Een dagje faciliteren

Toegegeven, de opkomst voor ons evenement zaterdag was niet bepaald overweldigend te noemen. Het aantal inschrijvingen op zich viel al wat tegen en dan stak het stralende lenteweer nog bijkomend stokken in de wielen. Wie wil nu een dag binnen brainstormen als het buiten zomert? Ik kon de afwezigen dus geen ongelijk geven.

Gelukkig waren de aanwezigen dubbel en dik gemotiveerd. Tot mijn verbazing haakte er na de middagpauze zelfs bijna geen enkele deelnemer af. Chapeau voor iedereen die op zaterdag om 9.30u present tekende! Ik weet niet of ik in hun plaats de lokroep van een terrasje had kunnen weerstaan.

Alhoewel ik gans de methodiek behoorlijk complex vond en naar mijn aanvoelen de resultaten van de dag wat tegen vielen (écht originele voorstellen heb ik niet gehoord), moet ik zeggen dat ik me enorm goed geamuseerd heb in mijn rol als facilitator. Ik moest er alleen voor waken de deelnemers niet te zeer in een bepaalde richting te duwen. Neutraliteit boven alles.

IMG_E7596

Wat me alleszins het meest zal bijblijven is de deelname van een groepje maatschappelijk kwetsbare jongeren met een laag IQ. Fantastisch om te zien hoe ook hun mening een plek kreeg en iedereen zijn best deed om complexe begrippen op een verstaanbare manier uit te leggen, zodat echt iedereen aan tafel het begreep.

Mijn absolute favoriet was Daniel, een schat van een jongen van gemengd Spaans-Belgische komaf. Telkens wanneer we iemand nodig hadden om de resultaten van ons groepswerk te presenteren, ging de hand van Daniel de lucht in. En ondanks een paar keer op voorhand geoefend te hebben, haperde de verslaggeving telkens weer van zodra het moment suprême daar was. Maar niemand die lachte om zijn gehakkel, in tegendeel hij kreeg de ruimte om zijn ding te doen. En trots dat hij was!

Daniel jongen, als je ooit je grote droom waarmaakt om als verleider aan Temptation Island mee te doen, richt ik hoogstpersoonlijk een fanclub op. De kussen die ik op het einde van de dag als afscheid van hem kreeg, deden me oprecht deugd.

Na al dat harde werk sloten we de dag af in het zonnetje op het terras van Café Caberdouche. Het was zo gezellig dat we met vier van de vrijwilligers bleven plakken en een ronduit geweldig tapasbord bestelden. De whisky sour mocht er trouwens ook zijn!

IMG_7602

Spijtig dat deze fijne dag een bijzonder onaangenaam staartje zou krijgen…

 

Een avond op stap in Brussel

Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.

De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.

IMG_7579[1]

Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.

Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.

2 jaar geleden…

Kan ik alleen maar bevestigen wat ik een jaar geleden schreef: de herinnering aan de aanslagen is in mijn geheugen zo goed als vervaagd. De beelden verdrongen door ander nieuws. Mochten de media mij er niet op gewezen hebben, twijfel ik eraan of ik mij spontaan gerealiseerd zou hebben dat ik twee jaar geleden op de trein zat toen het nieuws van de aanslagen in Maalbeek mij bereikte. Toch vreemd hoe zo’n schokkend feit vlakbij zo weinig indruk schijnt nagelaten te hebben.

Het Belgisch Stripmuseum

Of is het het Belgisch Stripcentrum? Hun eigen website lijkt te twijfelen, al verzekerde de gids onze groep vrijdagmiddag met stelligheid dat het wel degelijk ‘Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal’ was, wat dan weer tegengesproken wordt door wikipedia. Maar goed, deze kleine naamsverwarring daargelaten, greep ik de gelegenheid voor een gratis rondleiding met beide handen aan. In het centrum van Brussel werken heeft zo zijn voordelen.

De gids was duidelijk gepassioneerd door strips en probeerde ons op anderhalf uur tijd zoveel mogelijk geschiedenis van het Belgisch stripverhaal mee te geven. Misschien net iets te veel info voor een niet-kenner, maar aangezien ik al van jongs af aan strips verslonden heb en jaren geabonneerd geweest ben op Robbedoes, kon ik goed volgen. Al kan ik me voorstellen dat voor de niet-kenner zijn uiteenzetting soms wat langdradig was.

IMG_7254

IMG_7255

IMG_7257

IMG_7258

Daarna werden we in een hoog tempo door de twee tijdelijke tentoonstellingen geleid. Een gemiste kans, want ik had persoonlijk graag wat langer stilgestaan bij de tentoonstelling over de nieuwe Vlaamse strip. De poging om wat interactiviteit in de tentoonstelling te brengen door iemand al fietsend naar een paar geluidsfragmenten te laten luisteren (het beeldscherm was helaas buiten dienst), vond ik eerlijk gezegd een beetje triestig. De opgenomen stemmen van de Vlaamse striptekenaars kwamen amper boven het geluid van de fiets uit en dat grote scherm met daarop een wit papier met de woorden ‘defect’, leek me nu toch amper iets om mee uit te pakken.

IMG_7259

We sloten de rondleiding af met een korte blik op de Chinese strip. Voor mij persoonlijk een grote onbekende. Iedereen heeft al wel eens een Japanse manga in handen gehad, maar hoeveel mensen hebben al eens een Chinese strip gelezen? Ik was alleszins aangenaam verrast door de kwaliteit van de tentoongestelde prenten. Al werd de Chinese strip in haar geschiedenis ook vaak ingezet voor propaganda. Te ontdekken als ik eens wat meer tijd heb.

IMG_7263

IMG_7264

PS: Wie was de eerste mens op de maan? Wel, Kuifje, natuurlijk! (Althans toch volgens onze gids.)

Brussels afscheid

Na twee fijne dagen samen in Brussel, moest ik op zondag helaas afscheid nemen van mijn vriend en mijn comfortabele hotelbed. Reden te meer om uit te slapen en voor de laatste keer te genieten van een uitgebreid hotelontbijt. Ik nam zelfs de moeite om mijn eigen gepersonaliseerde smoothie (appelsien, wortel en spinazie) te laten maken door het hotelpersoneel. Ik zat dus nog aan de ontbijttafel toen mijn vriend terug kwam van FOSDEM om afscheid te nemen. De komende drie weken zullen we elkaar immers weer moeten missen. Snif.

Ik moet zeggen dat het deugd deed om elkaar terug te zien. Al die moderne communicatiemiddelen kunnen helaas niet wedijveren met het gevoel van huid op huid en de uitwisseling van allerlei lichaamssappen. 😉

IMG_6999[1]

IMG_7002[1]

Authentic Belgian cuisine

Ok, ik moet toegeven dat ik het op zondagochtend niet kon opbrengen om om 7 uur op te staan om te ontbijten samen met mijn vriend en zijn collega’s. In plaats daarvan maakte ik van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen (ik werd op een haar na door de kuisvrouw uit bed gezet) en op mijn gemak een gans uur lang te genieten van een overheerlijk ontbijt met alles wat ik lekker vind: gerookte zalm, roerei, kappertjes, augurkjes, brie, vers gebakken brood, vers fruitsap, verse mini-chocoladebroodjes én studentenhaver (de allereerste keer dat ik een ontbijtbuffet tegen kom dat studentenhaver serveert).

Het was een druilerige dag, heel anders dan de dag voordien. Niet echt aantrekkelijk weer om erop uit te trekken, dus besloot ik van het comfort van de hotelkamer gebruik te maken om wat te lezen, filmpjes te kijken en te bloggen. Ik vond dat ik een beetje ontspanning verdiend had, na zoveel lange werkdagen.

‘s Avonds had mijn vriend gereserveerd voor de ganse bende in restaurant Le Chou de Bruxelles. Alleen al voor de naam zou je er gaan eten. 😉 Voor de ronde prijs van 32 euro konden we eender welk voorgerecht, hoofdgerecht en dessert bestellen dat op de kaart stond. Van een goeie deal gesproken. Ik ging (het zware eten van de dag voordien indachtig) ditmaal voor een lichte carpaccio van Belgisch rundvlees en de befaamde mosselen. De carpaccio was ok, maar het waren de mosselen die de show stalen. Ik zweer dat ik nog nooit in mijn leven zo’n goeie mosselen gegeten heb.

De bavet die de ober me kwam omdoen, vond ik lichtelijk overbodig, maar alles om onze buitenlandse vrienden te entertainen. Nu denken ze zeker dat je in België geen pot mosselen op restaurant kan eten zonder dat ze je een slabbetje omdoen. 😉

De tarte tatin was een waardige afsluiter.

IMG_6979

IMG_6982

IMG_6985

IMG_6994

IMG_6996

Laat me zeggen dat dit weekend voor mij in teken stond van een hernieuwde kennismaking met de klassieke Belgische keuken. Het was me een eer en een genoegen.

De toerist uithangen in Brussel

Ondanks het feit dat ik het razend druk op het werk had, besloot ik even de pauzeknop in te drukken en vrijdag een dagje verlof te nemen. Uiteindelijk had ik mijn vriend al niet meer IRL gezien sinds begin januari. We hadden dus wel wat in te halen…

In feite was mijn vriend in het land om deel te nemen aan FOSDEM, maar was hij twee dagen vroeger overgevlogen om bij mij te zijn. Omdat het officieel dus om een werkbezoek ging, betaalde zijn bedrijf de vlucht én twee overnachtingen in het Brusselse hotel Barsey by Warwick, vlakbij de ULB campus. Aangezien ik niet neen zeg tegen de luxe van een hotelkamer en een heerlijk ontbijt, ging ik graag mee als zijn plus one.

Vrijdag vertrokken we dus vanuit Berchem naar Brussel. Een trein- en tramrit later dropten we onze valiezen in het hotel en gingen we op verkenning in de buurt. Ondanks het feit dat ik al jaren in Brussel werk, blijft deze stad een nobele onbekende voor mij. Brussel heeft zoveel verschillende gezichten dat het moeilijk is de stad in één vakje te stoppen. En ik geef toe dat mijn actieradius zich normaal beperkt tot de directe omgeving van mijn werk.

Elsene (of Ixelle) was bijgevolg grotendeels onbekend terrein voor mij (een paar bezoekjes aan Flagey uitgezonderd). En ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de statige schoonheid van de ongetwijfeld peperdure villa’s en de mooie vijvers vol met watervogels.

Ik was echter het meest onder de indruk van de abdijsite van de Abdij Ter Kameren. Wat een prachtige, rustgevende plek in het hartje van grootstad Brussel. Alsof je door een portal stapt die je naar een andere tijd katapulteert. Enorm genoten van onze wandeling doorheen dit schitterende stukje erfgoed. Ik heb het al vaak gezegd: je hoeft niet ver te gaan om schatten te ontdekken. En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. 😉

IMG_6916

IMG_6918

IMG_6919

IMG_6920

IMG_6922

IMG_6923

IMG_6925

IMG_6926

IMG_6930

IMG_6932

IMG_6933

IMG_6938

Helaas gaat de zon begin februari vroeg onder en hadden we nog een uur of twee te doden tot aan de dinner date met de collega’s van mijn vriend. Eens de zon weg begon het ook flink koud te worden. We zochten een beetje op goed geluk een plek om iets te drinken en kwamen dankzij Googlemaps (het moet niet altijd tripadvisor zijn) terecht in wat de beste wijnbar van heel Brussel moet geweest zijn: Wine Fever.

Wat een geweldige plek! Het was er al gezellig vol toen we binnen kwamen en ons een plekje aan de toog uitzochten en het werd alleen maar drukker naarmate de avond vorderde. De bijzonder charmante uitbaatster was duidelijk trots op haar zaak, waarvoor ze elke wijn die er geschonken en verkocht werd persoonlijk had uitgezocht. En terecht: ik proefde er enkel uitstekende wijnen. Om te vermijden dat we al helemaal tipsy op onze afspraak met de collega’s van mijn vriend zouden aankomen bestelden we een fantastisch lekkere tapenade, geserveerd met het beste stokbrood van Brussel, zo verzekerde onze gastvrouw ons. De bubbels die ik er dronk, vielen zo in de smaak, dat ik niet anders kon dan een flesje kopen om cadeau te doen.

IMG_6951

Lichtelijk aangeschoten begaven we ons naar het restaurant waar we afgesproken hadden: Le Bugatti. De collega’s van mijn vriend waren tijdens de vorige editie van FOSDEM per ongeluk in dit restaurant beland en waren er razend enthousiast over. Ik moet eerlijk toegeven dat geen haar op mijn hoofd eraan gedacht zou hebben te gaan dineren in een restaurant dat van zichzelf beweert authentieke Belgische keuken te serveren. Maar hey, soms moet je open staan voor nieuwe ervaringen en ik moet zeggen dat het kader verrassend gezellig was.

De menukaart las inderdaad als een soort best-of van de oerklassieke Belgische keuken en het eten stelde niet teleur, al lag het me achteraf wel wat zwaar op de maag. De authentieke Belgische keuken is niet bepaald goed voor de lijn… Ik maakte van de gelegenheid gebruik enkele gerechten te bestellen die je niet overal op de kaart aantreft: petits gris de Namur en paling in ‘t groen. Beide gerechten waren zeer smaakvol en ik moest echt wringen om nog een plekje te vinden voor één van mijn favoriete desserts: crème brûlée.

IMG_6953

IMG_6961

IMG_6963

IMG_6973

Het glas wijn dat ik bij mijn maaltijd dronk, kon helaas niet tippen aan wat we eerder op de avond bij Wine Fever gedronken hadden, maar dat had ik ook niet verwacht.

Volkomen voldaan keerden we terug naar het hotel. Het weekend kon al niet meer stuk voor de collega’s van mijn vriend. 😉

Mijn favoriete Brusselse lunchplek

Ik heb lang geen favoriete lunchplek gehad in Brussel. Niet dat ik in het verleden niet regelmatig de Brusselse horeca opzocht, maar er was niet echt een zaak die er voor mij bovenuit stak. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat ik steeds vaker in BOZAR Café Victor terecht kom, wanneer ik met een collega wil gaan lunchen. Het kader is er aangenaam en stijlvol, de bediening snel en efficiënt en het eten is lekker. What’s not to like?

IMG_6791

Zeker nu ik nog wat zoekende ben in mijn nieuwe functie als teamverantwoordelijke, vind ik het belangrijk om zo nu en dan op een informele manier met mijn collega-teamverantwoordelijken van gedachten te kunnen wisselen. Deze vrijdagse lunchdate met huisgemaakte gravad lax kan ik alvast geslaagd noemen.

Jour de Fête

Dat het behoorlijk druk is op mijn nieuwe job, is een understatement. Ik hol van de ene vergadering naar de andere en als ik rond vijf uur ‘s avonds de deur van de laatste vergaderzaal achter me dicht trek, wacht mij nog een berg ongelezen mails. Ik klop bijgevolg bijzonder lange dagen, maar heb het er graag voor over. Hoewel steeds verder in de achteruitkijkspiegel, ben ik het spook der werkloosheid nog niet vergeten.

Maar kijk, de boog kan niet altijd gespannen staan, dus ging ik graag in op de uitnodiging van enkele toffe collega’s om na het werk een hapje te gaan eten in Brussel. Het aperitief namen we in Le Fontainas, een gezellig café waar ze zowaar een lekkere cider verkochten! Zoals de trouwe lezer (hallo goofball!) van deze blog ongetwijfeld weet, heb ik een haat-liefde verhouding met cider. In principe ben ik een grote fan van cider, alleen is het moeilijk om geen overdreven gesuikerde chemische brol te vinden. Dus: proficiat, Le Fontainas!

Daarna liepen we een paar straten verder naar restaurant Jour de Fête, een bijzonder fijne eerste kennismaking. De tapasbordjes die we als voorgerecht deelden, vielen zo in de smaak, dat één van mijn tafelgenoten een tweede portie bestelde als hoofdgerecht. Ik liet me verleiden door de tempura van vis met sushirijst. Heel bijzonder dat het tempuradeeg zwart gekleurd was met inktvisinkt. Toegegeven, op de foto ziet het er niet zo sexy uit, maar geloof me, dit gerecht was werkelijk om duimen en vingers af te likken. Dat een glas wijn slechts 3,5 euro kostte, maakte dat de avond alvast niet meer stuk kon.

IMG_6718

IMG_6722

IMG_6725

Alweer een nieuwe culinaire ontdekking in het Brusselse die ik aan mijn lieve collega’s te danken heb. Benieuwd waar we de volgende keer zullen terecht komen.