De toerist uithangen in Brussel

Ondanks het feit dat ik het razend druk op het werk had, besloot ik even de pauzeknop in te drukken en vrijdag een dagje verlof te nemen. Uiteindelijk had ik mijn vriend al niet meer IRL gezien sinds begin januari. We hadden dus wel wat in te halen…

In feite was mijn vriend in het land om deel te nemen aan FOSDEM, maar was hij twee dagen vroeger overgevlogen om bij mij te zijn. Omdat het officieel dus om een werkbezoek ging, betaalde zijn bedrijf de vlucht én twee overnachtingen in het Brusselse hotel Barsey by Warwick, vlakbij de ULB campus. Aangezien ik niet neen zeg tegen de luxe van een hotelkamer en een heerlijk ontbijt, ging ik graag mee als zijn plus one.

Vrijdag vertrokken we dus vanuit Berchem naar Brussel. Een trein- en tramrit later dropten we onze valiezen in het hotel en gingen we op verkenning in de buurt. Ondanks het feit dat ik al jaren in Brussel werk, blijft deze stad een nobele onbekende voor mij. Brussel heeft zoveel verschillende gezichten dat het moeilijk is de stad in één vakje te stoppen. En ik geef toe dat mijn actieradius zich normaal beperkt tot de directe omgeving van mijn werk.

Elsene (of Ixelle) was bijgevolg grotendeels onbekend terrein voor mij (een paar bezoekjes aan Flagey uitgezonderd). En ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de statige schoonheid van de ongetwijfeld peperdure villa’s en de mooie vijvers vol met watervogels.

Ik was echter het meest onder de indruk van de abdijsite van de Abdij Ter Kameren. Wat een prachtige, rustgevende plek in het hartje van grootstad Brussel. Alsof je door een portal stapt die je naar een andere tijd katapulteert. Enorm genoten van onze wandeling doorheen dit schitterende stukje erfgoed. Ik heb het al vaak gezegd: je hoeft niet ver te gaan om schatten te ontdekken. En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. 😉

IMG_6916

IMG_6918

IMG_6919

IMG_6920

IMG_6922

IMG_6923

IMG_6925

IMG_6926

IMG_6930

IMG_6932

IMG_6933

IMG_6938

Helaas gaat de zon begin februari vroeg onder en hadden we nog een uur of twee te doden tot aan de dinner date met de collega’s van mijn vriend. Eens de zon weg begon het ook flink koud te worden. We zochten een beetje op goed geluk een plek om iets te drinken en kwamen dankzij Googlemaps (het moet niet altijd tripadvisor zijn) terecht in wat de beste wijnbar van heel Brussel moet geweest zijn: Wine Fever.

Wat een geweldige plek! Het was er al gezellig vol toen we binnen kwamen en ons een plekje aan de toog uitzochten en het werd alleen maar drukker naarmate de avond vorderde. De bijzonder charmante uitbaatster was duidelijk trots op haar zaak, waarvoor ze elke wijn die er geschonken en verkocht werd persoonlijk had uitgezocht. En terecht: ik proefde er enkel uitstekende wijnen. Om te vermijden dat we al helemaal tipsy op onze afspraak met de collega’s van mijn vriend zouden aankomen bestelden we een fantastisch lekkere tapenade, geserveerd met het beste stokbrood van Brussel, zo verzekerde onze gastvrouw ons. De bubbels die ik er dronk, vielen zo in de smaak, dat ik niet anders kon dan een flesje kopen om cadeau te doen.

IMG_6951

Lichtelijk aangeschoten begaven we ons naar het restaurant waar we afgesproken hadden: Le Bugatti. De collega’s van mijn vriend waren tijdens de vorige editie van FOSDEM per ongeluk in dit restaurant beland en waren er razend enthousiast over. Ik moet eerlijk toegeven dat geen haar op mijn hoofd eraan gedacht zou hebben te gaan dineren in een restaurant dat van zichzelf beweert authentieke Belgische keuken te serveren. Maar hey, soms moet je open staan voor nieuwe ervaringen en ik moet zeggen dat het kader verrassend gezellig was.

De menukaart las inderdaad als een soort best-of van de oerklassieke Belgische keuken en het eten stelde niet teleur, al lag het me achteraf wel wat zwaar op de maag. De authentieke Belgische keuken is niet bepaald goed voor de lijn… Ik maakte van de gelegenheid gebruik enkele gerechten te bestellen die je niet overal op de kaart aantreft: petits gris de Namur en paling in ‘t groen. Beide gerechten waren zeer smaakvol en ik moest echt wringen om nog een plekje te vinden voor één van mijn favoriete desserts: crème brûlée.

IMG_6953

IMG_6961

IMG_6963

IMG_6973

Het glas wijn dat ik bij mijn maaltijd dronk, kon helaas niet tippen aan wat we eerder op de avond bij Wine Fever gedronken hadden, maar dat had ik ook niet verwacht.

Volkomen voldaan keerden we terug naar het hotel. Het weekend kon al niet meer stuk voor de collega’s van mijn vriend. 😉

Mijn favoriete Brusselse lunchplek

Ik heb lang geen favoriete lunchplek gehad in Brussel. Niet dat ik in het verleden niet regelmatig de Brusselse horeca opzocht, maar er was niet echt een zaak die er voor mij bovenuit stak. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat ik steeds vaker in BOZAR Café Victor terecht kom, wanneer ik met een collega wil gaan lunchen. Het kader is er aangenaam en stijlvol, de bediening snel en efficiënt en het eten is lekker. What’s not to like?

IMG_6791

Zeker nu ik nog wat zoekende ben in mijn nieuwe functie als teamverantwoordelijke, vind ik het belangrijk om zo nu en dan op een informele manier met mijn collega-teamverantwoordelijken van gedachten te kunnen wisselen. Deze vrijdagse lunchdate met huisgemaakte gravad lax kan ik alvast geslaagd noemen.

Jour de Fête

Dat het behoorlijk druk is op mijn nieuwe job, is een understatement. Ik hol van de ene vergadering naar de andere en als ik rond vijf uur ‘s avonds de deur van de laatste vergaderzaal achter me dicht trek, wacht mij nog een berg ongelezen mails. Ik klop bijgevolg bijzonder lange dagen, maar heb het er graag voor over. Hoewel steeds verder in de achteruitkijkspiegel, ben ik het spook der werkloosheid nog niet vergeten.

Maar kijk, de boog kan niet altijd gespannen staan, dus ging ik graag in op de uitnodiging van enkele toffe collega’s om na het werk een hapje te gaan eten in Brussel. Het aperitief namen we in Le Fontainas, een gezellig café waar ze zowaar een lekkere cider verkochten! Zoals de trouwe lezer (hallo goofball!) van deze blog ongetwijfeld weet, heb ik een haat-liefde verhouding met cider. In principe ben ik een grote fan van cider, alleen is het moeilijk om geen overdreven gesuikerde chemische brol te vinden. Dus: proficiat, Le Fontainas!

Daarna liepen we een paar straten verder naar restaurant Jour de Fête, een bijzonder fijne eerste kennismaking. De tapasbordjes die we als voorgerecht deelden, vielen zo in de smaak, dat één van mijn tafelgenoten een tweede portie bestelde als hoofdgerecht. Ik liet me verleiden door de tempura van vis met sushirijst. Heel bijzonder dat het tempuradeeg zwart gekleurd was met inktvisinkt. Toegegeven, op de foto ziet het er niet zo sexy uit, maar geloof me, dit gerecht was werkelijk om duimen en vingers af te likken. Dat een glas wijn slechts 3,5 euro kostte, maakte dat de avond alvast niet meer stuk kon.

IMG_6718

IMG_6722

IMG_6725

Alweer een nieuwe culinaire ontdekking in het Brusselse die ik aan mijn lieve collega’s te danken heb. Benieuwd waar we de volgende keer zullen terecht komen.

Een onverwacht diner

Zaterdag 30 december had ik bewust vrijgehouden in deze drukke eindejaarsperiode. Het leek me verstandig een dagje rust in te bouwen alvorens uit de bol te gaan bij Oudjaar. Dat was echter buiten de waard, in casu een oud-collega van mijn vriend gerekend. De oud-collega in kwestie wilde dolgraag afspreken met mijn vriend om bij te praten en te mijmeren over the good old times. Voor mij niet gelaten, uiteraard, en ik gaf mij vriend mijn zegen om een avond op de lappen te gaan in Brussel. Kon ik uitkijken naar een rustig avondje met youtube filmpjes.

Iets na vijf uur de dag van de afspraak kwam mijn vriend echter met de mededeling dat de vriendin van zijn oud-collega er ook bij zou zijn. Het was dus blijkbaar niet de bedoeling om eens goed door te zakken, mannen onder mekaar. De oud-collega had een double date op het oog. Ik voelde me bijgevolg een beetje verplicht om mijn vriend te vergezellen. Omdat ik niet helemaal van harte mijn rustige avond opgaf, koos ik het restaurant voor onze afspraak: Samouraï in Brussel. De verfijnde Japanse keuken slaagt er immers altijd in mijn smaakpapillen te verblijden.

De NMBS bracht ons zonder problemen naar Brussel, alwaar we nog zo’n twintig minuten moesten wachten alvorens de oud-collega en zijn vriendin (nochtans wonende in Brussel) ons vervoegden. Die Italianen toch, stiptheid is nooit hun sterkste punt geweest.

Over de avond zelf kan ik kort zijn: het eten was geweldig lekker, het gezelschap wist me niet geheel te overtuigen. Natuurlijk is 2017 voor mijn vriend en mezelf een bijzonder tumultueus jaar geweest en begrijp ik best dat niet iedereen evenveel spannende dingen meemaakt in zijn of haar leven. Maar wat me vooral stoorde was de houding van de oud-collega: duidelijk al jaren niet tevreden met zijn job, maar te tam om er iets aan te doen. Als er iets mij stoort aan mensen dan is het wel passiviteit. Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik het in 2017 aangedurfd om ons leven een nieuwe wending te geven. Toegegeven dit draaide uit op een mislukking, maar we hebben het toch maar geprobeerd. Het minste wat je kan doen, als een job je niet meer weet te boeien, is op zoek te gaan naar een andere uitdaging.

Enfin ja, laat me het erop houden dat ik verschrikkelijk hard genoten heb van mijn udon noodle soep en umeshu!

udon noodle soup

Lucky number 25

Goed, ik zal maar met de deur in huis vallen: na mijn allerlaatste werkdag bracht ik de avond door samen met een collega in het Grand Casino Brussels VIAGE. Niet echt mijn idee, want mijn eerste bezoek aan een casino was zó tegen gevallen dat ik daarna nooit meer een voet in een dergelijk établissement gezet heb. Maar goed, ik had mijn collega beloofd voor een laatste keer samen op stap te gaan en hij had voorgesteld om naar Viage te gaan. En omdat ik ervan overtuigd ben dat een mens soms zijn grenzen moet verleggen (en in fonteinen moet springen), zei ik ja op zijn voorstel. Deels over de streep gehaald met de belofte aan gratis pannenkoeken en hapjes ter gelegenheid van de Franse Nationale Feestdag.

Nadat we onze jassen en rugzakken bij de vestiaire hadden achter gelaten, kocht ik me voor tien euro een lidkaart en trad ik binnen in het oord des verderfs! De (opgewarmde) pannenkoek viel wat tegen, maar ik nam me voor er het beste van te maken tijdens mijn allerlaatste avondje Brussel. Het gratis welkomstdrankje en het fijne gezelschap van mijn collega maakten alvast veel goed. Dat de Franse hapjes geserveerd zouden worden op enkele feestelijk uitgedoste dames, dát had ik alvast niet zien aankomen. Ik had wel wat te doen met de twee meisjes die zich met hun lading hapjes doorheen het publiek van de Viage moesten manoeuvreren op torenhoge naaldhakken. Mochten jullie dit ooit lezen dames: mijn diepste respect dat jullie steeds bleven glimlachen.

IMG_4868

Nu moet ik eerlijk zijn dat ik het zicht van al die mensen aan slotmachines een beetje zielig vond. Dat mensen kunnen opgaan in spellen zoals poker en roulette, kan ik goed begrijpen, maar zo’n slotmachine, dat is toch maar een saai iets? Hoe kan je daar nu in opgaan? Enfin, mijn collega wilde graag een gokje wagen aan zo’n ding. Helaas lukte het ons niet om te ontcijferen welke combinatie je nu net moest hebben om te winnen, maar goed, voor een paar cent per inzet, kan een mens niet klagen. Ik was alleszins snel uitgekeken op de Miss Kitty Slot Machine.

Daarna probeerden we ons geluk uit op de roulette. We speelden een paar keer op getallenreeksen, maar toen besloot ik eens zot te doen en in te zetten op één getal: 25. En jawel, zoals de titel al verklapt: we hadden prijs. In één klap veertig euro rijker. Niet slecht als je weet dat we de avond begonnen waren met een budget van twintig euro. We waagden ons nog aan één (verliezend) spelletje en besloten daarna eieren voor ons geld te kiezen en onze winst te gaan opeten in restaurant Saffron. Het eten (een wontonsoepje en een zeebrasem) was eerlijk waar, heel lekker. Een aangename verrassing voor mij alleszins en het kader waarin we aten, kon je, ondanks de neonlichten, bijna gezellig noemen.

wonton soep

zeebrasem

Daarna beperkten we ons tot een paar drankjes aan de bar om te vieren dat we onze winst ondertussen al ruimschoots opgegeten en -gedronken hadden. Waarna we (ik een beetje waggelend) naar het station terugkeerden, om aldaar vast te stellen dat mijn trein afgeschaft was, waardoor mijn collega en ik wel genoodzaakt waren er nog eentje te gaan drinken bij Brasserie 28, vertrouwde stek bij openbaarvervoercalamiteiten.

 

De laatste der afscheidslunches: nummer negen

De laatste afscheidslunch in het rijtje was ongetwijfeld de meest bijzondere. Samen met mijn team hief ik voor de laatste keer het glas op onze uitmuntende samenwerking. Zelfs onze gepensioneerde oud-collega was voor de gelegenheid naar Brussel afgezakt. Een gebaard at ik ten zeerste wist te appreciëren.

Omdat we de vorige keer zo’n fijne tijd hadden bij Pré de Chez Nous, hadden we hier opnieuw gereserveerd. Om te vermijden dat we te lang moesten wachten, had één van mijn collega’s mooi op voorhand onze menukeuzes doorgegeven. Helaas, bleken deze menukeuzes ergens onderweg verloren gegaan te zijn en hadden ze nooit de kok bereikt. Het strafste van al was dat we een volledig nieuwe menu voor de neus kregen, een menu dat radicaal verschilde van het menu dat op de website stond. Enfin ja, allemaal geen ramp natuurlijk, maar wel weinig professioneel.

Wij lieten dit kleine akkefietje uiteraard niet aan ons hart komen en bestelden een flesje schuimwijn om te klinken op dit bijzondere moment. Wat volgde was een zeer fijne maaltijd in goed gezelschap, vergezeld van een lekker glaasje biologische wijn. Ik zal later met plezier terugblikken op al deze mooie momenten, vastgelegd in mijn geheugen en hier op yab.be.

Al moet me toch van het hart dat om half drie van tafel gaan voor een driegangenmenu (en dat terwijl onze groep om 12u in het restaurant arriveerde), echt niet door de beugel kan. Jammer, want het eten was naar goede gewoonte, weer uitstekend.

boeuf mariné et bettes:
boeuf mariné et bettes

poisson rôti, aubergines et courgettes sautées:
poisson rôti, aubergines et courgettes sautées

cheesecake:
cheesecake

Afscheidslunch nummer 8

Oorspronkelijk was deze lunch gepland als een onderonsje met de collega die pas terug aan het werk is na haar bevalling, maar onder het motto: hoe meer zielen, hoe meer vreugd, waren we uiteindelijk toch weer met zes personen. Een aantal deelnemers speelden een beetje vals, want die waren ook al van de partij voor afscheidslunch nummer 6, maar hey, dat zien we graag door de vingers.

We gingen voor smakelijk Vietnamees bij Da-Kao II en natuurlijk kon ik het niet laten om een vissoepje te bestellen. Dat bleek een nogal grote portie te zijn, dus ik was al blij dat we ons oorspronkelijk idee om een voorgerechtje te bestellen, hadden laten varen.

IMG_4832[1]

Fijne lunch, fijne mensen! En ik kreeg nog een smakelijk geschenkje als afscheidscadeau!

IMG_4836[1]

Afscheidslunch nummer 7

Yep, yep, we blijven de Brusselse horeca steunen. Deze middag genoot ik samen met mijn rechtstreekse baas en de twee andere stafleden van een heerlijke bentolunch bij de Samourai. Tot mijn grote verbazing vertelde mijn collega-teamverantwoordelijke dat hij nog nooit in zijn leven sushi gegeten had. Nu weet ik dat West-Vlaanderen niet het meest vooruitstrevende gedeelte van het land is, maar je gaat mij toch niet wijsmaken dat ze in het supertoeristische Ieper geen sushizaken hebben? Waarschijnlijk gewoon een conservatieve eter. Al strekt het hem tot eer dat hij zijn bentobox volledig heeft leeggegeten.

IMG_4828[1]

Afscheidslunch nummer 6

Jawel, de Grote Afscheidstournee is nog steeds volop bezig. Maandagmiddag ging ik lunchen met acht van mijn collega’s. Nu de dagen op mijn werk nog op één hand te tellen zijn, worden de mogelijke lunchmomenten steeds schaarser. Dus is het noodzakelijk de groep wat te vergroten.

Oorspronkelijk was het idee om noedelsoep te gaan eten bij Umamido, maar daar was er niet genoeg plaats op het terras voor ons groepje van acht en op zo’n mooie middag had niemand van ons zin om binnen te zitten. Zo belandden we op goed geluk een beetje verder op het terras van I Latini, onder de bomen van het Sint-Katelijneplein.

Ik vond mijn gerecht (trofie al pesce spada affumicato e pesto di pistacchi) wat te zout. Al had ik dat natuurlijk kunnen verwachten van de combinatie gerookte zwaardvis met pesto. De gerechten van mijn tafelgenoten zagen er alleszins heerlijk uit en de pasta was perfect al dente. Het speet me een beetje dat ik niet de kans zou krijgen om in de toekomst de andere gerechten op de kaart van I Latini uit te proberen. Maar wie weet wat voor lekkers er in Genève op me wacht?

trofie al pesce spada affumicato e pesto di pistacchi

Lunch bij Bozar café VICTOR

Het moet niet altijd een afscheidslunch zijn, he! Soms hebben mijn collega’s en ik gewoon zin in een lekkere lunch op vrijdagmiddag. Ons oorspronkelijke idee om iets te eten bij de foodtrucks van Frunch Brussels moesten we noodgedwongen laten varen. We wilden onze lunch graag kort houden en de lange wachtrijen hadden een behoorlijk ontradend effect.

Naar het Bozar Café dan maar. Altijd een fijne en gezellige plek om iets te eten. Al moet me van het hart dat je niet echt vrolijk wordt van het vernielde Syrische huis dat vlak voor de deur staat. Het kunstwerk komt, naar mijn mening, op die plek ook niet tot zijn recht. Ik kan me voorstellen dat veel mensen denken dat het gewoon restanten zijn van de afbraak van de grote bouwwerf vlakbij. Het bordje met uitleg is ook helemaal niet goed zichtbaar. Spijtig wel, want het stemt tot nadenken.

salade met mosseltjes

veggie salade

focaccia