst was de soep op (om 12.30u), maar dan lukte het uiteindelijk toch om (zeer lauwe) soep te voorzien voor de rest van mijn team. En de soep was dan nog niet eens zo lekker. Al geen goed begin.

Gelukkig slaagde het personeel er wel in iedereen een hoofdgerecht te serveren. Ik had als hoofdgerecht een soort vegetarische schijf met quinoa, een gerecht dat vooral uitblonk in fletsheid. Geukkig was de wijn die we besteld hadden wel lekker.

Heel erg jammer dat de eerste teamlunch mijn hooggespannen verwachtingen niet kon inlossen, maar hey, ondanks alles, vonden mijn medewerkers het toch plezant.

IMG_7895[1]